Beranda / Romance / Unexpectedly Yours, Doctor / CHAPTER 4: “None of Your Business”

Share

CHAPTER 4: “None of Your Business”

Penulis: SiaSays
last update Terakhir Diperbarui: 2025-06-01 20:58:18

“Relax your legs,” he said gently. “I’ll be quick.”

Hindi ko alam kung paano ako dapat mag-relax. Paanong magpapakalma ang isang babaeng nasa ganitong sitwasyon? But I followed him anyway. He was gentle. Precise. Professional.

Pero kahit gaano pa siya kaingat, ramdam kong hindi lang ito basta procedure para sa akin. Para sa kanya.

Habang nakatitig ako sa kisame, pinipilit kong huwag mag-isip. Pero imposibleng hindi. Buong katawan ko ay parang nagdadalawang-isip. Buong pagkatao ko ay nakabitin sa isang maling hakbang. Then I heard his voice—low, controlled.

“Celeste,” he said.

Napatingin ako sa kanya.

“I won’t ask questions. Pero kung may kailangan kang sabihin… I’ll listen.”

Saglit akong natahimik. Nasa pagitan pa siya ng mga hita ko, gloved hands paused. The room was too cold. Or maybe it was just me, shaking inside.

“Wala akong kailangang sabihin,” I lied.

Tumango siya, pero hindi siya agad gumalaw. He looked at me—really looked at me—and for a second, it felt like everything else disappeared. Then he stood, removed his gloves, and took a breath.

“I can’t do this,” he said quietly.

“Anong sabi mo?” I sat up abruptly, the paper gown crinkling under me.

He met my eyes. “I said—I won’t do it. I won’t abort my child.”

Parang biglang nag-echo sa tenga ko ang sinabi niya.

I won’t abort my child.

“Are you serious?” Tumawa ako, pero walang saya. “You’re assuming it’s yours?”

“Hindi ako tanga, Celeste,” sagot niya. His tone was calm, but sharp. “I can count.”

“One night. It was just one night,” I snapped, as if saying it would make everything disappear.

“One night is enough.” Damian folded his arms across his chest, blocking the doorway with his body. “And I need to know.”

I climbed off the examination table, gathering the loose edges of the gown around me. “Know what, Damian?”

“If it’s mine.” He looked straight at me. “I want a paternity test.”

Tumigil ang mundo ko saglit. “Why? Para saan? Para masabi mong hindi mo kasalanan?”

“No. Para alam ko kung anong paninindigan ko.” His voice dipped, and there was something raw in it. “Because if it’s mine… I’m not walking away.”

Hinila ko ang coat na dala ko at mabilis na nagsimulang magbihis sa likod ng divider. “Hindi mo kailangan magpaka-hero”

“I’m not playing hero, Celeste. Gusto ko lang malaman ang totoo.” He paused, then added, “And you owe me that.”

“Owe you?” Napangisi ako. “Is this about responsibility or guilt? Or ego?”

“Call it whatever you want. Pero ayokong mamuhay na hindi ko alam kung may anak ako o wala.” His voice cracked just a little. “I won’t let this go.”

Gusto kong sabihan siya na wala siyang karapatan. Na wala siyang lugar sa desisyong ito. Pero hindi ko magawa. Hindi dahil naniniwala akong tama siya—pero dahil natatakot akong baka nga tama siya.

what if… he’s married?

What if may anak na siya?

What if hindi lang siya ang nawala sa gabing ‘yon, kundi pati ako?

Hindi ko siya kayang tanungin. I was too proud, too afraid of the answer. So I threw the question back at him.

“You have a girlfriend? A wife? Kids?” I didn’t look at him as I asked, pretending to look for my bag.

He was silent. Too long.

“Damian—”

“No,” he finally said. “Wala akong asawa. Wala akong anak. Wala akong relasyon.”

“Pero—”

“But that doesn’t mean I don’t care about this,” he interrupted.

Tahimik kami pareho. I stood by the clinic door, hand on the knob, and he stood across from me, his posture tense but unmoving.

“Celeste,” he said softly, “I know this isn’t how you imagined things. Hell, this isn’t how I imagined it either. But it happened. And I need you to stop pretending it didn’t mean anything.”

“You think this is about meaning?” Bumuntong-hininga ako. “Damian, I came here today ready to end it.”

“You mean end someone,” he said. “Our child.”

I flinched. He noticed. Pinikit niya ang mga mata, then exhaled slowly.

“Sorry,” he murmured. “That was unfair.”

