Third Person’s Point of View
Dave Lorian Del Valle knew how to own a room.
Nakatayo siya sa dulo ng mahaba at makintab na mahogany table, sleeves crisp, watch gleaming, smile na perfect at calculated. His voice was smooth as silk—promising stability, growth, vision. Exactly what the investors wanted to hear.At syempre, naniwala sila. Every nod from the board, bawat impressed sigh ng mga babae, pati approving glance ni Daphne Wilson—ang pinakamatapang na investor ng kumpanya—lahat patunay na Dave played his role perfectly. Golden boy. Untouchable.
Pero the moment his eyes landed on Ayah, nabasag ang maskara niya.
Nasa pinakadulo siya ng mesa, nakaupo nang sobrang stiff, clutching her pen na parang weapon. Nagtagpo sandali ang mga mata nila—sharp, icy, unforgiving—bago niya agad iniiwas ang tingin. Walang init, walang softness. Only that glare. The glare na nagsasabing hindi pa siya pinapatawad. Hindi sa pag-alis niya. Hindi sa pagkawala niya, nang pinaka-kailangan siya ni Ayah.
Dahil noon, she really had needed him—isang sandalan, someone to make the world less heavy, someone to anchor her. Pero wala siya. No calls. No texts. No trace. Parang bula lang na nawala, iniwan lang ang alaala ng tawa, init, at sakit ng paghahanap sa isang taong bigla na lang naglaho.
At ngayon… nandito siya. Standing tall and untouchable, right in front of her.
God help him, that only made him want her more.
Pagkatapos ng meeting, hinanap niya agad si Ayah sa hallway.
“Miss Cruz,” he drawled, his grin smug and infuriating. “Still working hard, huh? Some things never change.”
Sumikip ang mata ni Ayah. “And some things do. Like your name. Or is it Ian today? Or Dave? Or Lorian? Parang kinokolekta mo na lang ‘yan—kasama ng mga babae.”
He chuckled, leaning in, lowering his voice so only she could hear. “Don’t tell me you’re still mad, Solene. We had fun, didn’t we?”
Nag-tighten ang panga ni Ayah. “Fun? ‘Yun ba ang tawag mo dun? Ikaw na nga talaga ang pinakamalaking playboy ng bansa… sa suit pa lang.”
Bahagyang nag-twitch ang labi niya ng smirk, kahit pilit niyang tinago. “Oh come on, Ian. You’re too obvious,” she mouthed, eyes catching the faint lipstick mark sa kwelyo ng crisp white long sleeve niya.
Napansin ni Dave ang galaw ng labi niya, at lalo pang lumaki ang smirk niya. “Careful,” he murmured. “Keep talking like that, and people might start thinking you’re… rude, crazy, and jealous.”
Ayah scoffed, tinalikuran siya. “Jealous? Of what? Hindi ko kinaiinggitan ang mga babaeng nagkakamali ng akala—na ang lust ay love.”
Pero ang dibdib niya ang nagtaksil—yung thunder sa pulso niya, yung unti-unting panghihina ng tuhod niya sa bawat titig ni Dave, at yung sakit na ayaw niyang pangalanan. Lahat ng ‘yon, sumisigaw ng katotohanan na hindi niya kayang aminin.
Lumapit pa si Dave, leaning casually against the wall. Kahit hindi siya tumingin, ramdam niya ang init ng presensya nito. “You’re still so stubborn,” bulong niya, mababa at nakaka-tease.
“And you’re still… infuriating,” balik ni Ayah, crossing her arms. Pero halata ang panginginig ng daliri niya.
Sinubukan niyang lumakad paalis, pero subtle na humarang si Dave, blocking her path. Bumulusok lalo ang tibok ng puso niya, memories crashing back—ng mga panahong kailangan na kailangan niya si Ian, pero wala siya.
“You always think you’re in control,” Dave said softly, halos seryoso.
“And you always think you’re irresistible,” balik ni Ayah, kagat ang labi, pilit nilalabanan ang panghihina ng tuhod niya.
Kahit ayaw niyang aminin, her chest betrayed her—lahat ng tibok, lahat ng thrill, lahat ng longing.
And Dave noticed. He felt it.
Every insult she hurled, every stolen glance na akala niya hindi niya nakita—lahat iyon ay gasolina. She was fire wrapped in defiance, and he’d burn again and again just to touch her.
He told himself it was only physical. That whatever they had before was gone.
Nang bigla niyang isara ang pinto ng opisina sa harap niya, Dave leaned against the frame, grinning like a madman.
Dahil deep down, alam niyang isang bagay ang hindi nagbago—Ayah Solene Cruz had never stopped being his greatest temptation.
