Chapter One

"Go home early. Ngayon darating ang Mamu mo," Mama stated, bringing my thoughts back as she maneuvered the car to gentle standstill, stopping for a red light.

Nag-iisip ako kung ano ang maganda at bagay sa akin na isuot para sa party mamaya. I had forgotten tuloy na narito ako sa loob ng sasakyan niya, habang ang mga body guard ko naman ay nakasunod sa sasakyang ito.

Nagkasakit kasi ang driver ko kaya hindi niya ako maihahatid sa ngayon. Madadaanan naman ang school ko sa lakad ni Mama kaya isinabay na niya ako. Although Papa had originally planned talaga kagabi to drive me, but somehow work commitments got the way.

"Do you understand me, Vanessa?"

Sandali akong natigilan, pero agad din nakabawi. It's Gia's birthday today. I'm pretty sure pag-uusapan ako sa school bukas kung hindi ako makakapunta. I have to be there. And I will be there. No one can change that.

I'm Mamu's girl. Maiintindihan naman niya iyon kung pagdating niya mamaya ay wala ako.

"Yes, Ma," I replied.

Mama drove again nang mag go signal na. Ilang minuto lang, narating na rin namin ang school. She parked her car near the front. "Go home early," she reminded me.

"Noted. Thanks for the ride!" nakangiti kong sabi. I immediately unbuckled my seatbelt, and kissed her cheek.

Inayos ko muna ang clip sa magkabilang gilid ng buhok ko, bago lumabas ng sasakyan. As usual, students are staring at me. Iyong mga tingin na may paghanga. Hindi ko sila pinansin at nagtuloy-tuloy lang sa paglalakad.

Kusa akong huminto nang matanaw ko si Theressa. I couldn't help but roll my eyes. Naglalakad siya sa ground patawid dito kung nasaan ako habang bitbit ang handbag na katulad na katulad ng gamit ko kahapon. Bago pa siya makarating kung nasaan ako ay naglakad na ako paalis doon. Ayaw ko sirain ang umaga ko ngayon.

"Babe!"

From behind, I heard a voice beckoning me but I made a conscious decision to ignore it.

Lumiko ako kasalungat ng daan sa room at mabilis na naglakad. Paglingon ko, nakasunod siya sa akin. Kaya binilisan ko ang lakad ko.

"Babe, will you stop for a minute?!" His voice, demanding as ever, vibrated through my entire body, chilling me to every bone.

Huminto ako at hinarap siya. "What?" I asked calmly. Naiinis pa rin ako sa kanya. After ng dinner kagabi, walang sawa ako pinagalitan ni Mama dahil late na naman daw ako umuwi at kasalanan niya yun. Kung hinatid niya na sana ako agad pagkatapos manuod ng movie at hindi na pilit pa isinama sa lakad nila ng barkada niya, hindi sana ako pinagalitan.

The corner of his mouth instantly lifted into a subtle smirk. Alam niyang hindi ko siya matitiis. Alam niyang isang ngiti at isang sorry niya lang, okay na ulit kami pagkatapos ng away.

"Where are you going?" he questioned, his smiles only deepening. "Cafeteria?"

"Yeah. I want pineapple juice," mataray kong sagot.

"Let me buy you," he offered.

"No, thanks," agap ko at muli siyang tinalikuran.

"When will you try being more appreciative?"

I stopped again at hinarap na naman siya. "A what?" I laughed, a sarcastic one. "Appreciative? Like you were appreciative of me and my feelings yesterday night?."

He sighed. "Babe, I already said sorry." He tried to hold my hand pero tinabig ko iyon at tumalikod.

I was about to walk out again at iwan na talaga siya nang tuluyan para pumunta na sa cafeteria, when the bell rang para sa first subject namin. Sinamaan ko siya ng tingin at mabilis naglakad pabalik. Siya, nasa likod ko, nakasunod lang, hindi ako sinasabayan.

I begrudgingly entered our room and took my seat. Pabagsak kong inilapag ang handbag ko at pinag-kruss ang braso ko.

