Share
CHAPTER 38
I don't know what to say because of what he said. I don't even know if he's asking or what. And what does he mean by that? That I should accept him not only as Myxelle's father? Does he want us to accept him with wide open arms? It's that it?
Or maybe, he wants me to accept him? Huh. I shooked my head because of that thought. How in hell that he's going to say it, Rie? Not because he said he loves you means that he want you? I laughed without humor. Am I that foolish? Or am I that assuming?
"W-what do you mean?" Nagawa ko pa rin ang itanong iyon sa kanya sa kabila ng ideyang mayroon ako sa aking isipan.
He cleared his throat before looking at me with soft eyes. "Baby, let's start a new..."
"Vaughn, paano ako papayag sa gusto mong mangyari kung wala akong panghahawakan? How am I going to trust you and your words when you're not giving me any assurance?" Mababa ang tinig na saad ko.
Related chapters
Yesterday's Whisper CHAPTER 39
Malalim akong bumuntong hininga habang hawak ko sa aking kaliwang kamay ang anak ko at nakatanaw sa labas ng bintana. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko mamaya sa oras na kaharap ko na muli sila. Kung ano ang kanilang sasabihin sa ginawa kong iyon.I squeezed Myxelle's hand softly. "Are you ready, baby?" I asked my daughter.Nakakunot ang kanyang noo habang nakatitig sa labas ng bintana. "Who lives there, mama?" Seryosong tanong niya.I looked at Vaughn who's now looking at us too from the driver seat. "It's my parents house, princess." Sagot niya sa naging tanong ni Myxelle.She pouted her lips while scratching her nose. "Do you live there, daddy?" She asked again.I heard Vaughn's laughed because of it. "My princess is curious, isn't she?" Balik na tanong niya sa anak ko."Such a big house, daddy.""Hmm..."
Yesterday's Whisper CHAPTER 40
Nakaupo ako ngayon sa loob ng kanyang kwarto habang nakatanaw sa labas na unti-unti nang dumidilim. Kanina pa ako rito kaya hindi na rin ako mapakali. Ang akala ko kase kanina ay kung ano na ang mangyayari sa amin dahil sa paraan ng kanyang pagsasalita kanina.It's not that I'm expecting that something will happen between us, but...yeah, I kinda expect! Mahigit apat na taon ko rin siyang hindi nakita, at sa loob ng halos limang taon na iyon ay ni minsan hindi ko ginawa ang bagay na iyon. I should be embarrass because of my own thinking but I just can't deny the fact that I want him. I know that he know that, hindi ko nga lang alam kung bakit tila wala naman siyang ginagawa.Tita Esther and tito Saimon are not yet home. Kaya hindi ko rin maiwasan isipin si Myxelle ngayon. Kung hindi ba siya naiilang kasama ang mga magulang ni Vaughn? Gayung ito pa lang naman ang unang beses na nakita at nakakasama niya sina tita. But then I remember wha
Yesterday's Whisper EPILOGUE
It was in the month of August when I saw her the first time. We were hanging in the province of Laoang in the street near the market. It was the first time I lead my eyes with such kind of a beauty.It was somewhat kind of breath of fresh air for me. It was so angelic and light. Her almond eyes with a hazel brown eyeballs shade, it was so alluring. Her heart shaped face that covered with sweats. Her tanned skin was shining because of the rays of the sun that was kissing her. And her black and wavy hair that reached until her shoulder added her beauty.She was staring at me that time, ang bilugan niyang mga mata ay unti-unting nanliliit habang nakatitig siya sa amin. I could say that she was curious about us, dahil sa uri ng tingin na ibinibigay niya sa amin."Dude, let's tour around. I heard that there's an famous island here!" I heard Attic said.I diverted my gaze away from her and lo
Yesterday's Whisper PROLOGUE
"Manong, bayad po." Inabot ko sa kanya ang dalawampong pisong aking hawak bago ako nagpasyang bumaba. Pagkababa ko ng tricycle na aking sinakyan ay tinahak ko ang mabato at matarib na daan patungo sa lugar na aking kinamulatan. Banayad kong tinahak ang daan patungo roon. Tunog ng mga nalagas na dahon mula sa naglalakihang mga puno at ingay ng mga nagliliparang ibon sa himpapawid ang aking naririnig. Matalahib na daan at kulay luntian ang aking nasisilayan. The tender rays of the sun kissed my skin. The summer air blows my black and wavy hair seems so alluring. Pagkaraan lamang ng ilang minutong aking paglalakad ay narating ko rin ang aming tahanan. I stare at it, I didn't know how long I was staring at the place I will always call my home. All I know is that, I misses everything that had happened here. Memories. The memories of my parents lingered on my mind. Masasakit at masasayang mga alaala kasama sila. The day when my father left us. Followed by my mother after a months. I al
