KIERAN LINCURT

Humahangos akong napabalikwas ng bangon. Bangungot na naman. Inilibot ko ang tingin sa buong paligid. Madilim pa at bukod tanging ang liwanag lamang ng buwan ang tanging nagbibigay ng liwanag sa buong kwarto. Tila ako naligo sa pawis ng mapagbalingan ko ang sarili. Ang pisngi naman ay basang-basa sa luha na agad ko ring pinunasan. Noon ko lang din napansin na wala na ang misteryosong lalaki na iyon. Nakatulog akong bigla. Pilit kong inalala ang nangyari bago ako nakatulog ngunit ang tangi ko lang naaalala ay noong kalong ako ng lalaking iyon sa mga bisig niya ng aksidentend mawalan ako ng balanse mula sa pagkagulat sa kanya.

Nasapo ko ang ulo at ibinalik sa bangungot ang isip. Ang buong akala ko ay hindi na ako muling bibisitahin pa ng mga bangungot ngunit nagkamali ako. Pero kakaiba ang mga pangyayari ngayon. Nandoon na ang papa ko. Muling umahon ang pangungulila sa kalooban ko. Oh how I miss papa so much. Nararamdaman ko na naman ang pagbabadya ng mga luha sa pagbagsak. Hindi ko naman din iyon pinigilan. Hinayaan ko muna ang sarili kong kainin ng lungkot at kinabukasan ay panibagong laban na naman

Dumating ang kinabukasan at balak akong pumunta muli sa study room pero nabigo iyon dahil nanatili sa bahay si Damien at nagkulong roon. Mukhang natutunugan nito ang pangangalap ko ng impormasyon. Kailangan ko rin yatang bantayan si Damien bukod kay Mathilde. Sa dalawa ay may palagay akong mas mahihirapan ako kay Damien. 

Mabilis na lumipas ang maghapon at walang naging progress ang pangangalap ko ng impormasyon. Madilim na rin sa labas at ano mang oras mula ngayon ay inaasahan ko ang pagsulpot muli ng misteryosong bastos na lalaki na iyon. 

Hindi pa ako tapos sa kanya. Naudlot ang pag-uusap namin kagabi dahil sa bigla akong nakatulog sa hindi ko malamang dahilan. Isang bagay na hanggang ngayon ay ipinagtataka ko pa rin. Kung paanong bigla nalang akong nakatulog habang nasa bisig niya. 

Habang naghihintay ay inabala ko muna ang sarili sa pagbabasa ng libro kahit ni isa sa mga ito ay walang pumapasok sa isip ko. Naroon sa paggalaw ng mga kamay ng orasan. Hindi ko kasi mapigilan ang sarili na tumingin doon parati. Kung bakit kasi napakabagal ng paggalaw noon. Bawat pag-ihip din ng hangin na siyang nagsasayaw sa mga kurtina sa beranda ay napapalingon ako. 

Lumipas ang ilang sandali at pumatak na ang oras sa ala-una. Nanlumo ako habang nakatunghay sa paggalaw ng kamay noon. Nagulo ko ang buhok out of frustration. Kung bakit tila ako naiinip sa muli niyang pagsulpot. Bakit ba nag-aabang ako sa muli niyang pagbalik?

Padapa kong ibinagsak ang katawan sa kama saka tinakpan ng unan ang ulo. Hindi ko dapat siya hinihintay. Dapat ay tulog na ako ngayon. Tama. Matutulog na ako.

Umayos ako ng pagkakahiga saka mariing ipinikit ang mga mata. Pinipilit matulog kahit ang utak ay hindi mapakali sa kakaisip kung bakit hindi ito dumating ngayong gabi. Nawawalan na ako ng pag-asang magpapakita pa siya ngayong gabi.

"Still awake?"

Napabangon ako pagkarining doon. O sa madaling salita ay nabuhayan. Ngunit tila hindi lang katawan ko ang nabuhayan kundi pati na rin ang puso ko. Mas maagap kasing rumesponde ang pagkalabog noon kaysa sa pagproseso ng utak ko. 