"Is there a problem?" tanong ni Sydney sa tabi ko, masama nitong nilingon si Nixon sa likuran.

I quickly shook my head. Hindi boto si Sydney kay Nixon para sa akin. Ang tingin niya kasi kay Nixon ay lolokohin lang ako. Pero dahil masaya ako, hindi siya nakikialam sa relasyon namin.

 I smiled to convince her. "Nothing."

"Are you sure?"

"Of course." I smiled again, bigger than the first to assure her, but she didn't seem convinced.

Thankfully, our conversation was interrupted by Miss Stark's voice, our English Literature teacher.

"Pass your homework!"

I wanted to slap myself dahil lagi ko na lamang ito nakakalimutan gawin. Parating nawawala sa isip ko kapag usapang homework na.

Inihanda ko na ang sarili sa sasabihin sa akin ni Miss Stark na halos kabisa ko na. Kung araw-araw kasi siya may pa-homework, araw-araw rin ako walang gawa.

"Peace offering…" 

Mabilis kong nilingon si Nixon sa likod ko nang may iabot Ito na papel sa akin.

"What's this?"

He didn't respond to me. Ngumiti lang. My jaw dropped nang makita kung ano ang nasa papel. Ang homework namin!

I couldn't help but smile. Ang inis ko kagabi at kanina ay biglang nawala. Fine. Bati na kami.

"I love you," I whispered. Tumayo ako at ipinasa ang homework na ginawa niya para sa akin.

Hindi ko alam kung bakit hindi makita ni Sydney na ginagawa naman lahat ni Nixon para lang maging deserving para sa akin. Even my parents—Although hindi naman nila sinasabi na ayaw nila kay Nixon. Pero masyado pa raw akong bata para mag-boyfriend. Maybe, if they had bothered to actually meet him properly, then they would know a little bit more about him. Sigurado akong magugustuhan nila ito para sa akin.

Muling nagsalita si Miss Stark. Pinaayos na kami ng upo. The entire hour is spent discussing about the love story of Romeo and Juliet. Nakakaantok!

"What's your gift for Gia?" Sydney asked me, nasa unahan ang mga tingin niya.

"Dior perfume," I answered her, desperately trying to ignore a certain stare coming from directly in front of me. "What about you?"

"A bag from Prada."

"And Frieda?" Bahagya kong nilingon si Frieda na nagsusulat sa likuran ni Nixon, wala siyang katabi dahil absent si Gia ngayon.

Umiling si Sydney.

My lips formed an O. "Really?"

Muntik na ako tumawa. Noong birthday kasi ni Frieda last month, nakalimutan ni Gia ang regalo niya. Kaya sabi ni Frieda ay hindi rin niya ito bibigyan ng regalo sa birthday nito. I didn't know seryoso talaga siya roon.

"Yes," she replied, pinipigilan matawa. Mabilis niyang dinampot ang cellphone niya sa ibabaw ng desk nang mag-vibrate ito. Kaya napataas ang kilay ko.

The bell rang again. Sydney and I quickly grabbed our things, and practically sprinted our way towards the door. I saw Nixon lumabas sa kabilang pinto kasama ang mga kaibigan niya.

I like how our relationship works. Hindi ito nakakasakal. When I was with my girls, he was with his boys. Hindi lang sa amin umiikot ang mundo ng isa't-isa pero sinisigurado namin na may oras kami para sa amin.

Sinuklay ko ang buhok ko gamit ang mga daliri habang nakatayo rito sa pinto at bored na bored na pinapanuod si Frieda mag-retouch. So turtle!

"Will you please hurry up, Frieda?" inis na sabi ni Sydney sa tabi ko.

"Coming!" Frieda enthusiastically said and walked toward us, her blonde hair swished with every sharp movement she made.

Naglakad kaming tatlo papunta sa cafeteria. Kung kanina pagpasok ko ay may mga matang nakatingin sa akin, mas triple ang mga matang nakatingin ngayon dahil magkakasama kaming tatlo. We can't blame them, in this school you were either bubbly, pretty and popular, or you were just not important.

