ตอนที่ 7 จูบจริง

"ร้อนจัง" ใบชาพูดพึมพำเบาๆ พร้อมกับจับคอเสื้อเขย่าคลายร้อน เพราะจู่ๆ เธอก็รู้สึกร้อนๆ เย็นๆ ยังไงก็ไม่รู้ มันบอกไม่ถูก ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ 22 องศา ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

"ดื่มไปแค่นั้น เมาซะแล้วหรอ" คลินต์หัวเราะเบาๆ เมื่อเหลือบมองอาการของน้องสาวเพื่อนสนิท มันไม่ใช่อาการร้ายแรงอะไรหรอก มันก็แค่อาการกรึ่มๆ เหมือนคนจะเมามากกว่า

แต่เธอดื่มไปแค่นั้นเอง กลับเมาซะแล้ว ถ้าให้ดื่มจนหมดกระป๋องพรุ่งนี้เช้าคงได้แฮงค์ชัวร์เลย

"หน้าแดงเชียวนะ หึหึ"

"ไม่ได้เมาสักหน่อย!" ใบชาเถียงทันควัน แต่ใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอมันฟ้องชัดกว่าอะไรทั้งหมด

เขามองเธอเงียบๆ อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะยกกระป๋องในมือตัวเองดื่มจนหมด แล้วเอนตัวลงพิงพนักโซฟาอย่างผ่อนคลาย

ความเงียบอีกระลอกเข้ามาแทรกแซง ไม่มีการพูดคุยใดๆ มันเป็นความเงียบที่ไม่เชิงเป็นความอึดอัด แต่มันเป็นความรู้สึกอีกแบบมากกว่า

ผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ด้วยกันที่คอนโดสองต่อสอง ณ เวลานี้ ท่ามกลางความเย็นเยียบจากเครื่องปรับอากาศ และความมืดรอบตัว ใครบ้างจะไม่รู้สึกแปลก ถึงเขาจะเป็นเพื่อนสนิทที่พี่ชายไว้ใจ แต่ความรู้สึกนี้ใบชารู้ดีกว่าใคร

แต่เธอไม่เคยรักใคร ก็เลยไม่มั่นใจว่า นี่มันแค่การปลื้มใจเพราะเขาดีกับเธอหรือเปล่า หรือมันเป็นความรักความชอบจริงๆ

"พี่คลินต์..." ใบชาเรียกชื่อเขาเบาๆ เธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเรียกไปทำไม แค่รู้สึกอยากพูดอะไรบางอย่างกับเขา สักอย่างก็ยังดี

แต่ทว่าคนตัวโตไม่ได้ตอบกลับอะไรเธอ สายตาของเขาที่กำลังจ้องมองเธอ มันดูสงบ เยือกเย็น นิ่งราวกับผืนน้ำที่ไม่ไหวติง เธอไม่รู้ว่าท่าทีแบบนี้มันหมายความว่ายังไง

และแล้ว...ริมฝีปากของเขาก็แตะลงบนริมฝีปากของเธอ อย่างแผ่วเบา นุ่มนวล จนใบชาแทบลืมหายใจ วินาทีนั้นมันเงียบกริบ เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน

เมื่อทั้งสองผละออกจากกัน สีหน้าเขาก็ดูตกใจไม่แพ้กัน คลินต์เม้มปากแน่นราวกับเพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป

"ขะ...ขอโทษ" เขาเอ่ยเบาๆ

"......" ใบชาก้มหน้าหลบสายตาเพราะความเขินอาย หน้าเธอร้อนผ่าวจนเหมือนจะระเบิด พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก

ถึงจะยังไม่แน่ใจ แต่แค่จูบเมื่อครู่ มันก็ทำให้เธออยากหวังขึ้นมาเล็กๆ ว่าใช่

เขาอาจจะกำลังชอบเธอ เหมือนกับที่เธอกำลังชอบเขาอยู่ก็ได้

ไม่รู้สิ แต่การที่เขาจูบเธอแบบนี้ มันทำให้เธอรู้สึกอย่างนั้น

"เข้านอนกันเถอะ พี่ง่วงแล้ว สงสัยเมา" ว่าแล้วคลินต์ก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเองในทันที ทิ้งให้ใบชานั้นนั่งเขินอยู่ที่เดิม

