เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 27 เหล้าปั่นบลูฮาวาย NC++++
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-05-15 01:00:57“พี่เนม!!!!!!” ผมตะโกนลั่นห้อง ตกใจกับภาพตรงหน้าที่เห็น ห้องนี้ทั้งห้องเป็นกระจกครับ กระจกล้วนๆ เราจะทำอะไร มุมไหนก็เห็นหมด เตียงเป็นรูปหัวใจตั้งอยู่กลางห้อง สามารถเดินได้รอบด้าน ดูก็รู้ว่าทำไม ถัดออกมาที่ปลายเตียงเป็นเก้าอี้นั่งรูปทรงแปลกๆ ส่วนห้องน้ำ เป็นกระจกใส ทำอะไรก็เห็นหมด ผมหันไปมองพี่เนมอย่างเอาเรื่องทันที นี่มันห้องม่านรูดสไตล์ญี่ปุ่นชัดๆ!!!
“หมายความว่ายังไงครับ” ผมถามพร้อมกดเสียงต่ำ หมายจะเอาเรื่องคนต้นคิดในการจองห้องพักครั้งนี้
“ฮะๆ พี่ไม่ได้ทำนะ ไอ้ต้องมันมีแต่แบบนี้” แม้พี่เนมจะเมามากเท่าไหร่ แต่ก็ยังสามารถพูดโต้ตอบกับผมได้อยู่ เมาแบบมีสติสินะ ผมมองบน เลิกสนใจพี่เนมไป ผมง่วงจะตายอยู่แล้ว ผมเดินเซๆ เข้าห้องน้ำไปหวังอาบน้ำให้สดชื่นขึ้น ผมถอดเสื้อผ้าออกจนหมด ไม่สนใจแม้มันจะเป็นกระจกใส ผมก้าวเท้าไปยืนใต้ฝักบัว พิงหัวไว้กับกำแพง เหมือนจะหลับซะให้ได้ ความรู้สึกอบอุ่นปรากฏขึ้นจากด้านหลัง เสียงกระซิบแผ่วเบาแต่เร้าอารมณ์
“พี่อาบให้ไหมครับ” พี่เนมถามแล้วงับติ่งหูจนผมสะดุ้งเฮือก
“อื้อออ ผมง่วง&rdqu
บทล่าสุด
We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ บทที่ 30 หุ้น 50%
ผมเข้ามาอยู่บ้านเดชพิมุกต์เป็นเวลา 1 สัปดาห์แล้วครับ ด้วยความที่ผมไม่รู้จักใครและไม่ได้สนิทกับใครเป็นพิเศษ นอกจากเช้าวันแรกที่เข้ามาอยู่ คุณหญิงนภาก็เรียกให้ไปแนะนำตัว ให้คนอื่นๆ ในบ้านรู้จัก ก่อนจะปล่อยผมขึ้นห้องมา ผมไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร ไม่อยากคุยกับใคร แต่ด้วยความที่ ที่นี่ไม่เหมือนบ้านพี่เนม ผมเองก็ยังไม่รู้ว่าต้องวางตัวยังไง จึงออกไปเดินเล่น ตามสวน ห้องต่างๆ ภายในบ้าน ให้พอจดจำเส้นทางได้ในหัวพอสำรวจเสร็จก็กลับมานั่งบนโซฟาสีเบจที่ตั้งอยู่ภายในห้องนั่งเล่น คุณหญิงนภาเดินเข้ามาภายในก่อนจะเอ่ยทัก“นาย เป็นยังไงบ้างลูก เบื่อไหม อยากไปเที่ยวที่บริษัทรึเปล่า” คุณหญิงนภาพูดแล้วลูบผมแผ่วเบา ผมคงจะเหงาหงอยเกินไปจริงๆ คุณหญิงจึงได้พูดแบบนี้ ข้อเสนอของคุณหญิงนภาเรียกได้ว่าไม่เลว บางทีการไปทำอะไรๆ ที่มันต่างจากเดิม คงจะพอช่วยผมได้บ้าง เมื่อคิดได้ผมจึงตอบกลับไปทันที“ครับ คุณหญิง”“อ๊ะ เด็กคนนี้ บอกให้เรียกย่าไง ทำไมดื้อแบบนี้นะ”“........” ครับ ตลอด 1 สัปดาห์ที่ผ่านมาผมไม่เคยเรียกคุณหญิงนภาว่าย่าเลยสักครั้
