CHAPTER 13

"Kamukha ko ang kapatid mo matagal ng patay?!" Hindi makapaniwalang tanong ko.

Dahan-dahan sila tumango sa 'kin. Parang akong binuhusan ng sobrang lamig na tubig sa katawan. Hindi ako makapaniwala sa mga kinwento nila sa 'kin.

Paano nangyaring kamukha ko ang kapatid niya? Posible ba 'yon? Kong kahawig lang ay maniniwala pa ako. Pero iyong sobrang magkamukha, napaka imposible. Kong titingnan ko ang mukha ng kapatid niya ay parang iisang tao kami. Sobrang creepy lalo na at matagal na daw itong patay.

"P-Pero sabi ni Justin. Ako daw itong pinipinta at ginuguhit mo," naguguluhang sabi ko at dahan-dahan na tumingin kay Justin.

Nagkatingina silang dalawa ni Justin at parang nag-uusap gamit ang mga mata nila. Nakita ko ang paggalaw ng adams apple ni Justin, senyales na napalunok siya. Tumingin siya sa 'kin.

"S-Sorry. Nadala lang talaga ako kanina. S-Sobrang magkamukha kasi kayo kaya...kong ano ang nasabi ko," nauutal na paliwanag niya.

Napabuntong hininga ako. "K-Kaya ba dinala mo ako dito? Dahil inaakala mo na ako ang Damania na kapatid niya?" Tanong ko.

Matagal bago siya tumango at sumagot. "Sorry."

Hindi ako nakapagsalita. Kaya pala minsan sinusundan niya ako. Kaya pala gano'n nalang pala siya magsalita makailan. Dahil inaakala niya na ako si Damania.

"Dam- Jel, diba ang pangalan mo?" tanong ng kuya ni Damania sa 'kin. Kuya pala siya ni Damania. Kaya pala gano'n nalang ang kahigpit ng yakap niya kanina sa 'kin. Halatang sobang namimiss niya ang kapatid niya.

Tumango lang ako bilang sagot.

"Ako pala si Kenie. Pwede mo akong tawaging kuya Ken." Ngumiti siya.

"S-Sige po. Kuya Ken..." Medyo awkward.

"Uhm...Jel, can i ask a favor?"

"Favor? Sige, ano 'yon?'

Malalim siyang bumuntong hininga bago nagsalita. "P-Pwede bang minsan dumalaw ka dito? Para kahit papaano...mabawasan ang pagkamiss ko sa kapatid ko."

Hindi ako nakasagot. Pwede naman ako dumalaw dito kahit minsan lang. Nakakaawa naman kasi siya. Mukhang na mimiss niya nga ng sobrang ang kapatid niya. Pero baka malaman ni mama at mapagalitan ako. Lalo na hindi ko pa medyo kilala ang lalaking 'to.

"Hindi ko maipapangako na makakadalaw ako dito. Pero susubukan ko," sabi ko.

"Thank you," nakangiting sabi niya. Hindi ko alam pero napangiti nalang rin ako.

"Sandali, kumain mo na kayo bago umalis. Lunch time na rin kasi at may niluto ako dito," sabi niya at tumayo.

Napatingin ako sa relos ko at ngayon ko lang napansin ang oras. 11:30 PM na. Kaya pala nagugutom na ako. Ilang oras 'din pala ako nandito. Sabagay sa hinahaba-haba ba naman na ikinwento nila sa 'kin tungkol kay Damania at marami 'din kasi akong itinanong sa 'kanila.

"Pasensiyahan niyo na ha. Turtang talong at saka itlog na kamatis lang ang ulam. Hindi pa kasi ako nakapag grocery kaya wala tayong meat," nahihiyang sabi niya.

Nasahapagkainan kami ngayon. Magkaharap kami ni Justin habang si kuya Ken naman ay nasatabi ni Justin. Maliit lang ang lamesa at simple lang ang design. Malinis at maganda ang pagka-arange ng mga gamit dito sa kusina. Napansin ko na parang wala siyang kasama dito.

"Bro it's okay. Masarap naman ito. Basta ikaw ang nagluto," nakangiting sabi ni Justin.

