Home / Romance / Unexpectedly Yours, Doctor / CHAPTER 4: “None of Your Business”

Share

CHAPTER 4: “None of Your Business”

Author: SiaSays
last update Last Updated: 2025-06-01 20:58:18

“Relax your legs,” he said gently. “I’ll be quick.”

Hindi ko alam kung paano ako dapat mag-relax. Paanong magpapakalma ang isang babaeng nasa ganitong sitwasyon? But I followed him anyway. He was gentle. Precise. Professional.

Pero kahit gaano pa siya kaingat, ramdam kong hindi lang ito basta procedure para sa akin. Para sa kanya.

Habang nakatitig ako sa kisame, pinipilit kong huwag mag-isip. Pero imposibleng hindi. Buong katawan ko ay parang nagdadalawang-isip. Buong pagkatao ko ay nakabitin sa isang maling hakbang. Then I heard his voice—low, controlled.

“Celeste,” he said.

Napatingin ako sa kanya.

“I won’t ask questions. Pero kung may kailangan kang sabihin… I’ll listen.”

Saglit akong natahimik. Nasa pagitan pa siya ng mga hita ko, gloved hands paused. The room was too cold. Or maybe it was just me, shaking inside.

“Wala akong kailangang sabihin,” I lied.

Tumango siya, pero hindi siya agad gumalaw. He looked at me—really looked at me—and for a second, it felt like everything else disappeared. Then he stood, removed his gloves, and took a breath.

“I can’t do this,” he said quietly.

“Anong sabi mo?” I sat up abruptly, the paper gown crinkling under me.

He met my eyes. “I said—I won’t do it. I won’t abort my child.”

Parang biglang nag-echo sa tenga ko ang sinabi niya.

I won’t abort my child.

“Are you serious?” Tumawa ako, pero walang saya. “You’re assuming it’s yours?”

“Hindi ako tanga, Celeste,” sagot niya. His tone was calm, but sharp. “I can count.”

“One night. It was just one night,” I snapped, as if saying it would make everything disappear.

“One night is enough.” Damian folded his arms across his chest, blocking the doorway with his body. “And I need to know.”

I climbed off the examination table, gathering the loose edges of the gown around me. “Know what, Damian?”

“If it’s mine.” He looked straight at me. “I want a paternity test.”

Tumigil ang mundo ko saglit. “Why? Para saan? Para masabi mong hindi mo kasalanan?”

“No. Para alam ko kung anong paninindigan ko.” His voice dipped, and there was something raw in it. “Because if it’s mine… I’m not walking away.”

Hinila ko ang coat na dala ko at mabilis na nagsimulang magbihis sa likod ng divider. “Hindi mo kailangan magpaka-hero”

“I’m not playing hero, Celeste. Gusto ko lang malaman ang totoo.” He paused, then added, “And you owe me that.”

“Owe you?” Napangisi ako. “Is this about responsibility or guilt? Or ego?”

“Call it whatever you want. Pero ayokong mamuhay na hindi ko alam kung may anak ako o wala.” His voice cracked just a little. “I won’t let this go.”

Gusto kong sabihan siya na wala siyang karapatan. Na wala siyang lugar sa desisyong ito. Pero hindi ko magawa. Hindi dahil naniniwala akong tama siya—pero dahil natatakot akong baka nga tama siya.

what if… he’s married?

What if may anak na siya?

What if hindi lang siya ang nawala sa gabing ‘yon, kundi pati ako?

Hindi ko siya kayang tanungin. I was too proud, too afraid of the answer. So I threw the question back at him.

“You have a girlfriend? A wife? Kids?” I didn’t look at him as I asked, pretending to look for my bag.

He was silent. Too long.

“Damian—”

“No,” he finally said. “Wala akong asawa. Wala akong anak. Wala akong relasyon.”

“Pero—”

“But that doesn’t mean I don’t care about this,” he interrupted.

Tahimik kami pareho. I stood by the clinic door, hand on the knob, and he stood across from me, his posture tense but unmoving.

“Celeste,” he said softly, “I know this isn’t how you imagined things. Hell, this isn’t how I imagined it either. But it happened. And I need you to stop pretending it didn’t mean anything.”

“You think this is about meaning?” Bumuntong-hininga ako. “Damian, I came here today ready to end it.”

“You mean end someone,” he said. “Our child.”