Hayun ang lalaking kanina ko pa hinihintay. Prenteng nakasandal at nakahalukipkip sa pintuan ng beranda. Literal akong napanganga at nanlaki ang mga mata ng mamasdan ito. Malinaw ko kasing namamasdan ang hitsura niya dahil wala na itong tabing sa mukha at dahil na rin sa liwanag na sumusungaw sa beranda galing sa buwan. Alam kong gwapo si Alaric ngunit nasa lalaki na yatang ito ang bias ko. Napakagwapo nito. Makakapal ang itim na itim na kilay at malantik na pilikmatang naglililim sa mapupula nitong mga mata. Matangos din ang ilong na tila ba hinulma ng isang batikang manlililok. Ang labi naman ay manipis ngunit kasing pula ng mga mata nito. Para iyong mansanas na nakakatakam ang pagkapula. Bahagyang gulo-gulo rin ang buhok nito marahil ay sa hangin habang papunta rito. Alam kong karaniwan na ang maputing kutis sa mga bampira ngunit kakaiba ang sa lalaking ito. Tila siya kumikinang sa liwanag ng buwan na tumatama sa balat niya. Iba na rin ang pananamit nito kahit na may bahid pa ring itim sa kulay na siyang nakakadagdag sa kagwapuhan nito. Kulay gray na sleeveless ang pang-itaas nito kung kaya't kitang-kita ko kung paano mag-plex ang mga muscles nito sa braso sa simpleng paghalukipkip lamang. Itim pa rin ang pang-ibaba nito pati na rin ang sapatos at may nakataling kulay ube na bandana sa bewang. Paniguradong papasa agad itong modelo kung gugustuhin lamang nito. 

Hindi ko namalayang nakalapit na pala ito ng hawakan nito ang baba ko para maisara ang bibig. Kumabog ng malakas ang dibdib ko sa hatid na mumunting kuryenteng dala ng simpleng paghawak lang nito. Hindi tuloy ako makahagilap ng sasabihin. Naumid na yata ang dila ko. Mukha akong tangang nakatitig lamang dito. 

"Stunned by how gorgeous I am?" tudyo pa nito.

Gwapo nga sana, huwag nga lang bubuksan ang bibig. Hinamig ko ang sarili saka inalis ang kamay nitong nakahawak sa baba ko.

"Why so full of yourself?" pagmamataray ko dito. Hindi ba niya alam na napuyat ako kakahintay sa kanya? "Hindi ko pa rin nakakalimutang bastos ka."

Muli akong napamaang ng tumawa siya. Kung gwapo na ito sa seryosong awra lamang ay mas nadadagdagan iyon lalo kapag nakatawa. Napailing ako sa isip. Hindi dapat ako magpadala sa kagwapuhan nito. 

Nang makuntento ay bigla itong nahiga sa tabi saka ipinikit ang mata. Hindi pa rin tumitigil sa paghuhuramentado ang puso ko. Kalmado naman ito kanina maski ng makita ko si Alaric ngunit ngayong ang estrangherong ito ang nakita ko ay hindi na ito mapakali. Ano bang meron ang lalaking ito?

 "Pumapayag ka na bang tulungan ako?" untag ko dito. Baka kasi bigla itong makatulog. Natigilan ako sa naisip. Hindi naman natutulog ang mga bampira.

"Pag-iisipan ko," sagot nito habang nananatiling nakapikit ang mga mata. 

Mukha itong anghel sa ganoong ayos. Napakaamo pala ng mukha niya. Huwag lang siyang didilat. Tila ako narinig nito ng bigla nitong idilat ang mga mata. Noon ko lang napagtantong nakatitig na pala ako dito kaya dali-dali kong ibinaling sa iba ang tingin.

"Bakit hindi ka pa natutulog? Sa pagkakaalam ko ay mga ganitong oras, dapat ay tulog ka na-" anito. Bahagya itong bumangon at itinukod ang siko bilang suporta saka humarap sa akin. Kitang-kita ko ang pagkislap ng kapilyuhan sa mga mata nito. "Hinihintay mo ba ako?"