As soon as we reached the entrance of the cafeteria, hinanap agad ng mga mata ko si Nixon. I saw him eating sa usual spot nila ng barkada niya. He waved his hand nang makitang nakatingin ako, at nginitian ko naman siya.

"You!"

I immediately shifted my gaze to Frieda nang sumigaw ito. I was shocked nang makitang puno ng chocolate ang dibdib ng uniform niya. Sa kabilang pisngi ay meron din, at nasa harap namin ang dalawang babae. I think, Freshmen sila dahil green ang I.D lace nila, habang blue naman ang sa amin, which is Senior.

"What have you done?!" Frieda shouted, galit na galit ito habang pinupunasan ang pisngi niya ng panyo.

Tiningnan ko ang dalawang estudyante na nasa harap namin ngayon. The first girl was holding a tray full of food, while the other one ay wala. Pero may tray sa ibaba ng sahig sa tapat niya. Naroon rin ang mga nagkalat na pagkain, chocolate cake, spaghetti, at pizza. Ang baso na pinaglalagyan ng juice ay basag na.

"I-I'm sorry—"

"Sorry?!" Frieda shouted again, cutting her off, ang babaeng walang dalang tray. Everybody's watching us in our live show. "Stupid! Look at my uniform!"

I couldn't help but roll my eyes. Hindi naman pwede ang sorry lang, 'di ba? I mean, her sorry can't erase the damage she caused already.

Akmang dadamputin ni Frieda ang strawberry cake sa tray ng isang estudyante ng maunahan ko siya. Dinampot ko ang strawberry cake at itinapon iyon sa uniform ng dalawang estudyante. Dinampot ko ang spaghetti at itinapon pa rin sa uniform nila. Hindi pa ako nakontento at dinampot ko pa ang orange juice at ibinuhos sa mga ulo nila.

Bakas ang gulat sa muka nilang dalawa.

"Fair, right?" I gave them a sweet smile in the process, purely for good measure at marahang ibinalik ang baso sa tray.

Bago pa kami makita ng mga school officer at hinila ko na si Frieda at Sydney palabas. Dumaan kami sa locker room para kunin ang extra uniform ni Frieda. Habang naglalakad kami papunta sa girls comfort room, wala siyang tigil sa pag-rant tungkol sa dalawang estudyante na iyon. Sydney and I both remained silent, pinakinggan lang ang rant niya. Mabuti na nga lamang at nagkataon na Lunes ngayon dahil naka-uniform kami.

I crossed my arms over my chest. Kaharap ko si Sydney. Hindi niya siguro napapansin na kanina pa ako nakatingin sa kanya.

"Sydney, what's with your smile?" I asked her, she was holding her phone while smiling from ear to ear.

Hindi siya sumagot. Nanatiling nasa cellphone ang attention niya.

"Sydney!" I whined. Malapit na ako mainis sa kanya.

Doon niya lang inangat ang tingin. "What?"

"I asked you a question!"

"What question?"

"Why are you smiling while holding your phone for almost 10 minutes?"

"A-Am I?” Her lips parted.

Hindi ba talaga siya aware na kanina pa siya nakangiti?

Hindi na ako nag paligoy-ligoy pa. "Tell me,” I demanded. “Do you have a boyfriend?"

Her eyes widened. "A what?!"

"A boyfriend."

"S-Seriously, Van?"

Irritation registered on my face.

"Just answer me."

"N-No!" she replied, defensively.

I raised my eyebrow at her. We've been together for almost 12 years. Since nursery, magkaklase na kaming tatlo. They were like a sister to me at alam ko kung kailan sila nagsasabi ng totoo at hindi. Ang mga ngiti niya ngayon ay tulad ng mga ngiti ko noong nagsisimula pa lang kami ni Nixon. Hindi ako pwede magkamali.

"Are you keeping secrets from me?"

I didn't take a genius to figure Sydney out . Sure, she was smart, pero sa kanilang dalawa ni Frieda, siya iyong mas transparent. She couldn't lie to save her life and if she did, guilt would eat her alive until she confessed the truth.