Yesterday's Whisper CHAPTER 1
Lakad-takbo ang aking ginagawa sa takot na pagalitan ako ng aking nanay. Sa pakikipagtawanan ko kanina sa palengke ay hindi ko na namalayan pa ang takbo ng oras. Ang tagal na aking inilagi roon. Tiyak akong kanina pa iyon naghihintay sa akin. Habang tumatakbo ay biglaan na lamang akong natalisod. Di ko na namalayan o nakita man lang ang posibli kong matapakan. Tumayo akong iniinda ang sakit ng aking tuhod dulot ng aking pagkadapa. Nang makatayo ako ay doon ko lamang namalayan na natapon ko pala ang asukal na pinabili sa akin ni nanay. Tiyak kong mapapagalitan na talaga ako dahil dito. "Ano ka ba naman, Rie, talagang magagalit talaga sayo si nanay. Natapon mo ba naman ang asukal." Sita ko sa aking sarili bago tuluyang naglakad pauwi. I am already nineteen yet I'm still clumsy. Guess this would be my signature, huh? Well, I am not Larie Veron Artiaga if I'm not this clumsy. Napangiti ako
Yesterday's Whisper CHAPTER 2
Pagkaalis namin ni nanay sa dagat ay nagtungo muna kami sa paradahan ng mga tricycle at naghintay ng maaari naming masakyan patungo sa palengke. Dahil hindi namin pweding lakarin na lamang iyon gayong may dala kaming mga isdang aming ibibenta at maaaring masira ang mga iyon kung ipipilit. Nang makakita ng isa ay pinara ito ni nanay at sinabing magpapahatid kami sa sentro at bababa malapit sa palengke. Sumakay kami ni nanay sa tricycle habang bitbit ang kanya-kanyang dalang isda. Hindi naman nagtagal ay nakarating din kami sa sentro ng aming bayan. Gaya ng dati ay palaging marami ang tao rito. May mga papuntang plaza para maglaro, simbahan, paaralan at kung saan-saan pa. Kung ibabase lamang ang aming lugar sa mga probinsyang masyado ng bukas sa ibat-ibang larangan ay halatang hindi naman ito pahuhuli. Ngunit hindi na siguro mawawala sa isang probinsya ang manatili sa kung ano ito noon pa man. Dahil sa kabila ng pagiging bukas nito ay nana
Yesterday's Whisper CHAPTER 3
Kanina pa ako nakaupo rito sa ilalim nang malaking puno ng santol. Nakatanaw sa kalangitan at umaastang may hinahawakan. Kung titignan lamang ako rito sa aking pwesto ay maaaring mapagkamalan akong isang taong nasisiraan ng bait. Kanina ko pa kase iniisip ang nangyari kanina nang manggaling kami sa palingke at naglalakad pauwi ni nanay. Hindi ko magawang pumermi sa isang anggulo dahil sa kaiisip sa mga taong aking nakita kanina lang. Lalo na sa kanya... Ang bawat anggulo ng mukha niya na animo'y isang taong sobrang laki nang galit sa mundo dahil sa talim ng bawat parte no'n. Ngunit sobrang lambot kapag sa kanya nakabaling... Aakalaing kasalungat ng isang tigre pag nakatingin ang mga mata niyang iyon sa kanya. Ang mga mata niya... Kung paano iyon tumitig na akala mo'y isa akong taong nagkasala. Salang dahil sa paninitig.
Yesterday's Whisper CHAPTER 4
Araw ngayon ng lunes kaya naman maaga pa lamang ay gising na ako. Kadalasan nga sa oras na alas singko ay tapos na akong maligo. Nakagawian ko na rin kase ang bagay na ito. Simula ng tumungtong ako ng sekondarya ay sinanay na ako ni nanay sa ugaling iyon. Para na rin daw sa aking sarili ng sa gano'n ay hindi na ako manibago at mahirapan pa. Lumabas ako sa aking silid na nakapaghilamos at sipilyo na. Pagkalabas ko ay agad akong nagtungo sa kusina para tignan kung nakapagluto na si nanay. Kadalasan kase ay ako ang nagluluto para sa agahan, ngunit minsan din naman ay si nanay. Depende sa kung sino ang nauunang magising. Pagkarating ko sa kusina ay nakita kong may pagkain nang tinatakpan ng pinggan sa ibabaw ng kahoy naming lamesa. Dumiretso ako papunta doon upang tignan kung ano iyon. Nang makalapit na ako ay iniangat ko ang pinggang nakatakip doon para lamang makita ang natirang ulam namin kagabi. Pritong isda...
Latest chapter