Napansin ko rin na parehong uniform ang suot nilang dalawa. Siguro iisang eskwelahan lang ang pinapasukan nila.

"Diba, South University ang school niyo?" tanong ko.

Napatingin silang dalawa sa 'kin sabay tango.

"Ah, kaya pala familiar sa 'kin ang uniform niyo. Mag kaklase ba kayo?"

"Oo, magkaklase kami," si kuya Ken ang sumagot.

Napatango ako. "Mag-isa ka lang ba dito?" Tanong ko kay kuya Ken. Biglang nalungkot ang mga mata niya. Dahan-dahan siya tumango sa 'kin.

"Ah, gano'n ba. Nasaan ba ang mga magulang mo?"

Hindi niya ako sinagot at ngumiti lang at sinenyasan akong kumuha ng pagkain. Gusto ko sana malaman ang sagot niya at pilitin siyang sumagot, pero h'wag nalang. Mukha kasing ayaw niya i open ang topic tungkol sa parents niya.

Kumuha ako ng talong at saka kamatis. Susubo na sana ako ng mapansin kong nakatingin silang dalawa sa 'kin. Nagsalubong ang dalawa kong kilay.

"Pwede bang h'wag niyo ko tingnan!" Ayo ko pa naman natinitingnan akong kumakain. Nakakailang kasi at nakakahiya. Malay ko ba na pangit ako kong kumain.

Napatawa si kuya Ken. "Okay. But before we eat. We need to pray first," sabi niya.

Oo nga pala nakalimutan ko. Ibanaba ko ang tinidor at kutsara na hawak ko. Si Justin ang nag lead ng prayer at pagkatapos namin mag pray kumain narin kami.

Pagkasubo ko ng turtang talong bahagya akong natigilan. Dahil sobrang sarap! Mas masarap pa ito sa luto ni papa.

"Ang sarap naman nito," sabi ko at nag thumbs up.

"Si Kenie nagluto niyan." Turo ni Justin kay kuya Ken.

Napatingin ako kay kuya Ken at nag thumbs up. "Ang sarap po kuya Ken! First time ko makakain ng ganito kasarap na turtang talong. Mas masarap pa ito sa luto ng papa ko promise." Ngumiti ako.

Bahagya siyang natigilan at parang na touch sa sinabi ko. Maya-maya lang napangiti siya. "Salamat."

Pagkatapos namin kumain inihatid nila ako sa school. Pagkarating ko ng school tinanong pa ako ni Kate kong bakit daw hindi ako pumasok kanina. Sinabi ko lang na hindi ako pinapasok ng guard dahil naiwan ko ID ko kaya bumalik ako sa bahay.

Hindi ko maiwasan hindi hikabin dahil ang boring talaga ng klase ni sir Fernando. Dahan-dahan ako napayuko at pumikit.

"Ms. Bonifacio!"

Dahan-dahan ako napaangat ng tingin at walang emosiyon na tiningnan si sir Fernando. Lumapit siya sa 'kin ng salubong ang kilay.

"This is a warning! Ayo kong makitang matutulog ka ulit sa class ko or else...manganganib ang grades mo sa 'kin," madiin na sabi niya at bumalik sa harap.

Napairap lang ako at umayos ng upo. Ang strikto niya talaga sa 'kin. Hindi pa nga ako nakatulog, e. Iidlip palang.

"Tsk! Strikto pero pangit naman..." mahinang sabi ko. Pero mukhang narinig niya at napatingin ulit siya sa 'kin.

Siniko ako ni Kate. Inosente ko siyang tiningnan. "Jel, h'wag kana mag salita," bulong niya.

Tiningnan ko ulit si sir. Pero imbis na magalit siya sa narinig. Napailing siyang napatawa. "Hindi ka parin nagbabago," sabi niya at ningitian ako. Kong makapagsalita siya para bang kilalang-kilala niya ako.

Umirap lang ako. Kamukha niya talaga si pennywise kapag ngumingiti.

Napatingin ako kay Scart ng mapansin kong nakatingin siya sa 'kin. Tinaasan ko siya ng kilay pero tulala lang siya sa 'kin.

Anyare sa lalaking 'to?

