Pagkabukas ng emergency exit, malamig na hangin agad ang sumalubong sa amin. Parang sinampal ako ng realidad buhay pa kami. Pero hindi ibig sabihin ligtas na kami. “Don’t stop,” utos ni Dominic, hawak pa rin ang pulso ko. Masakit ang balikat ko. May gasgas sa binti. Parang may apoy sa dibdib ko hindi ko alam kung takot, galit, o gutom para sa hustisya. O baka lahat. Tumakbo kami sa likod ng isang delivery truck, parehong hinihingal. Huminga ako nang malalim, pero parang hindi sapat. Sa tenga ko, umaalingawngaw pa rin ang putok ng baril. Ang sigaw ni Lucas. “Lucas…” bulong ko, parang dasal. “He made a choice,” sagot ni Dominic. “And we don’t even know if he’s alive.” Tumingin ako sa kanya. “You don’t care?” “Don’t,” sagot niya agad, malamig pero may pahiwatig ng sakit. “I care too much. That’s why I’m still here.” Tahimik. Pero sa likod ng katahimikan, bumubulong ang multo ng mga huling salita mula sa radio: “There’s another one inside.” May isa pa. Isa pang traydor.
Project Lazarus.A. Castillo.Ako.Parang sumabog ang mundo ko sa isang linya. Ang pangalan ko highlighted, marked.Hindi ako makahinga. Hindi ako makagalaw.“Ako?” bulong ko. “Bakit ako?”Walang sagot si Dominic. Nakatitig lang. Malalim. Mapanood. Parang sinusuri kung bibigay na ako.Hinampas ko ang table. “Anong klaseng laro ‘to? Bakit pangalan ko ang nandun?!”“Ava—”“Sabihin mo!” sigaw ko. “Alam mo ba ‘to?! Alam mo ba na ako ang target?!”Tumayo siya. Dahan-dahan. Pero may tensyon sa bawat galaw.“Hindi kita nilaro.”Tumawa ako. Mapait. “Lahat kayo manlalaro. Santiago. Diego. Ikaw.”Naglalaban ang utak at puso ko. Takot. Galit. Pagkamuhi.Bawat alaala ang kontrata, ang kasal, ang mga halik, ang mga pangakong pabulong lahat ngayon may tanong.“To be eliminated,” bulong ko. “Yun ang ibig sabihin ng Project Lazarus, ‘di ba?”Tumango siya. Mabigat. “Yes.”“Then what the hell am I still doing alive?”Tahimik. Pero hindi miron si Dominic. Lumapit siya. Mabilis. Walang babala. Hini
Si Aliyah ang unang tumayo. Ang mga sugat niya ay malalim, at ang dugo'y patuloy sa pag-agos. Hindi ko siya pwedeng pabayaan.“Ava... hindi ko na kaya,” mahina niyang sambit, halos wala nang lakas.“Huwag mong sabihin ’yan, Aliyah. Hindi ka pwedeng sumuko,” sagot ko, sinusubukang ayusin ang kanyang posisyon, ngunit ramdam ko ang bigat ng sitwasyon.“Kailangan kita,” pakiusap niya, ang mata'y puno ng takot at panghihina.Habang tinutulungan ko siyang maglakad, naririnig ko ang mga papalapit na hakbang ng mga tauhan ni Dominic. Walang oras. Kailangan naming makalabas.“Hurry, Ava,” bulong ni Aliyah. “Papalapit na sila.”Pag-ikot namin palabas ng silid, nakita ko ang pinto. Tumakbo kami, ngunit sa bawat hakbang, ang alingawngaw ng mga kalaban ay lumalapit. Wala nang oras para mag-isip.Tumingin ako kay Aliyah.“Si Lucas… siya ang susi.”Ang pangalan niya'y tila kuryente sa katawan ko. Hindi lang si Dominic ang may tinatago. Si Lucas, may mga sikreto rin siyang kailangang mabunyag.Pagda
