158"Naniniwala ka man o hindi, it's your business. Gabi na, kailangan ko nang umuwi." Tumalikod si Mirael at nagsalita nang magaan habang nakatingin sa mata ni Louie na puno ng pagdududa. Pero bago siya makalakad palayo, hinila ulit siya ni Louie. Lumingon siya at medyo galit na sinabi, "Louie, isipin mo na lang na isa akong malupit at walang puso. Nakita ko ang mga email mo noon at sinadya kong hindi sagutin kahit isa!"Umiling si Louie at tinitigan siya, sabay sabing may halong pananabik at lungkot: "Alam kong hindi ka gano'ng tao. Kung nabasa mo talaga 'yung mga email ko, hindi tayo aabot sa ganito ngayon. Hihintayin mo ako, siguradong hihintayin mo ako! Anak ka ng may-ari ng S. Makers Technology, habang ako, isang ordinaryong tao lang. Paano ko masasabi na karapat-dapat ako sa’yo? Kaya ako umalis, pumunta ng Amerika para magsikap, para pagbalik ko, makakatayo ako sa tabi mo nang may kumpiyansa. Gusto ko munang magtagumpay para makasama ka nang walang takot."Napatingin si Mirael
157“Louie, ano pa bang gusto mong sabihin?”Tahimik lang si Louie habang mahigpit pa ring hawak ang manipis niyang pulso. Bahagyang nakapikit ang labi nito, parang natatakot na kapag binitawan niya, aalis si Mirael.“Mirael, samahan mo lang muna ako saglit. Sandali lang. Please,” mariin na sabi ni Louie habang patuloy ang pagkakahawak sa kamay ni Mirael. Ayaw na sana ni Mirael makipag-usap pa o makipag-ugnayan sa kanya. Matagal na silang tapos. Pareho na silang may asawa at matagal na ring walang koneksyon. Wala nang dahilan para magtagal pa siya rito.Lalong lumakas ang hangin at tuluyang dumilim ang paligid. Sa malayo, may isang mahinang kulog na narinig. Pilit pa ring hinahatak ni Mirael ang kamay niya palayo pero ayaw pa rin siyang bitawan ni Louie. Nakatayo lang silang dalawa sa daanan palabas ng People’s Hospital. Maya-maya, bumuhos na ang ulan.“Umuulan na nang malakas, sumakay ka muna sa kotse,” sabi ni Louie habang mahigpit na hinawakan si Mirael at hinila siya papunta sa ka
156Dahil hindi na kailangang i-review ni Mirael ang mga drawing, nakahinga siya ng maluwag. Kinuha niya ang sarili niyang mga disenyo, tiningnan kung anong alahas ang kailangan, at nagtungo sa warehouse para hanapin ang mga bato na gagamitin. Tumawag siya kay Lex, isang propesyonal na gumagawa ng alahas sa GA, at humingi ng tulong na gawin agad ito para makita niya ang overall na itsura.Pagbalik niya sa opisina, nakita niyang malapit na ring mag-uwian. Saktong tumawag si Zhaira. Siguro ay nasabi na ni Lira kay Zhaira ang nangyari, kaya tumawag ito para magpakita ng concern.“Mirael, huwag kang mag-alala. Kakausap ko lang kay CEO Reola. Sabi niya ikaw pa rin ang in-charge. Si Designer Snow pansamantala lang tumutulong dahil nag-leave ka. Huwag kang ma-pressure.”“Manager Zhaira, okay lang ako. Actually, malaking ginhawa rin sa akin na si Designer Snow ang nag-review. Kung wala kayo, baka sobrang overwhelmed na ako ngayon,” sagot ni Mirael habang nakangiti. Mas kampante na siya ngayon
155Si Mirael ay tumingin kay Lorelei na sobrang lungkot ang itsura, hinawakan niya nang mahigpit ang kamay nito at nanatili sa tabi niya.Tahimik sa loob ng kwarto nang ilang sandali, at biglang tumunog ang cellphone ni Chiles. Lumingon si Mirael sa kanya at mahina niyang sinabi, “Kayo na muna ni Charles ang mauna, samahan ko muna si Lorelei.” Tumango si Chiles, tapos tiningnan si Charles nang may biro sa mata bago lumabas ng kwarto para sagutin ang tawag. Si Javi pala ang tumawag at may ipinadalang urgent email na kailangan niyang asikasuhin agad.Pagkalabas nila ng ward, mabilis naglakad si Charles, halatang diretso na siyang babalik sa kampo. Si Chiles naman ay napangiti habang pasakay ng elevator, at parang walang anuman na sinabi, “, parang iba na tingin mo kay Lorelei.”“Wala namang espesyal,” sagot ni Charles, hindi pinansin ang tukso sa tono ni Chiles.“Simula’t bata pa ako, hindi ko pa nakita na nakikialam ka sa problema ng iba,” pahapyaw na sabi ni Chiles, halatang hindi n
154Nang makita ni Charles na hindi siya pinapansin ni Chiles, ngumiti lang si Chiles at marahang niyakap si Mirael, habang tinititigan ito ng malambing.Pagkababa nila sa elevator, sumakay si Mirael sa puting Maserati ni Chiles, habang si Charles naman ay sumakay sa military Patton car. Magkasunod na umalis ang dalawang sasakyan papuntang People’s Hospital.Pagdating nila sa ospital, halos alas tres na ng hapon. Gising na si Lorelei, habang si Ali naman ay nakatayo pa rin sa labas ng kwarto, suot pa rin ang damit pangkasal mula kahapon, parang hindi man lang umuwi.Nang makarating sila sa kwarto ni Lorelei, huminto si Charles sa may pinto. Sandaling tumingin siya kay Ali, pero hindi maipinta kung anong nararamdaman. Biglang napaisip si Chiles, kaya’t tinapik niya si Mirael sa balikat at mahinahong sinabi, “Ikaw na muna ang pumasok para makita si Lorelei.”Tumango si Mirael at hindi na nagtanong pa. Binuksan niya ang pinto at pumasok sa kwarto. Wala si Lorenz doon, tanging ang mga magu
153"May gana ka pang sabihin 'yan!" galit na sigaw ni Serena, namumula ang mukha sa inis sa kanya. Sa huli, napangisi siya at tumingin kay Kevin na nasa tabi niya. "Simula ngayon, sa bahay muna si Charles. Kapag may nahanap na siyang mapapangasawa, saka na lang siya bumalik sa army. Tawagan mo ngayon si Staff Officer Lee at sabihin mong naka-indefinite leave si Charles!"Hindi gumalaw si Kevin. Lalong uminit ang ulo ni Serena. Ngumiti siya, pero halatang galit pa rin, sabay sabi, "Kevin, tatawag ka ba o hindi? Kung hindi, ako na lang ang tatawag!"Pagkatapos niyang sabihin 'yon, tumuloy siya sa landline sa sala. Napakunot-noo si Charles, nilapitan niya ito at pinigilan. "Mom!" tawag niya, halatang napapailing na."Alam mo pa palang nanay mo 'ko?! Eh bakit nung hiniwalayan mo si Brianna, hindi mo 'ko naisip?!" sigaw ni Serena habang tinulak siya palayo. Dinampot niya ang landline, pero agad itong binaba ni Charles.Alam ni Charles na hindi nakakapag-isip nang maayos si Serena kapag g