KABANATA 3

CELESTINE'S P. O. V

Today is really a tiring day! Hectic and busy, yet happy. Sobrang daming nangyari sa loob lang ng araw na ito. Sobrang daming nangyari, hindi lang sa akin kundi maging sa mga taong nasa paligid ko.

"Kamusta ka naman? I heard, naisara na finally ang kaso ni Ynna Santiago. That's too controversial. And to tell you honestly, hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala na ikaw ang humawak at nagpanalo ng kasong iyon!"

Napailing na lang ako at napangiti pagkarinig ko sa sunud- sunod na komento na iyon ni CJ. She's Christine Jiezel Bautista, but I use to call her 'CJ' for short. She's my best friend since I'm fourteen years old and she's fifteen. Sabay rin kaming nangarap na maging abogado. Iyon nga lang, ako lang ang pinalad na makapagtuloy sa pangarap na iyon. While she? She landed being a registered nurse, na hindi naman masama dahil magandang propesyon din naman iyon. To add na iyon naman talaga ang pangarap niya bago niya napagpasiyahan na gustuhin ang law.

"Grabe ka naman sa hindi ka makapaniwala. Hindi ba ako mukhang may kaya talaga na mag handle at magpanalo ng ganoong klase ng kaso?" kunwari ay offended pero pabiro kong sabi.

Tumawa siya.

"Oo, sis, eh." pagbibiro niya rin, at sabay na kaming tumawa. "Baliw ka! Siyempre, hindi! I mean, your intelligence and passion are truly believable, of course. Ang sinasabi ko kasi, iyong kaso mismo. And your experience. Sobrang brutal at misteryoso ng kasong iyon noong una. And you, kung tutuusin ay bago ka pa lang din na abogado. Yet you did a very good job in closing and winning this one. Pinatunayan mo talaga na hindi sila nagsisi na ipinagkatiwala nila sa iyo ang ganoong katinding kaso."

Hindi na ako sumagot at ngumiti na lang.

Sa totoo lang, hindi ko rin inasahan o in imagine man lang ang mga bagay na nangyayari sa akin ngayon.

Almost ten years ago, I didn't imagine myself having such an easy time handling at dealing with such cases. Any cases. Alam ko kasi na pagdating sa batas, hindi uso ang mabilisan at madalian. There's nothing easy nowadays. Especially, in this country's judicial state. Idagdag pa na hindi talaga maipagkakaila iyong mga pagkakataon na maging ang batas mismo ay nagagawa pang baluktutin ng pera at kapangyarihan ng ibang kilalang tao at personalidad. Minsan nga, kung sino pa ang unang dapat na nagpapatupad niyon, sila pa ang kauna unahang bumubutas at sumisira dito. Politicians, mostly.

Pinasok ko ang pag aabogado dala ang maraming hindi ganoon kagandang inaasahan at ekspektasyon.

Nakikita ko ang sarili ko na ilang beses iiyak, mahihirapan, maguguluhan, bago tuluyang makalutas ng isang simpleng kaso. I usually figure myself out crying in the middle of the trial, stammering, trembling, and unable to express my thoughts and feeling. And if I could be the one to ask? Two out of ten cases lang ang inaasahan ko na mareresolba ng sarili ko.

Pero lahat ng nangyayari ngayon? Those were all the complete opposite. Sa kulang isang taon ko pa lang na nagtatrabaho bilang abogado, ni minsan ay hindi pa ako nahirapan at nabigatan ng sobra. And so far, I haven't cry due to frustration and anxiety. And what's really unexpected is, out of almost fifty cases I already handled, I was able to close them all! At hindi ko lang basta- basta naisara ang mga iyon. Naipanalo ko pang lahat!

At kahit ako, hindi ko rin alam kung paano ko nagagawa ang lahat ng ito. Hindi ko rin alam kung paano nangyayari ang mga ito. Basta ang alam ko lang, sinusunod ko lang kung ano ang sa tingin ko ay tama. I'm just doing what my intuition says, and I'm just following on wherever my passion leads me to.

"Pero, Tine, sis, maiba ako," bigla ay rinig kong ulit ni CJ. And that words of her brought me back to reality. "Ano nang nangyari sa nanay ng suspect sa pagkamatay ni Ynna? Si... Jonas ba iyon?"

Tumango ako.

Pero hindi ako agad nagsalita. Inabot ko muna ang baso ko na may lamang iced tea, at uminom doon.

"Yes, his name is Jonas. And his mother is Tita Carmen." pagkumpirma ko. "She's one of the major reasons why I was able to close the deal. Tumestigo siya laban sa anak niya. That was pretty hard, but she did."

She gasped, as her eyes suddenly widened.

"Ano?! T- teka... Seryoso ka ba diyan?!" gulat na gulat niyang saad.

Hindi ko pa nga pala nasasabi sa kanya iyong tungkol sa napakalaking plot twist na nangyari kanina sa korte.

Kaya hindi ko na pinatagal pa at nag kwento na ako agad.

Of course, I only said a few and legally shareable information. Marites with a principle, kumbaga.

"Grabe. I didn't expect that to happen!" bulalas niya ulit.

Mabilis akong tumango.

"Ako rin! Hindi ko rin in- expect na ganoon ang mangyayari. That's pretty fast!" sabi ko rin at tumawa. Pero ang pagtawang iyon ay bigla ring natigil nang maalala ko ang nakakaawang mukha ni Tita Carmen bago pa man hanggang matapos ang pagdinig sa kaso ng anak. I even realized something after what I just thought. And that made me tap my forehead. "Gosh."

Bumaling naman kaagad sa akin SI CJ matapos iyon.

"O, bakit? May problema ba?" nag aalalang tanong niya rin.

