เขียนรักปรุงสวาท_7 | ติดสินบน?

คะแนนยืนหอบหมวกกันน็อคใบใหญ่ เธอไม่กล้าเข้าไปร่วมวงในสนามที่มีรถแข่งหลายคัน กำลังสวนทางกันด้วยความเร็วที่สามารถอัดร่างฉันได้กระเด็นและวิญญาณออกจากร่างได้ทันที ก่อนที่ใครสักคนในสนามจะชี้มาทางฉัน นั้นทำให้พี่ชิริวหันมา ก่อนจะเดินเข้ามาหากัน.. อยากจะบอกว่าพี่ชิริวในชุดนักแข่งนี้แบบ.. เดอะเบส!

“….” คะแนนที่ยืนอึ้งกับร่างสูงๆที่หยุดอยู่ตรงหน้า ลุคนี้กร้าวใจมากแน่ๆถ้าเอาไปเขียนในนิยาย..

“จินตนาการไปถึงฉากไหนแล้วละ?”

“..ปละ เปล่าซะหน่อย”

“แข่งรถ?” พี่ชิริวที่ถอดหมวกและสบัดผมแค่นคิ้วถาม เพราะคงเห็นว่าฉันหอบหมวกกันน็อคมาด้วย

“เปล่า.. เห็นพี่ลงไอจี”

“?”

“บ้านหนูอยู่นี่” ก่อนจะชี้ไปที่บ้านหลังใหญ่สามชั้นไม่ไกลจากสนามแข่งรถ ซึ่งทำให้ชิริวแค่นคิ้วก่อนจะตอบรับแค่สั้นๆ

“อ่า”

“….” ประโยคที่อยากจะพูด ลืมไปแล้วจนหมดสิ้น

“แข่งไหม?”

“ไม่อะ! ยังไม่อยากตาย พวกพี่ขับกันท้านรกขนาดนั้น” ชิริวนิ่งไป และเมื่อเห็นว่าคะแนนยืนกอดหมวกกันน็อคราคาหลายบาท เขาเองจึงเป็นคนคว้าหมวกกันน็อคที่ว่าติดมือไป สวมมันให้กับคะเเนนในขณะที่ร่างบางยังคงยืนงง

“ทำอะไรนะ!”

“ทัวร์นรกกันหน่อย”

“ห๊าาา!!”

ชอตนี้ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับฉัน พี่ชิริวคว้าแขนฉันและออกแรงลากกึ่งห้ามขัดขืน พาฉันยัดตัวเข้าในรถคันที่ถ่ายรูปลงในไอจี ข้างในมันเหมือนมีแต่โครงเหล็ก ไม่ใช่รถที่เรานั่งกันบนท้องถนน มันมีแค่โครงเหล็กแล้วก็ตัวถังรถที่เป็นสีแค่นั้น ร่างสูงหย่อนตัวลงนั่งในรถ

หมวกกันน็อคของตัวเองที่ถอดก่อนหน้านี้ถูกโยนให้คะแนน เธอนั่งเกาะมันเพราะกลัวทุกวินาทีถ้าเท้าใหญ่ๆของเจ้าของรถออกแรงกดไปที่คันเร่ง

“เกาะไว้”

“พะ พี่ไม่ใส่มันอ่อ!” คะแนนเอ่ยถาม เพราะตัวเองถูกสวมหมวกกันน็อคแต่กับชิริว.. เขาไม่ใส่ แถมสั่งให้เธอเกาะหมวกของเขาไปอีก

“หึ~” แต่กลับได้รับรอยยิ้มแค่นมุมปากที่โครตร้ายกลับมา ครั้นสตาร์ทเครื่อง คะแนนรีบคว้าเบลล์คาดตัวเองทันที ก่อนจะคิดว่า… เธอควรเปิดประตูลงจากรถมากกว่าคว้าเบลล์มาสวมคาด

บรื้น~ บรื้น~ บรื้นนนนนนนนน~~~

“กรี๊ดดดดดดด>ฉันกรี๊ดจนแสบคอ ทางข้างหน้าเป็นยังไงบอกเลยว่าไม่ได้ลืมตาดู แค่เเรงเหวี่ยงจากการเข้าโค้งตัวฉันก็ปลิวจนแทบจะทะลุออกนอกกระจกรถแล้ว จะบอกว่าหมวกกันน็อคพี่ริวเปรียบเสมือนทุ่นถ่วงน้ำหนักก็ไม่เกินจริงเลย!! ฉันเกาะมันราวกับเป็นลูกลิง==^