Iwinagay-way ko ang kamay ko malapit sa mata niya pero hindi umepekto sa 'kaniya. Ni hindi man lang kumurap. Naka drugs kaya 'to?

"Wala ka bang balak mag focus sa 'kin Mr. Ville?!" Agad napatingin si Scart kay sir ng marinig ang malalim at malakas na boses ni sir.

"Po?" wala sa sariling tanong niya kay sir.

Inirapan lang siya ni sir at bumalik ulit sa pagdidiscuss. Kumurap-kurap pa ako. Tama ba ang nakita ko? Umirap si sir? Bakla ba siya?

Habang sumusulat si sir sa board. Dahan-dahab akong kumuha ng candy na kape. Kumakain ako ng candy sa klase kapag feeling ko ang boring at nakakantok. Successfull ko naman nakuha ang candy sa bag ko at nabuksan ng hindi nakikita ni sir. Akma ko isusubo ang candy ng bigla iyon hinablot ni Scart sa 'kin at kinain.

"Hoy!" mahinang naiinis na sabi ko.

Ngumiti lang siya at itinuon ang tingin kay sir. Sa inis ko siyang binatokan kaya naluwa niya ang candy at tumama sa pwet ni sir.

Napatingin si sir sa 'min ng masama. Pasimple akong umiwas ng tingin at nagsulat-sulat ng kong ano-ano sa kamay ko.

Nang mapansin kong hindi na nakatingin si sir sa 'min. Dahan-dahan ko tiningnan si Scart na masama ang tingin sa 'kin. Inirapan ko lang siya at kumuha nalang ulit ako ng candy sa bag ko at mabilis iyon sinubo. Baka agawin niya kasi ulit sa 'kin. Buti nalang may tatlo akong candy sa bag.

Wala yata akong naitindihan sa buong discussion naganap. Nag quiz kami pero nakakuha naman ako ng perfect score. Hindi ko alam kong paano ko nagawa iyon. Basta ipinili ko lang iyong mga feel kong maganda pakinggan na sagot.

Last subject na namin pero wala kaming klase kay mama dahil absent daw. Hindi ko alam kong bakit absent si mama dahil ang alam ko maaga siyang pumasok kanina. Kaya ayon maaga pa ang uwian namin.

"Grabi, Jel! Na perfect mo ang Math? Himala ah! Ba't di mo ako pinakopya?" tanong ni Kate.

"Hindi ko nga alam kong bakit ko naperfect. E, wala nga ako naintindihan kanina sa discussion," sagot ko.

"Sabagay. May mga bagay talaga na hindi mo inaasahan na mangyayari. Hindi mo naman hiniling pero kusang dumadating," makahulugang sabi niya at napatawa.

Taka ko siya tiningnan. Ano sinasabi ng buang na 'to?

"Ano bang sinasabi mo?"

"Wala." Ngumiti lang siya.

"Teka, bakit hindi sumabay si Kyle sa 'tin?" Kanina noong uwian hindi niya kami pinasin ni Kate at nagtuloy-tuloy lang sa paglalakad. Mukhang wala rin sa mood ang lalaking 'yon.

"Hayaan mo siya," pilit ngiting sagot ni Kate.

LQ ba sila ngayon? Kanina ko pa napapansin na parang hindi sila nagpapansinan. Oo, malayo ang upuan nila sa isa't-isa. Pero kahit gano'n, gumagawa ng paraan si Kyle makatabi lang si Kate kahit bawal lumipat ng upuan.

Natigil ako sa paglalakad ng maalala ang text ni Kate sa 'kin makailan. Ang sabi niya may sasabihin daw siya sa 'kin.

"Kate," tawag ko sa 'kaniya.

Napatigil siya sa paglalakad at nilingon ako. "Bakit?"

"Hindi ba sabi mo may sasabihin ka sa 'kin? Ano 'yon?"

Natigilan siya at napalunok. "Ah, iyong makailan. Ano 'yon. Ano..." Lumikot ang mga mata niya.

"Ano?" Ginaya ko ang tono ng pananalita niya.

"W-Wala! Hindi importante 'yon. T-Tara na," nauutal na sabi niya at nagpangunang naglakad.

Hindi ko alam pero kakaiba ang kilos ni Kate ngayon. Parang may mali, e. Alam kong may gusto siyang sabihin sa 'kin.

