Unchained my Heart Chapter 7

Sa bawat hakbang ni Michael palabas ng korte, tila bumibigat ang kanyang mga paa. Sa kanyang paglingon, muli niyang nakita si Jasmine na nakatayo sa tabi ni Mara, nagliliwanag sa tapang at tiwala. Hindi siya mapakali, kahit nakamit niya ang tagumpay na iyon. Ang mga salita ni Jasmine ay nanatiling nakaukit sa kanyang isipan—matapang, hindi natitinag, at puno ng pangako ng katarungan. Bago pa siya makalayo, narinig niya ang boses ni Jasmine na tumawag sa kanya.

"Michael!" sigaw ni Jasmine, na tumama sa tahimik na pasilyo. Huminto siya at dahan-dahang lumingon, pilit na pinapanday ang isang ngiti upang itago ang pag-aalinlangan sa kanyang mga mata.

"Sana’y alam mo ang bigat ng bawat kasong tinatanggap mo," malamig na sabi ni Jasmine, ngunit puno ng paninindigan. "Hindi palaging makakapagtago sa likod ng pera at kapangyarihan, Michael. Minsan, kahit ganoon kalaki ang kayamanan mo, may mga bagay na hindi mababayaran—gaya ng konsensya."

Hindi makapagsalita si Michael sa tindi ng mga salitang binitiwan ni Jasmine. Ramdam niya ang bigat ng bawat titik, ang mga salitang humahampas sa kanyang katauhan, at ang malamig ngunit marubdob na paninindigan ni Jasmine. Nakatitig siya sa kanya, ngunit ni hindi niya matagpuan ang tamang salita para sumagot. Ang totoo, sa bawat linya ng sinabi ni Jasmine, may nagising sa kaloob-looban niya—isang bahagi ng kanyang sarili na matagal nang nakatago sa likod ng ambisyon at pagnanasa sa tagumpay.

"Jasmine, hindi mo naiintindihan," bumuntong-hininga siya, pilit na itinatago ang pag-aalinlangan sa kanyang tinig. "Sa mundong ito, walang halaga ang konsensya kapag ang tanging mahalaga ay ang manalo."

Ngunit ngumiti lamang si Jasmine, may bahagyang awa ngunit mas nangingibabaw ang determinasyon. “Sabi mo yan, Michael. Ngunit balang araw, kapag wala nang tumitingala sa iyo at natira ka na lang mag-isa, tatanungin mo rin ang sarili mo kung worth it ba talaga ang lahat ng ito. Sana lang, pagdating ng araw na iyon, hindi pa huli ang lahat para matutunan mo ang tunay na halaga ng hustisya."

Natigilan si Michael, tila nahulog ang lahat ng maskara sa kanyang pagkatao. Ngunit imbis na bumigay, pinilit niya ang isang malamig na ngiti.

“Ang mga prinsipyo mo, Jasmine, ay idealismo lang. Sa totoong mundo, iba ang galaw. Hindi laging nananalo ang hustisya,” aniya, pilit na sinasabi ito upang palakasin ang loob niya.

Ngunit walang bakas ng pag-aalinlangan kay Jasmine. "Hindi pa tapos ang laban para sa amin, Michael. Mag-aapela kami, at gagawin namin ang lahat para makamit ni Mara ang katarungan. Hindi ko hahayaang ang pera at kapangyarihan ang magdikta ng hustisya."

Sa kanyang likuran, nakatayo si Mara, namumula ang mga mata ngunit puno ng tiwala kay Jasmine. Nakangiti siya nang bahagya, isang ngiti ng pasasalamat, ng pag-asa, at ng determinasyon. At sa sandaling iyon, tila napako si Michael sa lugar niya. Sa bawat hakbang nila palayo, naramdaman niyang nag-iiwan sila ng mabigat na marka sa kanyang konsensya—isang pangakong hindi basta mawawala.

Habang palayo ang mga ito, tila ba ang mga salitang binitiwan ni Jasmine ay naging mga aninong nakapaligid sa kanya, palaging sumisilip sa bawat sulok ng kanyang isipan. Naisip niya, ano nga bang saysay ng lahat ng tagumpay kung ang kapalit ay ang pagkawala ng kanyang konsensya?

Naiwan si Michael sa loob ng korte, tila ba nag-iisa kahit puno pa ng tao sa paligid. Ang kanyang ngiti, na kanina’y puno ng kumpiyansa at kasiguraduhan, ay unti-unting nawala. Ang mga salitang binitiwan ni Jasmine ay nag-echo sa bawat sulok ng kanyang isipan, parang mga multong hindi kayang takasan.