ครั้นจังหวะความเร็วไม่ได้เร็วไปมากกว่าที่เป็น จนเกิดความชิน คะแนนค่อยๆลืมตาเธอหันมองชิริวเป็นภาพแรก

ภาพที่เส้นผมดำขลับปลิวสลวย สายตามุ่งมั่นฟาดฟันกับเป้าหมาย ลีลาการเปลี่ยนเกียร์และควงพวงมาลัย ช่างเย้ายวนจนฉันอยากจะลองจับเกียร์พี่เขา.. เอ้ย! หมายถึงว่า ท่าเปลี่ยนเกียร์อะโครตเท่ห์จนอยากเปลี่ยนเกียร์รถให้ได้แบบนี้บ้าง

พลันคิด พลันเขินอยู่ในใจ จังหวะที่ชิริวเหลือบมองสาวเจ้า

เอี้ยดดด!!! เหยียบเบรกปุ๊บ! รถหมุนจนหน้าฉันกระแทกกับกระจกรถเลย!!!

ปึ่ก!!

“โอ้ยยย! ถ้าแนนไม่ใส่หมวกนี่ แนนทะลุออกนอกรถแล้วนะเบรกแบบนี้!”

“ก็ถึงให้ใส่”

“…พี่เองก็เหมือนกัน ขับแบบนี้ทำไมไม่ใส่หมวก” ชิริวแค่นคิ่วเลิ่กสูงเพียงข้าง

“เป็นห่วง?”

“..บ้า! ปละ เปล่าซะหน่อย”

“นั่นมันเรื่องของฉัน”

“….” นั่นมันเรื่องของฉัน~ คะแนนล้อเลียนคำพูดตามแบบไร้เสียงโดยไม่ทันสังเกตว่าชิริวมองท่าทางที่ว่าของตัวเองอยู่ ก่อนจะถูกถอดหมวกกันน็อคออกจากหัวและถูกบีบปากด้วยมือหนาๆ พร้อมกับหน้าที่เข้ามาใกล้

“อึ้ก!”

“มีอารมณ์ล้อเลียน นิยายอะแก้ให้หรือยัง?”

“แก้แล้วว.. เจ็บนะ!” แต่พี่ริวก็ไม่ชักมือกลับไป เขายังออกแรงบีบปากฉัน แค่นคิ้วมองกัน ยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม นี่ฉันเกร็งจนจิกมือตัวเองแล้วนะ! จะแข็งเป็นหินแล้วนะ!!

“ตะ แต่ที่มาเนี่ย แค่จะมาบอกว่า ให้ใจเย็นรอดูการเปลี่ยนแปลงหน่อย”

“โทรมาก็ได้”

“ก็บอกอยู่นี่ไงว่าเห็นพี่ลงไอจี แล้วบ้านแนนอยู่แค่นี้..”

“แล้วหมวกกันน็อค?” ร่างสูงยังคงบีบปากน้อยๆของคะแนนค้างไว้

“….”

“จะติดสินบน?”

“..ก็ ก็ไม่ได้ใช้อยู่แล้ว ก็เลยจะเอามาให้”

“สินบน” ชิริวแค่นเสียงและพยักหน้าเข้าใจในมุมมองนั้น เขาก้มมองหมวกกันน็อคที่ฉันเอามา ก่อนจะเขยิบตัวเข้ามาใกล้ มือที่บีบปากเปลี่ยนเป็นจับคางเชยขึ้น มองหน้ากันแบบฉันเดาอารมณ์ไม่ถูก

“เธอมีสินบนอย่างอื่น ที่ฉันสนใจ มากกว่าหมวกกันน็อคหลงยุคนี่”

“..อะ อะไร?” คะแนนพลาดท่าไม่รู้ทันเกมส์ของชิริว การที่เธอถามกลับนั่นยืนยันว่าเธอหอบสิ่งนี้มาเพื่อติดสินบนร่างสูง และ.. ยอมรับว่าตัวเองมีสิ่งที่สามารถติดสินบนชิริวได้ดีกว่าหมวกกันน็อคราคาหมื่นปลาย…

ชิริวหยักยิ้มร้ายๆ เชยคางบางของคะแนนให้ได้องศา ก่อนจะประทับริมฝีปากลงมาแบบไม่บอกไม่กล่าว คะแนนสะดุ้งตาเบิกโต และแม้ดันแผงอกหนาๆแรงพอที่จะทำให้การจูบของชิริวหลุดพ้น แต่ก็ไม่วายถูกรั้งใบหน้าเข้ามาประกบจูบอีกครั้ง ทั้งแนบแน่นและรุกล้ำมากกว่าเดิม

“อื้อออ!!” ฉันสะดุ้งเพราะจูบครั้งที่สองนี่มีส่วนประกอบอื่นเข้ามาแทรกแทรง ปลายลิ้นหวานๆ หวานเหมือนกับพี่เขาเพิ่งจะกินลูกอมไปเลย กำลังชอนไชและบดขยี้ริมฝีปากกัน สอดสำรวจโพลงปากของฉันชนนิดที่แรงผลักก็ใช้กับเขาไม่ได้ และแม้แต่ช่องว่างเพื่อเว้นระยะให้หายใจก็ไม่มี!

