MasukThird Person’s Point of View
Lumipas ang halos dalawang linggo mula sa huling banggaan nila sa hallway. Sa panahong ‘yon, naging parang laro ng mata at distansya ang buhay nila sa opisina. Ayah did her best to avoid him—nakatago sa trabaho, nagtatago sa dami ng papeles at meetings. She made sure her emails were strictly professional, her tone clipped, her replies as formal as she could manage.
But Dave? Hindi siya nagpapatalo. Every boardroom meeting, he stole glances across the table, his smirk always there—parang paalala na hindi siya nakakaligtas. In the hallways, his presence lingered like heat; kahit simpleng “Good morning, Miss Cruz” lang, it carried a weight that made her pulse jump. To the rest of the company, he was the charismatic CEO, firm yet brilliant, the golden heir holding everything together. Sa lahat ng tao, siya ang leader na may vision. Pero kay Ayah, he was still the man who vanished when she needed him most… and the same man who made her body betray her every time his eyes found hers.
Mas lalo pang nahirapan si Ayah dahil ang opisina niya ay nasa parehong palapag ng CEO. Bilang event coordinator na nakikipag-coordinate din sa business partners ng kumpanya, natural na kasama ang office niya sa floor ng mga executives. Ibig sabihin, araw-araw, halos ilang hakbang lang ang pagitan nila ni Dave. Close enough na marinig niya minsan ang boses niya mula sa kabilang pinto, close enough na bawat labas-pasok niya ay may posibilidad na magkasalubong sila.
But their roles were clear, siya ang boss, at siya naman ang empleyado. Boundaries should have been unbreakable. Pero sa bawat araw na lumilipas, the tension tightened, invisible but undeniable. Like fire pressed under glass, waiting—just waiting—to explode.
“Miss Cruz.”
Ayah froze, muntik mabitawan ang ballpen sa mesa nang marinig ang boses na iyon—low, smug, familiar. She turned slowly, and there he was, leaning sa frame ng pintuan, arms crossed, ngiting nakakainis na parang siya lang ang may karapatang magpabagsak ng mundo niya.
“Seriously?” she muttered, rolling her eyes. “Wala ka bang empire na kailangan i-manage?”
Dave pushed off the doorframe, dahan-dahang lumapit, eyes locked on hers like a predator. “Empires can wait. Pero ikaw, hindi.”
“Unbelievable,” Ayah snapped, heart skipping despite herself.
He leaned closer, halos maramdaman niya ang init ng hininga niya. “And you,” bulong nito, “still smell the same.” then winked.
Napaatras si Ayah, palms pressing lightly against his chest. “Ian… No, I mean Dave, tumigil ka. Stop acting like—”
“Like what?” he cut in, smirk tugging at his lips. “Like it was ever serious? Come on, Solene. It was just a fling. No forever. No promises.”
Her jaw clenched, words stabbing sharper than she expected. “Then ano? Ano ba talaga ang gusto mo ngayon?”
“Simple.” His eyes gleamed. “No strings. No emotions. Just us.”
Ayah scoffed, pilit tinatago ang sakit sa dibdib. “Wow. Congrats. From playboy to certified basura.”
Dave chuckled softly, parang lalo siyang naiintriga sa bawat sagot niya. His hand brushed against hers—mabilis, halos aksidente, pero sapat para magpadala ng kuryente sa balat niya.
She jerked her hand away. “No.”
Pero hindi siya umatras. “Tell me you didn’t feel that,” he murmured.
Ayah opened her mouth, pero wala siyang masabi. Damn it. She did. Every brush, every stare, every whisper—lahat sumisigaw ng tukso.
At bigla niyang binitiwan. “Why fight it? Pwede naman tayong mag-enjoy. A secret. Just you and me.”
Her eyes widened, disbelief painted across her face. “Excuse me? Ano ‘to—gagawin mo lang akong side dish?”
Dave’s smirk deepened. “Not a side dish. Not hidden. Just… ours.”
Her chest rose and fell, galit, takot at tukso nagkasabay-sabay na. “You’re impossible,” she hissed, turning away.
But he was already at her back, his breath grazing her ear. “Say no all you want, Solene. Pero yung mata mo, they already said yes.”