"Fine!" suko niya. "Just a chat mate, okay?"

These past few days, I noticed na lagi niya na lamang hawak ang cellphone niya. Kapag tumutunog na iyon ay mabilis niya dinadampot para tingnan.

"You owe me a story."

She rolled her eyes while smiling. "Later."

Ilang segundo pa ay lumabas na rin si Frieda sa cubicle, salubong ang kilay niya. Of course, dahil pa rin iyon sa nangyari kanina sa cafeteria.

Sydney and I shared a knowing smile, fully aware we held the power when it comes to her.

"Hey." I laughed, bumping my arms with her. "Smile,” I told her. “We'll treat you to a snack." Inakbayan ko siya. "Tomorrow, we'll go shopping."

Mabilis naman niya ako nilingon. "Really?"

"Yes," Sydney assured. "I'll treat you to a snack and lunch today, then tomorrow, we'll go shopping using Van's card."

"What?!" I shrieked. Sabay silang dalawa natawa sa reaction ko. Later on, I joined the laugh.

Pagbalik namin sa cafeteria ay malinis na ulit ang sahig sa entrance. Hindi na rin kami nagtagal pa roon at umalis na matapos kumain.

When lunchtime finally came pagkatapos ng dalawa pang subject, nag-aya si Nixon na pumunta kami ng Flatiron District para roon kumain. Hindi sumama si Sydney at Frieda para raw bigyan kami ng privacy.

Alam ko namang ayaw nila kay Nixon at alibi lang nila ang privacy na iyon. Alam kong alam din iyon ni Nixon dahil masyadong halata si Sydney. Pero si Frieda, hindi ko alam kung bakit ayaw niya kay Nixon. Hindi man siya nagsasalita ng direktang ayaw talaga, pero umiiwas siya.

"It's unfair to throw a test without having a discussion," Nixon said, severely pissed at our Math teacher. Nakasalubong kasi namin si Mr. King at binilinan kami na sabihan ang iba para sa test mamaya.

Isang linggo ito hindi nagturo. Anong aasahan niyang isasagot namin?

"You're worrying for nothing," I reassured Nixon at pinitik ang ilong niya. He's good when it comes to Math. Sa tuwing tumatawag siya sa akin kapag gabi, bago matulog, ay nag-a-advance reading siya at nagkakabisa ng mga formula. Isa iyon sa mga daan-daang rason na nagustuhan ko sa kanya.

He pulled me to his chest at hinalikan ang ibabaw ng ulo ko. "You never fail to make me smile, Van. Do you know that?" I could feel soft pressure on the top of my head; he was stroking my head.

Napangiti ako. Kung gaano siya ka-sweet noong una, mas sweet pa siya ngayon. Nixon was my first real crush, my first boyfriend and someone all of whom I had romantic dreams about. I used to rely on him to make me smile and make my day better. His smile was the doorway to my happiness.

Mahigit limang minuto kami sa ganoong posisyon, before he decided na lumabas na ng sasakyan niya. He knocked the window, signaling na lumabas na rin ako. Hindi kasi ako pwede makita ng mga bodyguard ko sa labas ng school. Not until matapos ang klase. At lalo pa ngayon na hindi namin kasama si Sydney at Frieda. Sigurado ako, isusumbong nila ako kay Mama at pauulanan na naman ako ng sermon.

Nang makitang hindi naman nakatingin sa gawi namin ang mga bodyguard ko, mabilis kami naglakad papasok sa gate. Sakto lang sa dating namin sa ring ng bell.

Mabilis dumaan ang oras. Hindi pa kami nakakabawi sa binigay na test ni Mr. King, nang pagpasok naman namin sa klase ni Mrs. Fin sa Chemistry ay nagbigay siya ng quiz. Parehong zero ang nakuha ko roon.

"Take care," I told Nixon.

"I will," Nixon nodded. "See you later," he said, then kissed my forehead before leaving the room.

"My head is aching!" Frieda moaned in frustration dahil katulad ko, parehong zero ang nakuha niya sa dalawang test.