I flinched. He noticed. Pinikit niya ang mga mata, then exhaled slowly.

“Sorry,” he murmured. “That was unfair.”

Hindi ako umimik. The truth is—he had every right to be unfair. Kasi kahit ako, hindi ko na maintindihan kung bakit ako nandito. Why I kept delaying the decision. Why I couldn’t bring myself to walk into that clinic alone.

Maybe… deep down, I wanted someone to stop me.

And he did.

“It’s not just your choice anymore, Celeste,” Damian said, softer now. “I’m here. I want to be involved. Whether you like it or not.”

“What if I don’t want you involved?”

He gave a sad smile. “Then too bad. You’ll have to deal with me.”

Deal with me.

“So what now?” I asked. “You’ll force me to keep it?”

“No,” he said. “I just want you to think. Not out of fear. Not out of panic. Just… really think about what you want. And know that I’ll be here if you decide to keep it.”

Napatingin ako sa kanya, and I saw the man who once made me forget myself. The same man who now stood between me and the decision that kept me up every night.

Hindi ko alam kung anong mas mahirap: ang harapin ang buhay na mag-isa, o ang harapin ito kasama siya.

But maybe I didn’t have to decide today.

Maybe… today, I could just breathe.

“Give me time,” I said finally.

Damian nodded. “I can do that.”

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • Unexpectedly Yours, Doctor   Chapter 33 –Glamour in Disguise

    Tahimik ang buong biyahe namin ni Damian papunta sa hotel ballroom kung saan gaganapin ang recognition dinner ng hospital board. Ayon sa email na natanggap niya kaninang umaga, ito raw ay para parangalan ang mga “frontliner volunteers” na tumulong sa gitna ng bagyo. Pero alam ko sa loob-loob ko, hindi iyon purely recognition. Parte ito ng damage control ng ospital. They needed to polish their reputation after suspending two of their own doctors — lalo na’t kumalat na rin online ang ilang larawan naming dalawa sa evacuation center.Naka-gown ako ngayon, simpleng itim na may maliliit na beadwork sa neckline. Damian insisted na ipagamit ang stylist na kilala niya, pero tumanggi ako. Ayokong dumating na parang pinilit ipasok sa mundong hindi ko naman kinalakihan. Kaya ito, understated, elegant, pero hindi nakaka-intimidate. Damian, on the other hand, looked effortlessly commanding in his tuxedo. His presence alone demanded attention — kahit wala pa kami sa venue, ramdam ko na ang titig n

  • Unexpectedly Yours, Doctor   Chapter 32 – Ang Bigat ng Timbang

    Kinabukasan matapos ang nakakapagod na pagvolunteer sa ospital noong kasagsagan ng bagyo, halos hindi pa ako nakabawi ng lakas. Magkahalong pagod at kaba ang bumabalot sa dibdib ko habang nakaupo sa gilid ng sofa. Si Damian, naka-upo sa dining table, nakasandal habang hawak ang tasa ng kape. Tahimik siya, pero alam kong pareho kami ng iniisip: ang tawag ng HR kagabi.“Celeste,” malamig pero mahinahon ang boses niya, “handa ka ba sa board hearing mamaya?”Humugot ako ng malalim na hininga. “Hindi ko alam kung may sapat na lakas ako, pero wala naman tayong choice, hindi ba?”Alam kong mali ang ginawa namin—sumugod kami sa ospital kahit suspended. Pero paano mo pipigilan ang sarili mo kung buhay na ng tao ang nakataya?Pagdating namin sa conference room ng ospital, ramdam ko agad ang bigat ng atmospera. Mahaba ang mesa, puno ng executives at board members. Nasa gitna kami ni Damian, parang mga akusadong inaantay ang hatol.“Dr. Damian Alcantara,.Ms.Celeste Ramirez,” panimula ng chairman.

