CHAPTER 5: We Meet Again

Pagpasok ko sa ospital, parang may mali. Hindi ko maipaliwanag, pero may tension sa paligid. Parang may hangin ng pagbabago, na kahit ayaw mong pansinin, kusa kang hihilahin pabalik.

Katatapos ko lang mag-leave. Hindi madali ang pagbalik lalo na sa dami ng bumabagabag sa isip ko. Pero kailangan. Para sa sarili ko. Para sa—para sa buhay na nabubuo sa loob ko.

Nakaputi pa rin ang paligid. Mga pasyente, doktor, nars. Lahat abala sa kani-kanilang mundo. Ako? Pilit pa ring inaayos ang sa akin.

“Uy, Celeste! Welcome back!” bati ni May, isa sa mga ka-duty ko noon.

“Thanks,” pilit kong ngiti. “Same floor pa rin ba ako?”

“Actually… may bagong head ng neurology. Siya na rin daw ang mag-aassign ng mga bagong rotation. Sa office daw siya ngayon.”

Napakunot ang noo ko. “Bagong head?”

Tumango si May. “Oo. Gwapong doktor, ‘teh. Alam mo ‘yung… mukhang seryoso pero may pasabog? Basta, good luck!”

Napakagat ako sa labi. Hindi ko alam kung bakit may kutob akong ayokong makumpirma.

Kumatok ako sa pinto ng opisina. Isang beses. Dalawang beses. Walang sumagot. Hinawakan ko ang knob at dahan-dahang binuksan.

“Pasensya na po, sir, kung maaga ako. Pinapunta raw ako—”

Naputol ang salita ko.

Doon siya. Nakaupo sa swivel chair, nakayuko sa tablet, may suot na white coat, pero walang duda—si Damian.

He looked up.

Our eyes locked.

“Celeste,” he said. Calm, cool, almost rehearsed. But his eyes—hindi sila nagsisinungaling.

“Damian,” I replied.

“You’re back.”

“I work here,” matipid kong sagot.

Tumango siya. “And I’m the new head of neurology.”

Nanatili kaming tahimik ng ilang segundo. Ang tunog ng aircon lang ang naririnig. Ako ang unang bumasag.

“Bakit mo hindi sinabi?”

“I didn’t know I had to ask your permission,” he said, hinting a teasing smirk.

Umirap ako. “I’m here to work, not to play games.”

“Good,” sagot niya, tumayo siya mula sa pagkakaupo. “Then let’s work together—professionally.”

Pero bago pa ako makalabas ng opisina niya, may inilabas siyang envelope mula sa drawer. “By the way,” he said, hawak ang puting sobre. “It came in this morning.”

Huminto ang puso ko.

Alam ko na agad kung ano ‘yon.

“Paternity test,” he said softly. “Open it with me?”

Huminga ako nang malalim. Hindi na ako nagtanong kung paano niya ito nakuha. Ibinigay ko ang blood sample ko noong huli kaming nagkita. Siya na ang nag-asikaso sa sarili niya.

Kumuha siya ng gunting at dahan-dahang binuksan ang sobre.

“Celeste…”

“Huwag mo nang basahin kung ayaw mo,” sabi ko, nanginginig ang boses. “Alam ko na naman ang sagot.”

Tumingin siya sa akin. “Then let’s see it together.”

Binuksan niya ang papel. Basang-basa ko ang mga letra. “Probability of Paternity: 99.99%.”

Napaupo ako. Hindi ko alam kung dahil sa pagod o dahil sa bigat ng iniisip ko. Pero isa lang ang malinaw—Damian ang ama ng dinadala ko.

Walang ibang lalaki. Wala akong ibang sinamahan. Isang gabi lang. Pero isang gabing hindi ko rin malimutan.

Damian sat beside me. Tahimik siya sa una.

“Anong balak mong gawin?” tanong niya, marahang boses.

Huminga ako ng malalim. “Alam kong wala akong karapatang humingi ng kahit ano sa’yo. Wala akong inaasahan.”