"What's new? It always happens after your test," I told her, my tone suggesting a slight perk to my attitude.

Natatawa kong ibinalik ang press powder sa handbag ko nang makitang mabilis niya akong nilingon. She raised her eyebrow at me at dinampot ang bag niya. Umirap siya sa akin, saka nag martsa palabas ng room.

"Frieda, I was just stating the fact," pang-aasar ko pa lalo. "You know I love you, right?"

"Yeah, I know. I love myself too."

Sydney chuckled beside me. Ibinalik niya ang salamin sa handbag niya, saka ako hinila para sumunod kay Frieda. Sabay-sabay kaming tatlo naglakad palabas ng school.

I allowed my eyes to scan to the right corner of the parking lot and noticed my body guards na naka-tayo roon, obviously waiting for me.

Hindi ko tuloy magawang sabayan ang kwentuhan ni Sydney at Frieda tungkol sa bagong labas na bag ng Off-White dahil kinakabahan ako. Lagi ko naman tinatakasan ang mga bodyguard ko, pero ngayon lang ako kinabahan ng ganito. I was never nervous. Very nervous.

"Hey, are you alright?" Frieda asked in a soothing tone.

"No," I told her. Tinuro ko ang mga bodyguard ko. Sabay silang tumingin ni Sydney roon, nakuha agad ang gusto ko sabihin.

Sydney's mouth curled up into a smile, "Code 12."

Frieda laughed. "Code 12. Get ready!" She tapped my back before walking over to her car.

Sa tagal naming magkakaibigan, alam na namin kung paano lulusot sa ganitong sitwasyon. We used to escaped parati noong mga grade school pa lamang kami para maglaro. At mas lumala pa ngayon ang dalas ng pagtakas namin. Noong isang gabi nga lang ay pumunta kaming apat, including Nixon, sa McSorley's, when in fact minor kami. The legal age to drink is eighteen, but due to the fact that we had a certain charm that some people can't resist, we managed to convince some Dean's Lister from first year college, IT major, to make us pretty accurate fake IDs.

In my peripheral view, nakita ko na naglalakad na ang isa sa tatlo kong bodyguard para sunduin ako rito sa kinatatayuan namin ni Sydney. Napansin rin iyon ni Sydney kaya nginitian niya ako. She kissed my right cheek at naglakad na papunta sa kotse niya at pumasok doon.

Huminga ako nang malalim at hinigpitan ang kapit sa handbag ko. Pinatakbo na ni Sydney ang kotse niya paalis. Bago pa man tuluyang makalapit sa akin ang bodyguard ko, pumarada na sa harap ko ang kotse ni Frieda. Bumukas ang pinto no'n sa shotgun seat at mabilis akong pumasok doon.

"Drive! Fast!" utos ko kay Frieda.

She nodded and pressed her foot down on the accelerator causing me to almost slam my head into the window.

Huli na nang maalarma ang mga body guard ko. Tinangka pa nila kami habulin, pero hindi sila nagtagumpay.

"My God, Frieda! I meant drive fast, not kill us!" I shouted, trying to steady my breathing.

Frieda laughed at me. “Chill. You're still alive.”

Mabilis akong napahawak sa buhok ko dahil bahagyang nagulo iyon. Sunod-sunod ang ginawa kong paghagod doon para lang tiyakin na bumalik sa dating ayos.

Nang makarating kami ni Frieda sa bahay nila, naroon na si Sydney. Malaki ang ngiti nang bumaba kami sa kotse.

Pagpasok namin sa loob ay binati kami ng mga katulong. Frieda's father was an Architect, his main office was in Madrid, meaning that he pretty much lives over all year round. Ang mommy naman niya ay namatay noong ipinanganak pa lang siya. Her sister, Faye, got her own condo in New York City. Kaya maliban sa mga maids nila, siya lamang mag-isa rito.

Narinig kong inutusan ni Frieda ang isa sa katulong nila na magdala ng miryenda roon sa kwarto niya para sa amin at saka niya kami hinila para umakyat, to prepare ourselves.