We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ บทที่ 29 บ้านเดชพิมุกต์
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้ก็ผ่านมา 10 วัน แล้วครับพี่เนมพูดกับผมน้อยคำมากครับ ความเย็นชาปกคลุมอยู่รอบกาย ทำให้บรรยากาศหนาวเย็นยะเยือก เราแทบจะไม่ได้เจอหน้ากันเลย พี่เนมกลับบ้านดึกทุกวัน และเป็นผมที่เผลอหลับไปก่อนเสมอ หรือบางทีพี่เนมก็ไม่กลับมานอนที่บ้านเลยก็มี ในวันแรกหลังเกิดเหตุการณ์นั้นปกติที่ผมตื่นแต่เช้าแล้วไปทำอาหาร ถึงจะขึ้นมาปลุกพี่เนม กลับกลายเป็นว่าพี่เนมออกไปทำงานตอนที่ผมกำลังทำอาหารอยู่ พอผมทานข้าวเสร็จก็ให้ลุงชมไปส่งที่ทำงาน แต่ลุงชมกลับตอบมาว่าพี่เนมบอกให้ผมอยู่บ้านเฉยๆ แทน จนผมอดทนสงสัยไม่ไหวต้องโทรไปถามด้วยตัวเอง“ครับ”“พี่เนมไม่ให้ผมไปทำงานแล้วหรอครับ”“....... อืม นายอยู่บ้านนั่นละ”ติ้ดพี่เนมตัดสายผมทันทีที่พูดจบ ผมถอนหายใจเบาๆ การที่พี่เนมทำแบบนี้ทำให้ผมเจ็บมากจริงๆ ผมเข้าใจนะที่พี่เขาจะเข้าใจผิด เพราะห้องนั้นมันมีแค่ผมกับพี่เนมสองคนเท่านั้นที่เข้าได้ ถ้าของหรือห้องของคนที่ผมรัก กลายสภาพเป็นแบบนั้น ผมก็คงโมโหมากเหมื
We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ บทที่ 28 โมโหร้าย
ฟอด ฟอด จุ๊บ ฟอดดด“ถ้าไม่ตื่นพี่จะกินแล้วนะครับ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มดังอยู่ข้างหู ขัดจังหวะการนอนจนผมต้องหลบเลี่ยงเสียงนั้น เอาหมอนมาปิดไว้จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บริมฝีปากร้อนรุกไล่ไปตามแนวกระดูกสันหลังจนผมผวา“อ๊ะ อื้อออ” ความร้อนที่ยุ่บยั่บอยู่ทั่วตัว ทำให้ผมได้สติ หันมานอนหงายเหมือนเดิม ลืมตามองเพดานนิ่งๆ กะพริบตาถี่ๆ เมื่อเห็นเงาตัวเองสะท้อนกลับมา มีเส้นผมหนาดกดำซุกอยู่ที่เนินอก ความรู้สักถัดมาคือความเปียกชื้น“อื้ออ ปวดหัว” ผมครางอื้ออึงออกไป หัวคิ้วขมวดหมุน เรียวนิ้วยาวของพี่เนมย้ายขึ้นมาที่ขมับ นวดคลึงแผ่วเบา“ดีขึ้นไหมครับ” ผมพยักหน้าให้แม้จะยังปวดหัวอยู่ก็ตาม“ครับ” น้ำเสียงของผมที่ตอบกลับไปแหบแห้งแทบฟังไม่รู้เรื่อง จนผมขมวดคิ้ว ผมก็ไม่ได้เจ็บคอนะ แต่ทำไมเสียงถึงเป็นแบบนี้“เดี๋ยวพี่สั่งกาแฟดำให้นะ จะได้หายเมาค้าง” คำพูดของพี่เนมทำให้ผมงุนงง ผมจะเอาอะไรที่ไหนไปเมา ผมนั่งกินแต่นมปั่น น้ำปั่น“ผมไม่ได้กินเ
We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ บทที่ 27 เหล้าปั่นบลูฮาวาย NC++++
