UNCHAINED MY HEART

Sa loob ng maraming taon, akala ni Michael Luna ay perpekto ang kanyang mundo. Ang kanyang tagumpay, kayamanan, at pagmamahal kay Isabella Lopez—ang kaisa-isa niyang kababata at kasintahan—ay tila sapat na upang buuin ang kanyang pangarap na pamilya. Simula elementarya hanggang kolehiyo, silang dalawa ay magkasama, parang tadhana mismo ang nagtulak sa kanilang dalawa upang magpatuloy ang kanilang kwento. Ngunit dalawang araw bago ang kanilang kasal, ang ilusyon ni Michael ay tuluyang nabasag sa pinaka-masakit na paraan. Sabik siyang makita si Isabella, kaya't pumunta siya sa condo nito nang hindi nagpaparamdam. Alam niya ang passcode ng pinto, at alam niyang hindi na ito magugulat na naroon siya. Pero nang buksan niya ang pinto, may kakaibang naramdaman siya—isang malamig na kaba. Sa doorstep, may nakitang sapatos ng lalaki, hindi kanya. Ang kanyang mga mata ay sumilay ng galit, ngunit sinikap niyang huminga nang malalim.

“Baka naman may kaibigan siyang bumisita,” pabulong niyang pinalubag ang sarili, pilit itinatanggi ang kanyang mga kutob. Ngunit nang pumasok siya sa sala, nakita niyang nagkalat ang mga damit ng babae at lalaki. At hindi sa kahit anong posisyon. Sa sahig, sa sofa, at maging sa hagdan—parang walang konsiderasyon sa privacy. Mabilis siyang pumanhik sa kwarto, at sa pagbukas ng pinto, bumagsak ang kanyang mundo. Si Isabella—ang babae ng kanyang pangarap—ay naroon, walang saplot, at nakayakap kay Brent, ang kanyang pinakamatalik na kaibigan. Ang halakhak nila ay parang punyal na bumaon sa kanyang puso, bawat hibla ng katawan ni Michael ay tila pinaglalaruan ng hindi masusukat na sakit at galit. Napalitan ng lamig ang kanyang titig. Tahimik niyang inilabas ang cellphone at itinuon ang kamera. Inipon niya ang buong lakas upang hindi siya magpadaig sa damdamin at simulan ang pagkuha ng ebidensya. Nang mapansin ni Isabella ang presensya ni Michael, ang kanyang mukha ay bumalot ng sindak at takot.

"Michael!" sigaw ni Isabella, ngunit hindi ito lumapit, kundi nanatiling nakayakap kay Brent. Nangilid ang luha sa kanyang mga mata habang si Brent naman ay tila hindi makagalaw sa hiya. Sa halip na galit na sigawan si Isabella, isang malamig na ngiti ang sumilay sa mga labi ni Michael. "Akala ko mahal mo ako, Isabella. Akala ko ikaw na talaga ang babaeng gusto kong makasama habambuhay. Pero ngayon ko nalaman, ang pagmamahal mo pala ay laro lang." Napapikit si Isabella, halatang natatalo ng takot. "Hindi mo naiintindihan, Michael. Matagal na kami ni Brent... Hindi ko sinasadyang—” "Bakit hindi mo sinabi? Bakit mo ako pinaghintay? Pinaniwala mo akong ako lang!" Nagpakawala ng mapait na tawa si Michael.

"Akala mo ba ganon na lang kasimple ito, Isabella?" Kitang-kita sa mukha ni Isabella ang pagkagulat at takot sa mga susunod na mangyayari. Ngunit bago pa niya masabi ang kanyang mga palusot, tumalikod si Michael at lumabas ng kwarto, dala ang video ng kataksilan ng dalawa. 

Dumating ang araw ng kasal, at lahat ay naghintay sa engrandeng hotel na pag-aari ng pamilya ni Michael. Si Isabella ay nakaputing gown, maganda at perpektong bride na tila walang bahid ng alinlangan. Ngunit si Michael, sa halip na magpakita ng pagmamahal at paggalang, ay handa nang isambulat ang kanyang galit sa harap ng lahat. Sa altar, nagpalitan sila ng mga ngiti, ngunit malamig ang mga mata ni Michael.