I blow dried my hair after maligo and decided to slightly curl it. After my hair, I did my makeup and finished it by applying nude lipstick and got dressed.

“Is my hair okay though?” I asked them.

"You look gorgeous, Van!" Frieda giggled while looking at me as her smile widened. Sandali niya pang inihinto ang pag-aayos ng buhok niya. She was wearing a black strapless dress that suits her well.

"I used to think in your past lives you were really a goddess," puri naman ni Sydney sa tabi ko habang nagsusuot ng hikaw. She was sporting a very cute denim skirt and has matched it with a short sleeve shirt that compliments her skin tone, impeccably. "That was the reason why you were always causing speculation from various members of male population," dagdag pa niya.

I looked at myself in the mirror. I had a brown-black long hair. A brown eyes from my Mama and an oval face and small lips from my Papa. Well-shaped ang kilay ko at natural ito. Maging ang mga eyelashes ko ay pwede nang huwag lagyan pa ng mascara dahil makapal na. I had a freakishly pale skin, clashing beautifully on my perfectly slim figure highlighted by my chosen outfit from Fendi. Malaki ang hinaharap ko at matangkad ako. Kaya hindi mo aakalain na sixteen lang ako.

"Let's go!" Frieda grabbed our hand excitedly.

Hinatid kami ng driver niya sa bahay nila Gia. Sa labas pa lang ay dinig na dinig na namin ang tugtog sa loob. The song blaring out of the sound system. 

Once we reached the front door, we eagerly pushed our way through the large group of people currently blocking the entrance. Ang iba sa kanila ay nasa 9th grade sa school. Ang iba naman ay mula sa ibang high school pero kilala rin namin. Nang makita nila kami ay bahagya pa silang nagulat at mabilis na nagsitabihan para bigyan kami ng daan.

Frieda and Sydney stopped for a minute to greeted them. Katulad ng lagi kong ginagawa, tuloy-tuloy lang ang lakad ko.

I allowed my eyes to scan the house, or should I say, the mansion. We saw a group of girls na may mga hawak na cocktail drinks at nagsasayawan sa open living room. They were from Albert Einstein College of Medicine. Apat sa kanila, schoolmate at senior namin last year.

Kumaway sila nang makita kami. Frieda and Sydney waved back. Hindi ako friendly — actually, I was known as a snob person. Marami akong kakilala at marami ang nakaka-kilala sa akin pero bilang lamang sa daliri ko ang mga kinakaibigan ko. Even Gia, I don't consider her as my friend, she's just a classmate.

Nagpaalam sa akin si Frieda na aakyat sa taas para tingnan kung bakit hindi pa bumababa si Gia. Si Sydney naman ay pumunta sa kusina. Naiwan akong nakatayo rito sa tabi ng piano dahil wala pa ako sa mood makipag-usap sa iba. Pero ganoon pa man, hindi nauubos ang mga bumabati sa akin. Everyone else appeared to be happily drinking their drinks while engaging in general chit chat.

"Vanessa!" Thaliya screamed over the loud base of the music, pumping throughout the entire mansion and ran over to me. She was wearing a leather trouser that packed tightly in her arse.

I kissed her cheek.

"Where's Nixon?" I asked her.

"He's on his way," she replied at inilibot ang tingin. "Who's with you?"

"Sydney and Frieda."

"I can't see them. Where are — oh, that man over there, do you know him?" putol niya sa dapat sasabihin at may tinuro sa bandang likuran ko.

I immediately turned around. Hinanap ko ang tinutukoy niya.

"The man...” I paused nang makita kung sino ang lalaki. “beside Anthon?"

"Yes! Do you know him?" she was sounded hopeful. I've never known someone na araw-araw may bagong crush — siya lang talaga.

"His name is Jairon."

"Thanks!" she enthusiastically said while smiling widely. Handa na siyang iniwan ako para lumapit doon kay Jairon nang hawakan ko ang braso niya.

"No, Thali." I told her. I shook my head, disapprovingly. 

"What? Why?" she questioned, curious as to why I stopped her.

