"Hindi pwede, dapat may kakayahan sa paghawak ng baril ang dapat maging myembro namin. At sumasailalim pa sa mga masusing pagsasanay." kontra sakin ni Leonardo.
Ano ngayon kung hindi ako marunong humawak ng armas o ng baril? Natututunan naman yun diba? Minabuti ko nalang na manahimik baka mapunta pa sa pagtatalo kapag iginiit ko ang gusto ko.
Namayani ang katahimikan sa loob ng sasakyan. Minabuti ko nalang na ipako ang paningin ko sa labas ng bintana. Madilim pa ang paligid, tanging paghampas ng hangin sa mga punong-kahoy ang naririnig ko. Hindi ko na rin matandaan kung saan niya ako natagpuan kanina. Ipinasya kong ipikit nalang ang aking mga mata para makatulog.
Isang pagyugyog sa aking balikat ang gumising sakin. Nagmulat ako ng mga mata. Nasilayan ko si Leonardo na siyang palang may kagagawan kung bakit ako nagising.
"Nandito na tayo, sa aking bahay." aniya at tsaka inilayo ang mukha sa akin.
Bumaba siya ng kotse at naglakad papunta sa bahay. Minabuti ko narin na lumabas ng kotse at sinundan ko siya patungo sa bahay niya. Nang makalapit ako, nilagay niya ang susi sa doorknob at binuksan iyon. Pumasok siya sa loob at sumunod ako.
Maganda ang bahay. Malinis, bungalow ang istilo nito. May salas, dalawang kwarto sa gilid, isang pinto sa kabila na marahil ay CR at sa dulo ay kusina. Simple lang na di mo aakalain na ang naninirahan pala dito ay alagad ng batas. Pumunta siya sa isang pinto at binuksan yon.
"Dito ka matutulog sa mga susunod na araw at ngayon kung may balak ka pang matulog." wika niya tsaka sinindihan ang silid at nagtungo sa kusina.
Pumasok ako sa loob ng kwarto. At iginala ko ang aking paningin sa kabuuan niyon. May kama sa gitna na ang kobre kama ay kulay itim. Sa bandang kaliwa niya ay may kabinet. Sa isang sulok ay may pintuan na marahil ay banyo. Binuksan ko ang cabinet at tumambad sa aking paningin ang mga panlalaki na kasuotan. Ibig sabihin, kwarto niya ang ipapagamit sakin.
"Nakahanda na ang pagkain, kain muna tayo bago tayo matulog."
Lumingon ako sa pinanggalingan ng boses at nakita ko si Leonardo na nasa labas ng kwarto at tinitingnan ako.
"Kwarto mo ito diba? Bakit mo ipapagamit sakin. Doon nalang ako sa kabila. Ayos lang kahit walang kama, kahit banig lang. Ang mahalaga may tutulugan ako." sabi ko sa kanya.
"Dito ka na, doon nalang ako sa kabilang kwarto matutulog. May double deck dun kaya huwag kang mag-alala. Halika na, kumain na tayo." wika niya tsaka tumalikod siya sakin.
Wala akong nagawa kundi ang sumunod sa kanya. Sino ba naman ako para kontrahin siya sa mga gusto niya? Pamamahay niya ito, kaya siya ang may karapatan sa mga bagay-bagay.
Narating ko na ang kusina at nakita ko siyang abala sa paglalagay ng plato sa mesa. Pumunta ako doon at tinulungan siya. Tiningnan niya ako, nang magtama ang aming mga mata ay ngumiti ako sa kanya.
"Salamat." sa mga pagkakataong iyon, iyon lang ang tanging salitang lumabas sa bibig ko at wala ng iba.
**
Natapos kaming kumain at ako na ang nagprisintang maghugas ng pinagkainan namin. Nagpaalam na siya na magpapahinga na. Binilisan kong tapusin ang ginagawa ko para makapagpahinga narin ako. Pagkatapos kong hugasan ang mga plato ay isinalansan ko ang mga ito sa lalagyan.
