i’m bad ผมมันเลว SM20+

i’m bad ผมมันเลว SM20+

last updateLast Updated : 2025-05-14
By:  ฅนบนดอยOngoing
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
Not enough ratings
48Chapters
2.4Kviews
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

‘เขาเพียงใช้เธอ เป็นเครื่องมือหาความจริงเท่านั้น… โจฮัน | อายุ 30 ปี หล่อ บ้านรวย สุขุมและเย็นชา ซึ่งนิสัยเขาขัดกับหน้าตาที่หล่อเหลาปานเทพบุตรมาก ใครจะคิดว่าคนอย่างเขาก็มีบาดแผลในใจไม่ต่างจากเธอ 'เพราะเธอคือกุญแจสำคัญ ฉันจึงปล่อยให้เธอตายไม่ได้' ╰☆╮ ขนมผิง | อายุ 25 ปี น่ารัก พูดน้อย ขี้อาย ทว่าชีวิตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เมื่อเธอตกเป็นเหยื่อความรุนแรงและคนใจร้ายที่อยากลบความทรงจำเธอในอดีตของเธอ 'ผิงรู้ดีค่ะ ว่าตัวเองควรอยู่ตรงไหน…' เขาเพียงแค่ใช้เธอเป็นเครื่องมือหาความจริง…. และความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว

View More

Chapter 1

บทนำ

"I'm getting married again," Daven said. "And I won’t repeat myself, nor will I be asking for your permission."

He set his coffee cup down abruptly, ending breakfast, he hadn't even touched.

Althea stood frozen near the long dining table topped with white marble. Her fingers, still holding the spatula, began to tremble. But she kept her expression composed. She bowed her head slightly, letting Daven’s words sink in—though they felt like a slow-acting poison, quietly destroying her from the inside out.

"With Vanessa?" Her voice was barely more than a whisper.

Daven didn’t look at her. He simply took a shallow breath before replying coldly, “Yes. Who else?”

Her husband, Daven Callister, had never loved her. His heart belonged entirely to Vanessa Blake. In truth, their marriage had always been nothing more than an obstacle to his love story. But what could Althea do when the woman who arranged the marriage had been so kind to her?

Evelyn Callister—Daven’s grandmother.

Althea hadn’t wanted this marriage either. All she had wanted was a proper funeral for her mother. Everything that followed, she had accepted as fate. She had surrendered, despite the grief that still haunted her from losing her mother. But Evelyn had refused to let it end there. She demanded that her beloved grandson, Daven—the man responsible for Althea’s mother’s death—marry her as a form of atonement. Eve saw Althea as a lonely girl with no one else in the world.

Daven had only agreed because he was cornered by his grandmother’s wishes. He had no choice but to comply. But now, with Evelyn Callister gone—taken by illness two weeks ago—Daven finally saw a chance to escape a marriage he’d never wanted.

There was no reason to stay. Not anymore.

A faint, almost invisible smile appeared on Althea’s lips—not from joy, but from bitter resignation. She turned off the stove and gently set the spatula down. Once again, she closed her eyes tightly, trying to contain the storm raging inside her chest.

“I won’t stand in your way,” she said at last. Her voice was soft—so soft it barely reached across the wide room. “We both know I never had a place in your heart.”

Daven remained silent. He didn’t deny it. He didn’t correct her either. But there was the slightest flicker of disturbance in his gaze as Althea walked slowly toward him. For a moment, he thought she might cry, beg, or show just enough sorrow to make him feel guilty.

But she didn’t.

Althea stood tall. Her hands clenched lightly at the sides of her simple dress. Her long black hair flowed freely down her back, a quiet contrast to the calm strength in her posture. Her warm, light brown eyes now stared at him—blank, unreadable. At the man who had always been a stranger beneath the same roof.

Althea was beautiful, in her quiet way. But that beauty had never stirred anything in Daven. To him, Althea was nothing more than a disruption—an outsider forced into his life. And now that he had the chance to remove her, Daven intended to do exactly that.

“Give me one month of your time,” Althea said calmly. “Just one month ... Let me be your wife for real.”

Daven narrowed his eyes. “What do you mean?”

“I’ll leave, just like you want. After you say your wedding vows to the woman you love.” The words stung as they left Althea’s lips, each syllable carving pain deep into her chest. “You can divorce me, and I promise—I’ll disappear from your life for good. But before that, allow me to know what it feels like to be a wife. Not just some stranger living under your roof.”

Silence fell.

Then a dismissive laugh escaped Daven’s lips. He even wiped the corner of his eye, amused at how absurd her request sounded. What on earth was she thinking?

One month? The idea was laughable.

Daven took a step toward her, closing the distance. His eyes scanned her face, as if trying to decipher a hidden agenda. Maybe his mother had been all along—maybe Althea was just after the wealth tied to his name.

Who didn’t know Daven Callister? CEO of Callister Enterprise, one of the most influential young businessmen in Migathan City. People competed just to get close to him, especially women who thirsted for his attention. But Daven only loved one woman—and it wasn’t his wife.

