Parang hinahapong napamulat ng mga mata si Kiana matapos manirawa sa isipan ang huling sandaling magkasama sila ng kakambal noon. Hanggang ngayon ay palaisipan pa sa kaniya sino ang pumatay sa kanilang ina. At ngayon nga ay nadagdagan ang misyon niya. Natagpuan nga niya ang kakambal pero nag aagaw buhay na at ngayon ay comatose na itinago niya sa lahat. Ngayon siya nagsisi kung bakit hindi agad nagpakita sa kakambal nang makabalik. Pagbayarin niya ang may gawa nito sa kamambal at aalamin kung sino ang pumatay sa kanilang ina. Muli na niyang binuhay ang makina ng kotse at tinahak ang daan patungo sa bahay kung saan noon nakatira ang kakambal.
.... "Ma, gutom na ako!" reklamo ni Gladys habang nanonood ng movie at nakaupo sa sofa. "Nasaan na ba ang magaling na asawa ng kapatid mo?" inis na tanong ni Rosita habang iginagala ang tingin sa palogid. Wala si Denver at may business trip ng isang buwan. Ibinaba ni Gladys ang paa na nakapatong sa center table at tumingin sa ina. "Ma, wala ka bang napapasin kay Karen?" Sandaling napaisip si Rosita. Isang lingo ring naratay sa hospital ang babae dahil nadisgrasya nang utusan niyang mamalengke. Pang apat na araw nito sa hospital nang malaman nila at himala na hindi nawala ang ipinagbubuntis nito. Hindi alam ni Denver at hindi nila pinaalam at baka ma distract sa trabaho nito. "Ah never mind, hanapin niyo na po ang babaeng iyon at gutom na ako." Bawi ni Gladys sa ina. "Inuutusan mo ako?" angil ni Rosita sa anak at pinameywangan. Pumaskil ang hilaw na ngiti sa labi ni Gladys at nilambing ang ina. "Huwag na po kayong magalit, gutom lang po ako." Inirapan ni Rosita ang anak. "Naging tamad ka na at pati ang pagkain ay hindi mo magawa." Pinigilan ni Gladys na sagutin ang ina. Gusto niyang sabihin na nagmana lang siya dito. Uto rin naman, mula nang maging asawa ng kapatid niya si Karen ay hindi na rin gumagawa ng gawaing bahay. Nagdadabog na lumabas ng bahay si Rosita at hinanap si Karen. Ang bagal na rin nitong kumilos at parang hindi alam ang mga dapat gawin pagkagising. Nang makita ito ay binato niya ng hawak na tabo dahil sa inis. "Argh, ang sakit!" daing ng dalaga habang hawak ang ulo na nasaktan. Tiningnan niya ang tabo na tumana sa sa kaniyang ulo bago tumunghay upang makita ang salarin. "Bakit ganiyan ka makatingin, ha?" Pinandilatan ni Rosita ng mga mata ang asawa ng anak saka pinamaywangan. Mariing naglapat ang mga labi ng dalaga at pilit na pinapakalma ang sarili. "Ano pa ang ginagawa mo riyan? Gutom na kami!" bulyaw ni Rosita kay Karen at hindi pa rin kumikilos. "Hindi ka makapag salita nang mahinahon?" Hindi na niya napigilan ang sarili na huwag sagutin ang ginang. Sandaling natigilan si Rosita at nagulat sa pabalang na sagot ng babae. Hindi na rin niya kakitaan ng takot ito sa kaniya kung maningin. Mabilis niyang hinamig ang sarili at pinaalala na marami ang nawala sa isipan ni Karen dahil sa nangyaring aksidente. Inis na sinipa ni Kiana ang tabo na tumama sa kaniya. Pangalawang araw pa lang niya sa pamilyang ito ay naubos na ang pasensya niya. Mabuti na lang at automatic washing machine ang gamit ng mga ito kaya hindi siya nahirapan. Kailangan niyang manatili sa pamilyang ito upang magawa ang misyon at malaman kung ano ang sinapit ng kawawang kakambal. Biglang tumalim ang tingin ni Kiana pagkaalala sa kapatid. Hindi pa siya nagsisimula sa tunay niyang misyon at inuna ito. "What the hell? Sisirain mo ba ang tabo?" Bulyaw ni Rosita sa dalaga at mukhang nanadya. "Naisip mo ba iyan nang ibato mo sa akin?" Mahinahon ngunit matalim ang tinging ipinukol niya sa ginang. Umawang ang bibig ni