Nagtungo na agad ako sa aking kwarto. Nang mapadako ako sa aking kwarto, hindi ko maiwasan na sulyapan ang pinto na katabi ng aking kwarto na siyang magsisilbing kwarto niya. Gusto kong katukin iyon at tanungin siya kung ayos lang ba ang tinutulugan niya.
Minabuti ko nalang na huwag nang ituloy ang binabalak ko at pumasok na ako sa aking kwarto. Isinara ko iyon pagkapasok ko. Agad akong nahiga sa malabot na kama. Doon ko lang naramdaman ang pagod sa lahat ng nangyari ngayon. Ipinikit ko ang aking mga mata at ilang saglit lang tuluyan na akong nakatulog.
Nagising ako dahil sa sikat ng araw na tumatama sa aking mukha. Idinilat ko ang aking mga mata at tiningnan ang pinagmumulan ng sikat ng araw. Nakaawang pala ang bintana, hindi ko na kasi iyon naisara kagabi dahil narin sa gusto ko na makapagpahinga.Tumayo ako at nagtungo sa bintana.
Mataas na ang sikat ng araw. Napansin ko ang orasan na nasa gilid ng bintana. Alas dyes na pala ng umaga. Agad akong lumabas ng aking kwarto at nagtungo sa sa kabilang kwarto. Pinihit ko yun at nagbabakasakali na bukas iyon. Nabuksan ko ang pintuan at itinulak ko iyon paloob. Walang tao. Asan kaya siya?
"May kailangan ka ba?" anang isang tinig sa aking likuran. Lumingon ako at tumama ang aking mukha sa malapad at matigas niyang dibdib.
"Aray!" wika ko sabay hawak sa aking noo na nasaktan sa pagkakabangga. Nilampasan niya ako at pumasok sa loob ng kwarto.
"Mamimili tayo ng mga damit mo. May pagkain na sa kusina, kumain ka muna." wika niya at isinara ang pintuan.
Agad akong nagtungo sa kusina at may nakita akong nakatakip. Binuksan ko iyon. Omelet, ang aking nakita. Umupo ako sa upuan at nagsimulang kumain. Masarap ang pagkakaluto ng Omelet, hindi lang pala siya Agent, Chef din pala.
Napangiti ako sa isiping iyon. Kahinaan ko ang lalaking magaling magluto. Tinapos ko na agad ang aking kinakain. Nang matapos ko iyon ay agad akong nagtungo sa salas para hintayin siya. Nakita ko siyang papalapit sa kinaroroonan ko at may bitbit na dress.
"Isuot mo yan, mukhang magkaparehas lang kayo ng sukat ng katawan." wika niya tsaka iniabot sakin ang dress.
Medyo may kaiksihan ang dress subalit mahaba ang manggas niyon. Mabuti yun para matakpan ang kanyang mga sugat. Bakit may ganito siyang damit pambabae dito sa bahay niya. Hindi kaya pagmamay-ari ng girlfriend niya ang damit na ito?
"Ang damit na yan ay sa kapatid ko. Minsan siyang pumasyal dito noong nakaraang buwan. Naiwan niya yan." wika niya nang mapansin siguro na titig na titig ako sa damit.
"Sige maliligo lang ako at magbibihis."
Pumunta na ako sa kwarto at pumasok sa CR para maligo. Dinama ko ang tubig na lumalabas mula sa shower. Napakasarap ng tubig na dumadaloy sa aking katawan. Pagkatapos maligo ay isinuot ko ang dress na bigay niya. Sakto nga sakin ang dress.
Tiningnan ko ang repleksyon sa salamin. Agad kong sinuklay ang buhok ko. Nang makontento na ako sa aking itsura ay lumabas na ako ng kwarto at nagtungo sa salas. Matiyagang naghihintay doon si Leonardo. Nang makita niya ako ay agad siyang tumayo.
"Tara na." tipid niyang sabi at naglakad palabas ng bahay habang ako ay nakasunod sa kanya.
Nang marating namin ang kotse niya ay agad akong sumakay sa passenger's seat at siya naman ay sa driver's seat. Binagtas na namin ang daan patungong bayan kasalungat ng dinaanan namin kanina.
"Leonardo, mag-isa ka lang ba sa bahay mo?" tanong ko sa kanya. Kahit man lang kapatid sana ang kasama niya.