Mabilis kaming tumakbo palabas ng tunnel. Ang dilim sa paligid, parang s********p ng lakas ko, binabalot ang mga desisyon ko sa takot at galit. "Aliyah, kaya mo pa?" tanong ko habang tumatakbo kami sa madilim na warehouse. “H-hindi na,” sagot niya, hingal na hingal. “Hindi ko na kaya.” "Walang oras para huminto," sagot ko at tinulungan siyang maglakad. Si Lucas, tahimik, mabilis. Hindi namin alam ang plano niya, pero wala na kaming ibang pagpipilian kundi sumunod. Lumabas kami sa warehouse, at nandiyan na si Diego. Tahimik na nakaupo sa isang silya, parang alam na ang mangyayari. "Diego," tawag ko, galit na galit. “Ano'ng ginagawa mo dito?” Ngumiti siya ng malamig, walang emosyon. “Ava, alam mo ba kung gaano karaming buhay ang nawasak ng mga galaw ni Dominic?” tanong niya. “Ngayon, ang tanong: gusto mong tapusin ito, o patuloy mong sundan ang mga pekeng pangako?” Hindi ko na kayang magpigil. “Pekeng pangako? Si Dominic ang may kasalanan, hindi ikaw!” sagot ko, galit. “Ta
Ang dugo ko'y kumulo habang pinagmamasdan ko ang madilim na paligid. Si Aliyah, nasa likod ko, hingal pero matatag. Si Lucas, nasa unahan, bitbit ang baril, handa sa kahit anong umatake.“May paparating,” bulong niya, itinuro ang kaliwang hallway.Naramdaman ko agad ang presensya nila mga aninong gumagalaw sa dilim, mabilis, marahas.“Aliyah, dito ka lang,” sabi ko, inilagay siya sa likod ng isang metal na lalagyan.“Ava—”“Babalikan kita,” putol ko. Wala na akong oras para magpaliwanag.Tumakbo ako. Sinalubong ko ang unang lalaki na may dalang baton. Umiwas ako sa unang hampas at sinipa siya sa tuhod. Bumagsak siya, umungol. Kinuha ko ang baton at humanda sa susunod.Mula sa likod, may lumapit. Isang kamay ang humawak sa braso ko—si Lucas.“Hindi mo kailangan gawin ’to mag isa,” aniya.“Pero ako ang target nila,” sagot ko. “At ako rin ang katapusan nila.”Dumiretso kami sa hallway. Sa dulo, may ilaw. Sa gitna ng ilaw si Diego. Nakatayo. Parang walang nangyayari.“Tama na ’to,” sabi
Tumigil kami sa harap ng isang abandonadong hotel sa gilid ng siyudad. Madilim, tahimik. Pero alam naming naroon siya.“Sure ka bang nandito si Diego?” tanong ni Dominic, hawak ang baril.“Positive,” sagot ko. “Ito ang huling base niya. Lahat ng daan palabas, na-block na rin.”Tiningnan niya ako.“Ready ka na ba talaga sa mangyayari?”“Matagal na akong handa,” sagot ko, binuksan ang pinto ng kotse. “Ngayon, tapusin na natin ’to.”---Pagkapasok namin, sumalubong ang katahimikan. Ang bawat hakbang, may echo. Sa likod namin, nakaabang ang mga tauhan ni Lucas, pero kami ni Dominic ang mauunang pumasok. Gusto namin siyang harapin.Sa ikatlong palapag, may bumukas na pinto.“Ava,” malamig na boses. Si Diego.Lumabas siya sa hallway, nakangiti, may hawak na remote.“Tamang-tama ang dating,” aniya. “Naghihintay na ako.”“Give it up, Diego,” sigaw ko. “Lahat ng sikreto mo labas na. The media knows. The police knows.”Tumawa siya.“Alam mo bang luma na ’yang style na ’yan? Kahit may ebiden
“Simula ulit?” tanong ni Dominic, hawak ang tasa ng kape, nakaupo sa tapat ko.“Tingin mo ba madali ’yon?” balik ko, malamig ang tono pero hindi na galit.Umiling siya. “Hindi. Pero gusto kong subukan. Ng totoo.”Tahimik ako. Binuksan ko ang folder ng mga bagong kaso. “Kung totoo, kailangan mo akong samahan sa gulo, hindi lang sa ginhawa.”“Gagawin ko,” sagot niya agad.“Tama na ang mga salitang magaganda. Simulan mo sa gawa.”Tumayo siya, lumapit sa akin. “Tell me what to do, Ava.”Tiningnan ko siya. Hindi na siya ’yung lalaking sanay mag-utos. Hindi na siya ang dominador. Ngayon, nag-aalok siya ng kapantayan.“Simulan mo sa pagiging tapat. Sa lahat.”Tumango siya. “Walang sikreto. Kahit gaano kasakit.”Tumayo ako, lumapit sa bintana. Tahimik ang paligid, pero ang puso ko hindi na gano’n kabigat.“Then you stay. But no more lies, Dominic. No more games.”“Deal,” sagot niya, parang sinelyohan ang isang kontrata.---Sa mga sumunod na araw, magkasama kami sa mga hearing, sa pagbawi