It was someone else entirely—Vanessa Blake, a rising supermodel whose name was lighting up the fashion world.

“You’re serious?” he asked, his voice cold, laced with disbelief. “This isn’t some cheap soap opera, Althea.”

She gave a small nod. “I’m not asking for your love. Who am I to ask for something like that?” she said with a bitter laugh. “All I’m asking is to be treated properly—as your wife. Have dinner with me. Exchange a few words with me every day. Show me a little affection, even if it’s fake.”

She swallowed hard, her hands clenched into fists to keep herself steady. “After that, I’ll Walk away quietly. You’ll be free to marry anyone you want.”

Daven squinted, unsure whether to laugh harder or feel irritated. Yet beneath his disbelief, something in her words struck a nerve. A simple request—so painfully simple, it piqued his curiosity.

What is Althea's real purpose?

“Why not ask for something more reasonable?”

Althea fell silent. Looking away from Daven was difficult when those midnight-dark eyes were fixed on hers, commanding her not to break eye contact—not until he’d heard everything she had to say.

“If it’s money you want, just say it. I’ll give it to you.”

“No,” she said firmly, without hesitation. Her resolve had already been sealed. There was no turning back now.

“You really don’t know how to give up, do you?” Daven sneered.

“I already have, Daven,” Althea replied softly. “But I just want one memory to keep for the rest of my life. Before I walk away from you for good.”

Neither of them spoke after that.

This time, Daven’s gaze wasn’t as sharp. He looked at the woman before him with an unreadable expression. Was it confusion? Annoyance? Or... curiosity?

“I’m not promising to be nice,” he finally said.

“I never expected you to change,” Althea answered, her calmness more shattering than tears ever could be.

And with that, an unspoken agreement was formed.

One month. Thirty days for Althea to live as the wife of Daven Callister. A reality that should have existed a year ago—ever since their wedding day. But to Daven, she’d always been nothing more than an intruder.

Now, before everything ended, Althea could at least be grateful—Daven hadn’t rejected her request.

“Only one month, Althea,” Daven warned. “After that, you disappear from my sight.”

“I understand exactly what I’m asking for, Daven. You don’t have to worry.”

He scoffed, the corner of his lips curling with disdain. “And if you expect more than what I’m willing to give, I won’t hesitate to throw you out.”

Althea nodded obediently.