Nang tanungin ng pari kung gusto niyang mahalin at pakasalan si Isabella, ngumiti ito nang mas matamis kaysa sa inaasahan ng lahat. “Gusto kong magbigay ng munting surpresa,” ani Michael habang naglabas ng remote control. Pinindot niya ito, at sa isang iglap, ang malaking screen sa likod ay umilaw at ipinakita ang video ng pagtataksil ni Isabella at Brent. Nagulat ang mga bisita, at ang bawat isa ay napasinghap sa mga eksenang nagbunyag ng kanilang kababuyan. Walang makapagsalita, ang mga mata ay nakapako sa screen at sa mga reaksyon ng bawat isa.

Si Isabella ay nagtatangkang tumakbo palabas, ngunit binarahan siya ni Michael sa daan. “Hindi ba’t ito ang araw na dapat nating ibahagi ang pagmamahal natin sa lahat, Isabella?” malamig niyang tanong habang hawak ang braso ng babae.

Ang bawat salita ni Michael ay tila yelo na tumutusok sa kaluluwa ni Isabella. “Michael, please… hindi mo naiintindihan—” nanginginig si Isabella, hindi mapigilan ang luha sa kanyang mga mata. “Hindi ko naiintindihan? Ako? Ako na naghanda ng lahat para sa iyo. Ako na umasa ng katapatan mula sa babaeng akala ko ay tunay na nagmamahal,” ani Michael, ang galit at pagluha ay nanginginig sa kanyang tinig. “Ngunit ikaw, Isabella… ikaw pala ang talipandas.”

“Michael, mahal kita,” umiiyak na wika ni Isabella, pilit na hinahawakan ang kamay ng dating kasintahan. “Alam kong nagkamali ako, pero ikaw ang mahal ko. Naguguluhan lang ako noong panahong iyon.”

Napangisi si Michael, ang kanyang mga mata’y nanlilisik sa galit. “Mahal? Isa lang pala akong option, isang panakip-butas habang pinaglalaruan mo ang damdamin ko. Ang puso ko, Isabella, hindi laruan.”

Sa mga sandaling iyon, si Brent ay naglalakad papunta sa altar, tila nahihiya at nahihirapang humarap kay Michael. Subalit bago pa man ito makalapit, tinignan siya ni Michael ng matalim.

“Ano, Brent? Walang salita? Ganito na lang ba tayo? Mga kaibigan na nagkakagulo dahil sa babaeng pareho nating minahal?” Ang bawat salita ni Michael ay sumisiksik sa konsensya ng kanyang dating matalik na kaibigan. “Ginawa kitang bahagi ng pamilya ko. Binigyan kita ng tiwala, pero ano’ng ginawa mo?”

Si Brent ay tumingin sa sahig, hindi makatingin kay Michael. “Mike, I’m sorry… Hindi ko rin alam kung paano nangyari. Ngunit wala akong intensyon na sirain ka o ang pagkakaibigan natin. Nagsimula lang ito... nang hindi namin napansin.”

Puno ng galit at panghahamak ang mga mata ni Michael. “Walang kapatawaran ang ginawa ninyo. Sa puntong ito, wala akong pakialam sa mga rason ninyo. Ang gusto ko lang ay malaman ninyo kung paano niyo ako pinahiya, paano ninyo sinira ang pangarap ko.”

Ang bawat isa sa simbahan ay hindi makatingin nang diretso kay Isabella at Brent. Ang pamilya ng babae ay lumuluha sa sulok, at ang pamilya ni Michael ay punong-puno ng galit at pagkadismaya sa harap ng lahat ng nalantad.

Dahan-dahang bumitiw si Michael at lumakad palayo, iniwang si Isabella sa altar, humihiyaw sa kahihiyan at pagsisisi. Ang mga bisita ay nagbulungan, ang kanilang mga titig ay puno ng paghatol kay Isabella at sa buong pagkatao niya. Sa labas ng simbahan, isang malamig na hangin ang bumalot kay Michael. Lumingon siya sa kanyang likuran at naramdaman niya ang bigat ng pagtatapos, hindi lang ng kanilang relasyon kundi ng kanyang matinding galit. Ngunit alam niyang ito ang pinakamagandang paraan upang palayain ang sarili sa matinding sakit. Sa kanyang mga hakbang palayo, nakaramdam si Michael ng kakaibang kalayaan—hindi dahil siya’y nakaganti kundi dahil natutunan niyang ipaglaban ang kanyang dangal. Ang kanyang mga luha, sa wakas, ay naging simbolo ng katapusan ng isang masakit na kabanata sa kanyang buhay.