“พี่เนม!!!!!!” ผมตะโกนลั่นห้อง ตกใจกับภาพตรงหน้าที่เห็น ห้องนี้ทั้งห้องเป็นกระจกครับ กระจกล้วนๆ เราจะทำอะไร มุมไหนก็เห็นหมด เตียงเป็นรูปหัวใจตั้งอยู่กลางห้อง สามารถเดินได้รอบด้าน ดูก็รู้ว่าทำไม ถัดออกมาที่ปลายเตียงเป็นเก้าอี้นั่งรูปทรงแปลกๆ ส่วนห้องน้ำ เป็นกระจกใส ทำอะไรก็เห็นหมด ผมหันไปมองพี่เนมอย่างเอาเรื่องทันที นี่มันห้องม่านรูดสไตล์ญี่ปุ่นชัดๆ!!!“หมายความว่ายังไงครับ” ผมถามพร้อมกดเสียงต่ำ หมายจะเอาเรื่องคนต้นคิดในการจองห้องพักครั้งนี้“ฮะๆ พี่ไม่ได้ทำนะ ไอ้ต้องมันมีแต่แบบนี้” แม้พี่เนมจะเมามากเท่าไหร่ แต่ก็ยังสามารถพูดโต้ตอบกับผมได้อยู่ เมาแบบมีสติสินะ ผมมองบน เลิกสนใจพี่เนมไป ผมง่วงจะตายอยู่แล้ว ผมเดินเซๆ เข้าห้องน้ำไปหวังอาบน้ำให้สดชื่นขึ้น ผมถอดเสื้อผ้าออกจนหมด ไม่สนใจแม้มันจะเป็นกระจกใส ผมก้าวเท้าไปยืนใต้ฝักบัว พิงหัวไว้กับกำแพง เหมือนจะหลับซะให้ได้ ความรู้สึกอบอุ่นปรากฏขึ้นจากด้านหลัง เสียงกระซิบแผ่วเบาแต่เร้าอารมณ์“พี่อาบให้ไหมครับ” พี่เนมถามแล้วงับติ่งหูจนผมสะดุ้งเฮือก“อื้อออ ผมง่วง&rdqu
We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ บทที่ 26 Aftermoon Club
...Nine Partวันนี้วันพฤหัสครับ ผมมีเรียนเต็มแน่นทั้งวัน ส่วนแผลที่ขาก็ใกล้จะหายแล้วครับ ไม่ต้องทำแผลอีกต่อไป ช่วงนี้อะไรๆ ก็ดีไปหมดในตอนนี้กลุ่มผมเปลี่ยนจาก 4 คน เป็น 5 คน เป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ คนที่เพิ่มมาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นหญิงทอมบอย เพชรนั่นแหละครับ ซึ่งเพชรเองก็บอกว่าให้ถือว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่ง เราก็คุยกันเป็นปกติแล้วล่ะ แต่ว่าเว้นเรื่องการสัมผัสตัว ยังไงเขาก็ผู้หญิงอ่าเน๊อะไม่รู้ว่าช่วงนี้ผมคิดไปเองไหม แต่ไอ้ซันกับไอ้เบสแปลกๆ ไปตั้งแต่วันที่ไปทำงานกลุ่มกันแล้ว แม้มันจะปากหมากัดกันเหมือนเดิม แต่บรรยากาศรอบๆ ตัวไม่เหมือนเดิม ซึ่งมันทั้งคู่ก็ไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมก็ไม่เซ้าซี้ให้มันตอบ ไว้เดี๋ยวมันอยากเล่ามันคงจะพูดกันเอง“พวกมึง วันศุกร์ไปดื่มกันไหมว่ะ” เสียงไอ้ซันพูดชักชวนพวกเราทั้ง 4 คน“ไปดิๆ ไม่ได้ดื่มนานละ” เสียงไอ้วุฒิที่ตอบรับกลับมา ไอ้เบสกับไอ้เพชรจึงพยักหน้าตอบรับไป“โอเค ร้าน Aftermoon Club นะ”“พวกมึง กูไม่ว่า