"Tawagin mo nalang akong Leo, ayaw kong binabanggit ng buo ang pangalan ko. Oo, mag-isa lang ako, simula ng naging Agent ako, nakihiwalay na ako sa aking mga magulang." saad niya. Tumango ako bilang pagsang-ayon.
Hindi na ako umimik pa. Natatanaw ko na mula rito sa aking kinauupuan ang maraming tao, marahil iyon na ang bayan. Huminto kami sa harap ng isang tindahan, tindahan ng mga damit base sa nakikita ko sa loob. Bumaba ako ng sasakyan.
Sinundan ko siya sa pagpasok. Nang makapasok kami ay tumambad sakin ang mga nakahile-hilerang damit. Pumunta si Leo sa isang hilera ng damit pambabae. Sinenyasan niya ako na lumapit kaya agad naman akong lumapit sa kanya.
"Mamili ka ng mga gusto mong damit at ako ang magbabayad." wika niya.
Tumingin ako ng mga damit na pwedeng pambahay at pampasyal. Tiningnan ko si Leo na nasa likuran ko at nakatayo. Lumipat ako ng pwesto at nagtungo sa mga shorts at pantalon. Nilingon ko ulit si Leo subalit wala na siya sa likod ko. Iginala ko ang paningin ko. Nakita ko siyang may kausap na babae, base sa suot niya. Marahil saleslady ito ng naturang tindahan.
Bigla akong nakaramdam ng inis. Inalis ko ang tingin sa kanila at inabala ang sarili ko sa paghahanap ng shorts at pantalon. Namimili ako ng biglang may lumapit sakin.
"Hello Miss, pwede ba kitang makilala?" tanong sakin ng lalaking nasa harapan ko. Matangkad siya at kayumanggi ang balat. Makapal ang kilay niya. Inilahad niya ang palad sakin.
"May kailangan ka ba sa girlfriend ko?" anang boses sa aking likuran. Hindi ko na kailangang lingunin kung sino ito. Si Leo, bakit naman niya sinabi sa lalaki na girlfriend niya ako?
"Pasensya na, akala ko kasi wala siyang boyfriend e. Aalis na kami." wika niya at umalis na sa kanyang harapan. Nilingon ko si Leonardo na nakahalukipkip ngayon."Hindi mo dapat ginawa yun sa kanya, napahiya tuloy yung tao. Nakikipagkilala lang naman siya." wika ko. Oo nga, anong masama kung makipagkilala siya sa isang lalaki. Tumingin siya sakin mula sa pagtanaw sa lalaki."Sa kagaya mong tumakas, dapat maging maingat ka sa mga kinakausap at pinapakisamahan mo. Hindi ka dapat nagtitiwala basta-basta." seryuso niyang sagot.Natigilan ako. Tama siya. Bakit hindi ko naisip yun? Hindi nga dapat ako nakikipag-usap kung kani-kanino. Kinuha nito sa kamay ko ang basket na naglalaman ng mga pinamili ko."Bayaran na natin ito. Para makaalis na tayo. Pupunta pa ako sa Head Quarters. May pagsasanay kaming gagawin." wika niya at naglakad na papunta sa Counter. Sinundan ko siya patungo roon."Pwede ba akong sumama?" tanong ko sa kanya.Nilingon niya ako at tsaka ibinalik ulit ang tingin sa unahan.