“Late ka,” bungad ko habang papasok si Dominic, suot ang basang coat.“Traffic. At umuulan ulit,” sagot niya, inalok ang kapeng hawak.Tinanggap ko. “Salamat.”Tahimik kaming naglakad papunta sa conference room. Wala nang tensyon, pero hindi rin kami kampante. Para kaming bagong kasosyo—kabisado ang bigat ng nakaraan, pero parehong handang mag-adjust.Sa loob, tinutukan namin ang pagbawi sa kompanya. Isa-isang nire-review ang mga pangalan ng dating tauhang kasabwat sa panlilinlang.“Si Ramirez,” sabi ko, tinuturo ang file. “Hindi ko na mapagkakatiwalaan.”“Tinatanggal ko na siya bukas,” mabilis na sagot ni Dominic.Nagkatinginan kami.Mabilis. Walang diskusyon. May tiwala na.---Pagsapit ng hapon, sabay kaming umalis ng opisina. Hindi kami nag-usap sa sasakyan, pero hindi rin awkward. May musika lang sa radyo—old jazz na hindi ko inaasahang gusto rin pala niya.“Gusto mo ba ng dinner?” tanong niya, pagkahinto sa tapat ng isang maliit na restaurant.“Hindi romantic dinner, ha?”“Hin
Ava's PovHindi ako makatulog.Ang tunog ng wall clock sa silid ay tila martilyong bumabagsak sa bawat segundo. Tik. Tik. Tik. Parang paalala na nakakulong ako sa isang kasunduang hindi ko pa rin lubos maintindihan.Ang bawat salitang sinabi niya kanina—"Ikaw ang kabayaran.""This is a game you're not ready to play."—ay paulit-ulit na nag-e-echo sa utak ko.Napasapo ako sa ulo habang nakaupo sa gilid ng kama.Bakit ako? Anong laro ‘to? Sino ang kalaban?Tumayo ako at bumaba nang tahimik. Madilim ang buong mansion, pero kabisado ko na ang bawat hakbang. Tila may humahatak sa akin. Hindi ng takot, kundi ng matinding pangangailangan.Pumasok ako sa study ni Dominic.Tahimik. Malinis. Amoy leather at mamahaling pabango. Ang ilaw mula sa buwan ay sapat lang para maaninag ko ang eleganteng desk sa gitna.Lumapit ako.May ilang papel sa ibabaw—business contracts, confidential reports. Pero ang mata ko, napatigil sa isang drawer na may electronic lock.Napalunok ako.Alam kong mali, pero pi
Ang hangin ay malamig at mahangin, sumisipol sa mga naglalakad na dahon sa paligid ng mansyon. Dahan-dahan akong pumasok sa malawak na sala, ang mga sapatos ko ay tahimik na kumakaluskos sa malamlam na marmol na sahig. Sa bawat hakbang ko, pakiramdam ko’y isang buong mundo ang sumasara sa aking harapan—isang mundo na puno ng mga lihim at pagnanasa na hindi ko kayang itago pa. Hinawakan ko ang hawakan ng malaking salamin sa harap ko, ang aking mukha ay makikita sa ibabaw ng ibabaw ng malamlam na tubig. Ang mga mata ko ay puno ng tanong—tanong na matagal ko nang itinatago, pero hindi ko na kayang pigilan. Kailangan ko ng sagot, at alam kong tanging siya lang ang makapagbibigay nito. Si Dominic. Hindi ko alam kung anong nangyari sa amin. Paano ba kami napadpad sa ganitong punto? Ang kontratang kasal na parang isang prangkisa ng mga panaginip, na ngayon ay nauurong sa mga desisyon na magtatakda ng aming mga buhay. Iniisip ko kung kaya ko pa bang ipagpatuloy ang lahat ng ito, lalo na