We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ บทที่ 25 เจ้านายในจิตนาการ
...Name Part“เป็นอะไรไปครับ” เสียงของเจ้านายเอ่ยทักผมอย่างสงสัย เมื่อเห็นท่าทางของผมที่แปลกไป“ปะ ปะ เปล่า” ผมตอบกลับไปเสียงสั่น จะให้ผมบอกเจ้านายได้ยังไง ว่าวิวตรงนี้มันดีสุดๆ แถมยังเร้าอารมณ์อย่างมากอีกด้วย เพราะเจ้านายไม่ได้สวมใส่อะไรที่ด้านล่าง ทำให้มองเห็นต้นขาเรียว ลึกเข้าไปด้านใน แม้จะไม่เห็นอะไรที่มันชัดเจนเพราะมีเสื้อปกปิดอยู่ แต่ก็ทำให้ผมจินตนาการไปถึงไหนต่อไหนได้ไม่ยาก เจ้านายไม่ได้ตอบอะไรกลับมาและปล่อยให้ผมนั่งทำแผลจนเสร็จซึ่งผมเองก็ใช้ทั้งความพยายามและความอดทน กัดฟันแน่นอย่างข่มอารมณ์ไม่ให้จับเจ้านายทำอะไรที่โซฟาไปเสียก่อน จนเมื่อทำแผลเสร็จถึงโล่งใจไปได้บ้างแม้จะใช้เวลาในการทำแผลมากกว่าปกติมากไปสักหน่อยก็ตาม หลังจากทำแผลเสร็จผมก็จัดการป้อนยาให้คนตัวเล็ก ซึ่งการป้อนยาให้เจ้านายนี้ผมไม่เคยนึกเบื่อมันเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะพาเจ้านายไปนอนในห้อง ห่มผ้าแปะแผ่นเจลลดไข้ให้อีกที เมื่อแน่ใจว่าคนตัวเล็กหลับแล้วผมจึงออกมานั่งทำงานที่ข้างนอกแทน แต่...ให้ตายเถอะ!!! ผมไม่มีสมาธิจ
We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ บทที่ 24 เป็นไข้
...Name Partตั้งแต่ที่ผมปรับความเข้าใจกับเจ้านายในครั้งนั้น ผมก็ย้ายให้เจ้านายมาอยู่ใกล้ตัว ก็นะ ห้องก็ใหญ่กว่า สิ่งอำนวยความสะดวกก็มีครบ ซึ่งเจ้านายก็ยอมมาแต่โดยดี ผมว่าผมเริ่มติดคนตัวเล็กหน่อยๆ แล้วล่ะ อยากจะเจอหน้าทุกวัน แม้แต่ตอนเลิกเรียนก็ยังให้มาคัสไปรับมา แล้วกลับบ้านพร้อมกันทั้งที่ก่อนหน้านั้นผมให้ลุงชมไปรับไปส่ง แต่แล้ววันหนึ่งเจ้านายก็ถามหากล่องเหล็กอะไรไม่รู้กับผม เมื่อได้คำตอบว่าไม่อยู่ที่ผมก็รีบพุ่งตัวกลับห้องทันที เจ้านายเดินกลับมาพร้อมกล่องเหล็กลวดลายไทยๆ ขนาดไม่ใหญ่มาก แม้ผมจะมีความสงสัยอยู่เต็มอก แต่ก็ละเว้นไว้ให้เจ้านายได้มือพื้นที่ส่วนตัวบ้าง คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคนตัวเล็กเองที่เสนอให้ผมได้ดู โดยให้เหตุผลว่าไม่อยากมีเรื่องปิดบัง และยอมให้ผมได้รับรู้เรื่องส่วนตัวของตนเอง ผมได้อ่านทั้งจดหมายและพินัยกรรม พร้อมทั้งวางแผนคร่าวๆ ไว้ในใจ บอกกับเจ้านายว่าจะจัดการให้ แต่เจ้านายก็หน้ามึน ไม่เข้าใจสักนิดว่าผมกำลังจะสื่อถึงอะไร และผมก็ไม่คิดที่จะอธิบายเพิ่มเติมด้วยละนะด้วยความที่วันเสาร์เจ้านายไปทำงาน