ตัดภาพมาที่เช้าของอีกวัน

ใบชาตื่นตามเวลาที่นาฬิกาปลุก ก่อนจะลุกขึ้นอย่างงัวเงีย เพราะนอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมง จากนั้นก็รีบอาบน้ำแต่งตัวพร้อมกับเอาเอกสารที่ต้องใช้ติดมือไปด้วย จะได้ไม่ต้องย้อนกลับมาเอาตอนที่ไปรับพี่ชายออกจากโรงพยาบาล

มหาวิทยาลัยxxx

"จริงดิ! แล้วพี่ชายแกเป็นอะไรมากมั้ย"

"ก็หนักอยู่นะ แค่มันไม่ถึงกระดูก หมอก็เลยให้นอนดูอาการคืนเดียว"

"ไอ้พวกนี้นี่นะ เจอตัวแล้วแกต้องเรียกค่าทำขวัญให้เข็ดเลยนะ"

"ฉันคงคุยไม่ได้หรอก คงให้พี่เต้หรือไม่ก็พี่คลินต์เขาเป็นคนไปเจรจากันเอง ฉันเป็นเด็ก จะไปรู้เรื่องอะไร"

"ก็จริง แต่อย่าไปยอมนะ ชนแล้วหนีแบบนี้... แม่ง!!"

"ช่วงนี้ก็อาจจะยุ่งๆ หน่อยนะ วันหยุดก็คงไม่ได้ไปทำรายงานด้วย"

"ไม่เป็นไรๆ อย่าคิดมาก"

ใบชาต้องบอกเรื่องนี้กับเพื่อนๆ เพราะมันก็จะเป็นเหตุผลหลักที่เธอไม่สามารถทำตัวสบายชิวๆ ได้เหมือนกับเมื่อก่อน และไม่สามารถไปทำรายงานกับกลุ่มเพื่อนในวันหยุดได้อีกด้วย เพราะเธอต้องคอยดูแลพี่ชาย ที่ไม่รู้ว่าจะหายดีเมื่อไหร่

ตกบ่ายวันเดียวกัน

ถึงเวลาที่ใบชาจะต้องไปรับพี่ชายออกจากโรงพยาบาลแล้ว เธอนั่งรถออกไปพร้อมกับเพื่อนสนิทของพี่ชาย นั่นก็คือคลินต์

ตลอดทางทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันมากนัก บทสนทนาเล็กน้อยระหว่างทางเป็นแค่เรื่องทั่วไป ฟังดูเหมือน 'เพื่อนของพี่ชาย' กับ 'น้องสาวของเพื่อน' ที่พูดคุยกันตามมารยาท

แต่ภายใต้ท่าทีสงบหัวใจของใบชากลับเต้นแรงจนแทบควบคุมไม่อยู่

เธอแอบเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของคลินต์ขณะที่เขากำลังขับรถ แต่เขากลับนิ่งเหมือนกับว่าเรื่องเมื่อคืนเขาจำอะไรไม่ได้เลย ทำเหมือนกับว่า จูบนั้นมันไม่เคยเกิดขึ้น

หรือเขาแค่เมา แล้วลืมมันไปหมดแล้ว

เธอไม่ได้กล้าถาม และเขาก็ไม่ได้พูดอะไร เป็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดมากๆ

จนถึงโรงพยาบาล ใบชารีบลงจากรถจากนั้นก็ไปทำเรื่องเอกสารเพื่อพาพี่ชายออกจากโรงพยาบาล ต้องรับยาและต้องรับใบนัดอีก ซ้ำยังต้องล้างแผลทุกวันอีกดูแล้วกว่าจะหายดีคงได้วุ่นวายอยู่กับโรงพยาบาลจนเบื่อแน่ๆ