มันเป็นจูบที่หนักมากสำหรับฉัน.. เพราะว่านี่ มันเป็นจูบแรกในชีวิตเลย!

เพี้ยะ!

ครั้นออกแรงพลักชิริวหลุด จูบหลุด คะแนนฟาดมือลงที่ใบหน้าร้ายๆของอีกฝ่ายอย่างเต็มแรงอย่างไม่ตั้งใจ เธอรีบเก็บมือตัวเองทันทีเมื่อหน้าคมๆของชิริวสบัดหันและรอยมือปรากฎชัดบนใบหน้าขาวๆของเขา

“..นะ แนน ขอโทษ!”

“ถ้าฉันตบเธอแล้วพูดว่าขอโทษ เธอจะทำยังไง”

“..ก็ถ้าพี่ไม่ได้ตั้งใจแบบแนน แนนก็ ..จะไม่โกรธพี่”

“แล้วถ้าฉันเอาเธอละ”

“!!!”

“ถ้าฉันเอาเธอ แล้วบอกเธอว่าขอโทษ ..จะเป็นยังไง?”

“….”

“เธอจะเอาตำรวจมาจับฉัน? เธอจะตบฉัน? หรือเธอจะ”

“หยุดพูดเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้นจะได้ไหม ..แนนขอโทษที่ตบหน้าพี่ แนนแค่ตกใจนิ”

“ไหนบอกมีแฟน?”

“….”

“ไม่มีผู้ชายที่ไหนโง่พอที่จะไม่กล้าจูบแฟนตัวเอง”

“….”

“ไม่มีอะไรที่ฉันไม่รู้เกี่ยวกับเธอ เพราะงั้น.. ทำตัวให้มันดีๆ เธอไม่ต่างจากจำเลยฉันนะ”

“….”

“การพลิกแผนตะแคงทางเนี่ย.. ฉันไม่โง่”

“….”

“ลงรถ” พี่ชิริวใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มข้างที่ถูกตบจนรอยแดงเริ่มชัดขึ้น

“แล้วรอฉันอยู่ตรงนี้”

“รอทำไม?”

“หรืออยากกลับไปรอที่บ้าน?”

“!!!!”

“ฉันจะได้ทำอะไรๆง่ายขึ้นเป็นกอง”

เรื่องอะไรเล่า… แค่นั่งในรถยังถูกจูบได้เลย เหมือนการที่จะเอาหมวกกันน็อคมาเป็นตัวช่วยในการ… เอาชัดๆ คือฉันจะมาติดสินบนนั่นแหละ มันยังไม่เป็นผล… เรื่องอะไรจะกลับไปรอที่บ้านให้เข้าทางคนหน้าม้อนี่เล่า!

หล่อเท่ห์ตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่เหี้eทุกรูขุมขนขนาดนี้.. ผู้หญิงอยากจะเป็นเมียกันทำไมวะ..

อย่าว่าแต่พวกนั้นเลย.. แกเองก็เคยตกหลุมพลางความหล่อร้ายของพี่เขาเหมือนกันแหละ.. ฉันไม่มีทางกลับไปรอที่บ้าน ที่ในห้องของฉันยังเต็มไปด้วยรูป(แอบ)ถ่ายของพี่เขาที่แปะอยู่เต็มกำแพงห้องหรอกนะ ฉันก็เคยเป็นหนึ่งในแฟนคลับของพี่เขา ก็ถึงเอาเขามาเป็นอิมเมจพระเอกนี่ไง

ตอนแรกที่รู้ว่า เวล มีเรื่องมีราวกับ พี่เรียว จนทำให้วงโคจรติ่งของฉันเข้าใกล้พี่ริวมากขึ้น ตอนนั้นดีใจนะ.. แค่เขาชายตามองก็ดีใจจะแย่ แต่ตอนนี้.. มันเริ่มยุ่งยากไปซะแล้วนี่สิ

คะแนนมองตามหลังร่างสูงผมดำขลับ และถอนหายใจ ฉันจะแกะรูปพวกนั้นออกจากกำแพงห้องให้หมดเลย!!!

ยกเลิกสัญญาติ่ง!!!