Kaharian ng dilim. Ang gabi ay tila nagsisilbing kumot na nagtatago ng mga lihim at kasinungalingan. Sa loob ng mansion na minsan ay puno ng sigla at mga tawanan, ngayon ay pawang katahimikan. Nasa isang sulok ako, tahimik na nagmamasid mula sa bintana, ang malamlam na liwanag ng buwan ang nagsisilbing tanging ilaw. Tinutukso ako ng hangin, dahan-dahang pumapasok sa silid at nagdadala ng malamig na simoy mula sa bukirin sa labas. Hindi ko alam kung bakit ako nagbabalik sa mga alaala ng mga sandaling iyon—mga oras na masaya kami. Bago ang kontratang kasal na ito. Bago ko matutunan kung paano ang magtiis, magpakumbaba, at magbigay ng aking puso nang walang kasiguraduhan. At siya... Dominic Velasco. Ang lalaking isang araw ay pinili kong ipagkatiwala ang aking buhay sa kabila ng lahat ng lihim at misteryo na bumabalot sa kanya. Tinutok ko ang aking mata sa madilim na abot-tanaw. Naalala ko pa ang araw na tinanong ko siya, "Bakit ka ganyan? Bakit mo ginagawa ito?" Ang sagot niya ay
Ava's-Pov Tahimik muli. Pero ibang katahimikan na ito—hindi na lang basta takot o pagkagulat. Ito 'yung uri ng katahimikan na parang may gumigising sa loob mo. Mabagal. Malalim. Mapanakit. Ang amoy ng lumang kahoy at kalawang ay muling sumalubong sa akin habang nakatayo ako roon, nanginginig. Ilang segundo lang ang lumipas simula noong marinig ko ang boses ni Leon, pero pakiramdam ko'y parang isang buhay ang bigat na bumagsak sa dibdib ko. Sino siya? Bakit kilala niya ako? At higit sa lahat… ano'ng kinalaman niya kay Dominic? Humigpit ang hawak ko sa dibdib ko, pilit inaawat ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Hindi ko na alam kung alin ang mas dapat kong katakutan—ang lalaking nasa harapan ko na may mga mata ng isang mandaragit, o ang lalaking dati kong minahal, pero ngayon ay tila estranghero na. "Dominic..." mahina kong sambit, halos hindi ko na marinig ang sarili ko. "Hindi ba sapat ang sakit na binigay mo? Bakit pati ngayon, parang ako pa rin ang may kasalanan?" Hindi siya
Tahimik. Tahimik na parang ang buong mundo ay huminto sa pag-ikot. Ang amoy ng kalawang at langis ay sumalubong sa akin. Malamig ang hangin, at parang may mahahabang anino sa paligid ko—mga bagay na hindi ko kayang makilala. May kakaibang lamig na tumatagos sa aking balat, parang ang mga pader ay nag-uusapan, at ako’y isa lang sa kanilang mga saksi. Ang katawan ko'y mabigat. May posas sa aking mga kamay. Ang mga sugat sa katawan ko, hindi ko na alam kung alin ang mula sa laban ko o sa mga ulap ng takot na patuloy na bumabalot sa isip ko. Ang bawat paghinga ko’y mabigat. Ang bawat segundo, nararamdaman ko ang tensyon—isang tensyon na hindi ko kayang takasan. Hindi ko alam kung anong nangyari sa aking katawan, pero may isang bagay na tiyak: hindi ko kayang maghintay na walang kasiguraduhan. Wala akong ibang naiisip kundi si Dominic. Buhay ba siya? Ano ang nangyari sa kanya? Bakit ako nandito? Bumangon ako. Nasa sahig ako, malamig. Iniiwasan ko ang mga mata ng dilim sa paligid, ngun
Tahimik ang paligid, ang hangin ay malamig at ang mga puno ay parang nagmamasid sa akin mula sa dilim. Hawak ko ang maliit na device na iniabot sa akin ni Natalie, at kahit hindi ko pa ito binubuksan, nararamdaman ko na may matinding misteryo sa likod nito.“Ava…” Boses ni Natalie, maingat ang tono. “Kailangan mong magtiwala sa ‘kin. Si Dominic… may dahilan kung bakit ako nandito.”Hindi ko siya tinitigan. Ang utak ko’y punong-puno ng katanungan, pero may isang bagay na mas mahalaga kaysa sa lahat ng ‘yon. Si Dominic. Hindi ko kayang maghintay na hindi alam kung ano ang nangyari sa kanya.“Bakit mo ‘to binigay?” tanong ko, ang kamay ko’y nanginginig habang pinipilit ko muling i-focus ang mata ko sa device. “Ano ang laman nito?”Ngumiti si Natalie, pero may kalungkutan sa mga mata niya. Inabot niya ang device sa akin, at siya na ang nagplano kung paano ito bubuksan. Hinintay ko lang na maganap ang lahat ng iyon. Kailangan ko ng sagot.Pinindot niya ang isang button. Biglang nagliwanag
