Ang buong akala ko noon katulad ako sa mga kwentong napapanood ko, na babalik pa din ako sa dating taong mahal ko. Pero iba, ibang-iba ang dinadanas ko ngayon.Pinili kong kalimutan ang taong sinaktan ako, pinili at ginawa ko hanggang sa nagtagumpay ako.Nagsimula akong magmahal muli.Wala syang kasalanan, naiintindihan ko sya. Bawat hikbi, bawat patak ng luha nya habang nakaluhod sa harapan ko kanina kasabay nun ang pagdurog ng puso ko.Ang taong mahal ko noon ay nagmamakaawa saakin ngayon.Naaksidente sya at nakalimutan nya ako, sa dami ng pwedeng malimutan ako pa talaga.And maybe Joy take that as an advantage dahil alam kong may pagtingin sya kay Drake.Simula nun, nang makita ko silang masaya ay nawala na din ang pagkakaibigan namin.Kasalanan ko din bang hindi ako nagpakilala sa kanya? Kung sakali, tatanggapin niya ba ako?I understand him, hindi niya ako nakilala at ang nasa isip niya noon ay sinisira ko ang buhay nya. Pero ngayon, naalala niya na ako.Nalaman nyang ako ang tun
Ngunit nagulat ako nang marahan at maingat nitong hinawakan ang mga kamay ko."Alam ko, hija. Huwag mo sanang sisihin ang iyong sarili dahil kainlan man hindi mo iyon naging kasalanan at kagustuhan." Sambit nito.Muling pumatak ang mga luha sa mata ko, humigpit ang pagkakapit niya sa akin.How can I not blame myself? Paano? Dahil kahit saang sulok man ng isipan ko wala akong nakikitang dapat sisihin kundi ako."G-Galit po sya sa...saakin." "Mahal ka niya, kung ano man ang sinabi niya sayo tandaan mo na mahal ka niya. Magulo, hija. Magulo ang utak ni Chase." Alam ko, alam kong magulo ang utak niya. Madami siyang iniisip, kilala ko sya. Kadalasan nagpapadala sya sa emosyon nya dahil nahihirapan sya...nahihirapan s'yang ayusin lahat sa isipan nya.Pero hindi naman sana ang ganito.Dumako ang tingin nito sa dibdib ko at halos humikbi ako nang lumapat ang palad niya dito. "K-Kung ano man a-ang dahilan ng pamangkin ko...p-para ibigay ang buhay niya sayo...ay maiintindihan ko." Tuluyan ni
Mariing ipinikit ko ang mga mata, hindi ko sya pwedeng isipin ngayon.Nanlumo ako ng marinig ang mumunting tawa ng bata. Pinagkaitan ko sya ng ama na dapat ay kasama niya ngayon. "Uminom ka muna ng tubig, hija." Ngumiti ako sa kanya at ininom ang tubig na dala niya."S-Salamat po.." saad ko.Matapos ilapag sa maliit na mesa sa harap namin ang baso ay nanatili na ang tingin ko sa kamay na nasa kandungan ko."Si Chase ba ang pakay mo?"Natigil ako sa narinig, malamyos ang boses niya at wala akong nababahid na kakaiba doon.Dahan-dahan akong tumango bago inangat ang tingin sa kanya.I almost gasped when I meet her fidge yet melanic eyes, para bang pinaparating nito saakin na alam niya ang kalagayan ko ngayon."Ikaw si Claire, hindi ba?" Sa pangalawang pagkakataon ay tumango ako."Ako si, Alma, tita ni Chase." Ngumiti ito. "Natutuwa akong nakita na din kita sa personal." Bakas sa boses niya ang tuwa.Kilala niya ako at isa sya sa tita ni Chase."P-Pasenya na po k-kung pumunta ako..dito.
CLAIRE'S POVTulala ako habang nakatayo sa labas ng bahay nila Chase, marahang hinahaplos ng kamay ko ang tyan ko, mugto ang mga mata at pagod.Claire, you're pregnant.Paulit-ulit na bumabalik sa utak ko ang mga salitang binitawan ni Seian. Buntis ako.Hindi ko alam kung maniniwala ba ako sa sinabi niya pero ano naman ang dahilan niya para magsinungaling.Hinatid niya ako dito sa bahay nila Chase, hindi ko alam kung paano niya nalaman 'to dahil ang sabi niya dadalhin niya daw ako dito mismo at yun naman talaga ang plano ko.After I leave him ay tumakbo ako palabas kahit nanghihina ako, dahil kung hindi ko gagawin yun mas manghihina ako. Hinabol ako ni Seian at ito dinala niya ako dito, hindi na ako nakapagprotesta dahil hindi ko na kaya.Pero ang hindi ko inaasahan ay ang mga salitang binitawan niya.Claire, you're pregnant.Pumikit ako ng mariin at bumaba ang tingin sa tyan ko.I didn't know you were there, baby.Sa totoo lang hindi ko alam ang mararamdaman ko ngayon, pagkatapos ng
She's blaming herself. Naiipit sya sa sitwasyon namin ni Chase. Iniisip nya na sya ang dahilan kung bakit lumala ang sakit ko at kung bakit nawala ang Kuya ng taong...mahal nya. I begged for her understanding but little did I know that she needs more of our understanding. Hindi ako nagpagamot kahit na ipagtulakan na ako ni Sorn at Seian sa hospital, dahil para saakin magiging sagabal yun sa kanya at sa trabaho ko. Ang panahong dapat ginugol ko sa sarili ko ay nawala dahil sa mga panahong yun nandoon ako, nandoon ako sa kanya at pinapanood sya sa malayo. Hindi naging sapat ang pagbabantay sa kanya ng inutusan ko. Tangina, gusto ko ako mismo ay makita sya. I was there, every moments and every step she made to her runway, nandoon ako. Nasa likod nang madaming tao at mga ilaw ng camera.....nakangiti at masayang pinapanood sya. Saksi ang kwartong ito kung paano ko sya iguhit pagkatapos ko syang puntahan at makita. Inilabas ko lahat ng lungkot, saya at sakit sa pagpipinta. I grimaced
That same night, I still managed to travel to Spain to watch her walk the runway. And when I saw her, all the pain I was feeling seemed to disappear. Like I was all okay. I kept ignoring it, even though I felt it several times, and it wasn't just that. I continued working, managing my company with almost no sleep. But I couldn't forget about Zaya. Even though she's not my real child, I couldn't bear to abandon her, inalagaan at sinuportahan ko sya na parang tunay kong anak. I was really careful during that time, removing any information about Claire that Joy might find out, because I didn't want to disturb Claire, especially since Joy didn't know she had taken her place. I was more thankful when Joy decided to temporarily cut ties with her company. I pretended to still love her. Nagpanggap ako na mahal ko pa din sya kasabay nang pangpapanggap ko sa sakit na unti-unting lumalamon sa sistema ko. At hanggang ngayon patuloy ko s'yang pinapabantayan mula kay Joy dahil alam kong m