Nagtataka ako dahil bigla siyang natahimik at nailang sa 'kin. Hindi naman siya ganito dati. Nakabanibago at hindi ako sanay na ganito siya. Madalas kasi ang daldal niya at hindi nauubusan ng topic kapag mag-kausap kami. Kahit nagtataka. Pinili ko parin na umasta na parang normal ang lahat. Na wala akong napapansin na kakaiba.

-

Pagkauwi ko sa bahay. Dumeretso ka agad ako ng kwarto ko at nagbihis. Pagkababa ko nakita ko si papa na nag babasa ng diyaryo.

"Pa, nasaan si mama? Bakit hindi siya pumasok kanina?" tanong ko.

Natigil sa pagbabasa si papa at tiningnan ako. "May importanteng pinuntahan," sagot niya.

"Ha? Saan?"

Kumibit balikat lang siya at bumalik ulit sa pagbabasa. Napabuntong hininga ako at umupo sa sofa at nanonood ng TV.

Habang nanonood biglang nag vibrate ang phone ko. Binuksan ko ang notification ng phone ko at may isang message nanaman akong natanggap galing kay Renren.

Sino ba ang Renren na 'to?

Renren:

Don't trust your friends or even your parents.

Natulala bigla ako sa phone ko.

"Anak okay ka lang?" Muntik ko nang mabitawan ang cellphone ko sa gulat ng bigla ako tinanong ni papa. "Bakit? Okay ka lang?" pang-uulit niya sa tanong.

"Ah, opo. Okay lang ako." Pilit akong ngumiti.

Mukhang hindi kumbinsado si papa sa sagot ko. "N-Nagugutom kana ba? May pagkain ako niluto do'n. Kumain ka lang kong nagugutom kana," sabi niya.

"Opo." Tumayo ako at ibinulsa ang phone ko.

-

Kinabuksan nagising ako sa malakas na katok at boses ni mama sa labas ng kwarto ko. Kahit inaantok pa ay pinilit kong bumangon at maglakad patungo ng pinto. Pagbukas ko ng pinto ay parang nawala bigla ang antok ko ng sinalubong ako ng masakit at malutong na sampal ni mama.

Napahawak ako sa pisngi ko at matagal na istatwa. Nang makarecover dahan-dahan ako tumingin sa 'kaniya.

"Anong ibig sabihin nito?!" May ipinakita siyang litrato sa 'kin. Kong saan hawak ni Justin ang braso ko at hila ako.

Sino kumuha ng litratong 'yan?

"S-Saan niyo po nakuha 'yan?"

Pinunit ni mama ang litrato sa harap ko at itinapon sa 'kin. Naramdaman kong namasa ang mata ko at dahan-dahan kumuyom ang mga kamao ko. Hindi ako makapaniwalang nagagawa niya ngayon sa 'kin 'to.

"Diba sabi ko h'wag kang lalapit o makikipag-usap sa 'kaniya? Bakit hindi mo ako sinunod?!" sigaw niya.

"Hindi po ako lumapit o nakipag-usap sa 'kaniya. Siya mismo ang lumapit sa 'kin." Pinanatili ko maging mahinahon ang boses ko.

"Pinagloloko mo ba ako, Jel?!"

"Mama hindi!" Hindi kona maiwasan hindi mainis.

"Ano nangyayari dito?" Boses iyon ni papa. Humarang siya sa harap ko at masamang tiningnan si mama. "Rose, ano ginawa mo sa anak ko?" Diniinan ni papa ang salitang "anak"

"Pagsabihan mo iyang anak mo!" Turo sa 'kin ni mama. "Sa susunod na malaman kong nakikipagkita o nakikipag-usap siya sa lalaking 'yon. Hindi lang 'yan ang magagawa ko sa 'kaniya," madiin na sabi ni mama at tinalikuran kami.

Hindi ako makapaniwala sa mga narinig ko mula sa bibig niya. Kong makapagsalita siya ngayon ay parang hindi niya ako anak.

Naramdaman kong bumagsak ang mga luha ko. Ibinaling ni papa ang tingin sa 'kin. Kita sa mukha niya ang pag-alala. "Okay ka lang anak?" nag-alalang tanong niya.