Lumabas na sina Alexandra at Harold sa karinderya kasama ang dalawa. Tiningnan ko ang paligid ng karinderya. Mukhang shock pa ang mga tao sa nangyari. "Tara na. May pag-uusapan tayo." wika ni Leo sa akin. Kinuha niya ang kamay ko at tinungo na namin ang labasan ng karinderya. Lumingon ako para tingnan si Brandon na nasa likuran namin. Nakita kong nakatingin siya sa kamay ko na hawak ni Leo. **Narating na namin ni Leo ang sasakyan. Agad niyang binuksan ang passenger's seat. Sumakay ako doon. Himala, gentleman? Umikot siya sa driver's seat. Pinaandar na niya ang kotse at sinundan namin ang kotse na lulan sila Harold at Alexandra. Tumingin ako sa likuran. Nakasunod samin si Brandon. "Bakit mo ginawa yun?" tanong sakin ni Leo. Alam niya na ang ibig sabihin niya. Yung ginawa kong pagsipa sa kamay ng lalaking naka-shade. "Para iligtas ka. Eh mukhang sasaksakin ka na e." sagot ko. "Hindi mo na dapat ginawa yun, kaya ko ang sarili ko." depensa niya. "Ano ba ang mali sa ginawa ko? Kay
Leonardo'sPOV Hindi ko alam kung bakit nasabi ko ang mga bagay na yun kay Rhianna. Umupo ako sa upuan sa salas at nahilamos ko ang aking kamay sa mukha. Hindi ko maiwasan humanga sa kanya dahil sa angkin niyang kagandahan. Maputi, makinis ang balat, bilugang mga mata, at bilugang mukha. Unang kita ko palang sa kanya ay nakaramdam na ako ng atrasyon sa kanya. Lalo na kanina noong nasa Gigi's Carenderia kami habang itinutok ko sa lalaking naka-shade na napag-alaman kong Carlo Sañiego ang pangalan. Bigla nalang siyang tumayo at sinipa niya ang kamay ni Carlo Sañiego. Sobra akong nag-alala na hindi ko mawari. Sa katunayan, magaling siya. Idinadaan ko nalang sa pagsusungit ang atraksyong nararamdaman ko sa kanya. Naalala ko tuloy noong nasa Head Quarters kami at madatnan ko siyang masayang nakikipag-usap kay Brandon. Hindi ko maiwasan makaramdam ng selos, na hindi ko dapat nararamdaman sa kaniya. Iwinaglit ko sa aking isipan ang aking mga iniisip at nagpasyang kunin ang mga damit ko sa
Rhianna'sPOV"Rhianna, gusto ko maging parte ka ng aming samahan." wika ni Leo sa kanya habang nakatalikod ako at nakaharap sa niluluto ko.Saglit akong natigilan sa sinabi niya. Tama ba ang narinig ko? Gusto niya na akong isama sa grupo nila? Agad akong lumingon sa kanya. Nagtama ang aming mga mata. Bigla akong nakaramdam ng pagkaasiwa."Seryuso ka ba? Diba sabi mo kailangan magaling humawak ng armas o baril ang magiging myembro niyo?" wika ko. Natatandaan ko na yun ang sinabi niya sakin noong hiniling ko na maging parte ako ng samahan nila."Nagresign si Dianne dahil gusto na nito magfocus sa mga anak. Kaya nagpapahanap si Agent Jerald ng papalit sa kanya. Natututunan naman ang mga yun." wika nito at nginitian ako. Naninibago ako sa kanya. Nagiging palangiti na siya."Salamat Leo." wika ko at tsaka ibinalik ang pansin sa niluluto. Mukhang maganda ata epekto ng pancake na niluto ko."Basta dadaan ka sa masusing pagsasanay. Bilang Agent, katambal niyon ang panganib sa buhay mo. Kaya
"Sino ang nagbigay sayo ng Droga?" tanong ni Leo kay Carlo Sañiego na ngayon ay nakaupo habang nakaharap sa amin. Nasa tabi nito ang payat na lalaki na mukhang takot na takot. Narito kami sa silid kung saan may maliit na selda sa gilid kung saan natulog ang dalawa kagabi. May mesang sakto ang laki na nakaharap kay Carlo Sañiego. Nasa gilid nito si Leo at nakatayo. Sina Brandon, Faith at Alexandra ay nakaupo sa upuan na nasa mesa nakaharap kay Carlo Sañiego. Ako nandito sa isang tabi at nakikinig sa usapan nila."Bakit ko sasabihin? Hindi ko gusto mapahamak ang mag-iina ko." wika nito. Tumayo si Brandon at lumapit dito."Kung makikipagkaisa ka samin. Sabihin mo kung nasaan ang mag-iina mo at ililigtas namin sila. Titiyakin namin na magiging ligtas siya sa aming pangangalaga" wika ni Brandon."Si Don Ysmael, siya ang pinaka-pinuno. Inuutusan lang ako. Narinig ko sa usapan ng mga nag-utos sakin. Kapag di daw ako sumunod at nagsumbong ako, mapapahamak ang mga anak ko pati ang asawa ko.
