Chapter 18

Kinabukasan ay pumasok na ulit ako sa Ravides Holdings. I should thank Damien for taking good care of me.

Argh!

Naalala ko na naman ang nangyari!

Nakakahiya, Anveshika!

Parang wala akong sakit no’ng mga oras na ‘yon!

I just shook my head.

Nagtungo muna ako sa pantry para kumuha ulit ng kape. Napatingin ako sa mga katabing drinking machine.

Gusto kaya ni Damien ng gatas o tea?

I sighed as I get my phone on my coat’s pocket. I ringed Damien’s phone number.

“Hey, good morning, baby.” Agad na namula ang mga pisngi ko dahil doon. Bumilis din ang tibok ng puso ko.

Bakit ko ba siya tinawagan?

“Good morning,” I greeted back.

He chucked. “Why did you call? Where are you?” magkasunod na tanong niya.

Napangiti ako. “What do you want, Sir? Milk or tea?” tanong ko.

I bit my lower lip as I was suppressing my smile. Baka may makapansin pa sa akin dito.

“Can I have a tea, please?” malambing na usal niya.

“Sure. I’ll hang up now,” nakangiting sambit ko at pinatay ang tawag.

“Huli ka!” Napagitla naman ako at muntik ko nang mabitawan ang cellphone ko.

“Rhianne!” gulat na pagtawag ko sa pangalan niya.

Shit!

Kanina pa ba siya riyan?

May narinig ba siya?

Hindi naman naka-loud speaker kaya hindi naman niya maririnig, ‘di ba?

“Ano’ng nangyari sa ‘yo? Para kang nakakita ng multo!” natatawang sabi niya at nakaturo pa sa mukha ko.

Napalunok naman ako.

Wala naman yata siyang narinig ano?

I composed myself. That was close!

“Kanina ka pa?” kalmadong tanong ko.

“Nope. I just arrived,” sagot niya.

I nodded as I sighed in relief.

“Huy! Parang may tinatago ka, Anveshika,” she teased.

My forehead creased as I cleared my throat.

“Anong tinatago? Wala, ah!” depensa ko.

“Bakit defensive?” Sabay halakhak niya. “Kausap mo boyfriend mo kanina, ‘no?” pang-uusisa niya pa.

Dumagundong naman ang kaba sa d****b ko. “Anong boyfriend! Wala akong boyfriend, Rhianne!” sagot ko.

“Sure ka? Bakit parang hindi totoo?” pang-aasar niya pa.

I rolled my eyes on her. “Ewan ko sa ‘yo!” natatawang asik ko.

Kinalma ko muna ang sarili ko bago nagtimpla ng tea na gusto ni Damien.

“Nagpatimpla si Sir Deariel?” tanong ni Rhianne.

“Yes,” tipid na sagot ko.

“Seryoso?” Tunog hindi makapaniwala ang boses niya kaya lumingon ako sa kaniya.

“Oo, bakit?” tanong ko sa kaniya.

Nanatili ang paningin ko sa kaniya at nakita ko ang pagkamangha sa mga mata niya habang nakatitig sa akin.

“Hindi kasi nagpapatimpla si Sir Dearil kahit kanino,” komento niya.

My heart skipped a beat.

“Uh...” I trailed off.

I don’t know what to say?

Matuwa ba ako?

Is this an another achievement?

“Ang swerte mo naman, Anveshika!” she exclaimed.

“Ano ka ba! Manahimik ka na nga lang, Rhianne,” pagpapakalma ko sa kaniya.

“Sige na! Good luck!” paalam niya.

Tinanguan ko na lang siya at umalis na rin doon dala ang isang maliit na tray, laman ng isang tasang kape para sa akin at ang tea para kay Damien.

“Good morning, Ms. Anveshika Ferolinoz!” bati ni Gian nang makita ako.

“Good morning!” bati ko pabalik.

Bumagsak ang tingin niya sa tray na dala ko. Nagtataka siyang tumingin sa akin.

“Nagpatimpla si Sir Dearil?” nagtatakang tanong din niya at itinuro pa ang tray na dala ko.

Napakunot ang noo ko.

Hindi ba talaga siya nagpapatimpla kahit kanino?

“Yes,” tanging sagot ko.

“I see,” he answered as he nodded his head.

Dumiretso na ako sa loob ng opisina. Inilapag ko muna ang tasa ng kape ko sa aking lamesa bago tumuloy sa pintuan ng main office ni Damien.

Kumatok muna ako ng tatlong beses bago pinihit ang seradura ng pinto. Pagkapasok ko ay nakatayo si Damien sa harap ng table niya at nakasandal ang likod ng balakang niya roon. His arms were crossed over his chest.

Nang magtama ang mga paningin namin ay ngumiti siya sa akin. Ngumiti rin ako sa kaniya pabalik. My heart was thumping hard right now! Lumapit ako sa kaniya at inilahad ang maliit na tray na hawak ko.

“Your tea, Sir,” pormal na sabi ko.

