LOGINShare
CHAPTER 1
Last Updated:
2025-09-13 21:57:20Third Person’s Point of View
Malakas ang tugtog sa loob ng ballroom, kumikislap ang mga ilaw na parang bituin sa kisame. Laughter and champagne spilled through the air like secrets waiting to be caught.
Ayah Solene Cruz adjusted her mask, pakiramdam niya out of place siya sa gitna ng mga gowns, diamonds, at amoy ng mamahaling perfume. “Smile lang. Pretend you belong,” bulong niya sa sarili. Masyado na siyang naghirap para makarating dito—mula sa batang iniwan hanggang sa maging event coordinator ng isa sa pinakamalaking kumpanya sa bansa.
Pero imbes na pride, biglang bumigat ang dibdib niya. Like something dangerous was about to happen.
Dumaan ang waiter, dala ang tray ng sparkling drinks. She grabbed one, took a sip, then frowned. “Hmm, parang juice lang pero sosyal!” napatawa siya ng mahina. Kumalat ang init sa dibdib niya, nagbigay ng tapang na hindi niya inaasahan.
At doon niya naramdaman.
Isang presensya.Nakatayo sa kabilang dulo ng hall—tall, devastating in a dark suit and silver mask. Malapad ang balikat, sharp jawline, at ang mga labi ay naka-smirk na parang kasalanan. His eyes found hers—steady, deliberate.
Mabilis niyang iniwas ang tingin, pero may mainit na kamay na biglang humawak sa kanya.
“Dance with me,” he said.
Dahil medyo bold na siya sa inumin, she raised her chin with a playful smile. “Sure. Pero huwag kang mafa-fall ha. I’m expensive.”
His chuckle rumbled low as they moved to the beat. “I can afford you.”
Ayah arched a brow. “Hmm… baka scammer ka lang?”
“Then this will be the best scam of your life.”
Umikot ang mata niya pero tumalon ang pulso. He pulled her closer, their masks brushing, bawat ikot parang dare, bawat hakbang parang tukso na sumisigaw ng say yes.
Isang halik ang ninakaw. Isa pa. Hanggang sa mapadpad sila sa isang madilim na suite sa itaas, halakhak at halik ang tanging tunog.
“Sh*t, wait, tanggalin ko lang heels ko—baka matapilok ako sa kama!” Ayah giggled, unzipping her dress.
“Then let me help,” he murmured, tugging the zipper down, lips trailing against her shoulder.
She gasped. Half-thrilled, half-delighted. “Hoy! Huwag kang magmadali—parang wala nang bukas?”
“Exactly.”
Nahulog ang mga damit na parang confetti. His warmth pressed against her, teasing, then claiming.
“Ohhh… F-Faster!” ungol niya, nails scratching down his back.
“Sh*t, baka hindi ko—”
“Wag kang titigil!” she snapped breathlessly, half-mad, half-laughing.
“Bossy ka pala,” he teased, before moving harder, deeper, making her squeal and moan in between helpless laughter.
Every thrust was hungrier, surer—parang gusto niyang ubusin siya. Ang halakhak niya’y natunaw sa mga ungol, hanggang sa ang buong mundo ay umiikot at nawala sa init ng gabing iyon.
And then later…
Magkayakap sila sa magulong kama, pawis at hininga lang ang natira. Ayah lay flushed, nakangiti na parang siraulo. “Grabe… sa wakas, natubigan na rin ang disyerto,” bulong niya, natatawa sa sarili.
She rolled on her side, eyes tracing his jawline. “Grabe, parang Greek statue lang… Ano ‘to, N*****x one-night-only special?”
Napailing siya, suppressed laughter escaping. Napaka-wild ng gabi, pero ang saya. She told herself, stranger lang siya. Walang pangalan, walang future. “Just heat, laughter, and a story to cringe about years later.”
“At least hindi na disyerto ang buhay ko,” she whispered into the pillow, giggling.
Pero pagkagising niya—wala na siya. No name, no note, nothing. Ang naiwan lang, ang amoy niya sa kumot at init ng alaala sa balat niya.
Napabalikwas si Ayah, clutching the blanket. “Oh my God!” sabay takip ng mukha. “What have you done, girl?”
She forced a laugh. “One night stand lang. Bonus sa life. Walang malisya, walang feelings. Tapos na.”
Pero natigilan siya nang may kuminang sa gilid ng kama.
Isang calling card. Black, with silver letters.
Dave Lorian Del Valle
CEO, Del Valle HoldingsNalaglag ang puso niya. Nanigas, sabay takip ng bibig.
“CEO?” bulong niya, voice shaking.
No way. Hindi puwede. Pero hawak niya ang ebidensya.
