Novels by อะพอลโล่_

“หมายความว่ายังไงคะ!” “อย่างที่เธอเข้าใจ” “!!!!” “เธอเป็นสินค้า ..ของฉัน” “..ไม่จริง! ไม่จริ๊งงง!!!!” ร่างบางร้องจนสุดเสียง ก่อนจะหมดสติและล้มฟุ้บลงกับพื้น ส่วนร่างสูงที่ยืนอยู่ในห้องก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร เขาเดินไปช้อนร่างบางขึ้นจากพื้น หยาดน้ำตาใสๆทำให้สายตาคมๆของเรียวมองค้าง.. นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอผู้หญิงที่ถูกครอบครัวนำมาขายให้กับเขา แต่เป็นครั้งแรกที่เห็นหญิงสาวกรีดร้องด้วยความเสียใจจนเป็นลมล้มฟุ้บไปอย่างนี้

ฉันเป็นคนบอกเลิกแฟนคนแรกที่ตัวฉันรักมากที่สุด เพียงเพราะ… ฉันอยากมีชีวิตที่ดีขึ้น รักแรกตอนอายุ20 ตอนเริ่มต้นก็ช่างหวานหอม แต่ทุกคนก็น่าจะรู้ดีว่าสมัยนี้นะ แค่รักมันยังไม่พอ แฟนฉันเป็นแค่รุ่นพี่ในมหาลัยตอนเรียนที่อเมริกาก็เท่านั้น ความมั่นคงไม่มีให้เห็น… ฉันก็แค่อยากจะเดินตามฝันของตัวเอง ซึ่งตอนนี้.. ฉันทำได้แล้ว ใช่.. ฉันเป็นดารา และกำลังดังเปรี้ยงเป็นพุแตก จากบทเลิฟซีนอันร้อนฉ่าจากละครเรื่องล่าสุด มันทำให้ฉันมีงานเดินแบบมากขึ้น อีเวนต์มากขึ้น และทำงานแบบไม่ได้หลับไม่ได้นอน นี่แหละ ชีวิต แบบที่ฉันต้องการ ดี.. บัดซบเลยใช่ไหมละ “นี่ พี่เสือ เขาเป็นหมอแล้วนะ” “แล้ว?”

"ทีฉันละสดีดสะดิ้ง ทีกับมันนี่แทบประเคนให้!" "บี!!" "มันเด็ดกว่าฉันหรือไง ห๊ะ!"

ไม่ใช่ไม่รู้หรอกนะว่าคิงส์ชอบฉัน การกระทำของคิงส์ที่มีให้ฉันเนี่ยฉันดูออก แต่ด้วยเหตุผลส่วนตัวแล้ว จากที่ผ่านๆมา …ตอนนี้ฉันไม่พร้อมที่จะคบกับใคร เพราะฉันรู้ว่าการมีแฟนมันมากกว่าการจับมือหรือนั่งหอมแก้มแบบเด็กน้อย.. ซึ่งกับเรื่องแบบนั้น.. ฉัน… ยิ่งกับคิงส์แล้ว ยิ่งเป็นไปไม่ได้ คิงส์ขาดเรื่อง เซ็กส์ ไม่ได้ ซึ่ง ในขณะที่ฉัน…ทำเรื่องแบบนั้น ไม่ได้ แบบนี้แล้ว.. ฉันจะคบกับคิงส์ได้ยังไง ไม่ใช่ตรรกะที่ว่าเป็นเพื่อนกันแล้วเป็นเเฟนไม่ได้หรอกนะ แต่เหตุผลเดียวของฉัน คือฉันไม่สามารถมีเซ็กส์กับใครได้เลย ด้วยเหตุผลส่วนตัว.. เป็นเหตุผลที่ฉันยังไม่สามารถก้าวข้ามไปได้ และหวังว่าสักวัน ฉันจะมีชีวิตรักที่ปกติเหมือนกับคนอื่นเขาสักที

“นายยคิดว่าชีวิตนาย รักเธอคนนั้นได้แค่คนเดียวหรือไง“ “ถ้าใช่แล้วมันจะทำไม” “นายแม่ง โครตกระจอก!”