We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ บทที่ 23 ชั้นที่ 60 NC+++
“ไอ้นาย มึงเอากับพี่เขาจนถึงกับขาเป๋เลยหรอวะ”“บ้านมึงสิ กูเป็นแผลไอ้สัส” ผมตอบกลับไอ้ซันที่ทักได้ปากวอนตีนในช่วงบ่ายของวัน วันจันทร์ผมมีเรียนแค่ช่วงบ่าย ช่วงเช้าก็ต้องไปช่วยพี่เนมที่บริษัท จะเรียกว่าช่วยก็คงไม่ถูกนัก เหมือนจะไปเพิ่มภาระให้พี่มาคัสมากกว่า เพราะทุกๆ การสอนจะต้องมีพี่มาคัสประกบติด คอยสอดส่องและชี้แจงจุดที่เข้าใจได้อยากให้ผมฟังอย่างง่ายๆ พูดอีกทางก็คือแต่ก่อนที่ผมถูกพี่มาคัสเอามาทิ้งไว้ตามแผนกต่างๆ พี่เขาก็กลับไปทำงานแต่ตอนนี้กลับต้องมานั่งเฝ้าผมแทน จนผมรู้สึกเกรงใจ เพราะเหมือนมาเป็นภาระให้ ผลสรุปสุดท้ายจากการถกเถียงกันระหว่างผมและพี่เนมคือ ให้ผมมาเป็นผู้ช่วยพี่มาคัสอีกที และเรียนรู้งานจากพี่มาคัสคนเดียวเท่านั้น ส่วนโต๊ะทำงานของผมก็ติดกับพี่เนมนั่นละครับ พี่มาคัสที่สอนงานต้องคอยเทียวเข้าเทียวออกห้องพี่เนมแทน“อ้าว ทำอะไรมาถึงเป็นแผล” ไอ้เบส“อ่อ หกล้ม” ผมเสหันไปมองทางอื่น ใบหน้าเห่อร้อน จะให้ผมพูดได้ยังไง ว่าพี่เนมหื่นจัด จับผมลงน้ำเพราะอยากจะชวนทำอะไรๆ ด้วยจนได้แผล พวกเพื่อนๆ เมื่อได้คำตอบก็ไ
We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ บทที่ 22 งานกลุ่มและบาดแผล
ตั้งแต่วันนั้นมานี่ก็ผ่านมา 5 วัน จนมาถึงวันเสาร์ที่เรานัดทำงานกลุ่มกัน ผมเดินทางมาตามแผนที่ที่เพชรแชร์โลเคชั่นมาให้ โดยที่ลุงชมเป็นคนขับพาผมมาส่ง ส่วนพี่เนมนั้นก็บอกว่าไม่อยากรบกวนการทำงานจึงไม่ได้ตามมาด้วย เมื่อผมมาถึงก็พบว่าไอ้วุฒิและเพชรรออยู่ก่อนแล้ว ขาดก็แต่ไอ้ซันกับไอ้เบสเท่านั้นผมไปสวัสดีทักทายพ่อแม่ของเพชรก่อนที่จะถูกปล่อยตัวให้ไปรวมกับเพื่อนอีก 2 คนที่รออยู่ที่ห้องนั่งเล่น บ้านของเพชรไม่ใหญ่มากครับ เหมือนกับบ้านจัดสรรทั่วๆ ไป ที่มีห้องนั่งเล่นอยู่กลางบ้าน แต่โดยรอบของบ้านจัดแต่งอย่างร่มรื่น มีต้นไม้ประดับประดาอยู่รอบๆ บ้าน ทำให้รู้สึกสดชื่นตลอดเวลาแม้จะอยู่ในเมืองกรุงก็ตาม“ไอ้ซันกับไอ้เบสยังไม่มาอีกหรอวะ” ผมหันไปถามไอ้วุฒิซึ่งนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟา ในขณะที่ผมก็หย่อนตัวนั่งลงตรงปลายเท้ามัน“เออ แล้วเสือกมานัดตอน 10 โมง ตัวเองดันมาสาย สัส กูไม่น่ารีบแหกตาตื่นมาแต่เช้าเลย” ไอ้วุฒิบ่นไปเรื่อยเปื่อยเนื่องจากคนต้นคิดกลับมาสายซะเอง“ระหว่างรอเรามาทำกันไปพลางๆ ไหม จะได้ไม่เสียเวลา”ผมเองเรียนคณะบริหาร สาขา