“Is this a joke?” Half-thrilled. May kilig pa nga—pero may takot din. Jackpot ba ‘to o sumpa?
Ayah flopped back on the bed, sabay takip ng mukha ng unan. “N-natikman ko ang CEO!” halos mapasigaw siya pero nagtago sa gigil na tawa.
The next day…
Pagpasok sa boardroom, halos mahulog ang folder niya. He was there—standing at the head of the table, crisp white shirt, aura like sin.
Ayah’s stomach dropped. Is it him? The same man?
“Parang gusto kong mahimatay,” she whispered, gripping her folder. Her body trembled. Hard f*ck of my life pala ‘to.
His gaze locked on her. That smug grin tugged at his lips.
“IKAW?!”
Like lightning, naalala niya ang kumot, ang mga halakhak at halinghing, at ang init ng nagdaang gabi. Napakagat siya sa labi.
The stranger she thought she’d never see again.
Now her boss.“Everyone,” one of the board announced proudly, “this is Dave Lorian Del Valle, our CEO.”
Her knees wobbled. Lorian. Another name sounds so familiar.
Her pulse hammered. A single name ripped through her.
“Ian?” she whispered.The flicker in his eyes confirmed it. He’s Ian. The ex-boyfriend who vanished. The man who once broke her heart… and the same man who just claimed her body last night.
“Of course,” he said, smug and certain. “Why wouldn’t I?”
Latest chapter
Waking Up Next To Him Again CHAPTER 52
Dave Lorian’s Point of ViewMatagal ko nang hindi naririnig ang sarili kong boses. Hindi ‘yung ginagamit ko sa meeting o sa conference, kundi ‘yung totoo. ‘Yung boses na marunong umamin.Isang umaga, habang nakaupo ako sa veranda, may lumang frame akong nakita sa isang istante — ako, si Daddy Lau, nasa harap ng kotse, parehong nakangiti. Hawak niya ‘yung balikat ko, sabi pa sa likod ng litrato…To my son, who will build something great one day.Pinikit ko ang mata ko. “Sorry, Dad.”Hindi ko alam kung ito ba ‘yung “great” na tinutukoy mo. Kasi kung basehan ay pera, oo, siguro.Pero kung ang basehan naman ay katahimikan,
Waking Up Next To Him Again CHAPTER 51
Dave Lorian’s Point of ViewKinabukasan, mas maaga akong nagising kaysa sa araw. Sa veranda, may manipis na ulap na bumabalot sa paligid, at sa malayo, tanaw ko pa rin ang Taal Lake — kalmado, parang wala talagang nangyari. Kinuha ko ‘yung kape na inihanda ng isa sa mga caretaker, si Mang Lando.“Good morning po, Sir Dave,” bati niya, nakangiti. “Ang tagal n’yo pong hindi nakadalaw. Akala namin, di n’yo na babalikan ‘tong lugar na ‘to.”Ngumiti ako nang mahina. “Matagal din, opo.”Tiningnan ko ang paligid — malinis, maayos pa rin kahit halatang luma na ang ilang bahagi. “Kamusta po kayo rito?”“Pareho lang po, sir,” sagot niya, habang pinupunasan ‘yung mesa sa veranda. “Wala naman pong masyadong nabago simula nang mawala si Sir Lau.”Tahimik ako saglit.“Lagi pa rin po naming inaasahan na babalik kayo,” dagdag niya, “kasi sabi ni Sir Lau noon, ‘Pag bumalik si Dave dito, ibig sabihin gusto na niyang magpahinga.’”Ngumiti ako, pero ‘yung ngiti, mabigat. “Gano’n ba?”“Opo. Lagi n’yang si
Waking Up Next To Him Again CHAPTER 50
Dave Lorian’s Point of ViewMaaga pa lang, gising na ako.Pero hindi dahil nakatulog ako nang mahimbing, kasi wala naman akong tulog. Buong gabi akong nakatingin sa kisame, pinakikinggan ‘yung katahimikan ng bahay. Tahimik, pero parang sumisigaw.Sa bawat segundo, paulit-ulit kong naririnig ‘yung sinabi ni Ayah kagabi.“Baka itong lahat ng meron tayo, matagal nang palabas din.”Paulit-ulit. Hanggang sa hindi ko na alam kung saan ako mas nasasaktan, sa hiya, o sa katotohanang baka nga totoo ‘yung sinabi niya.Bumangon ako, dumaan sa kusina. Walang tao. Walang iniwang almusal, walang note. Tiningnan ko ‘yung mesa, ‘yung upuang madalas niyang inuupuan tuwing umaga, parang ang layo na. Hindi ko alam kung gaano kalayo ‘yung malayong-malayo, pero sigurado akong hindi ko na siya abot.Huminga ako nang malalim, sabay tingin sa paligid. Lahat ng bagay dito, pamilyar, pero wala nang init.“Siguro, oras na talaga para umalis.”Pumasok ako sa kwarto, binuksan ang malaking maleta. Sinimulan kong il