แต่วันนี้พี่ชายของเธอดีกว่าเดิมใบหน้าเริ่มมีสีเลือดฝาดกลับมาแล้วเมื่อเทียบกับเมื่อคืน

"เป็นยังไงบ้างพี่เต้"

"ก็ตึงๆ น่ะ สงสัยแผลถลอกมันตึง"

"หมอว่าไงบ้าง"

"ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ต้องล้างแผลทุกวัน ไม่ให้มันติดเชื้อ กินข้าวกินยา แล้วก็งดออกไปทำงานไปก่อน ยาวเลยแหละ"

"โทรบอกร้านที่มึงทำงานอยู่แล้วหรอ" คลินต์ถามขึ้นมา

"อืม...ดีหน่อยที่เถ้าแก่เขาเข้าใจ ก็เลยให้กูพักงานได้"

"ดีแล้ว จะได้พักผ่อน"

"ไปขึ้นรถกันเถอะค่ะ อย่าตากลมนานเลย เดี๋ยวเป็นไข้"

"ครับผม"

เตชินทร์ถึงจะไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ด้วยบาดแผลถลอกบนร่างกายที่มันมีอยู่หลายจุด ก็เลยต้องนั่งรถเข็น เวลาเดินก็ต้องมีคนคอยประคอง

"ขอบใจมึงมากนะไอ้คลินต์ ถ้าไม่ได้มึง กูคงแย่"

"เออ ไม่เป็นไร มึงก็เพื่อนกู"

"แล้วเราล่ะ"

"ชาทำไมคะ?"

"เห็นไอ้คลินต์มันบอกว่า เรากลัวพี่เป็นอะไรจนนอนไม่หลับ"

"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ก็นอนหลับอยู่ แค่หลับดึกเท่านั้นเอง" ประโยคท้ายเธอพูดออกมาเบาๆ เพราะมันอาจจะทำให้เธอถูกดุได้ พี่ชายของเธอไม่ค่อยชอบให้เธอนอนดึก

"พี่ไม่เป็นอะไรหรอก พี่น่ะมันแมวเก้าชีวิต"

"แล้วพี่ไม่ไปทำงานแบบนี้ มันจะไม่กระทบกับ..."

"ไม่หรอก เราน่ะเรียนไปเถอะ ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินหรอก พี่มีให้เราเรียนอยู่แล้ว"

"ถ้าอย่างนั้น พี่ต้องรอให้ตัวเองหายดีเลยนะ ค่อยกลับไปทำงาน สักสามเดือนไปเลย"

"โห...ขนาดนั้น เถ้าแก่ไม่ไล่พี่ออกเลยหรอ" เตชินทร์พูดแบบขำขัน แต่ความจริงแผลแบบนี้ใช้เวลาสักเดือนกว่าๆ ก็คงจะหายดีแล้วล่ะ

"ก็ชาอยากให้พี่หายดีก่อนนี่" พูดพร้อมกับทำหน้าบูด

"พี่รู้ครับพี่รู้ พี่ตกลงครับ พี่จะรักษาตัวจนหายดี หายสนิทเลย แล้วค่อยกลับไปทำงานต่อ โอเค๊"

"อื้อ..."

เตชินทร์รู้ดีว่าถ้าเขาไม่ทำข้อตกลงกับน้องสาวเธอจะไม่สบายใจอย่างแน่นอน ใบชาเป็นคนที่ชอบคิดเล็กคิดน้อยกับทุกเรื่อง และเป็นคนที่ใส่ใจกับทุกรายละเอียดคนรอบข้าง ยิ่งเป็นคนที่สำคัญเธอยิ่งใส่ใจ ไม่ว่าจะเป็นอะไรมาหรือแค่เจ็บป่วยเล็กน้อยเธอก็ห่วงจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว

นิสัยของเธออ่อนโยน และมักจะเป็นห่วงคนอื่นมากกว่าห่วงตัวเองเสมอ จนบางครั้ง...เธอก็ชอบถูกมองว่า คนโง่