“หนะ หนูไม่มี อึ่ก~” ขณะที่เด็กสาวนั่งหมดหวังอยู่ที่พื้นถนน.. และกำลังคิดว่าจะทำด้วยวิธีไหนดีถึงจะสามารถเอายาที่ขโมยมา เอาไปให้พ่อได้ เธอเป็นแค่เด็กสาว เด็กน้อยผมเปียตัวเล็กๆเองนะ เป็นแค่เด็กที่ใช้ชีวิตอยู่กับพ่อแค่สองคน เป็นแค่เด็กที่หาวิธีจะช่วยพ่อ.. ทำไม ผู้ใหญ่ถึงใจร้ายแบบนี้ “ทั้งหมดเท่าไหร่” แต่จู่ๆก็มีเสียงปริศนา เสียงเด็กชายคนนึง.. เขาถามออกไปก่อนจะยืนขวางและคั่นกลางระหว่างคนใจร้ายกับเด็กสาวผู้น่าสงสาร “..จะจ่ายให้หรือไง?” “ถามว่าเท่าไหร่” __________ “หนูเจอเขาแล้วนะพ่อ” ธิชาหยิบจดหมายในกระเป๋าขึ้นมา จดหมายที่เขียนด้วยลายมือของคนเป็นพ่อ.. ที่ฝากฝังไว้ในนาทีสุดท้ายของชีวิต ว่าถ้าฉันเจอเขาอีกครั้ง จดหมายนี้จะต้องถึงมือเขาให้ได้ในสักวัน ใช่ค่ะ.. ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครแล้ว แต่ไม่เป็นไรค่ะ เพราะถุงยาและข้าวกล่องในวันนั้น ยื้อชีวิตพ่อฉันได้ยาวนานเป็นสิบๆปี

ณ ตึกสูงสง่า ฝั่งตรงข้ามคือบิลบอร์ดแสดงความอาลัยให้กับศิลปินชื่อดังที่จากไปเมื่อต้นปี ข่าวใหญ่ครึกโครมแม้จะเสียชีวิตจากอุบัติเหตุพลัดตกตึก แต่ผู้คนส่วนใหญ่กลับเชื่อว่าเขาฆ่าตัวตาย ทำให้เรื่องนี้ถูกพูดถึงกันในวงกว้าง แม้แต่หญิงสาวที่ยืนอยู่ขอบตึกตอนนี้ก็รู้ดี.. ช่างแสดงขึ้นมาได้ประจวบเหมาะเสียจริง.. ฉันมาที่นี่เพื่อจบทุกอย่าง.. แต่งงานเพื่อผลประโยชน์อย่างนั้นเหรอ.. ทำไมพ่อกับแม่ถึงมองฉันเป็นเพียงสิ่งของกำนันแบบนี้นะ..

ฉันต้องทิ้งความกลัว เพื่อความฝันของฉัน… แต่แล้วนิ้วเรียวที่รัวเรื่องราวลงบนแป้นพิมพ์ก็ต้องชะงัก.. เหมือนจะพบกับปัญหาใหญ่ซะแล้ว “..จะเขียนยังไงดีนะ” วิสกี้ถูกดื่มกระดกอีกครั้ง ผู้ชายอย่างพี่ชิริว ..ฉันควรจะเขียนให้เขาทำเรื่องบนเตียงออกมาแบบไหนกัน ครั้นจังหวะที่เอาแต่มองหน้าชิริวที่นั่งดื่มคนเดียวที่เค้าน์เตอร์จนทำให้เจ้าตัวลุก และเดินเข้ามาหาเธอ เพราะเขาเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย “ขาดเหลืออะไรหรือเปล่า” “พี่คะ หนูยังกินไม่หมดเลย” “ฉันอยากให้กิน” สีเหลืองอร่ามของเหล้าแตกวงค่อยกลืนสมานกับวิสกี้สีใสในแก้ว “….” “เห็นมองฉันนาน เพื่อคืนนี้เธออาจจะได้ทำมากกว่านั่งมองฉัน” “เดี๋ยวนะ.. คิดว่าฉันมองเพราะอยากได้พี่เหรอ?” “หรือไม่จริง?” “ไม่จริง! ที่ฉันมองก็เพราะจะเขียน..” “เขียน?”

“เป็นแบบนี้ทุกตัวเลยครับ ทุกครั้งที่ภาพจับผู้หญิงคนนี้ได้” “มึงจะบอกว่า ที่กล้องจับภาพผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ เป็นเพราะเธอ มากกว่ากล้องเสีย?” ดวงตาคมกริบมองจ้องลูกน้องในชุดสูทของตนพร้อมกับเลิ่กคิ้วพร้อมตั้งคำถาม “..เอ่อ คือ” “ระหว่างผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนกับกล้องเสียเพราะพวกมึงไม่ดูแล” “….” “….อันไหนเป็นไปได้มากกว่า?” พลางเลิ่กคิ้วถาม “….” “ไปจัดการให้เรียบร้อย” “ครับ!”ลูกน้องในชุดสูทก้มหัวคำนับก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงาน ของชายร่างสูงสง่า ไหล่กว้าง รอยสักตั้งแต่ต้นคอยาวลามยันแขน แม้จะเป็นเพียงแค่ข้างเดียวแต่ก็สร้างความน่าเกรงขามให้กับทุกคนที่พบเห็น ด้วยสมญานามที่ไม่มีใครไม่รู้จัก ชื่อของเขาโด่งดังไปทั่วทุกสารทิศ… เจ้าของร่างกายกำยาเดินไปหยิบขวดไวน์มาตั้งที่โต๊ะ พลางรินมันอย่างเชื่องช้า ก่อนจะกรอภาพวงจรดังกล่าว ถึงแม้ว่ามันจะถูกตัด… ไม่สิ ราวกับมีสัญญาณรบกวนมากกว่า เพราะทันทีที่กล้องกลับมาบันทึกภาพต่อ ผู้หญิงคนนั้นก็หายไปเสียเเล้ว