"Hindi lang basta basta problema, sis. Malaking problema!" usal ko habang sunud sunod pa rin ang ginagawang pagtapik sa sarili kong noo. "I don't know what on earth is wrong with me! Napaka insensitive ko!"

I rake my hair in disgust, to the point that I am pulling it off hardly.

"Huy! Teka nga!" tarantang bulalas ni CJ na hinawakan pa ako sa kamay, marahil para pigilin ang ginagawa kong pagsabunot sa sarili ko. "Ano ba kasing nangyayari?!"

"You don't understand!" singhal ko.

"Talagang hindi ko maiintindihan kung hindi mo sasabihin!"

Natahimik ako. Then I let out a very deep, frustrated sigh.

"I ask Tita Carmen to go out with me after I closed the case. I even said that we're doing it to celebrate!"

Natigilan siya.

"OM... Malaking problema nga iyan!" taranta na rin niyang saad. "You asked her to celebrate kasi naipanalo mo iyong kaso. Without thinking na anak niya iyong napakulong mo. 'Seems like..."

"I asked her to celebrate her son being sentenced to prison..." tuloy ko, at sabay kaming napatili. Dahilan para pagtinginan kami ng nga tao doon.

Gosh.

"I gotta go!" sambit ko nang bigla akong may maisip. Mabilis ko ring kinuha ang cell phone at bag ko. "I think I must go to see Tita Carmen. I must apologize to her!"

"You should!" nanlalaki ang mga mata niyang saad.

Tumango ako at agad nang umalis.

Imbis na dumiretso sa bahay ay nagtungo agad ako sa bahay ni Tita Carmen. Kung bakit kasi ngayon ko lang na realize ang ginawa kong katangahan at kamanhidan!

I took almost thirty minutes for me to get to her house.

And when I am finally standing by her door steps, I let out a deep sigh first. Then I knock three times as I call her name.

"Tita Carmen! Nandiyan ka po ba?" tawag ko at muling nagpakawala ng tatlong magkakasunod na katok.

Hindi naman nagtagal at bumukas na rin iyong pintuan ng bahay niya.

And there's she now, standing right in front of me.

I can't help not to notice her gloomy and teary eyes. Halatang kakatapos niya lang umiyak.

Nakasimangot din siya nang magbukas ng pinto, pero hindi nakawala sa paningin ko ang bigla niyang pag ngiti. It's just a snap and the expression of her face suddenly changed when she saw me.

"Oh, Tine. Kahihiwalay lang natin kanina, ah? Nandito ka ulit? Don't tell me miss mo na ako agad?" nakangiti at tila masaya na sabi niya.

Imbis na sumagot ay sinunggaban ko lang siya ng isang mahigpit na yakap.

Ramdam na ramdam ko ang pagkagulat at pagtataka niya, pero hindi nagtagal ay gumanti na rin siya ng yakap sa akin.

" T- Tine? May... problema ka ba, anak? Ano'ng---"

"I'm sorry, Tita! I'm really sorry! Please, forgive me!" sunud- sunod kong sabi sa kanya.

"H- huh? Teka nga. Ano ba talagang---"

"K- kanina po. I- I ask you to celebrate without thinking of you having a son brought to jail. I'm so insensitive and---"

"Ano ka ba, hija? Wala kang kasalanan. Walang problema at--- bakit kaya hindi ka pumasok muna?"

Tumango lang ako at sumunod na sa pagpasok sa kanya. Inalalayan niya pa ako hanggang sa makaupo ako sa sofa.

"Do you want to have a drink first? Water, juice, coffee, or---?"

"N- nothing, Aunt. I... I don't want anything. I just dropped by to say that I'm very sorry for what I did earlier." nakayuko ang ulo na sabi ko.

Hindi siya sumagot at ngumiti lang.

She even pat my head and caress my hair.

"Gaya ng sabi ko kanina, wala kang kasalanan. I know you didn't mean it. And you didn't do that on purpose. I do understand you. Really."

Huminga ako ng malalim.

Buti na lang at napakabait niya. Lalo tuloy akong nagtaka at napaisip kung anak niya ba talaga si Jonas. Sobrang salungat kasi ng pag uugali nilang dalawa.

Nag usap pa kami ni Tita Carmen, dahilan para hindi ko na mamalayan ang paglipas ng oras. Nagulat na lang ako dahil nang aksidente akong mapatingin sa orasan na nasa dingding nila, nakita ko na lang na alas otso na pala ng gabi.

"Tita, I'm sorry and I don't want to but... I think I have to say good bye already. It's kinda late and---"

"Ayaw mo bang kumain muna ng hapunan? Sakto at nagluluto na ako kanina nang dumating ka. Itutuloy ko na lang." taranta pero nakangiti niyang anyaya.

Gusto ko sanang humindi pero nakokonsensya naman akong iwan siya dito para kumain ng hapunan mag isa, gayong naka istorbo na nga ako.

Kaya imbis na tumanggi ay pumayag na lang ako sa imbitasyon ni Tita Carmen.

Sabi niya ay maghintay lang ako ng ilang minuto at tatapusin niya lang ang pagluluto niya. Pero tumanggi ako. I ask her if could help with the cooking instead. Pumayag naman siya at nag tulungan na nga kami sa pagluluto.

Pagkatapos noon ay kumain na rin kami. Nag- usap, nagpahinga saglit. Hanggang a nagpaalam na ako na uuwi.

Hindi naman na siya nag protesta pa at hinatid na lang ako hanggang sa pintuan.

"Mag iingat ka lagi, Tine, anak. I'm hoping to see you again sooner." nakangiting paalam niya.

Ngumiti ako at mabilis na tumango.

"Of course, we must meet again and hang out more often, Tita Carmen. And, uh... please, take care, too, as always."