"He attended the community college."

Aside from that, kalat na kalat na asshole siya. Wait, I'll make it easier for you. Think of a heart breaker in high school. Iyong tipong, ang daming pinapaiyak na babae at walang sineseryoso. Puro laro lamang ang gusto dahil pakiramdam niya ay cool iyon. Yeah, that's pretty much him. And that was not exactly a good thing kung mapapalapit si Thaliya sa kanya.

Natigilan siya sandali bago muling tumingin sa gawi nila Jairon.

"From what community college?"

"LaGuardia."

Hindi niya pinansin ang sinabi ko, naroon lang nakatuon ang mga mata. Jairon coughed us looking at him. He smiled and raised his glass up in acknowledgement.

"I think he likes me!" Thaliya giggled. "Van, he likes me, I can tell you that!” yugyog niya pa sa akin. "I'll be right back." She pinched my cheek at nakangiti akong iniwan.

I sighed. Pinanuod ko na lang siya hanggang makarating roon sa puwesto nila Jairon. Napailing nalang ako ng makitang ipinakilala niya ang sarili.

I decided to walk around for a while habang hinihintay si Nixon, eventually found myself in a garden. Konti ang mga narito, hindi tulad sa loob.

"Hey," a very rough voice came.

I twisted my body around and focused my attention to a tall, stranger towering me.

"Alone?" he asked me.

"With my friends."

I stared at him for a moment. With an ink-like black, shaggy hair and captivated eyes, I was pretty sure, he's inundated with offers from girls on a daily basis.

"Drinks?" he offered. Ngayon ko lang napansin na dalawa pala ang hawak niyang cocktail glass.

"No, thanks," I declined.

"Damian baby, there are you!" a high pitched voice came.

"Anak ng tinapa naman," he murmured. Lumapit siya sa tabi ko at napasabunot pa sa buhok niya.

Tumitig ako sa kanya.

This guy knew how to speak Filipino?

"Baby!" Takbo sa kanya ng babae. Napalayo ako ng konti at pinanuod sila.

Her perfectly manicured hand slowly and seductively began reaching up into his chest, her striking red nail varnish matched equally to her hair. In just a second, biglang inilipat niya ang tingin sa akin.

"Who are you?" she questioned, shooting me a warning look, dahilan para kusang umarko ang kilay ko.

Hindi ako sumagot kaya bumakas ang iritasyon sa mukha niya.

"I'm asking you. Who are you?"

Tumalikod na ako at naglakad. Hindi required ipakilala ang sarili ko sa kanya. Sino ba siya?

Hindi pa man ako nakakalayo when someone grabbed my hair from behind.

My eyes widened.

Not my hair!

"You bitch!" she shouted loudly at hinigpitan ang hila ng buhok ko.

"Ouch!" I almost cried in pain sa lakas ng pagkakahila sa buhok ko. Pakiramdam ko, nabunot ang buhok ko sa anit.

This girl!

"Jelena, stop!" Pigil ng lalaki rito sa ginagawa sa akin. Pero imbes na makinig, mas lalo pa hinila ang buhok ko hanggang sa mapaluhod na ako. "I said stop! Jelena! Stop!"

Ano bang problema ng babaeng 'to?!

"Get off me!" Piglas ko. Hinawakan ko ang braso niya at malakas na kinalmot ito gamit ang mahahaba kong kuko, dahilan kung bakit lumuwag ang kapit niya sa buhok ko.

She'll pay for this!

Kinuha ko agad ang pagkakataon na iyon para tumayo at harapin siya. I pulled her hair with my one hand while my other hand slapped her. "How dare you!" gigil kong sigaw, then I slapped her once again so hard.

"VANESSA!"

I blinked several times.

There's a moment of complete panic nang marinig ang boses na iyon. Huminto na ang tugtog. Ang mga narito ay nakapalibot na sa amin at nanunood.

Oh my God.

Holy cow.

This can't be...

Napalunok ako at dahan-dahang nilingon ang pinanggalingan ng boses. Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang makita kung sino ang nakatayo roon.