"Hindi no! Bakit naman kita hihintayin?" alma ko. Biglang nag-init ang pisngi ko ng mapunto niya ang totoong dahilan kung bakit nananatili pa rin akong gising hanggang ngayon. Hindi niya pwedeng malaman iyon. 

Agad akong lumayo rito saka umayos sa pagkakahiga sa kama. "At paano mo naman nalaman na tulog na ako ng mga ganitong oras?"

Ngumisi ito sa akin bago tuluyang tumayo. Dumiretcho siya sa beranda. Marahil ay aalis. Tila ako nakaramdam ng lungkot sa isiping aalis na ito agad. Mas matagal pa ang paghihintay ko rito kaysa sa pananatili niya. Gusto ko sana siyang pigilan pero bakit? Pilit kong kinakalkal ang utak para masagot ang katanungang iyon pero wala akong maisip na sagot.

"Hindi mo pa sinasabi ang pangalan mo," tawag ko sa pansin niya bago pa siya tuluyang mawala sa paningin ko.

Lumingon naman agad ito sa akin saka ngumiti. Humarap pa ito sa akin saka yumukod. My heart skipped a beat as I witness how breathtakingly beautiful he was as he curtsied right in front of me in the glow of the moonlight. 

"Kieran Aldric Lincurt at your disposal, your ladyship," anito sa swabeng British accent saka tumingin ng direkta sa aking mga mata. I was breathless of how magnificent he was. It felt as though I was drawn in a fairytale and he is a prince. 

"Sleep now, my lady. We'll talk tomorrow," anito saka nawala na parang bula. 

Wala sa loob na napahawak ako sa dibdib ko ng walang humpay iyon sa pagwawala. Kahit kanina pa ito umalis ay hindi ko parin mapakalma ang puso ko. Paulit-ulit din kasing bumabalik sa ala-ala ko ang nangyari kanina. 

Kieran Aldric Lincurt. Kung ganoon ay isa siyang British. A British vampire so like the Caymans'. Walang tigil sa pag-ikot ang mga katanungan sa isip ko. Saan kaya siya umuuwi? Saan siya galing? Ilang taon na siya? May pamilya na kaya siya? Bakit bigla-bigla nalang siyang sumusulpot? Kung  isa talaga siyang assassin ay kanino siya nagsisilbi? Sino ba talaga ang pakay niya dito?

Nakakailang ikot na ako sa higaan pero hindi pa rin ako makatulog. Kahit anong gawin ko kasi ay pilit sumisiksik ang mukha ni Kieran sa ala-ala ko. At sa bawak paglitaw nito sa isip ko ay siya namang pagwawala na naman ng puso ko. Ano ba ito?

Hindi kaya--? Natigilan ako sa naisip. Hindi maaari. Hindi iyon pwede. Ganito rin ang nararamdaman ko para kay Alaric, hindi ba? Ibig sabihin ba noon ay dalawa silang hinahangaan ko? Pero iba ang kabog nito kapag si Kieran ang kaharap ko. 

Hindi. Antok lang ito. Kailangan ko ng matulog. Hindi dapat ito ang iniintindi ko kung ang misyon ko. Bukas ay kailangang makahanap na ako ng iba pang impormasyon kung hindi ay hindi uusad ang plano ko. 

Naalala ko ang huling sabi ni Kieran. Mag-uusap daw kami. Bigla ay nakaramdam ako ng pagkasabik kasabay ng muling paglakas ng tibok ng puso ko. Ngaling-ngaling ko ng dibdiban ang sarili. Baka sakaling magtigil ito sa pagwawala sa tuwing maiisip ko si Kieran. Sa inis ay marahas kong isinaklob ang kumot sa sarili ko saka itinabon ang unan sa ulo. Kinukumbinsi ang sariling matulog. Iyon ang mas mainam na gawin kaysa mag-isip ng kung ano-anong bagay na walang koneksyon sa misyon.