Pagkatapos naming maidala si Mrs Sañiego sa isang lugar na ligtas kung saan mga Agent lang ang nakakaalam. Agad kaming bumalik sa Head Quarters para sa pagsasanay. Alas tres na ng hapon ng makarating kami. Pagkababa ko ng sasakyan ay agad kaming nagtungo ni Leo sa likod ng Head Quarters kung saan saan ginaganap ang pagsasanay. May nakasabit sa gitna na isang papel na may nakaguhit na tao. Hindi pa nagsisimula ang pagsasanay."Halika upo tayo doon kina Faith." yaya sakin ni Alexandra at kinuha ang kamay ko patungo sa gilid kung saan nakaupo si Faith. Iniwan ko si Leo na kausap si Harold. Umupo kami sa bakanteng silya na nasa tabi ni Faith. Lumingon sakin si Faith. Ngumiti siya sakin."Ikaw yung dinala ni Leo na sugatan diba?" tanong niya sakin."Opo, Agent. Ako nga po." wika ko sa kanya."Masyadong pormal. Just call me Faith. What's your name?" Inilahad nito ang kamay sakin at tinanggap ko iyon."Rhianna, Rhianna Evangelista." wika ko."Sandali, naiihi ako. Punta lang ako sa CR." paa
Leonardo'sPOVMinamaneho ko ang kotse papuntang Head Quarters kasama si Rhianna. Napatingin ako sa kanya habang nakatanaw siya sa labas ng bintana."Kamusta pakiramdam mo?" tanong ko sa kanya. Sobra akong nag-alala sa kanya kagabi. Sobra kong seneryuso ang laban. Hindi ko napansin na nasasaktan na pala siya.Lumingon siya sakin. Ayon na naman ang mga tingin niya. Tinging nakakahalina. Biglang lumakas ang tibok ng dibdib ko. "Ayos na ako. Salamat pala sa ginawa mong paghilot sa paa ko kagabi." wika niya tsaka ngumiti sakin. Kusang kumurba ang aking mga labi para suklian siya ng matamis na ngiti.Ibinalik ko ang atensyon sa daan. Isang linggo ang gagawing pagsasanay ni Rhianna bago kami sasabak. Ililigtas namin ang kanyang Ina at Kapatid. Ganunpaman, nandito pa rin ako sa tabi niya at handa siyang iligtas."Leo." untag sakin ni Rhianna."Bakit Rhianna?" tanong ko."May sasabihin ako." wika niya. Nilingon ko siya."Si Don Ysmael, siya ang aking amain na nagkulong samin." Naihinto ko a
Rhianna'sPOV"Leo, ikaw daw magtuturo sakin?" tanong ko nang makalapit ako sa kaniya. Paglabas ko ng Head Quarters ay nakasalubong ko si Brandon at sinabi sakin na si Leo na daw ang magtuturo sakin. Lumingon sakin si Leo saka ibinalik ang tingin sa baril na hawak. "Sa susunod nalang kita tuturuan." wika niya at tumalikod siya papuntang Head Quarters. Nasaktan ako sa sinabi niya. Dahil ba sa hindi ako nagpaalam sa kanya kaya ayaw niya na akong turuan? Hindi ko namalayan na tumulo na pala ang aking mga luha. Pinahid ko iyon ng palad ko. Hindi niya ako dapat makitang ganito. Hindi ko ipapakita sa kanya na mahina ako. "Hi Leo, tara mag-ensayo tayo." wika ng isang tinig sa aking likuran. Boses pa lang, alam kong si Carmela ang nagsalita. Lumingon ako at nakita na palapit sa kinaroroonan ko sina Alexandra, Harold, Carmela at si Leo. Umalis ako sa kinatatayuan ko. Pupunta nalang ako sa Head Quarters at doon muna mananatili. Nang matapat ako sa kanila. Kinuha ni Alexandra ang kamay ko.