Novels by อะพอลโล่_

“หนะ หนูไม่มี อึ่ก~” ขณะที่เด็กสาวนั่งหมดหวังอยู่ที่พื้นถนน.. และกำลังคิดว่าจะทำด้วยวิธีไหนดีถึงจะสามารถเอายาที่ขโมยมา เอาไปให้พ่อได้ เธอเป็นแค่เด็กสาว เด็กน้อยผมเปียตัวเล็กๆเองนะ เป็นแค่เด็กที่ใช้ชีวิตอยู่กับพ่อแค่สองคน เป็นแค่เด็กที่หาวิธีจะช่วยพ่อ.. ทำไม ผู้ใหญ่ถึงใจร้ายแบบนี้ “ทั้งหมดเท่าไหร่” แต่จู่ๆก็มีเสียงปริศนา เสียงเด็กชายคนนึง.. เขาถามออกไปก่อนจะยืนขวางและคั่นกลางระหว่างคนใจร้ายกับเด็กสาวผู้น่าสงสาร “..จะจ่ายให้หรือไง?” “ถามว่าเท่าไหร่” __________ “หนูเจอเขาแล้วนะพ่อ” ธิชาหยิบจดหมายในกระเป๋าขึ้นมา จดหมายที่เขียนด้วยลายมือของคนเป็นพ่อ.. ที่ฝากฝังไว้ในนาทีสุดท้ายของชีวิต ว่าถ้าฉันเจอเขาอีกครั้ง จดหมายนี้จะต้องถึงมือเขาให้ได้ในสักวัน ใช่ค่ะ.. ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครแล้ว แต่ไม่เป็นไรค่ะ เพราะถุงยาและข้าวกล่องในวันนั้น ยื้อชีวิตพ่อฉันได้ยาวนานเป็นสิบๆปี

“หมายความว่ายังไงคะ!” “อย่างที่เธอเข้าใจ” “!!!!” “เธอเป็นสินค้า ..ของฉัน” “..ไม่จริง! ไม่จริ๊งงง!!!!” ร่างบางร้องจนสุดเสียง ก่อนจะหมดสติและล้มฟุ้บลงกับพื้น ส่วนร่างสูงที่ยืนอยู่ในห้องก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร เขาเดินไปช้อนร่างบางขึ้นจากพื้น หยาดน้ำตาใสๆทำให้สายตาคมๆของเรียวมองค้าง.. นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอผู้หญิงที่ถูกครอบครัวนำมาขายให้กับเขา แต่เป็นครั้งแรกที่เห็นหญิงสาวกรีดร้องด้วยความเสียใจจนเป็นลมล้มฟุ้บไปอย่างนี้

"...นายทำแบบนี้ทำไม" "ฉันแค่อยากรู้.. ว่ามันจะกินได้หรือเปล่า" "แต่ฉันก็กินให้นายดูแล้วนิ" "..แต่ฉันว่ากินแบบนี้.. มันอร่อยกว่า;)"

“นายยคิดว่าชีวิตนาย รักเธอคนนั้นได้แค่คนเดียวหรือไง“ “ถ้าใช่แล้วมันจะทำไม” “นายแม่ง โครตกระจอก!”

"ทีฉันละสดีดสะดิ้ง ทีกับมันนี่แทบประเคนให้!" "บี!!" "มันเด็ดกว่าฉันหรือไง ห๊ะ!"

ฉันต้องทิ้งความกลัว เพื่อความฝันของฉัน… แต่แล้วนิ้วเรียวที่รัวเรื่องราวลงบนแป้นพิมพ์ก็ต้องชะงัก.. เหมือนจะพบกับปัญหาใหญ่ซะแล้ว “..จะเขียนยังไงดีนะ” วิสกี้ถูกดื่มกระดกอีกครั้ง ผู้ชายอย่างพี่ชิริว ..ฉันควรจะเขียนให้เขาทำเรื่องบนเตียงออกมาแบบไหนกัน ครั้นจังหวะที่เอาแต่มองหน้าชิริวที่นั่งดื่มคนเดียวที่เค้าน์เตอร์จนทำให้เจ้าตัวลุก และเดินเข้ามาหาเธอ เพราะเขาเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย “ขาดเหลืออะไรหรือเปล่า” “พี่คะ หนูยังกินไม่หมดเลย” “ฉันอยากให้กิน” สีเหลืองอร่ามของเหล้าแตกวงค่อยกลืนสมานกับวิสกี้สีใสในแก้ว “….” “เห็นมองฉันนาน เพื่อคืนนี้เธออาจจะได้ทำมากกว่านั่งมองฉัน” “เดี๋ยวนะ.. คิดว่าฉันมองเพราะอยากได้พี่เหรอ?” “หรือไม่จริง?” “ไม่จริง! ที่ฉันมองก็เพราะจะเขียน..” “เขียน?”

"I can not love anyone." ฉันรักใครไม่ได้หรอก "If you not okay, I'll stop." "We will not meet again. So Let me have a moment to remember you forever" "Please do not stop it" ได้โปรด..อย่าหยุดมันเลยคะ