Hindi ako umimik. The truth is—he had every right to be unfair. Kasi kahit ako, hindi ko na maintindihan kung bakit ako nandito. Why I kept delaying the decision. Why I couldn’t bring myself to walk into that clinic alone.

Maybe… deep down, I wanted someone to stop me.

And he did.

“It’s not just your choice anymore, Celeste,” Damian said, softer now. “I’m here. I want to be involved. Whether you like it or not.”

“What if I don’t want you involved?”

He gave a sad smile. “Then too bad. You’ll have to deal with me.”

Deal with me.

“So what now?” I asked. “You’ll force me to keep it?”

“No,” he said. “I just want you to think. Not out of fear. Not out of panic. Just… really think about what you want. And know that I’ll be here if you decide to keep it.”

Napatingin ako sa kanya, and I saw the man who once made me forget myself. The same man who now stood between me and the decision that kept me up every night.

Hindi ko alam kung anong mas mahirap: ang harapin ang buhay na mag-isa, o ang harapin ito kasama siya.

But maybe I didn’t have to decide today.

Maybe… today, I could just breathe.

“Give me time,” I said finally.

Damian nodded. “I can do that.”

Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terbaru

  • Unexpectedly Yours, Doctor   Chapter 26 - The confrontation

    Nag-freeze ang mga daliri ko habang nakatitig sa screen. Parang hindi gumagalaw ang mundo. Parang kahit huminga, mali.Basa ko ulit. Ilang beses. Sana nagkamali lang ako. Sana hallucination lang ng pagod kong utak. Pero hindi. Nandoon ang pangalan ko. Ang mukha ni Damian. Headline ng isang Twitter thread na umabot na ng libo ang retweets.“BREAKING: Residency scandal sa St. Asuncion Medical Center. Nurse reinstated despite alleged romantic involvement with the new head of neurology.”Attached: screenshots ng email ko kay HR, isang candid photo naming dalawa sa labas ng hospital cafeteria, at may isa pang blurred photo—ako, nasa hallway, hawak ang tiyan ko habang sinusundan ni Damian mula sa likod.Hindi ko alam kung paano ito nakuha. Hindi ko alam kung sino ang may galit na ganito kalalim. Pero alam ko—deliberado ito. Sinasadyang saktan, sirain, i-expose. At hindi lang ako ang tinarget. Pati si Damian.Tumayo ako mula sa sofa, nanginginig ang kamay habang hawak ang phone. Bumukas ang

  • Unexpectedly Yours, Doctor   Chapter 25 – What People Don’t See

    Ginising ako ng malamig na sikat ng araw na tumatama sa balat ko, habang pilit kong binabalikan kung panaginip lang ba ang lahat ng nangyari kagabi. Sa tabi ko, ramdam ko pa ang banayad na hinga ni Damian, mahigpit ang pagkakayakap ko sa sarili habang nakatalikod sa kanya. Hindi ko alam kung anong mas matimbang—ang pagod ng katawan kong buong linggo nang walang pahinga, o ang bigat ng mga matang paulit-ulit na pinipilit huwag umiyak kahit alam kong wala na akong ibang gustong gawin kundi bumigay. Dahan-dahan akong bumangon mula sa kama, iningatang huwag magising si Damian. Lumabas ako ng kwarto, tuluy-tuloy sa banyo, at saka hinugasan ang mukha. Tumingin ako sa salamin—parehong mukha pa rin, pero parang hindi na ako. Parang isang piraso na lang ng kung sino ako dati. Hindi na ako sigurado kung sino pa ba ang tinitingnan ko. Buntis ako, oo. Nurse ulit ako, oo. Pero parang wala na akong puwang sa mundong dati kong kinabibilangan. Pagbaba ko sa kusina, naamoy ko agad ang bagong timplang

  • Unexpectedly Yours, Doctor   chapter 24 - ready or not

    Mabilis ang takbo ko papunta sa Room 6 nang marinig ko sa PA system:“Code White, Room 6. Immediate response required.”Alam ng lahat sa ospital—’pag sinabing Code White, may pasyente na nagka-psychological emergency. Either violent behavior, aggressive episode, or sudden mental breakdown. Kadalasang may risk sa sarili niya o sa staff.Tumakbo rin si Jessa mula sa kabilang hallway, may hawak na med cart.“Pedia patient daw, post-surgery. Biglang nagwawala.”Pagpasok namin sa kwarto, nag-uunahan ang hininga ko at ang kaba. Isang batang lalaki, mga siyam na taong gulang, nakapiring ang mga mata at sumisigaw habang hinahampas ang kama. Dalawang nurse ang pilit siyang pinapakalma—si Celine at si Alvin, parehong interns na nasa rotation ko.“Wag mo akong hawakan! Ayoko dito! Ayoko na!”“Celine, hawak sa balikat. Alvin, pakikuha ng 2.5 lorazepam IM sa tray,” utos ko agad, siniguradong firm pero hindi hysterical ang boses ko.“Already drawing,” sagot ni Alvin, nanginginig ang kamay pero mabi