ใครจะไปคิดว่าการเดินไปส่งข้าวให้ลูกค้าในวันที่แสนจะธรรมด๊าธรรมดา จะทำให้ฉันบังเอิญได้พบกับเขา… “คุณ! คุณไปโดนอะไรมาคะเนี่ย!” . . • ☆ . ° .• °:. *₊ ° . ☆ ‘เธอโอเคหรือเปล่า~’ น้ำเสียงที่หอบกระเส่าประสานกับจังหวะที่หนักหน่วงในตอนนั้น.. ฉันจำมันได้ดี.. ทั้งที่มันดีขนาดนั้น เขาไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกทรมานสักนิดเเท้ๆ.. ทั้งที่ดีขนาดนั้น.. ทำไมฉันถึงจำเขาไม่ได้! “..ใครใช้ให้พูดแบบนั้นกับครั้งแรกของผู้หญิงกันเล่า! อบอุ่นจนรู้สึกหงุดหงิดเลย!” มิลินควักน้ำล้างหน้าเป็นชุด มันแทบจะเปียกไปทั้งตัว.. ก่อนจะท้าวแขนแล้วมองตัวเองในกระจกบานใหญ่ ‘ช่วยทำ.. ให้แรงกว่านี้ที~ อ๊ะ!’ ‘ลินต้องการ~ จะ จนทนไม่ไหวอยู่เเล้ว~’ “กัดลิ้นตัวเองให้ตายไปเลยไหมมิลิน! กัดให้ตายไปเลย!” ทำตัวแย่ๆ ใส่กันยังจะลืมง่ายซะกว่า.. ที่บอกว่าจำคำพูดฉันได้เนี่ย.. จำประโยคพวกนี้ไปด้วยหรือเปล่านะ!><

… บีเบลคนนี้มองเห็นวิญญาณ และฉันก็ช่วยมาตลอดตั้งแต่ฉันได้ความสามารถพิเศษนี้มาหลังจากประสบอุบัติเหตุเฉียดตายเมื่อสองปีก่อน ความตายมันน่ากลัวนะ วิญญาณพวกนี้ก็น่าสงสาร บางคนตายทั้งที่ยังมีห่วง บางคนโดนฆ่าตาย ไม่ได้รับความเป็นธรรม วิญญาณจำพวกนี้แรงอาฆาตแค้นสูงมาก และเป็นวิญญาณจำพวกที่ฉันไม่สามารถยื่นมือเข้าไปช่วยได้ เพราะอะไรนะเหรอ.. เพราะฉันจะถูกดูดพลังงานจากความแค้นที่วิญญาณเหล่านั้นมีนะสิ “อย่าเข้าไปยุ่งเลยเบล” เสียงของมูน เพื่อนชายที่บริษัทดังขึ้นในหัว มันชื่อ มูน ที่แปลว่าพระจันทร์ มันเองก็ดันสนใจเรื่องเร้นลับ แถมยังตามติดฉันต้อยต้อยหากรู้ว่ามีวิญญาณมาขอความช่วยเหลือจากฉัน บีเบลปิดม่านแต่สุดท้ายก็ต้องเปิด ภายใต้ความแข็งกระด้างกลับมีความอ่อนโยนแฝงอยู่ สุดท้ายร่างบางก็เดินออกจากตัวบ้านแล้วตรงไปหาดวงวิญญาณที่ร้องขอความช่วยเหลือ “…ให้ตายสิ อย่าทำให้สงสารจะได้ไหม” ‘ได้โปรด~ ช่วยฉันที~’ วิญญาณของหญิงสาวที่พลัดตกน้ำยืนร้องขอด้วยความเวทนา สีกายที่ซีดเผือดและใบหน้าที่ซีดราวกับปูนปั้นปลาสเตอร์

"I can not love anyone." ฉันรักใครไม่ได้หรอก "If you not okay, I'll stop." "We will not meet again. So Let me have a moment to remember you forever" "Please do not stop it" ได้โปรด..อย่าหยุดมันเลยคะ

"...นายทำแบบนี้ทำไม" "ฉันแค่อยากรู้.. ว่ามันจะกินได้หรือเปล่า" "แต่ฉันก็กินให้นายดูแล้วนิ" "..แต่ฉันว่ากินแบบนี้.. มันอร่อยกว่า;)"

กลิ่นคาวของเลือดคือสิ่งที่ปลุกให้ฉันตื่น.. ฉันได้กลิ่นมันทุกครั้งพร้อมกับความทรงจำบางช่วงที่หายไป มีเพียงเสียงผู้หญิงอยู่ในหัวที่ฉันพอจะจำได้เป็นสิ่งสุดท้าย.. เสียงที่ เหมือนกับเสียงของฉัน พร่ำบอกว่าฉัน… ควรให้เธอออกมา