“Ang konsensya,” bulong niya sa sarili, habag at pag-aalinlangan ang bumabalot sa kanyang mukha. Matagal na niyang ibinaon ang konseptong iyon sa ilalim ng kanyang ambisyon at pagkagahaman sa tagumpay. Ano nga bang halaga ng konsensya sa isang mundong ang pera at kapangyarihan ang batas? Ngunit ngayon, sa unang pagkakataon, tila natamaan siya ng isang tanong na hindi kayang sagutin ng kanyang mga argumento.

Dumating si Marco, isa sa mga kasamahan niyang abogado, at bumati sa kanya. “Michael, congrats! Iba ka talaga—iba ang ginawa mo sa korte kanina.”

Pero hindi siya nagpakita ng kasiyahan. Nagawang niyang ngitian ang kaibigan, ngunit ang ngiting iyon ay wala sa puso. May kakaibang bigat sa kanyang dibdib na tila hindi basta-basta maaalis.

Habang palabas siya ng korte, muli niyang nakita sina Jasmine at Mara na papalayo, magkahawak ang kamay, nakatalikod ngunit puno ng tapang at determinasyon. May natanaw siyang panibagong laban sa mga mata ni Jasmine, at alam niyang hindi na iyon tungkol lamang kay Mara. Para kay Jasmine, ang labanang iyon ay laban para sa hustisya—isang hustisyang wala sa ilalim ng anino ng kayamanan at kapangyarihan.

Ngunit sa likod ng bawat katwirang binibigkas niya, nariyan pa rin ang mabigat na pag-aalinlangan. Hindi ito mapigil, hindi kayang kontrolin—parang isang aninong sumusunod sa kanya, walang balak bumitaw.

Habang tinititigan ang sariling repleksyon sa rearview mirror, pilit pinapawi ni Michael ang pag-aalinlangang namuo sa kanyang dibdib. Parang ang mga mata niya sa salamin ay humihingi ng kasagutan, ngunit alam niyang ang bawat salita niyang binitiwan ay hindi makakatakas sa sariling hinanakit. Kailangan niyang maniwala—hindi siya ang masama. Trabaho lang ito, inuulit niya sa sarili.

“Ginawa ko lang ang dapat gawin,” malamig niyang bulong, pilit pinapatibay ang sarili. Ngunit bakit tila ba walang kapayapaan ang mga salitang iyon? Bakit parang bawat letra ay mabigat, mahapdi, at tumutusok sa kanyang konsensya? 

Huminga siya nang malalim, pilit pinipigilan ang lungkot at guilt na gumagapang sa kanyang sistema. "Ito ang kapalit ng tagumpay," paulit-ulit niyang iniisip, ngunit alam niya sa kaibuturan ng kanyang puso, may mali. May malaking kulang sa kanyang tagumpay—isang bagay na hindi kayang bilhin ng kayamanang inasam niya.

Biglang bumalik sa kanyang alaala ang mga mata ni Mara, ang sakit at pagkawasak na nasaksihan niya noong huling sesyon. Ang panginginig ng kanyang mga kamay, ang luha sa kanyang pisngi, ang bawat patak na tila sinasambit ang "hustisya." At si Jasmine… na nagpakawala ng mga salitang walang takot, puno ng tapang at paniniwala. 

"May mga bagay na hindi mababayaran—gaya ng konsensya," ang boses ni Jasmine ay nanatiling buhay sa kanyang alaala. Parang may nag-uudyok sa kanya na lumaban, na harapin ang sarili niyang kasalanan, ngunit pinipigilan niya ito. Ayaw niyang bumigay. Ayaw niyang magmukhang mahina.

Nang makarating siya sa kanyang penthouse, tinanggal niya ang kurbata at hinagis ito sa sahig. Naupo siya sa gilid ng kama, ang mga kamay ay humawak sa ulo, at ang mga mata ay nakatitig sa kawalan. Para bang ang lahat ng kayamanang nakamit niya ay nawalan ng halaga, lahat ng titulo, lahat ng tagumpay ay tila naglaho. 

Ang pagkakakilala niya sa sarili bilang pinakamahusay na abogado ay biglang nagmistulang isang hungkag na titulo, isang makapangyarihang maskara ngunit walang laman sa loob. Sa wakas, napansin niya ang tunay na sugat na hatid ng kanyang mga pagkilos.