"M-Mukha ba akong okay papa?" Pinilit ko tumawa kahit mukhang iiyak na. Dahan-dahan ako niyakap ni papa. Dahil do'n, hindi ko na mapigilan hindi mapaiyak.

-

Nakatulala akong nakatingin sa labas ng bintana ko. Hindi ako kumain o pumasok ng school kanina. Tinawag ako kanina ni papa para kumain pero nanatili akong nagkulong dito sa kwarto ko. Masakit parin ang kanang pisngi ko dahil sa sampal ni mama sa 'kin.

Hindi ako makapaniwalang nagawa niya 'yon. Ngayon ko lang nakita ang ganon'ng side ni mama. Sa buong buhay ko nakasama siya. Never niya akong pinagbuhatan ng kamay. At kong may mga kasalanan man ako o nalabag sa mga rules niya. Pinagsasabihan at binabawasan niya lang ang allowance ko.

"Psst!"

Napatingin ako sa labas ng gate namin ng may kumakaway nakaitim na lalaki. Medyo madilim ang parte ng mukha niya at malayo siya sa 'kin kaya hindi ko matukoy kong sino.

Maya-maya lang may nilabas siyang white board at pen. May sinulat siya doon at itinaas malapit sa may ilaw para makita ko.

Labas ka please. Iyan ang nakasulat sa white board.

Agad ko kinuha ang phone ko at ibinulsa. Dahan-dahan ko binuksan ang pintuan ng kwarto ko at tiningnan ang paligid. Patay na ang ilaw sa kwarto nila mama at papa at mukhang tulog na sila.

Maingat ang paghakbang ko at mga galaw ko. Pinigilan ko ang gumawa ng ingay para hindi sila magising. Successful naman akong nakalabas ng bahay.

Nanlaki ang mata ko ng pagbukas ko sa gate namin bumangad sa 'kin ang mukha ni Justin.

Ngumiti siya at kumaway. "Good evening," sabi niya.

Agad ko isinara ang gate. Bawal akong makipag-usap o lumapit sa 'kaniya sabi ni mama. At susundin ko iyong sinabi niya dahil ayo kong magalit nanaman ulit siya sa 'kin.

Hahakbang palang ako papalayo sa gate ng narinig kong nagsalita si Justin.

"Jeltrod," tawag niya sa pangalan ko. Ang ganda ng tono ng boses niya no'ng tinawag niya ang pangalan ko.

Napapikit ako sa inis. Bakit ba ang gaan at ang lambot ng puso ko sa lalaking 'to? Binuksan ko ulit ang gate at masama siyang tiningnan.

"Ano?" Hininaan ko ang boses ko.

"Sumama ka sa 'kin."

"Saan nanaman?! Gabi na at baka mapagalitan ulit ako ng dahil sa 'yo." Isasara ko na sana ulit ang gate ng pinigilan niya ako. Napapikit ako sa inis. "Bakit ba ang kulit mo?! Sinabing hindi ako sasama sa 'yo!"

"May ipapakita lang ako sa 'yo."

"Ano nanaman ba 'yon? Hindi ba pwedeng maipabukas 'yon?"

Umiling siya at hinawakan ang braso ko. Ito nanaman siya, hihilahin niya nanaman ako. Hindi nga ako nagkamali hinila niya nga ako papalayo sa bahay namin.

Natagpuan ko nalang ang sarili ko nakasakay nasa sasakyan niya. Maya-maya lang inihinto niya ang sasakyan sa isang playground hindi kalayuan sa baranggay namin.

Nakangiti niya akong pinagbuksan ng pinto at inilahad pa ang kamay niya. Inirapan ko lang siya at hindi itinanggap ang kamay niya at bumaba.

Narinig ko ang mahinang pagtawa niya. "Maldita ka talaga 'no," sabi niya.

Masama ko siya tiningnan.

"Do you remember this place?" Pang-iiba niya sa usapan.

"Ha?"

"I mean. Nakapunta kana ba dito?" tanong niya. Umiling ako bilang sagot. "Kong gano'n ito ang unang punta mo dito?"

