Chapter 13

Nabuga ko ang iniinom na kape matapos mapanood ang balita ngayong umaga.

Isang babae ang natagpuang patay sa bungad ng kagubatan ngayong umaga. Gaya ng mga naunang krimen, natagpuan ang babaeng nagngangalang, Aranie Lacson, na butas ang d****b at wala ang kaniyang puso katulad ng mga huling biktima. Ayon sa imbestigasyon, kagabi pa ang bangkay ng biktimang si Aranie. Hanggang ngayon ay hindi pa rin matukoy-tukoy ng pulisya ang suspek sa likod ng Heart Forest Crime kung tawagin.

Napasapo pa ako sa bibig ko nang makilala ang sasakyan ng biktima.

Hindi ako nagkakamali!

That was the car I’ve seen last night!

I remembered the plate number as it was making its u-turn!

Dumagundong naman sa kaba ang puso ko.

Shit!

Nagsasabi nga sila ng totoo. It’s not a fake news! Halos manginig ang sistema ko dahil doon.

Hindi ko na tinapos pa ang panonood ng balita dahil hindi ko kinakaya ang mga detalye. Pakiramdam ko ay masusuka ako ng wala sa oras.

I am used to this when Kuya was still alive, but now... I don’t think if I could still bear it.

Parang bumalik na naman tuloy ang sama ng pakiramdam ko kagabi! Hindi ko akalain na ang nagmamaneho ng sasakyang iyon ang magiging biktima.

Totoo nga ang sinabi ni manong guard. Hindi siya nagbibiro. Hindi nga biro ang krimen na iyon dahil may bansag na rin ito, ‘Heart Forest Crime’.

I swallowed hard. Napahawak ako sa d****b ko dahil sa sobrang kaba na nararamdaman ko.

Mas lalo lang na hindi dapat ako magtiwala o makihakubilo sa mga tao ng El Kanjar. Baka mamaya ay nakakausap o nakakasalamuha ko na pala ang suspek ng krimen na iyon.

Akala ko ba naman ay wala na akong problema na kahaharapin pa rito. Nagkamali pala ako. Kailangan kong mag-ingat hangga’t hindi ko nalalaman kung ano ba talaga ang nangyari sa amin ng mga kaibigan ko.

I should seek for answers now. I won’t let that killer hinder my life here in El Kanjar. Hindi magtatapos ang buhay ko rito. Maghaharap pa kami ng taong may gawa nito sa aming magkakaibigan.

Nawalan na ako ng gana na mag-almusal pa dahil sa balita. Nagdesisyon na lang ako na maligo para makapasok sa Ravides Holdings.

Isa pa si Sir Dearil! Hindi ko maintindihan. Bakit niya pala ako hinalikan sa tainga kahapon?

Argh! Chansing siya!

Naalala ko pa ang naging pag-uusap namin kahapon bago ako umuwi. Natawa na lang ako sa sinabi niyang hahalikan niya raw ako kapag nagmura ako sa harap niya.

Matakot na ba ‘ko?

Baka kapag ako ang chumansing sa kaniya ay hindi niya kayanin... pero biro lang.

I have no boyfriend since birth. Bantay sarado ako noon ni Kuya. Pero noong nawala siya, wala naman akong panahon sa ganiyang bagay kaya puro rejected ang lalaki sa buhay ko.

But no... I will not let myself to be involve with that Ravides. Never. Wala akong panahon sa kaniya.

I just wore a deep black v-neck belted blazer dress. I partnered it with a black ankle strap heels.

Gamit ang magarang sasakyan na ibinigay sa akin ng nakakainis na lalaki, ay tinungo ko ang Ravides Holdings. Mula sa village ay madadaanan ang highway kung saan nangyari ang krimen kagabi.

I gulped. Mula sa loob ng sasakyan ko ay nandoon pa rin ang mga pulisya para sa pag-iimbestiga. Sumulyap ulit ako sa sasakyan at ganoon pa rin ang pwesto no’n nang huli ko iyong makita kagabi.

I sighed.

Pero bakit hindi pa rin mahuli-huli ang suspek na iyon?

Argh! Hindi ko na dapat pinoproblema ‘yon!

Inalis ko na iyon sa aking isipan dahil kung saan-saan na naman lumilipad.

Kinalma ko muna ang sarili ko bago bumaba ng sasakyan nang makarating ako sa parking lot ng Ravides. Doon ko ulit ipinarada ang sasakyan sa pinag-iwanan no’ng lalaki na katabi ng sasakyan ni Sir Dearil.

Nang makasakay sa elevator ay nakaramdam ako ng hilo.

Fuck! I forgot to drink my meds! Bumalik tuloy ang sama ng pakiramdam ko dahil sa balitang iyon!

Dumaan muna ako sa pantry para magkape. Naalala ko na wala rin akong almusal. May natitira pa naman akong oras bago ang trabaho ko.

“Hi! Ayos ka lang?” tanong sa akin ng isang empleyado ng kompanya.

