"Si James ay mas malakas kaysa sa iyong Tibetan Mastiff, Leroy. Natuto siya ng martial arts sa bilangguan at ang galing niya. Nabalian pa niya ang mga binti ni Warrick," sabi ni Juliette na may kasamang sarkastikong ngiti. Nang marinig ng iba na binali ni James ang binti ni Warrick, gulat na gulat silang napalingon sa una. "Kung mabali niya ang binti ni Warrick, baka mas malakas siya kaysa sa Tibetan Mastiff ko. Mukhang kailangan kong magdagdag ng kaunti pang pera!" nginisian ni Leroy si James. “Maniwala ka sa akin, babaliin ko rin ang mga paa mo,” sabi ni James sa mahinahong tono. "Anong sinabi mo lang sa akin? I dare you to say it again." Kumuha ng bote ng alak si Leroy at galit na galit na pinandilatan si James. "Hindi mo kailangang magalit, Leroy. Binibiro ka lang ni James." Nang makita kung gaano talaga ang galit ni Leroy, mabilis na tumayo si Virgil upang subukang lutasin ang sitwasyon nang mapayapa. "Ito ang Fortune Street, Leroy. Ang buong kalye ay nasa ilalim ng k
"Bakit ka nandito James?" Kumunot ang noo ni Juliette nang makita si James. Matapos bugbugin ng lalaki si Warrick at ang iba pa noon, mas lalo pa siyang nagsasanay sa pagtitimpi. "Naku, nakasalubong namin siya sa labas, kaya niyaya namin siyang sumama sa amin! Lahat kami ay dating kaklase, at kilala pa rin namin siya!" Nakangiting sambit ni Leroy. Noon lang napansin ng lahat si James na nakatayo sa likod ni Leroy. Habang inorasan nila ang kanyang pagbibihis, bakas sa kanilang mga mata ang paghamak. Isang lalaki lang ang bumangon at tuwang-tuwa na napasigaw, "Kailan ka nakalabas, James?" Maliwanag sa araw na alam din niya ang tungkol sa pagkakakulong ni James. "Virgil? Nandito ka rin?" Nagulat din si James nang makita ang lalaki. Ang lalaking iyon ay si Virgil Hancock. Dati rin siyang kaklase ni James, at sa iisang dorm sila. Dahil dito, medyo malapit ang kanilang relasyon. Noong panahon ng unibersidad, madalas na tinutulungan ni Virgil si James sa pananalapi kahit na h
Huminto ang taxi sa harap ng Meadow Restaurant. Pagkababa ni James at binayaran ang pamasahe, saka ito umalis. Napakaraming magagarang sasakyan ang nakaparada sa harap ng restaurant. Maya-maya lang, huminto ang isang Mercedes-Benz C-Class bago si James. "Hoy, kung hindi si James! Balita ko nasa kulungan ka! Kailan ka nakalabas?" Bumagsak ang bintana ng kotse, at inilabas ng isang binata na may tainga ang ulo. Kaklase iyon ni James noong unibersidad, si Leroy Fletcher. Kahit noong mga araw ng kanilang unibersidad, mayroon siyang higit sa karaniwan na background ng pamilya, kasama ang kanyang pamilya na nagmamay-ari ng isang maliit na pabrika. Ilang taon pa lang mula nang magtapos sila, ngunit nagmamaneho na siya ng Mercedes-Benz. “ James, hindi mo ba naisip na medyo sira ang pananamit ng ganyan kapag dumadalo ka sa class reunion natin?” tanong ng babaeng nakaupo sa passenger seat na may panunuya na iniangat din ang ulo. Ang babaeng iyon, si Pamela Ingram, ay kaklase din ni
"Gumising ka! Tumigil ka sa katamaran sa kama! Bumangon ka at sumikat!" Kumatok si Jasmine sa pinto ni James. Saka lang napabuntong-hininga si James at nagmulat ng mata. Pagtingin sa Starry Compass na bahagyang lumabo, napabuntong-hininga siya. Akala ko noong una ay makakapag-cultivate na ako nang walang anumang pag-aalala pagkatapos na magkaroon ng Starry Compass, ngunit sa hitsura ng mga bagay-bagay ngayon, masyado pa rin akong walang muwang! Ang mga mapagkukunang naipon dito ay malamang na hindi pa sapat upang tumagal ako para sa isang gabing pagtatanim. Oh well, mukhang wala na akong magagawa kundi ang umasa sa kaunting espirituwal na enerhiya at unti-unting linangin sa hinaharap. Ngunit pagkatapos, kung gusto kong i-level up ang aking mga kakayahan sa ganoong paraan, magtatagal ito! “Hindi ka pa rin ba gising?” Muling kumatok si Jasmine sa pinto. Kaya, bumangon si James sa kama at binuksan ang pinto, kung saan pinandilatan siya nito. "Bakit hindi ka sa labas para ma
"Darling, k-nakikita mo ba talaga ngayon?" May gulat na nakaukit sa kanyang mukha, iniunat ni Gary ang kanyang mga kamay at iwinagayway iyon sa kanyang mukha. Bilang tugon, mariing tumango si Hannah. "Oo, nakikita ko! Hindi mo kailangang iwagayway ang iyong mga kamay sa harap ko. At sinabi ko sa iyo na mag-ahit ng iyong balbas araw-araw! Tingnan mo kung gaano ka kagulo!" Hinawakan ni Gary ang kanyang balbas, agad na bakas sa kanyang mukha ang tuwa. Agad niyang niyakap si Hannah. "Ito ay mahusay, Darling! Ito ay kamangha-manghang! Makikita mo talaga!" Sa kabila ng pagiging egotistic na tao, masyado siyang emosyonal noong mga sandaling iyon na namumula ang kanyang mga mata. Isang masayang ngiti ang sumilay sa mukha ni James nang makita ang saya ng kanyang mga magulang. Mula pa noong bata pa siya, hindi pa niya nakikita ang mga ito na nag-aaway. Sa katunayan, ang kanyang ama ay egoistic at medyo mapang-api. Gayunpaman, nakikita niya ang damdamin ng lalaki para kay Hannah kahit
"Naku, tama na nga! Tingnan mo ang pagiging makakalimutin ko! Nakalimutan ko nang una na ito pala ang bahay mo, kaya natural na nandito ang mga damit mo. Kung ganoon, bilisan mo at magpalit ka na baka nilalamig ka!" Dahil hinimok ni Hannah si Jasmine na magpalit, tinawagan ni Hannah si James at iginiit, "Kailangan mong tratuhin nang mabuti si Jasmine, James. Siya ay isang mayamang tagapagmana, ngunit hindi siya nagalit kahit na napagkamalan namin siya. Bukod dito, hindi ka niya hinamak dahil mahirap ka o ako dahil sa pagiging bulag. Patunay iyon na talagang mahal ka niya!" "Nay, wag na muna natin pag-usapan yan. Hayaan mo akong pagalingin ang mga mata mo. Habang nawawala ang paningin mo sa sobrang pag-iyak, it's a piece of cake to heal!" Gamit ang spiritual brush at cinnabar rosary sa kamay, madali nang maibalik ni James ang paningin ng kanyang ina. Kapag naihanda na ni Jasmine ang lahat ng mga halamang gamot bukas, magtitinda siya ng ilang mga tabletas. Pagkatapos, ganap na m