Rosita ngunit walang salitang lumabas doon at parang nalulon niya ang sariling dila. Nang tumalikod na ang babae ay saka lang parang natauhan siya. "Hoy, ano gagawin mo dito sa mga damit na iniwan mo?" Tawag niya sa dalaga at tinuro ang basket na may lamang damit. "Isampay mo kung gusto mong may maisuot ka pa. Kung ayaw mo ay hayaan mo diyan hanggang sa mabulok!" Pakiramdam ni Rosita ay umakyat hanggang ulo ang dugo niya dahil sa galit. "Ho-hoy, saan ka pupunta?" tawag niya rito nang makitang papasok na sa bahay. "Nasaan ba ang kusina?" pabalang niyang tanong sa ginang. Mas ok na ang gumawa sa kusina kaysa magsampay sa ng damit sa gitna ng initan. Ngunit bago pa siya makarating ng kusina at tumambad ang kalat sa sala. Nandidiring hinakbangan niya ang mga balat ng pagkaing nasa sahig. "Hoy, ano ang ginagawa mo?" Bulyaw ni Gladys sa hipag nang makita ang ginagawa. Salubong ang mga kilay na tumigil sa paghakbang si Kiana at nilingon ang babaeng mukhang senyoritang nakaupo sa sofa at nakataas pa ang mga paa sa center table. Uminit na naman ang ulo niya at ganoon ang tawag sa kaniya. Naitanong niya sa sarili kung ganito din ba ang mga ito sa kakambal niya noon? Bakit iba ang balitang natanggqp niya kaysa nasaksihan ngayon? Ang balitang nakarating sa kaniya ay suwerte ang kapatid sa pamilya ng napangasawa nito. Duda na siya ngayon kahit hindi pa nakaharap nang personal si Denver na asawa ng kapatid niya kung mahal nga ba ang kapatid niya. "Naging bingi ka na rin ba?" Inis na angil ni Gladys sa babae at hindi kumikilos. Nilunok ni Kiana ang inis na nadarama bago nagsalita. "Ano ang kailangan mo?" Inis na tumayo si Gladys at napipikon sa pagbabago ng ugali ng hipag." Hindi mo ba nakita ang basurang iyab at nagtatanong ka pa?" Turo niya sa kalat na nilampasan nito kanina. Tiningan ni Kiana ang kalat bago bumalik ang tingin sa babae. "Hindi ako bulag." Malamig niyang tugon dito. Napamura si Gladys at hindi makapaniwalang nakatitig sa hipag. "Iyon naman pala so bakit hindi mo pa dinadampot at itapon sa basurahan?" "Sino ba ang nagkalat?" Natigilan si Gladys at namula na ang pisngi niya dahil sa galit. "Baliw ka ba at ganyan ang sagot mo? Kailangan ko bang iuntog iyang ulo mo upang makaalala na trabaho mo ang maglinis ng kalat dito?" Mariing naglapat ang mga labi ni Kiana at malapit na magdilim ang paningin para sa mga kasama sa bahay. Ito ang buhay ng kapatid niya sa pamilyang ito? Kung wala lang siyang kailangang gawing misyon gamit ang katauhan ng kapatid ay tiyak na duguan na ang kaharap. Pero hindi pa rin niya mapigilan ang maging bayolinte. Dinampot niya ang basura ay isinaboy sa mukha ng ng babae. "Ahhhh!" Mukhang diring diri na hiyaw ni Gladys habang inaalis ang dumi sa ulo at katawan. Patakbong pumasok si Rosita sa loob ng bahay nang marinig ang tili ng anak. "Hayop ka, bakit mo sa akin isinaboy?" Bulyaw ni Gladys sa hipag niya. Umawang ang mga labi ni Rosita at hindi makapaniwala sa ginawa ni Karen. "Sorry, mukha ka kasing basurahan." Nang uuyam na ani Kiana sa babae. "What? Ano ang sabi mo?" Parang nabinging tanong ni Gladys. "Hindi ko alam kung nasaan ang basurahan." Pahintamad na sagot ni Kiana saka tumalikod. "What the fuck? Linisin mo ito at may bisita akong darating!" Halos magwala na si Gladys dahil sa galit. Muling tumigil sa paglalakad si Kiana at lumingon. "Who cares? Hindi naman ako ang mapahiya kung makita nila ang kalat mo." Sabay na umawang mga labi nila Rosira at Gladys habang hindi makapaniwala ang tinging ipinukol sa babae. Nagkatinginan ang dalawa nang wala na ang huli. "Ma, hayaan mo na lang bang sagutin tayo nang