Third Person’s point of ViewKinabukasan, nag-rush ulit siya sa malapit na pharmacy para bumili ng pregnancy test. Pagdating pa lang, para siyang contestant sa question and answer segment—ang dami niyang tanong sa pharmacist. “Sure kayo, tama yung paggamit ko? Hindi ba dapat mas yung mas mahal ang bilhin ko? Baka naman fake ‘yung mura?”The pharmacist chuckled, reassuring her. “Ma’am, tama naman po ang paggamit n’yo. Kahit anong brand, reliable po.”Pag-uwi, she locked herself in the bathroom. One test. Positive. Another. Positive pa rin. Clear. Bold. Dalawang linya. “Wow, congrats, Solene Cruz. May sarili ka nang koleksyon. Pregnancy Test Edition: All Positive.”Hanggang sa nagamit na niya lahat. Nakahilera sa sink, parang art installation ng pagkataranta niya.Her knees wobbled, hands trembling. “Hindi puwede. Baka expired lang? Or worse… marketing strategy lang ng manufacturer ‘to para mapabili ako ng sampung piraso.”Then her phone rang. Mr. CEO.Automatic na bumaba ang daliri n
Third Person’s Point of View“Mr. Del Valle, the clients from Singapore are waiting in the conference room.”Dave nodded coolly, adjusting his cufflinks as he strode down the hallway. Crisp white shirt, polished shoes, confidence in every step—parang commercial ng luxury watch. Employees straightened up when he passed, but the real hush fell when another pair of heels clicked behind him.Daphne Wilson.She swept in like she owned the building, cream suit hugging her frame, red lipstick screaming power. Ang mga empleyado, agad na bumati, “Good morning, Miss Wilson,” with smiles bordering on worship. If Dave was the king, Daphne was the queen everyone already accepted.Ayah watched from her desk, pen tapping against her notepad. “Ay wow. Barbie in real life. Kung may coronation sa office, siya na ang naka-sash at crown. Queen of Everything, pati printer siguro luluhod sa kanya.”Siyempre, jackpot si Ayah—kasi siya ang coordinator na assigned kay Daphne. Out of all employees, siya pa ta
Third Person’s Point of ViewLumipas ang halos dalawang linggo mula sa huling banggaan nila sa hallway. Sa panahong ‘yon, naging parang laro ng mata at distansya ang buhay nila sa opisina. Ayah did her best to avoid him—nakatago sa trabaho, nagtatago sa dami ng papeles at meetings. She made sure her emails were strictly professional, her tone clipped, her replies as formal as she could manage.But Dave? Hindi siya nagpapatalo. Every boardroom meeting, he stole glances across the table, his smirk always there—parang paalala na hindi siya nakakaligtas. In the hallways, his presence lingered like heat; kahit simpleng “Good morning, Miss Cruz” lang, it carried a weight that made her pulse jump. To the rest of the company, he was the charismatic CEO, firm yet brilliant, the golden heir holding everything together. Sa lahat ng tao, siya ang leader na may vision. Pero kay Ayah, he was still the man who vanished when she needed him most… and the same man who made her body betray her every tim
Third Person’s Point of ViewDave Lorian Del Valle knew how to own a room. Nakatayo siya sa dulo ng mahaba at makintab na mahogany table, sleeves crisp, watch gleaming, smile na perfect at calculated. His voice was smooth as silk—promising stability, growth, vision. Exactly what the investors wanted to hear.At syempre, naniwala sila. Every nod from the board, bawat impressed sigh ng mga babae, pati approving glance ni Daphne Wilson—ang pinakamatapang na investor ng kumpanya—lahat patunay na Dave played his role perfectly. Golden boy. Untouchable.Pero the moment his eyes landed on Ayah, nabasag ang maskara niya.Nasa pinakadulo siya ng mesa, nakaupo nang sobrang stiff, clutching her pen na parang weapon. Nagtagpo sandali ang mga mata nila—sharp, icy, unforgiving—bago niya agad iniiwas ang tingin. Walang init, walang softness. Only that glare. The glare na nagsasabing hindi pa siya pinapatawad. Hindi sa pag-alis niya. Hindi sa pagkawala niya, nang pinaka-kailangan siya ni Ayah.Dahil
Third Person’s Point of ViewMalakas ang tugtog sa loob ng ballroom, kumikislap ang mga ilaw na parang bituin sa kisame. Laughter and champagne spilled through the air like secrets waiting to be caught.Ayah Solene Cruz adjusted her mask, pakiramdam niya out of place siya sa gitna ng mga gowns, diamonds, at amoy ng mamahaling perfume. “Smile lang. Pretend you belong,” bulong niya sa sarili. Masyado na siyang naghirap para makarating dito—mula sa batang iniwan hanggang sa maging event coordinator ng isa sa pinakamalaking kumpanya sa bansa.Pero imbes na pride, biglang bumigat ang dibdib niya. Like something dangerous was about to happen.Dumaan ang waiter, dala ang tray ng sparkling drinks. She grabbed one, took a sip, then frowned. “Hmm, parang juice lang pero sosyal!” napatawa siya ng mahina. Kumalat ang init sa dibdib niya, nagbigay ng tapang na hindi niya inaasahan.At doon niya naramdaman. Isang presensya.Nakatayo sa kabilang dulo ng hall—tall, devastating in a dark suit and sil