Tahimik ang paligid pero ang ingay sa utak ko ay parang kulog. Ang countdown sa device na hawak ko ay patuloy sa pagbibilang… 02:47...02:46...02:45. Tumunog ang alarm sa loob ng kwarto. Ilang segundo pa at maaaring sumabog ang buong lugar—o baka may iba pang mas malala. “Dominic!” sigaw ko, hawak pa rin ang device. “Ano bang nangyayari?” Hindi siya sumagot. Sa halip, nilapitan niya ako at marahang hinawakan ang braso ko. “Makinig ka, Ava,” bulong niya. “Wala na tayong oras. Sa likod ng painting sa kanan, may secret exit. Dumeretso ka roon. Sundin mo ang daan. At kahit anong mangyari, huwag kang lumingon.” “Paano ka?” tanong ko. “Hindi kita iiwan dito.” Ngumiti siya ng mapait. “Hindi na ito tungkol sa ‘kin. Ang mahalaga, makaligtas ka.” 02:22...02:21... Biglang may sumabog na pinto. Dalawang tauhan ni Voss ang pumasok, armado. “TUMAKBO KA NA, AVA!” sigaw ni Dominic. Pero bago pa ako makagalaw, humarang siya sa harap ko at sinugod ang mga lalaki. Nagsimula ang putukan. Tumil
Tahimik sa loob ng kwarto. Ang tanging tunog na naririnig ko ay ang mabilis na pintig ng puso ko, at ang malalim na hininga ni Dominic. Sobrang tahimik, parang naghihintay ng pinakamalupit na pagbagsak. Nasa harap ko siya, at parang ang bigat ng bawat segundo na lumilipas. “Pinaglaruan mo ba ako, Dominic?” tanong ko, binitiwan ko ang bawat salitang parang may lason. “Lahat ng ito—lahat ng pinagdaanan ko—wala ba talagang halaga sa’yo?” Ang mga mata ni Dominic ay walang kibo. Hindi siya gumagalaw, at parang ang bigat ng katawan niya sa harap ko. Wala siyang sinasabi, at para bang ang sagot niya ay nakatago sa isang lugar na ayaw niyang ipakita. “Ava, please…” Ang boses niya, halos isang bulong. “Hindi ko kayang sagutin ang mga tanong mo.” Tumigil siya, pero alam ko na nararamdaman niya ang sakit ng mga salitang ipinaparamdam ko sa kanya. Hinaplos ko ang aking pisngi at tumingin sa kanya, hindi ko kayang magpatawad, ngunit parang gusto ko na ring marinig mula sa kanya ang lahat n
Tahimik ang paligid, pero ang utak ko, parang orasan na may sirang tunog—paulit-ulit, walang tigil. 2:32AM. Tatlumpu’t walong minuto na lang. Luminga ako sa paligid ng kwarto—pareho pa rin. Walang tao, walang tunog maliban sa tunog ng bentilasyon sa kisame. Pero may nagbago… ako. Hindi na ako parehas ng Ava kahapon. At kung totoo man ang nakita kong sulat, ito na ang tanging pagkakataon ko. “Trust only the Blue.” Tumayo ako mula sa sulok ng kama. Sinubukan kong paikutin ang wrist ko. Masakit, pero kaya na. Pinag-aralan ko ang mga screws sa bakal na cuffs, gamit ang pinakatalim na bahagi ng pagkain tray na kiniskis ko buong araw sa sahig. Kung may camera man, sigurado akong alam na nilang may binabalak ako. Pero bahala na. Ang hindi nila alam—sanay na akong mabuhay sa pagitan ng tiwala at takot. 2:41AM. May tunog ng paa sa labas. Tumigil ako. Hinigpitan ko ang hawak sa tray, tinago ito sa likod. Click. Bumukas ang pinto. Pumasok ang isang babae—nakaputing coat, may dala lang