ganoon ng babaeng iyon?" Mukhang maiyak na si Gladys dahil sa galit. "Hindi natin siya maaring saktan at buntis. Saka may amnesia siya kaya hindi na alam ang mga nakagawian niyang gawin sa bahay na ito." Pampalubag loob ni Rosita sa sarili at anak upang mabawasan ang galit na nadarama. Napabuga ng hangin sa bibig si Gladys upang maibsan ang galit na nadarama. Gusto na sanang sabunutan ang hipag pero tama ang ina. Nakabubuti na ring may amnesia ang hilag. Kapag inalog niya ang ulo nito ay baka biglang makaalala. "Sino na ang maglilinis ng kalat na ito?" "Sino ba ang kumalat?" Nainis na ring tanong ni Rosita sa anak. Puro kasi ito reklamo. "Mom?" Inis na reklamo niya sa ina. "Turuan mo ang babae na iyon sa mga gawaing bahay kung nakalimutan niya!" "Puwede ba, huwag mo akong turuan sa dapat na gawin! Ligpitin mo na iyang kalat mo at nakakahiya sa mga bisita mamaya. Hayaan mo nang magluto ang babaeng iyon!" Angil ni Rosita sa anak. Inis na nagligpit ng kalat si Gladys dahil no choice. Sa ugali ng hipag ngayon ay mahirap pasunurin. Naupo na si Rosita at ayaw dagdagan ang stress na nadarama. Napagod din siya sa pagmamadali kanina na mag sampay ng damit nila. Makalipas ang mahigit thirty minutes ay tumayo siya at talagang gutom na at tiningnan kung ano ang niluto ni Karen. Mabilis na sumunod si Gladys sa ina at gutom na rin siya. Hindi sapat ang kinain kanina na kung ano lalo na at napagod siyang maglipit ng sariling kalat. Ngunit nang makita ang loob ng kusina ay pareho sila ng ina na napatda sa bungad ng pinto. "Ano ang ginagawa mo?" Bulyaw ni Rosita sa manugang nang makita ang kalat sa kusina ngunit walang pagkain. Mabilis na pinunasan ni Kiana ang bibig gamit ang tissue bago tumingin sa dalawa. "Nagutom ako." Hinaplos haplos pa niya ang tiyan na may pekeng umbok dahil buntis siya sa pagkakaalam ng mga ito. Inis na nilapitan ni Rosita ang lamesa at ang daming prutas na kinain ni Karen. "Nasaan ang niluto mong pagkain para sa amin?" Tinuro ni Kiana ang nakasalang na kawali sa kalan. Nagmamadaling nilapitan ni Gladys ang kawali at ganoon na lang ang panlalaki ng mga mata niya nang makita kung ano ang laman niyon. "What the hell? Anong klaseng pagkain ito?" Nagpupuyos sa galit si Rosita nang makita ang pritong itlog na nakalutang sa mantika at sunog pa. "Sorry, nakalimutan ko kung paano lutuin. Wala na akong ibang naisip na iluto kundi iyang itlog." Mukhang kuting na ani Kiana pero sa kaloob looban ay nagbubunyi sa tuwa dahil halos atakehin sa high blood at puso ang dalawa. Galit na kinuha ni Rosita ang kawali at ibinato sa manugang. Ngunit ang liksi nito at naiwasan ang lumilipad na kawali. Ang ending ay lalong naging marumi ang kusina dahil sa mantika. "Mama, bakit niyo po ako binabato? Paano kung natamaan ako at ang apo mong nasa tiyan ko?" Mukhang takot na tanong ni Kiana sa ginang. Biglang natigilan si Rosita at napatingin sa tiyan ng dalaga. Muntik na niyang nakalimutan na mahalaga ang ipinagbubuntis ng babae para sa anak niya. "Ma, huwag mong pakinggan ang drama ng babaeng iyan!" Inis na sita ni Gladys sa ina nang mapansin na natigilan ito. "Aray, bigla pong sumakit ang tiyan ko. Diyan po muna kayo at magpapahinga ako." Paalam ni Kiana sa dalawa upang makaiwas na makapanakit. Baka kasi masaksak na niya ang mga ito kapag napuno na siya. Mabilis na humarang si Gladys sa daraanan ng hipag at tinulak ito sa balikat pabalik sa kusina. Ngunit hindi manlang ito natinag na ipinagtaka niya. "Linisin mo iyong kalat!" Turo niya sa dumi. Pahintamad na na tiningnan ni Kiana ang tinuturo ng babae. "I'm tired. Mamaya ko na linisin iyan kapag