Nanghina ang tuhod niya, grip tightening on her pen just to stay grounded. “Fine,” she muttered, voice hard kahit nanginginig. “Pero huwag mong iisipin na may ibig sabihin ‘to. Walang emotions. Walang label.”
Dave’s grin widened, victorious. “Exactly what I want.”
Pero sa likod ng matalim na boses ni Ayah, kumakabog ang dibdib niya. Hindi niya maintindihan kung bakit pumayag siya. Maybe it was the fire in his eyes, the pull she could never name. Maybe it was the memory of that night—the heat, the laughter, the way he made her feel alive again after years of emptiness.
Part of her hated him. For leaving. For disappearing noong panahong halos gumuho na siya. Pero may maliit na boses sa loob niya, halos bulong lang, asking—”What if he’s better now? What if the man standing in front of me is not the same Ian who once vanished?”
Ayah knew she was walking straight into danger. Araw-araw niyang pinapaalalahanan ang sarili na ito ay laro lang, na kaya niyang i-handle. But deep down, she also knew the truth, that she was saying yes not because she wanted to… but because despite everything, she still wanted to believe there was more to him than the arrogance he showed.
And just like that, nagsimula ang laro—sneaking glances, stolen touches, at mga kasinungalingang nakabalot sa delikadong init.
Ayah told herself, her heart was armor now. Pero sa bawat titig at ngisi ni Dave, she knew she was already standing at the edge of a fire she swore she’d never touch again.
Dave Lorian’s Point of ViewMatagal ko nang hindi naririnig ang sarili kong boses. Hindi ‘yung ginagamit ko sa meeting o sa conference, kundi ‘yung totoo. ‘Yung boses na marunong umamin.Isang umaga, habang nakaupo ako sa veranda, may lumang frame akong nakita sa isang istante — ako, si Daddy Lau, nasa harap ng kotse, parehong nakangiti. Hawak niya ‘yung balikat ko, sabi pa sa likod ng litrato…To my son, who will build something great one day.Pinikit ko ang mata ko. “Sorry, Dad.”Hindi ko alam kung ito ba ‘yung “great” na tinutukoy mo. Kasi kung basehan ay pera, oo, siguro.Pero kung ang basehan naman ay katahimikan,
Dave Lorian’s Point of ViewKinabukasan, mas maaga akong nagising kaysa sa araw. Sa veranda, may manipis na ulap na bumabalot sa paligid, at sa malayo, tanaw ko pa rin ang Taal Lake — kalmado, parang wala talagang nangyari. Kinuha ko ‘yung kape na inihanda ng isa sa mga caretaker, si Mang Lando.“Good morning po, Sir Dave,” bati niya, nakangiti. “Ang tagal n’yo pong hindi nakadalaw. Akala namin, di n’yo na babalikan ‘tong lugar na ‘to.”Ngumiti ako nang mahina. “Matagal din, opo.”Tiningnan ko ang paligid — malinis, maayos pa rin kahit halatang luma na ang ilang bahagi. “Kamusta po kayo rito?”“Pareho lang po, sir,” sagot niya, habang pinupunasan ‘yung mesa sa veranda. “Wala naman pong masyadong nabago simula nang mawala si Sir Lau.”Tahimik ako saglit.“Lagi pa rin po naming inaasahan na babalik kayo,” dagdag niya, “kasi sabi ni Sir Lau noon, ‘Pag bumalik si Dave dito, ibig sabihin gusto na niyang magpahinga.’”Ngumiti ako, pero ‘yung ngiti, mabigat. “Gano’n ba?”“Opo. Lagi n’yang si
