บทที่ 34 ไม่ใช่ลูกแท้ๆ

บทที่ 34 ไม่ใช่ลูกแท้ๆ

คำพูดของปู่เหมือนเวลาหยุดนิ่ง โจฮันยืนนิ่งงันอยู่นาน ราวกับสมองกำลังพยายามประมวลคำสารภาพนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก

ปู่ถอนหายใจอีกครั้ง ดวงตาแก่ชราหลุบต่ำ ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว แต่ชัดเจนทุกถ้อยคำ

“ตอนนั้นปู่ยังหนุ่ม ทำงานเป็นครูอาสาอยู่ชายแดน… วันหนึ่งมีเด็กคนหนึ่งถูกทิ้งไว้หน้าสถานีตำรวจ ไม่มีใครรู้ว่าเขามาจากไหน ไม่มีชื่อ ไม่มีญาติ” โจฮันขมวดคิ้ว จ้องหน้าปู่ตาไม่กะพริบ “เด็กคนนั้น…คืออาของแก”

ปู่เงยหน้าขึ้นมองหลานชาย ดวงตาสั่นไหวไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย “ปู่รับเขามาเลี้ยงในนามลูกชาย ด้วยความสงสาร…แล้วก็เพราะตอนนั้นย่าของแกเพิ่งเสีย ปู่คิดว่าเราจะให้ชีวิตใหม่กับเด็กคนนั้นได้ และพ่อแกจะได้ไม่เหงา”

“แล้วเขา…รู้ไหมครับ ว่าไม่ใช่ลูกปู่จริงๆ” โจฮันถามเสียงแผ่ว

ปู่พยักหน้า

“รู้ ตอนเขาอายุสิบห้า ปู่บอกเขา เพราะปู่ไม่อยากปิดบัง”

โจฮันรู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้น ไม่ใช่เพราะโกรธหรือกลัว แต่เพราะชิ้นส่วนบางอย่างในอดีตกำลังต่อกันอย่างเงียบงัน เขานึกถึงแววตาของอาที่เปลี่ยนไป น้ำเสียงที่ไม่เคยเหมือนเดิมหลังจากช่วงเวลานั้น

“แล้วปู่…คิดว่าเขาเกี่ยวข้องกับขนมผิงไหม”

ปู่เงียบไปนาน ดวงตาเต็มไปด้ว