Unexpectedly Yours, Doctor

“Pwede kang maging artista.”Napalingon ako kay Jessa, sabay irap. “Tigilan mo nga ako.”“Hindi, seryoso! Tingnan mo ‘yang katawan mo sa dress na ‘yan, girl. Para kang leading lady sa teleserye. Kung hindi lang kita kilala, iisipin kong rich girl ka na bored sa buhay,” she giggled habang inaayos ang lipstick niya sa salamin ng event hall.Nakangiti ako pero ramdam kong hindi ako belong sa lugar na ‘to. Hindi talaga ako mahilig sa ganitong party-party, lalo na’t ang purpose lang naman ng conference na ’to ay para sa CPD units at ilang oras na pahinga mula sa napakastress naming trabaho sa ospital.Pero dahil napilit ako ng bestfriend kong si Jessa—na kasama ko na since nursing school—heto ako ngayon, suot ang itim na backless silk dress na masyadong revealing para sa panlasa ko, at naka-heels na hindi ko alam kung kaya kong tiisin buong gabi.“Mas okay pa rin sana kung naka-scrubs tayo,” bulong ko habang inaayos ang suot kong dress.“Girl, magpahinga ka muna sa pagiging NBSB-slash-mart

Araw na ng schedule ko at tahimik lang ang loob ng clinic, pero parang may malakas na tambol sa dibdib ko. Araw ng appointment ko, at kahit ilang beses ko nang kinumbinse ang sarili ko na kaya ko ‘to, nanginginig pa rin ang tuhod ko.“Celeste Ramirez?”Napalingon ako sa nurse na tumawag ng pangalan ko. Tumango ako at tumayo. Walang tinginan. Walang emosyon. I just walked in—straight-faced, straight-spined. Pero sa loob ko, gulo-gulo.Dinala niya ako sa isang maliit na procedure room. Malinis. Puti. Tahimik. Tanging sound lang ay ang tunog ng AC at yung ticking ng wall clock.“Paki-hubad na lang po ang pants at underwear. Cover with this drape. Higa po kayo. The doctor will be with you in a moment.”Tumango lang ako. Nang makalabas ang nurse, mabilis kong hinubad ang dapat hubarin, sinunod ang instructions. Mahigpit kong niyakap ang sarili ko habang nakadrape. Literal na malamig sa loob, pero parang nasa loob ako ng oven. Pawis na pawis ang palad ko. Nilapat ko sa tiyan ko.Hindi pa ak

Pagpasok ko sa ospital, parang may mali. Hindi ko maipaliwanag, pero may tension sa paligid. Parang may hangin ng pagbabago, na kahit ayaw mong pansinin, kusa kang hihilahin pabalik.Katatapos ko lang mag-leave. Hindi madali ang pagbalik lalo na sa dami ng bumabagabag sa isip ko. Pero kailangan. Para sa sarili ko. Para sa—para sa buhay na nabubuo sa loob ko.Nakaputi pa rin ang paligid. Mga pasyente, doktor, nars. Lahat abala sa kani-kanilang mundo. Ako? Pilit pa ring inaayos ang sa akin.“Uy, Celeste! Welcome back!” bati ni May, isa sa mga ka-duty ko noon.“Thanks,” pilit kong ngiti. “Same floor pa rin ba ako?”“Actually… may bagong head ng neurology. Siya na rin daw ang mag-aassign ng mga bagong rotation. Sa office daw siya ngayon.”Napakunot ang noo ko. “Bagong head?”Tumango si May. “Oo. Gwapong doktor, ‘teh. Alam mo ‘yung… mukhang seryoso pero may pasabog? Basta, good luck!”Napakagat ako sa labi. Hindi ko alam kung bakit may kutob akong ayokong makumpirma.Kumatok ako sa pinto n

Tahimik pa rin ang paligid. Nasa balcony pa rin kami ni Damian, pareho naming hawak ang mug ng warm milk na halos hindi na malamig.Nakatingin siya sa akin—hindi mapilit, pero malinaw ang intensyon. “I’m not saying you need to love me today, Celeste. I just want you to let me try.”Ang hirap magtiwala sa taong halos hindi mo kilala. Pero mas mahirap yatang tanggihan ang isang taong nagpapakita ng effort—hindi lang dahil kailangan niya, kundi dahil gusto niya.Hindi ako sumagot. Tahimik lang akong tumango, sapat na siguro ‘yon bilang pansamantalang sagot. Binalik ko ang tingin ko sa ilaw ng lungsod sa ibaba, habang unti-unting tumahan ang luha ko.“Salamat,” bulong ko.“Anytime,” sagot niya, sabay inom ng natitirang milk sa mug niya.Kinabukasan, back to routine kami.Nauna akong magising. Na-sense ko rin agad ang presensya niya sa kusina, nagluluto ng breakfast habang nakasuot ng gray hoodie at boxers. Kung dati, parang out of place ako dito sa condo niya, ngayon, kahit papaano, paran

Tahimik ang kitchen habang nagluluto si Damian ng dinner. Amoy na amoy ang bawang at sibuyas na piniprito sa olive oil—comforting, familiar, pero somehow… intimate. Nasa counter ako, nakaupo habang hinihintay maluto ang pasta na niluluto niya. Wala akong imik, pero ang utak ko, ingay-ingay.Kanina lang, we finally talked about that morning. That one thing na matagal kong iniiwasang balikan. Ang akala ko, iniwan niya ako. Ang totoo, nasa kabilang kwarto lang pala siya. Naliligo. At nang lumabas siya, ako na ang wala. At hindi ko na siya hinayaang magpaliwanag. Hindi na rin ako nagtanong.Napapikit ako saglit. Ang dami kong assumptions. Ang dami kong takot na hindi ko na kinuwestyon. Ang dami kong ginawang kwento sa utak ko… lahat pala mali.“Gusto mo ng wine?” tanong niya bigla, habang nagbubukas ng bote.Napadilat ako. “Pwede ba?”“Isang maliit na baso lang. Panglasa lang. Low alcohol content,” sabi niya, pinakita pa sa’kin ang label. “Wag ka mag-alala, hindi kita paiinumin ng bawal.”