nakapagpahinga na ako." "What? Are you stupid? Hindi maaring mamaya pa iyan dahil may bisita akong darating!" Kulang na lang ay bugahan ni Gladys ng apoy ang hipah dahil sa galit. "Huwag kang sumigaw at nagagalit dahil naririnig ka ng baby." Mukhang nagtatampo na hinaplos ni Kiana ang umbok sa tiyan. Nagmamadaling nilapitan ni Rosita ang dalawa. "Karen, linisin mo muna ang kalat sa kusina bago magpahinga. Huwag matigas ang ulo kung ayaw mong magalit si Denver." Pananakot niya da dalaga. Hindi nila ito madaan sa karahasan ngayon dahil buntis. "Pinagmamalupitan din ba ako ng asawa ko tulad ng gawa ninyo sa akin ngayon?" malungkot na tanong ni Kiana sa ginang. Natigilan si Rosita at hindi alam ang isagot sa dalaga. Talaga ngang nakalimutan na nito ang lahat at nababahala siya na maging ang pagmamahal sa anak niya ay nakalimutan nito. Kapag nangyari iyon ay hindi na nila ito mahawakan sa leeg. "Gusto kong bumalik na lang sa parents ko kung walang nagmamahal sa akin dito." Mukhang nagtatampo na dugtong ni Kiana. Nanlaki ang mga mata ni Rosita at umiling. Lagot siya kay Tanya kapag bumalik sa bahay ng mga ito si Karen. Mabilis niyang binalingan si Gladys at pinagalitan upang ipakita kay Karen na nagkamali ito ng iniisip."Bakit hindi ko po siya makuntak, ma?" Patuloy na tanong ni Denver sa ina. Nitong mga nanaraang araw kasi ay naniwala siya sa mga alibi ng ina kaya hindi nakakausap ang asawa."Anak, huwag kang mabibigla pero nagkaroon ng amnesia ang asawa mo pero ok lang siya at ang anak ninyo.""What? Kung ganoon ay hindi simpleng aksidente lang ang nangyari sa kaniya? Paano ang nangyari at kailan pa?, bakit hindi niyo po agad sinabi sa akin?" Magkakasunod na tanong ni Denver at hindi na mapakali sa kinatayuan."Hindi ko rin alam kung paano siya naaksidente, anak. Natagpuan na lang namin siya sa hospital at walang maalala. Hindi ko na sinabi sa iyo dahil maapiktohan ang trabaho mo dyan saka ok naman na siya bukod sa walang maalala."Naisuklay ni Denver ang mga daliri sa sariling buhok saka lumapit sa malaking glass window."Tumawag nga pala ako hindi dahil sa asawa mo." Pag iiba ni Rosita sa pagksa. "Bumalik na ang Tito Xavier mo.""I know, ma." Kulang sa emosyon na tugon ni Denver sa ina. "Tumawag
Napabuntong hininga si Rosita. Noong ipinakilala sila ng asawa sa ikalawang pamilya ng ama nito ay binata pa noon si Denver. Nakiusap ang may sakit niyang asawa noon na tulungan sila dahil bumagsak ang kanilang negosyo at magastos sa pagamot ng asawang may cancer. Ngunit arogante si Xavier at pusong bato. Tinulungan nga sila pero halos alilain naman si Denver. Pasaway naman ang anak niya at naging gago saka babaero. Pinag asawa na lang niya upang tumugil sa kagagohan at si Karen nga ang napusuan nitong maasawa."Sa tingin mo po ay ibibigay na ang ilan niyang yaman kay kuya ngayon dahil magkaroon na ng anak si Kuya?" sabik na tanong ni Gladys sa ina.Napatingin si Rosita sa manungang. Bakit ba nakalimutan niya ang pakinabang ng babaeng ito? Muntik na itong mawala kasama ang bata. Isa pala sa kundisyon ni Xavier noon ay saka na humarap si Denver dito kapag may asawa na at anak. Kailangan niyang tawagan ang anak upang makauwi na at makapag handa.Pumalatak sa isipan si Kiana at mukhang m