Natawa naman ako nang kumunot ang noo niya sa akin.

“I told you to call me Damien, right?” mariing wika niya.

I stiffled a laugh. “Alright, Damien. Here’s your tea.”

Kinuha niya ang tray mula sa kamay ko at inilapag iyon sa table niya.

Agad naman niyang hinapit ang baywang ko palapit sa kaniya. Mas lalong bumilis ang pagtibok ng puso ko.

“Sir— I mean, Damien...” mahinang sambit ko.

“Yes, baby?” he softly asked.

Nanlambot ang mga tuhod ko dahil doon. Napansin din yata ‘yon ni Damien dahil mas hinigpitan niya ang paghawak sa akin.

I swallowed hard.

Shit!

What the hell did he do to me?

Bakit ba ganito ang epekto niya sa akin?

“How’s your feeling?” tanong niya.

“A-Ayos na...” I stuttered.

He chuckled. “You can breathe, baby,” bulong niya sa tainga ko.

Dahil doon ay malalim ang pagkakabuga ko ng hininga.

Fuck!

Hindi na pala ako humihinga!

“D-Do you need anything, Damien?” Pinilit kong itanong sa kabila nang napakabilis na pagtibok ng puso ko.

Tuluyan na siyang yumakap sa akin. Ipinatong niya pa ang kaniyang baba sa kanang balikat ko.

“I want my baby...” he whispered.

Hindi ako nakasagot.

Bakit ba siya ganito?

Hindi ko na kinakaya!

Natawa ulit siya dahil wala na naman siyang nakuhang sagot mula sa akin.

Hindi dapat ganito, pero bakit hindi ko man lang siya magawang itulak palayo sa akin?

Bakit kusang nagtatraydor ang katawan ko at parang hinahanap-hanap pa ang init niya?

I’m really into him...

I don’t think I can deny this anymore.

I sighed.

“Magtrabaho ka na, puro ka na naman landi,” mahinahong sabi ko at itinulak ang noo niya paalis sa balikat ko.

He pouted. “Can you stay beside me?”

I just shook my head.

He’s being clingy!

Hindi ko inaasahan ito!

Natawa ako sa isip ko.

“I have work also, okay?” sagot ko sa kaniya.

“I’m the boss, baby. I’ll let Gian, do your works—“ I cut him off.

“It’s unfair. I’ll work and you too. That’s final, okay?” I cupped his right cheek as I stare at him, smiling.

“Damn!” he whispered.

I chuckled. I gave him a smack on his lips.

Hindi niya inaasahan iyon kaya natulala siya. Kinuha ko naman iyong pagkakataon para makawala sa pagkakayakap niya sa akin.

“See you later, Damien.” I winked at him as I stormed out his office.

Napasandal pa ako sa pinto pagkalabas ng opisina niya at hawak ang d****b ko na sobrang bilis ang pagtibok nito.

What are you doing, Anveshika?

Napailing na lang ako sa sarili ko. I really ate what I’ve said before.

Can I resist Damien?

I don’t think so. I just laughed at myself.

Really, Anveshika?

Nagtungo na ako sa table ko para magtrabaho. Hindi pa ako nakakaupo sa upuan ay may pumukaw na ng atensyon ko.

May isang brown envelope na nakapatong sa ibabaw ng lamesa ko. Napakunot ang noo ko at inabot iyon. Dahan-dahan ko iyong binuksan. Nabitawan ko ang envelope at tanging isang larawan na lamang ang hawak ko.

Larawan naming magkakaibigan...

Nanghihina akong napaupo sa shivel chair.

Paanong nagkaroon ng larawan dito?

Hindi ko nga mahanap ang mga F******k accounts nila nang gumawa ako ng panibagong account.

Paanong nangyari ‘to?

Saan nanggaling ‘to?

The picture was taken on my birthday way back when I was on my first year college. That was also the time that my beloved brother died. The photo was taken in a hospital. Nakaupo kami sa hilera ng mga upuan sa labas ng morgue.

My heart ached with the thought about the death of my brother. Ramdam ko rin ang nagbabadyang mga luha sa sulok ng mga mata ko. I swallowed hard to clear the lump on my throat.

Pinuntahan ako ng mga kaibigan ko nang marinig nila ang nangyari kay Kuya, na nag-iisang pamilya ko na iniwan din ako.

I still remember that I was crying really hard outside that morgue. Hindi ko kinaya na manatili sa loob at tingnan ang malamig na bangkay ng pinakamamahal kong Kuya.

They came. They cheered me up. They did everything to make me happy that time. Hindi nga sila nabigo dahil nagawa nila akong pangitiin nang mga oras na iyon. I genuinely smiled that time, few hours after my brother left me.

And that was what’s on the picture I am holding right now. Tinitigan ko ang sarili ko rito. Nakangiti ako pero bakas sa mukha ko ang pag-iyak. I can’t help but to cry again.

I miss my friends...

Where are you now?