Dave Lorian’s Point of ViewMaaga pa lang, gising na ako.Pero hindi dahil nakatulog ako nang mahimbing, kasi wala naman akong tulog. Buong gabi akong nakatingin sa kisame, pinakikinggan ‘yung katahimikan ng bahay. Tahimik, pero parang sumisigaw.Sa bawat segundo, paulit-ulit kong naririnig ‘yung sinabi ni Ayah kagabi.“Baka itong lahat ng meron tayo, matagal nang palabas din.”Paulit-ulit. Hanggang sa hindi ko na alam kung saan ako mas nasasaktan, sa hiya, o sa katotohanang baka nga totoo ‘yung sinabi niya.Bumangon ako, dumaan sa kusina. Walang tao. Walang iniwang almusal, walang note. Tiningnan ko ‘yung mesa, ‘yung upuang madalas niyang inuupuan tuwing umaga, parang ang layo na. Hindi ko alam kung gaano kalayo ‘yung malayong-malayo, pero sigurado akong hindi ko na siya abot.Huminga ako nang malalim, sabay tingin sa paligid. Lahat ng bagay dito, pamilyar, pero wala nang init.“Siguro, oras na talaga para umalis.”Pumasok ako sa kwarto, binuksan ang malaking maleta. Sinimulan kong il
Dave Lorian’s Point of ViewAng hirap magkunwaring maayos kapag alam mong hindi na. Buong araw akong nasa opisina —may bukas na laptop, may hawak na reports, pero ni isang linya, wala akong natapos. Ang dami kong gustong gawin, pero mas marami ‘yung ayaw ko nang simulang isipin.Sa labas ng glass wall, abala ang mga tao. Lahat nagmamadali. Pero ako, parang nakaupo lang sa gitna ng buhangin habang lahat sila lumilipas.Tumunog ang telepono, may sunod-sunod na email notifications, pero wala na akong pakialam.I leaned back, closing my eyes. “Ganito na ba talaga ‘yung punto ng buhay ko? Abala pero walang direksyon.”Hanggang sa mapansin kong hapon na pala. Wala pa rin akong nagagawa. Tumayo ako, kinuha ang coat, at huminga nang malalim.“Uuwi na lang ako. Baka ro’n, kahit papaano, tahimik.”Paglabas ko ng office, dumaan ako sa department ni Ayah — hindi ko alam kung bakit. Maybe gusto ko lang makita siya, kahit sandali. Kahit ilang segundo lang.Pero pagdating ko ro’n, wala na siya. Empt
Dave Lorian’s Point of ViewFew days have passed, pagpasok ko sa opisina, tahimik lang ang paligid. Wala ‘yung karaniwang ingay ng mga staff na nagmamadali, wala rin ‘yung malalakas na tawanan sa lobby. Baka dahil maaga pa. O baka dahil ramdam nila ang bigat ng hangin ngayon.Pagdating ko sa executive floor, sinalubong ako ni Karen, my newly hired secretary because Ethan just resigned, mag-a-abroad daw.“Good morning, sir,” bati niya, mahina pa ang boses.“Morning,” sagot ko lang habang tinatanggal ang coat. “Any updates?”“May meeting po kayo with the board at nine. Then a lunch appointment with the Del Monte group—pero tinawagan po ni Ma’am Daphne kanina, mukhang gusto niyang ipagpaliban muna kasi may press conference siya for the foundation project.”Tumango lang ako. “Cancel the lunch. I’ll stay in the office.”Medyo nagulat siya. “Sir? Hindi po kayo sasama kay Ma’am Daphne?”“No need,” sagot ko. “Let her handle it.”Tahimik na tumango si Karen at lumabas. Pagkapasok ko sa loob ng
Dave Lorian’s Point of ViewPagdating ko sa bahay, madilim pa rin ang paligid. Tahimik. Walang ilaw sa gate, walang tunog ng telebisyon, walang yabag ng tao. Eksaktong gano’n ang gusto ko—katahimikan na bihira kong maramdaman sa araw-araw na puno ng mukha at boses ng mga taong kailangan kong pagbigyan.Ipinarada ko ang kotse at ilang minuto lang akong nanatili ro’n. Mas madaling sabihing pagod lang ako kaysa aminin na may dala akong mas mabigat pa sa trabaho.Pagpasok ko sa loob, sinalubong ako ng amoy ng niluto ni Ayah. Sa mesa, may isang mangkok na tinakpan ng plato, may nakasulat na maliit na note sa tissue,“Kumain ka, kung guto ka.”Napangiti ako kahit napakalamig. Simple lang, pero tinamaan pa rin ako sa gitna. Hinaplos ko sandali ’yung sulat bago ko itinabi. Hindi ako kumain. Hindi ko kaya. Mas mabigat ’pag busog ang sikmura pero gutom ang konsensya.Umakyat ako sa taas, tahimik na tahimik ang bawat hakbang. Pagdaan ko sa room ni Ayah, bahagya kong binuksan ang pinto. Dim lang







