LABING-ANIM: Sambit ng Pangalan

LABING-ANIM: Sambit ng Pangalan

LUMIPAS ang mga araw na hindi ko mapigilan ang sarili na pagmasdan si Sir Cuenca. Hindi ko rin alam sa sarili kung bakit sa tuwing narito sa bahay si sir ay nais ko lang gawin ay panoorin siya. Sa panonood ko sa kaniya ay sapat na iyon upang makarama ako ng saya. Ilang beses na nga akong nahuli nina Mel, Manang Loyda, Joshua at Cecil na nakatulala kay sir. Pinagsabihan na rin nila ako ng kung anu-anong bagay ngunit hindi iyon rumihistro sa isipan ko dahil na kay sir ang atensiyon ko habang nagpapaliwanag sila.

Katulad na lamang ng isang hapon. Araw iyon ng linggo kung saan walang pasok si sir at nasa bahay siya gumagawa ng trabaho niya. Busy ako sa pagpupunas ng mga hinugasan na pinggan na ginamit kanina nang sumulpot si Mel at gagawan niya raw si sir ng kape.

“Ako na,” pigil ko sa kaniya.

Napatingin naman siya sa akin. Bumaba ang mga mata niya sa ginagawa ko bago ako tignan sa mukha.

“Ako na, tapusin mo nalang ‘yan para makapagpahinga ka na.”

Umiling