  • Unexpectedly Yours, Doctor   Chapter 31 – Raindrops

    Pagod na pagod ako. Para akong piniga—hindi lang sa katawan kundi pati sa puso. Hindi ko alam kung paano ako nakalabas sa ER kanina. Hanggang ngayon, ramdam ko pa rin ang bigat ng maliit na katawan ng batang sinubukan naming i-revive, ang malamig niyang balat, at ang mga huling iyak ng nanay niyang hindi na bumitaw hanggang sa huli.Nakatulala lang ako habang nakaupo sa passenger seat ng kotse ni Damian. Umuulan pa rin sa labas. Kumakalog ang bubong ng sasakyan sa lakas ng bagsak ng ulan. Wala kaming imikan mula nang lumabas kami ng ospital. Pareho kaming basang-basa, pareho ring duguan at pawisan ang mga uniporme namin.Humigpit ang hawak ko sa bag ko. Parang gusto kong sumigaw, pero wala akong boses na lumalabas.“Celeste,” basag ni Damian sa katahimikan. Mababa, halos paos ang boses niya. “You shouldn’t have been there. You’re pregnant. You put yourself and the baby at risk.”Dahan-dahan akong lumingon sa kanya. Kita ko ang pagod sa mukha niya—ang pulang mga mata, ang mahigpit na p

  • Unexpectedly Yours, Doctor   Chapter 30 – Between Breath and Silence

    Pagkabukas ng mata ko, ramdam ko pa rin ang init ng labi niya sa akin. Damian was asleep beside me on the couch, his head tilted back, chest rising and falling steadily. Hindi ko alam kung paano nangyari—isang saglit lang ng kahinaan, ng pagkakahulog, at nadala na kami ng init ng sandali. Hindi iyon biro. Hindi iyon aksidente. I let him kiss me. I kissed him back.My lips tingled as I brushed them with the back of my hand. A whisper of shame mixed with something terrifyingly sweet curled inside my chest. Celeste, what did you just do?Before I could sink further into the thought, Damian stirred, eyes blinking open. His gaze immediately found mine. Walang salitang kumawala, pero ramdam ko ang bigat ng katahimikan. Then—like a reflex—he reached forward, brushing a loose strand of hair behind my ear. Simple. Intimate. My heart slammed against my ribs.Before either of us could speak, my phone buzzed violently on the coffee table. I snatched it up, expecting Clarice or maybe Jessa. Instea

  • Unexpectedly Yours, Doctor   Chapter 29 – Storms Inside and Out

    Tahimik ang kwarto ni Damian, tanging kaluskos lang ng pages at tik-tak ng wall clock ang naririnig ko. Nasa opisina siya sa condo, nakaupo sa harap ng desk, habang ako naman ay nakasandal sa gilid ng shelf, hinihigpitan ang yakap sa sarili.Kanina pa kami nagbubukas ng folders at files na iniwan ng abogado. Statements, properties, records. Puro dokumento ng yaman ni Papa. Yaman na parang bigla na lang sumulpot.“Hindi ko maintindihan,” mahina kong bulong. “Nung bata ako… normal lang kami. Public school. Simpleng bahay. Kahit ang panggatas minsan, hirap pa si Mama. Then suddenly, years later… eto. Mansion. Company shares. How?”Damian glanced at me, may konting ngisi. “Maybe he was a secret genius in investments. Or… he hired someone like me in senior high school. Don’t underestimate my computer skills, Celeste. I could’ve built him an empire with just Excel and pirated Wi-Fi.”Napapailing ako pero napatawa kahit papaano. “Excel daw. Huwag mo kong pinaglalaruan.”“Serious ako.” Tumayo

  • Unexpectedly Yours, Doctor   Chapter 28 – Bloodlines and Fault Lines

    Parang nawala ang dugo ko sa katawan ko. Hindi ko marinig ang sarili kong paghinga, pero ramdam ko ang matinding kaba na kumakain sa sikmura ko. Papa… collapsed? Critical?“Hello? Hello?!” halos pasigaw kong tanong, pero wala nang sagot. Dead line.Nabitawan ko ang phone ko sa sahig, at agad akong sinapo ni Damian bago pa ako tuluyang bumagsak.“Celeste, hey, look at me.” Mahigpit ang hawak niya sa balikat ko. “What did they say?”“Papa…” halos hindi lumabas ang boses ko. “Critical. They want me at the hospital. Now.”Mabilis siyang tumayo, kinuha ang susi ng kotse. “Let’s go.”Ang biyahe papuntang ospital parang multo—tahimik pero puno ng alingawngaw. Paulit-ulit sa utak ko ang huling beses kong nakita si Papa, kung paano siya tumingin sa akin na parang estranghero, kung paanong pinili niyang manatili sa bagong pamilya niya.And now he’s dying. And I have to face them.Pagdating namin sa ospital, sinalubong agad kami ng malamig na corridor at amoy antiseptic na masyadong pamilyar. Pe

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status