Waking Up Next To Him Again CHAPTER 49
Dave Lorian’s Point of ViewAng hirap magkunwaring maayos kapag alam mong hindi na. Buong araw akong nasa opisina —may bukas na laptop, may hawak na reports, pero ni isang linya, wala akong natapos. Ang dami kong gustong gawin, pero mas marami ‘yung ayaw ko nang simulang isipin.Sa labas ng glass wall, abala ang mga tao. Lahat nagmamadali. Pero ako, parang nakaupo lang sa gitna ng buhangin habang lahat sila lumilipas.Tumunog ang telepono, may sunod-sunod na email notifications, pero wala na akong pakialam.I leaned back, closing my eyes. “Ganito na ba talaga ‘yung punto ng buhay ko? Abala pero walang direksyon.”Hanggang sa mapansin kong hapon na pala. Wala pa rin akong nagagawa. Tumayo ako, kinuha ang coat, at huminga nang malalim.“Uuwi na lang ako. Baka ro’n, kahit papaano, tahimik.”Paglabas ko ng office, dumaan ako sa department ni Ayah — hindi ko alam kung bakit. Maybe gusto ko lang makita siya, kahit sandali. Kahit ilang segundo lang.Pero pagdating ko ro’n, wala na siya. Empt
Waking Up Next To Him Again CHAPTER 48
Dave Lorian’s Point of ViewFew days have passed, pagpasok ko sa opisina, tahimik lang ang paligid. Wala ‘yung karaniwang ingay ng mga staff na nagmamadali, wala rin ‘yung malalakas na tawanan sa lobby. Baka dahil maaga pa. O baka dahil ramdam nila ang bigat ng hangin ngayon.Pagdating ko sa executive floor, sinalubong ako ni Karen, my newly hired secretary because Ethan just resigned, mag-a-abroad daw.“Good morning, sir,” bati niya, mahina pa ang boses.“Morning,” sagot ko lang habang tinatanggal ang coat. “Any updates?”“May meeting po kayo with the board at nine. Then a lunch appointment with the Del Monte group—pero tinawagan po ni Ma’am Daphne kanina, mukhang gusto niyang ipagpaliban muna kasi may press conference siya for the foundation project.”Tumango lang ako. “Cancel the lunch. I’ll stay in the office.”Medyo nagulat siya. “Sir? Hindi po kayo sasama kay Ma’am Daphne?”“No need,” sagot ko. “Let her handle it.”Tahimik na tumango si Karen at lumabas. Pagkapasok ko sa loob ng
Waking Up Next To Him Again CHAPTER 47
Dave Lorian’s Point of ViewPagdating ko sa bahay, madilim pa rin ang paligid. Tahimik. Walang ilaw sa gate, walang tunog ng telebisyon, walang yabag ng tao. Eksaktong gano’n ang gusto ko—katahimikan na bihira kong maramdaman sa araw-araw na puno ng mukha at boses ng mga taong kailangan kong pagbigyan.Ipinarada ko ang kotse at ilang minuto lang akong nanatili ro’n. Mas madaling sabihing pagod lang ako kaysa aminin na may dala akong mas mabigat pa sa trabaho.Pagpasok ko sa loob, sinalubong ako ng amoy ng niluto ni Ayah. Sa mesa, may isang mangkok na tinakpan ng plato, may nakasulat na maliit na note sa tissue,“Kumain ka, kung guto ka.”Napangiti ako kahit napakalamig. Simple lang, pero tinamaan pa rin ako sa gitna. Hinaplos ko sandali ’yung sulat bago ko itinabi. Hindi ako kumain. Hindi ko kaya. Mas mabigat ’pag busog ang sikmura pero gutom ang konsensya.Umakyat ako sa taas, tahimik na tahimik ang bawat hakbang. Pagdaan ko sa room ni Ayah, bahagya kong binuksan ang pinto. Dim lang
You may also like
His Divorced Wife Is A Secret Spoiled Millionaire
Purplexxen333.8K viewsSeducing My Hot Ninong Everett
LiaCollargaSiyosa334.5K viewsSOLD TO BE THE BILLIONARES WIFE|FILIPINO|
eleb_heart367.4K viewsMy Billionaire Enemy Is My Lover
Innomexx780.6K viewsRuthless Storm
AislaU2.7K viewsDangerous Love Game of My Billionaire Uncle
Anita More101 viewsThe Boss who Ghosted Me
pen_cie_unknown489 viewsCLAIMED BY THE HOT GOVERNOR
Huling Paraluman8.0K views