"Oo, bakit ba? Ito na ba 'yong ipapakita mo sa 'kin? Tsk! Ang boring naman ng lugar na 'to." Pinagkrus ko ang braso ko at iginala ang paningin ko.

"Punta tayo do'n," anyaya niya. Sumunod ako sa 'kaniya. Pumunta kami sa may swing at umupo doon.

Sa gilid namin merong padulasan at maliliit na gulong ng sasakyan na may iba't-ibang kulay. Napansin ko rin na katabi ng playground na 'to ay eskwelahan ng kindergarten.

"Alam mo bang dito kami ni Damania noon pumupunta pagkatapos ng class namin?" Napatingin ako kay Justin ng nagsalita siya. Nakangiti siya habang nakatingin sa malayo.

"Syempre hindi ko alam. Hindi naman kasi ako si Damania," sarkistong sabi ko.

Napatawa siya at tumingin sa 'kin. "Alam mo bang una kitang nakita sa sementeryo?" Natigilan ako sa tanong niya at hindi nakasagot. "Akala mo hindi ko naalala 'no? Mali ka. Naalala ko iyon at alam ko rin na ikaw ang nagdala sa 'kin sa hospital."

"P-Paano mo naman nalaman 'yon? E, wala kang malay no'n."

"Sinabi sa 'kin ni Scart. Nakita ka niya kasi na lumabas sa hospital."

Nakita pala ako ni Scart no'n? Akala ko panaman safe na ako at hindi ako makikilala ni Scart noong mga oras na 'yon.

"Oo na, ako nagdala sa 'yo sa hospital. Happy?" Umirap ako at iniwas ang tingin sa 'kaniya.

Binalot kami ng katahimikan bigla. Tanging hangin at mga huni ng insekto sa paligid ang maririnig.

"Jeltrod. Wala ka bang best friend?" Pambasag katahimikan ni Justin.

Ngumiwi ako. "Meron. Bakit?"

"Sino?"

"Ba't ko naman sasabihin sa 'yo?"

"Gusto ko lang malaman."

"Si Kyle at Kate. Sila ang mga best friend ko."

Napatango siya. "Ah, gano'n ba."

"Ikaw? Wala ka bang best friend?" tanong ko rin sa 'kaniya.

Napangiti siya at umiling. "Wala."

Taka ko siyang tiningnan. Paanong wala siyang best friend? Diba magkaibigan sila ni Scart? Hindi niya ba itinuturing na best friend si Scart?

"E, si Scart? Hindi mo ba siya best friend?" tanong ko.

"Friend ko lang siya hindi best friend," diniinan niya ang salitang "best friends"

"Bakit wala kang best friend?" tanong ko ulit.

"May best friend ako noon. Pero iyong best friend ko noon may ibang best friend na ngayon." Hindi ko alam kong ako ba ang tinutukoy niya. Iba kasing ang tingin niya sa 'kin noong sabihin 'yon.

Nag-iwas ako ng tingin sa 'kaniya at tumayo. Tumayo rin siya.

"Iuwi mo na ako sa 'min," sabi ko.

"Bakit? Ayaw ko ba akong kasama?"

Hindi ako nakapagsalita. Hindi ko alam kong ano isasagot ko sa tanong niya.

"Jeltrod. Siguro nagtataka ka, why i treat you like this. Honestly, noong makita kita at nakilala. Pakarimdam ko parang bumalik sa 'kin iyong best friend kong si Damania," nakangiting sabi niya.

So si Damania pala ang best friend niya?

"Sa tuwing tinitingnan kita. Hindi ako makapaniwala and at the same time natutuwa. Dahil sa tuwing kasama kita tulad nito ngayon. Pakiramdam ko kasama ko lang ang best friend ko," pagpatuloy niya.

"Pero hindi ako ang best friend mo," seryosong sabi ko.

Ningitian niya lang ako. "Jel. Lagi ka mag-ingat ha."

"Bakit naman?" Taka ko siyang tiningnan.

"Lagi ka mag-ingat dahil hindi lahat nasa paligid mo mababait at totoo sa 'yo. Iyong iba mapagpanggap na tao," makahulugang sabi niya. "Tara. Iuuwi na kita," sabi niya bago ako tinalikuran at nagpanguna naglakad.