“But I’m not just anybody, Celeste.”

“I know,” bulong ko.

Hinawakan niya ang envelope, parang hindi niya rin alam kung paano siya dapat mag-react. Pero marahan niyang sinabi:

“I want to be part of this.”

“Damian…”

“I’m not asking you to marry me. Not yet,” dagdag niya, may konting biro sa tono. “But I want to know you. And I want you to let me in.”

Tumingin ako sa kanya. Iba siya ngayon. Hindi ‘yung lalaking kilala ko sa isang gabi lang. Mas mahinahon. Mas buo. Pero malinaw pa rin ang kislap sa mga mata niya—‘yung hindi ko maintindihan kung pasakit ba o pag-asa.

“Let me take care of you,” dagdag niya. “Not just because of the baby. But because I want to.”

Hindi ko alam ang isasagot. Lahat masyado pang mabilis. Pero isa lang ang sigurado: hindi ko na siya kayang itaboy na parang wala lang siya.

“So ano?” tanong niya, nakangiti, pero may bahid ng kaba. “Do I pass your first-trimester interview, Nurse Celeste?”

Napatawa ako. Muntik na. “Hindi kita pasusukatin sa blood pressure ng basta-basta,Dr Alcantara.”

“Then that means I’ll have to earn it.”

Hindi ko masabi kung anong klaseng relasyon ang meron kami ngayon. Pero sa halip na takot, kakaibang aliwalas ang naramdaman ko.

Lumipas ang ilang araw. Balik-duty na ako. At oo, pareho kaming nasa isang ospital. Sa parehong floor. Parehong team.

Mahirap iwasan si Damian. Hindi dahil laging may interaction. Kundi dahil kahit wala siya sa paligid, naroon siya. Sa bulong ng mga kasamahan. Sa mga matang sumusulyap kapag napapadaan kami sa hallway.

“Bagay kayo ni Doc Alcantara, ‘teh,” sabi ni May minsang nagka-break kami.

“Excuse me?” kunyari kong tanggi.

“Halata, no! Ang awkward niyong dalawa pag nagkakasalubong. Tapos ‘yung titigan? Para kayong nasa teleserye.”

Napangiti ako nang pilit. Pero totoo, may nararamdaman akong tension. Parang isang bagay na sinisimulan pero hindi matuluyang sabihin.

Kahit si Damian, professional siya sa lahat ng aspeto. Pero ‘pag magkausap kami—may ibang init. Hindi bastos. Hindi rin romantic outright. Pero may kilig na hindi inaamin.

Minsan habang nagri-rounds ako, bigla siyang sumulpot.

“Need help with the chart?” tanong niya, kunwari casual.

“Thanks, I got it,” sagot ko, hindi tumitingin.

Lumapit pa siya. “Sure ka? I’m quite good with messy handwriting, especially when the nurse is trying to avoid me.”

“Ang kapal ng mukha mo,” bulong ko, napatawa.

Napailing siya, pero ngumiti. “That’s more like it.”

Late na nang matapos ang shift ko. Tahimik na ang hallway. Pa-uwi na ako nang may narinig akong yabag.

“Celeste.”

Lumingon ako. Si Damian. Nakapikit na coat, hawak ang tablet, pero halatang hindi pa uuwi.

“Can we talk?” tanong niya.

“Pagod na ako,” iwas ko.

“Two minutes,” sabay hakbang palapit.

Wala akong nagawa. Napahinto ako sa hallway. Tahimik. Walang ibang tao.

He stood close. Too close.

“You really don’t want to talk about it?”

“About what?”

He leaned slightly. “About what really happened that night.”

Napakapit ako sa ID lanyard ko. Hindi ako handa. Pero alam kong hindi na ito matatakasan.

“Celeste,” marahang bulong niya. “You keep avoiding me, but I see it in your eyes.”

I swallowed.

He smiled—just a little. “Don’t you want to know the truth, too?”