  • Unexpectedly Yours, Doctor   Chapter 23 – Tell Me Something You’ve Never Said Out Loud

    Hinihila ng babae ang bedsheet habang nakapatong sa kanya ’yung lalaki. Pawis sila, magkadikit, bawat galaw may halong halinghing at ungol. Bumitaw ang kamay ng lalaki, dumulas pababa sa hita ng babae, huminto sa pagitan ng mga hita niya. Napapikit siya. Huminga ng malalim. Napasinghap.Umangat ang lalaki para halikan siya sa leeg, sa dibdib, sa ilalim ng panga. Mabagal, masinsin. Gumulong sila sa kama, pareho nang halos walang saplot. ’Yung ilaw sa background dimmed red—at ang tunog ng TV halos parang hininga na lang.Nakahinga ako nang malalim—at saka ko lang na-realize na hawak ko ’yung throw pillow nang parang sandata.Then I blinked. Wait.TV nga pala ’to.Bigla akong napatagilid. Damian was right beside me on the couch, pretending to look calm but obviously too still to be casual. Pareho kaming hindi gumagalaw.And yes—nagka-awkward silence.“You okay?” tanong niya, dry pero amused ang tono.“Uh-huh,” sagot ko, mabilis. “You?”“Thrilled,” he muttered. “Didn’t expect full-on erot

  • Unexpectedly Yours, Doctor   chapter 22: crumbled walls

    Hindi ko na maalala kung anong oras ako nakatulog kagabi. Basta ang naaalala ko lang ay ’yung katahimikan ng gabi at ang paalala ni Damian:“You don’t have to hold it alone.”Pagmulat ko, may liwanag na sa bintana. Tanghali na. Tahimik pa rin ang unit. Walang tunog ng TV, walang radyo. Wala ring kumakatok. Pero may naamoy akong niluluto.Bumangon ako. Mabigat pa rin ang katawan ko, pero at least, buo ang tulog ko. Paglabas ko ng kwarto, bumungad agad sa akin si Damian sa kusina—naka-gray shirt at may hawak na pan spatula, kasalukuyang naghahalo ng itlog.“Morning,” bati niya nang mapansin akong nakatayo lang sa hallway.“Anong oras na?”“Past ten. Let me guess—you forgot to set your alarm.”“Hindi talaga ako nag-set.”Ngumiti siya. “Good. You needed rest.”Umupo ako sa dining table. Tahimik lang. Pinapanood ko siyang kumilos—maingat, kalmado, parang sanay na sanay sa kilos sa loob ng maliit na kitchen namin. May lutong kanin, itlog, at tinadtad na kamatis.Simple lang. Pero sobrang bi

  • Unexpectedly Yours, Doctor   chapter 21 :Quiet return

    Hindi ko alam kung anong oras na nang mapilit kaming umuwi ni Clarice. Si Mama, stable. May assigned nurse. May direct order ang doktor: pahinga muna kami. Bawal bumagsak.Clarice was exhausted. Halos hindi na makalakad paalis ng ICU. Damian offered to drive us home—sa lumang bahay sa San Felomina. Wala nang tanong. Walang pagtutol.Pagdating namin, diretso si Clarice sa kwarto. Ako naman, nanatili sa sala. Tahimik. Nasa sofa si Damian, pero hindi siya nagtanong kung anong iniisip ko. Hindi rin ako tinanong kung okay lang ako. Alam niyang hindi ko rin masasagot.Napatingin ako sa luma naming dingding. May bakas pa ng lumang larawan doon—’yung graduation picture ko sa nursing. Si Mama ang may pakana noon. Proud na proud siya.“Gising ka pa?” tanong ni Damian.Tumango lang ako. “Hindi ako makatulog.”“Me neither.”Tahimik.“Pero dapat kang matulog,” dagdag niya. “You need to recharge.”Napangiti ako, kahit sobrang banayad lang. “Recharge talaga?”“Sorry. Doctor term. Pero totoo naman.”

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status