Naalis ako sa pagkatulala dahil sa kaniya. Buti na lang din ay hindi pa napupuno ang tasa ng kape ko. Kung saan-saan na talaga napapadpad ang isip ko dahil sa mga nangyayari.

“Ah, oo. Ayos lang ako,” sagot ko.

“Ikaw ‘yong bagong sekretarya, ‘di ba? I’m Rhianne,” pagpapakilala niya at inilahad pa ang kamay niya sa akin.

Pinatay ko muna ang coffee maker machine dahil puno na ang tasa bago ko tinanggap ang pakikipagkamay niya.

“Anveshika,” sagot ko.

“You have a unique name,” papuri niya.

“Thank you.” I smiled at her.

“Nag-breakfast ka na ba? Namumutla ka,” komento niya.

Ako? Namumutla? I sighed. Bumalik talaga ang bigat ng nararamdaman ko dahil sa nangyari roon sa nakita kong sasakyan kagabi.

“Ayos lang ako, salamat.” Nakaiwas ang paningin ko sa kaniya dahil baka malaman niya pang nagsisinungaling ako.

“Sigurado ka?” tanong niya pa.

I nodded. “Yes, don’t mind me. By the way, nice meeting you, I’ll go ahead.”

“Nice meeting you, too. Rooting for more interactions, Anveshika,” pormal niyang sabi.

I gave her a small smile before I left her. Dala ang isang tasa ng kape ay nagtungo ako sa opisina. Hindi mahilig si Sir Dearil sa kape kaya hindi na ako nag-abala pa na magdala.

Nang makapasok ulit ako sa elevator ay lumala ang nararamdaman kong hilo dahil sa paggalaw nito. Napapikit ako ng mariin para labanan ang nararamdaman. Ramdam ko na rin na umiinit ang katawan ko.

Bakit ba kasi hindi ako uminom ng gamot bago umalis kanina? Nawala sa isip ko na uminom ng gamot dahil sa balita. Masyado akong nadala dahil nakita ko pa ang sasakyan na iyon kagabi. At saka hindi ko naman inaasahan na magkakaganito ako matapos ko mapanood iyong balita.

Wala pa naman ibang tao sa elevator na ‘to dahil exclusive lang ito kay Sir Dearil at pati na rin sa akin simula nang maging sekretarya niya ako. Nang makarating sa pinakatuktok ay mabigat na talaga ang pakiramdam ko.

Umuwi na lang kaya ako? Pero nandito na ako, uuwi pa?

“Good morning, Ms. Anveshika Ferolinoz!” masiglang bati ni Gian.

“Good morning,” tipid na bati ko.

I tried to smile but I know that I will just look weird and constipated.

“Are you okay? You look pale,” pagpansin niya sa itsura ko.

I smiled a little. “I’m just fine, Gian. Gotta go!”

Nang makapasok ako sa opisina ay nanghihina akong naupo sa shivel chair ko. Lumamig na lang ang dala kong kape dahil hindi ko man lang iyon nainom.

I sighed. Pati ang hiningang naibuga ko ay ramdam ko ang init doon. Hindi ko na kinaya ang bigat ng nararamdaman ko kaya sumubsob na ako sa office table ko.

Nakakainis naman ‘yong balita na ‘yon! Nang dahil doon ay bumalik ang sama ng pakiramdam ko! Kasalanan ko rin naman kasi nakalimutan kong uminom ng gamot!

I groaned.

“Anveshika? Are you there already?”

Nawala ako sa iniisip ko nang tumunog ang intercom. Sinikap kong bumangon sa pagkakasubsob at sinagot si Sir Dearil.

“Yes, Sir. Do you need anything?” nanghihina kong sagot.

Nakapikit ako at nakasuporta ang palad ko sa noo dahil sa hilo na nararamdaman. It took him a few seconds before he answered.

“Please, come here.”

“In a minute, Sir.” I sighed.

I pulled myself together. Muntik pa akong matumba pagkatayo ko dahil sa pagkahilo.

Fuck this! Argh! Nakalimutan ko pa na magtanong kung mayroon bang gamot sa pantry!

Why are you so stupid this day, Anveshika?

Nanghihina akong naglakad patungo sa pinto ng opisina ni Sir Dearil. Kumatok muna ako ng tatlong beses at dahan-dahan na binuksan ang pinto. Nahirapan pa akong buksan iyon dahil sa panghihina.

Nang magtama ang paningin namin ni Sir Dearil ay nangunot ang noo niya. Dahan-dahan naman akong lumakad palapit sa kaniya. Bawat hakbang ako ay umaalon ang paningin ko.

“Sir...” nanghihinang pagtawag ko sa kaniya.

Tumayo siya sa kinauupuan niya at sinalubong ako.

“Are you sick?” he asked, worried.

“I’m fine, Sir. Ano po ang kailangan n’yo?” pormal na tanong ko.

I shut my eyes intently because of the sudden dizziness. I really hate being sick! It was making me feel weak!

“Sir...”

Bago ako matumba ay sinalo ng mga braso ni Sir Dearil ang baywang ko. Hindi ko na alam ang sumunod na nangyari dahil nilamon na ng kadiliman ang sistema ko.