"Bitch, ang kapal ng mukha mo para gamitin ang card ng kuya ko!" galit na bulyaw ni Gladys sa hipag.Nangunot ang noo ni Rosita habang nakatitig sa asawa ng anak. Ibang iba na talaga ito. Sa halip na mahiya o matakot ay mukhang umasim ang mukha na tumingin kay Gladys. "Ano ang problema kung gamitin ko ang pera ng asawa ko?" Diniinan ni Kiana ang huling sinabi.Sandaling napipilan si Gladys at nabigla din sa pagsagot sa kaniya ng babae nang ganoon. Noon kasi ay mukhang iiyak at yuyuko lang ng ulo kapag napagalitan nila. Pero ngayon, parang siya ang dapat mahiya sa kung ano ang iniisip at sinabi dito."Bakit ganiyan ang mukha mo at makatingin sa hipag mo?" Dita ni Rosita sa dalaga."Asawa ba talaga ng anak ninyo?" Malamig na tanong ni Kiana sa ginang.Napipilan din si Rosita at hindi inaasahang magtanong nang ganoon ang dalaga. Nakalimutan niyang wala itong maalala. Pero bakit parang natatakot siyang magalit ito sa kanila at mag isip nang hindi maganda? Wala naman maging pronlema kung
"Hindi pa rin ba lumalabas ng silid ang babaeng iyon?" tanong ni Rosita kay Gladys. Napatingin si Gladys sa hagdan at tumingala sa second floor kung saan ang silid ni Karen. "Hindi pa po at sinubukan ko kaninang katukin upang utusan na magluto pero sinigawan ako at sinabing go away."Nangunot ang noo ni Rosita. "Dumoble na ang tapang ng babaeng iyon at hindi na natatakot sa atin!" Napasimangot na rin si Gladys. "Ano na ang gagawin natin, mom? Malapit nang umuwi si Kuya at—""Huh, hindi na kailangan ng kapatid mo ang kapit sa pamilya ng babaeng iyan kaya walang dapat ipag alala." Putol niya sa pagsasalita ng anak.Napangisi si Gladys, laging sinusunod ng kapatid kung ano man ang sabihin ng kanilang ina. "Pero buntis po siya at mahalaga kay kuya ang bata?""Then kunin ang bata pagkalabas at maging ina ay si Trexi." Humulma ang kakaibang ngiti sa labi ni Rosita ang mga titig ay mukhang hindi gagawa ng tama."Ang galing mo talaga, mom!" Pumalakpak pa si Gladys sa ina. Si Trexi ay anak n
Hindi na sumagot si Leo at nagmamadaling sinundan ang dalaga na kung maglakad ay parang model. Pero ang bilis nitong kumilos at pagkaliko sa hallwat ay nawala. Nagulat na lang siya nang biglang may malamig na bagay ang tumutok sa batok niya."Sino ka at bakit sinusundan mo ako?" galit na tanong ni Kiana sa lalaki habang nakatutok ang dulo ng baril sa batok nito. Hindi niya nakikita ang mukha ng lalaki dahil nakasuot din ng mask. Pero sigurado siya na ito ang naramdaman niya kaninang lihim na nagmamasid sa kaniya. Naitaas ni Leo ang dalawang kamay at mukhang nanigas na sa kinatayuan. "Calm down, miss, hindi po ako kalalaban."Lalo lamang idiniin ni Kiana ang baril sa batok ng lalaki at hindi naniniwala sa sinabi nito. Alam niyang nakita nito ang mukha niya kanina. Wala naman problema iyon, pero hindi niya kasi kilala ito."Woah, hold on, miss!" Tarantang ani Leo at humahanap ng tiyempong malinlang ang dalaga upang maagaw ang armas na hawak nito.Hindi na nagawang makapag salita ni Kia
"Hi, miss." Bati ng lalaking malapit lang kay Kiana.Napilitan si Kiana na lingunin ang lalaking bumati pero iniwasang mapatingin sa gawi ni Xavier. "Yes? May I help you?" Pormal niyang tanong sa lalake na may suot ding maskara."My name is Sergio." Inilahad ng lalake ang palad sa harapan ng dalaga.Tiningnan lang ni Kiana ang kamay ng lalake. Nayayabangan siya sa paraan ng approach nito sa kaniya. "Jusr call me, maroon." Humulma ang pilyong ngiti sa labi ng lalake at nang aarok ang tingin sa dalaga. "I like your humors."Umangat ang isang sulok ng labi ni Kiana at sinalubong ang nang aakit na mga titig ng lalake. Kahit may suot ba maskara at masabing niyang may hitsura ang lalake. Naudlot ang pagbuka ng bibig niya nang marinig mula sa maliit na chips na nasa tainga ang boses ni Ronald."Kailangan mo rin siyang kaibiganin," ani Ronald sa dalaga.Biglang ngumiti si Kiana at nagbago ang isip sa balak na pagtaray sa lalake. "Thank you, nice to meet you!" Tinanggap na niya ang pakipag ka