CHAPTER 17.

Bellona. 

Na kay Kieffer ang paningin ko habang nakatulala s'ya sa sahig. Sumama s'ya na dalhin si Ally sa kabilang ospital, dahil na rin siguro sa pagkabigla ay napapayag n'ya ako. 

Kasalukuyan kaming nasa labas ng kwarto ni Ally. Hanggang ngayon ay tulala pa rin si Kieffer habang ako ay hindi ko alam kung ano'ng sasabihin ko o kung saan ako mag-uumpisa. Nang pumunta kami rito ay hindi n'ya ako kinausap, parang napakalalim ng iniisip n'ya.

Kaya naman kinakabahan ako, hindi ko rin mabasa kung ano'ng ekspresyon n'ya. Parang nagsasabwatan ang panlulumo at pag-aalala sa aura n'ya. 

"Kailan pa?" He suddenly asked. 

Kahit na kinakabahan ay nanatili akong kalmado sa harapan n'ya. Tumingin siya sa 'kin at doon ko nasilayan ang namumuo n'yang luha. 

"Bell, kailan pa?" malungkot na tanong n'ya ulit. 

Hindi ko s'ya sinagot. Nakita ko pa ang pagsinghap n'y