Good evening readers 🥺 tissue? Huhu pasensya na sa pagpapaiyak ni Author malay niyo naman ma-revive .·´¯`(>▂<)´¯`·. pero btw po, marami pong salamat sa inyo pong pag-suporta sa istoryang ito, pa-ending na tayo pero may special chapters po tayo at meron po itong kaduksong na story, sina Nikolai at Vina naman po dito ko rin sila ilalagay, next sa story nina Gio at Fei, sana i-suppport din ninyo sila .꒰⑅ᵕ༚ᵕ꒱˖♡
THIRD PERSON'S POVTanging lagitik lang ng latigo na humahampas kay Gio ang tangi maririnig mula sa isang madilim na silid ng underground.Naroon ang lahat ng mga leader o ang mga tinatawag na boss ng iba't ibang bansa na kasapi ng grupo at iba pang may matataas na katungkulan.Pero wala ni isa o ni katiting na maririnig na pag-daing o pag-inda kay Gio, ni patak ng luha o marka ng paghihirap, walang mababakas sa kanyang mukha.Tahimik lang siyang tinitiis ang bawat hampas sa likod niya ng taong may hawak ng latigo na nanunuot sa laman at mga kalamnan.Nanghihina na siya at unti-unti nang nawawalan ng lakas pero hindi pa rin siya nagpapakita ng kahinaan sa mga taong nanunuod sa paghihirap niya.Hinding-hindi niya hahayaan na may sinumang makakita ng kahinaan niya.Kahit hinang-hina na at halos nanlalambot na ang mga tuhod niya sinisikap niya pa rin mapanatiling malalas ang stamina niya At ang tanging nagbibigay na lang lakas sa kanya sa mga oras na ito ay mag-ina niya na hindi niya p
Fei's POV"Let's go, Fei." Iginaya na ako ni Ate Vina na umakyat sa private plane na pagmamay-ari ni Gio.Wala pa rin tigil ang pag-iyak ko hanggang makasakay na kami, pinatatahan niya ako pero umiling lang ako, batid kong ko hindi ko lang talaga mapigilan.Lumamlam naman ang mga mata niya sa akin at hinayaan na lang ako hanggang sa makasakay na kami at makaupo, wala rin siyang tigil sa kabibigay ng tissue sa akin nang magtabi kami sa upuan.Hagod niya ang likod ko pinatatag ako. "Alam kong mahirap," saad niya. "Pero wala na tayo magagawa sa sitwasyon natin, magtiwala na lang tayo sa kanya..."Mariin na lang akong napapikit at tumanaw sa labas ng bintana ng eroplano na anuman oras magti-take off na.Nahigit ko ang paghinga ko.Wala sa pag-uwi namin sa Pilipinas ang isip ko kundi na kay Giovanni na sigurado akong sa mga oras na ito pinahihirapan na kaya 'di ko mapigilan ang bugso ng damdamin ko.Ni hindi ko alam paano kinakaya ng loob ko na isip-isipin kaya napahawak na lang ako sa tiy
Fei's POV Mabigat sa kalooban habang pinapanuod ang mga kasambahay na i-empake ang mga gamit ko, bukas na ang flight ko pabalik sa Pilipinas kasama si Ate Vina... My heartache by leaving Gio behind... Noong una, naka-ilang beses ba ako nagtangkang takasan siya? Isa? Dalawa? Maraming beses ako nag-plano dadalawang beses ko lang nagawa at ang huli nabaril pa ako sa hita. Tapos ngayon saka niya ako pakakawalan matapos niya ako buntisin? Parang wala ata akong pinagkaiba sa babaeng iniwan matapos buntisin. Nakagat ko ang ibaba kong labi habang nanunubig ang mga mata ko nang dumako ako sa malaking litrato namin ni Gio noong araw na kinasal kami, nakasabit sa may dingding sa ulunan ng kama. Nagbabara ang lalamunan ko habang pinagmamasdan, why do we have to get seperated? Ganoon na ba kadelikado ang naging sitwasyon? Hindi niya ipinaliliwanag sa akin, pero si Ate Vina, oo... she explained everything to me the day after Gio had told me about going back to the Philippines. Gio is now h
THIRD PERSON'S POVIt's been weeks since Gio told the shocking news, and she's still shocked. Sino ba ang hindi, hanggang ngayon...She's feeling so doomed, upset, angry, and guilty. Kung hindi lang siya buntis malamang, nagpumilit sana siyang umalis.Pero ayaw niya namang ilagay sa alanganin ang bata sa sinapupunan niya at magiging malaking problema pa kung magkakataon."Fei, bibigyan kita ng new vitamins for your trimester, kailangan mag-doble ingat because the baby is going to be four months so you better take care of yourself more. Avoid crying too much malaki kasi ang epekto pag sobrang emosyonal parati ang Nanay," payo ni Vina.Nasa clinic ni Vina sina Gio at Fei ngayon para sa monthly check up ng buntis, and tomorrow is the start of Fei's second trimester.Nag undergo na rin siya ng ultrasound at napag-alaman lalaki ang anak nila, nakalalaki agad sila kaya nang malaman nila, ang asawa niya agad ang pinaka-masaya, even her, she's happy too.Niyakap siya ni Gio pero hindi siya tu
Fei's POV Ilang linggo rin ako nanatili sa ospital, pina-confine nila ako dahil naging komplikado ang pagbubuntis ko. The baby's heart beat is an underlying observation, I thought my baby was about to be lost but Ate Vina and Gio assured me that the baby is safe... and it's really safe.Thank God hindi niya kami pinabayaang mag-ina. Hindi ako dinala ni Gio sa ancestral house, bumili siya ng isang malaking penthouse na magiging bahay na namin pansamantagal. That ancestral house back then has brought me a traumatic experience and until now na kapag naalala ko para akong nauupos, nanghihina at hindi nanamalayang napapatulala. Hindi ko gusto ang pakiramdam na ganito pero madalas para akong nawawala sa sarili lalo na sa tuwing naiisip ko na ang sarili kong kapatid... nagawa akong... muli na lang akong napaluha mag-isa. Dahil lang sa inggit at galit ginusto niya matapos ang buhay ko, namin ni Gio sa ganoong paraan at pati ipinagbubuntis ko gusto niya rin mawala? Hangggang ngayon isa
WARNING ⚠️ THIS CHAPTER CONTAINS MATURED AND BLOODY SCENES NOT SO SUITABLE FOR YOUNG AND VERY SENSITIVE READERS, PLEASE SKIP IF YOUR STOMACH IS WEAK. Thank you ( ◜‿◝ )♡ THIRD PERSON'S POV "Sir." His men bowed when he saw him walking down to the basement under this ancestral house. "Where is she?" Gio asked because there are many torture rooms in here. Mga silid kung saan dinadala ang mga taong may malaking atraso sa kanya, sa pamilya nila na dati Daddy at Lolo niya ang namamahala. Ngayon, siya na. Nasanay na lang ang sikmura niya sa paglipas ng panahon, hindi alam ng asawa niya ang lugar na ito and this place is prohibited from the people in this house, aside from him and his men. "This way, Sir." Iginaya siya ng isa sa mga pinagkakatiwalaan niyang tauhan sa kinaroronan ni Keira. They walked in the dimmed hallway and they went to the least room. They stopped in front of this door and they opened it for him. Nauna na siyang pumasok at doon nadatnan niya na nga ang hin