“Don’t you dare break your promise, Althea.” His gaze turned sharp again, piercing. “If you do, don’t blame me for destroying your life.”
Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters
No Comments
48 Chapters
บทนำ
INTRO ยามตีสามของคืนเดือนดับ ภายในโกดังเก็บของเก่าที่รกร้างและไร้ผู้คนเงียบสงัดราวกับถูกลืมเลือนไปจากโลก หลังจากครอบครัวล้มละลาย เพราะถูกคนใจร้ายโกงเงินจากบริษัทของพ่อ เธอกับแม่ก็กลายเป็นคนไร้ที่พึ่ง ต้องเร่ร่อนหาที่อยู่อาศัยกันตามยถากรรมยิ่งไปกว่านั้น พ่อผู้ที่เคยเป็นเสาหลักของบ้านกลับเลือกจบชีวิตตัวเองหนีปัญหา ทิ้งให้เธอกับแม่ต้องเผชิญความลำบากตามลำพัง…ทว่าความเงียบในค่ำคืนนี้กลับถูกทำลายด้วยเสียงเอะอะโวยวายของใครบางคนร่างผอมบางของเด็กหญิงตัวน้อยนั่งซุกอยู่ในอ้อมอกมารดาตื่นตัวขึ้นจากเสียงรบกวนซึ่งไม่เคยได้ยินมาเป็นเวลานาน ดวงตากลมโตสะท้อนแสงริบหรี่จากภายนอก พลางเงี่ยหูฟังด้วยความสงสัย ใครกันที่กล้ารบกวนความเงียบงันของสถานที่แห่งนี้…“แม่จ๋า…เสียงใครเหรอ?” เด็กหญิงกระซิบถาม ขณะที่ซุกตัวแนบอกมารดา ดวงตาคู่น้อยสอดส่ายไปยังความมืดรอบตัว มันเป็นบรรยากาศที่เธอคุ้นเคยไปเสียแล้ว“ชู่…” ผู้เป็นแม่กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น พลางโยกตัวไปมาเบาๆ ราวกับจะกล่อมให้ลูกสงบลง “นอนนะลูก”“แต่แม่…เสียงมันดัง ใครกันเหรอ?”“แม่ไม่รู้ แต่หนูนอนเถอะนะ พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว”เด็กหญิงเม้มริมฝีปากแน่น แววตาสุกใสสะ
last updateLast Updated : 2025-04-07
Read more
บทที่ 1 หลักฐานชิ้นสำคัญ
บทที่ 1 หลักฐานชิ้นสำคัญหลายปีต่อมารูปถ่ายสถานที่เกิดเหตุกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะทำงาน ข้างๆ คือแก้วเหล้าครึ่งแก้วและที่เขี่ยบุหรี่ที่เต็มไปด้วยก้นบุหรี่จนแทบล้น อย่างน้อยก็น่าจะยี่สิบมวน“ที่เกิดเหตุไม่มีอะไรต้องสงสัยเลยครับนาย ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เราค้นทุกตารางนิ้วแล้วแต่ก็ไม่พบสิ่งแปลกปลอมเลย”ลูกน้องหนุ่มวางรูปถ่ายที่หยิบขึ้นมาพิจารณาลงที่เดิม ก่อนเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่นั่งเอนตัวอยู่บนเก้าอี้ทำงานสีน้ำตาลตัวใหญ่ควันบุหรี่สีขุ่นถูกพ่นออกมาคละคลุ้งจนพรางใบหน้าคมเข้มไว้ชั่วขณะ เมื่อควันค่อยๆ จางลง ก็เผยให้เห็นแววตาเด็ดเดี่ยวของชายหนุ่ม แววตาอ่อนโยนของเด็กชายในวันวานที่เติบโตมาพร้อมแรงแค้นที่ขับเคลื่อนชีวิต ถูกแทนที่ด้วยความว่างเปล่า แม้เวลาจะผ่านไปนานหลายปี แต่ โจฮัน ไม่เคยลดละความพยายามในการตามหาคนร้ายที่ฆ่าพ่อของเขา…บุหรี่ที่ยังสูบไม่หมดถูกบี้ลงบนที่เขี่ยบุหรี่ เสียงกดดับดัง กรอบ… ก่อนจะถูกทิ้งลงไปกองรวมกับก้นบุหรี่อีกหลายมวนที่ถูกขยี้ทับกันจนแน่น“กูจะไปที่นั่นคืนนี้” เสียงทุ้มต่ำประกาศชัดลูกน้องที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงหนักใจ“แต่นายครับ… นายไปที่
last updateLast Updated : 2025-04-07
Read more
บทที่ 2 กุญแจสำคัญที่ตามหา
บทที่ 2 กุญแจสำคัญที่ตามหาผู้เป็นปู่ถอนหายใจ ทั้งเป็นห่วงและสงสารหลานชาย เขายังจำได้ดีถึงวันที่โจฮันนั่งตากฝน และในเมื่อโจฮันเป็นสายเลือดเพียงคนเดียวของลูกชายคนโต หากต้องสูญเสียหลานไปอีกคน คงเป็นเรื่องที่เขาทนไม่ได้“แต่ปู่อยากให้แกระวังตัวหน่อย พวกมันก็น่าจะจับตามองเราอยู่เหมือนกัน”“ครับ”“แล้วเรื่องประชุมจะเอายังไง?” “ให้ผมเข้าประชุมแทนโจก็ได้ พรุ่งนี้ผมต้องเข้าไปที่บริษัทอยู่แล้ว”“งั้นก็ตามที่อาว่าก็แล้วกัน ผมเองก็มีธุระหลายอย่างต้องจัดการ”“ไม่ได้ ยังไงแกก็ต้องเข้าประชุม”“อาก็ประชุมแทนผมได้”“นี่แกจะขัดคำสั่งปู่เหรอโจฮัน”โจฮันถอนหายใจยาว มองหน้าอาของตัวเอง ทั้งสองสบตากันก่อนจะเลิกคิ้วเล็กน้อย เป็นสัญญาณที่รู้กันเฉพาะพวกเขา“โอเคครับปู่” เขาตอบรับ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เตรียมตัวจะออกไป“เดี๋ยวก่อน”เสียงของปู่ทำให้เขาชะงักเล็กน้อย โจฮันหันกลับมา “ครับ?”“ระวังตัวให้ดี ปู่มีแกแค่คนเดียว ไม่อยากเสียแกไปเหมือนพ่อแก”โจฮันยิ้มบางๆ แม้แววตาจะดูอ่อนลงเพียงเสี้ยววินาที “ผมเป็นหลานปู่ ไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอกครับ”“อืม”ปู่พยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปทางมีน ลูกน้องคนสนิทของโจฮันที่เพ
last updateLast Updated : 2025-04-07
Read more
บทที่ 3 นรกขุมใหม่
บทที่ 3 นรกขุมใหม่ร่างเล็กก้มหน้าหลบสายตาดุดันของเขาด้วยความหวาดระแวง มือเรียวยกขึ้นไหว้ด้วยท่าทางวิงวอน ขณะที่หยาดน้ำตาที่ยังไม่ทันเหือดแห้งก็รินไหลลงมาอีกครั้งเช่นกัน“บอกมา วันนั้นเธอเห็นอะไรบ้าง”“ยะ… อย่าทำอะไรผิงเลย ผิงยอมแล้ว” เสียงของเธอสั่นเครือ “ถ้าเธอยอมพูด ฉันจะพาเธอออกไปจากที่นี่”“อย่าทำอะไรผิงเลยนะคะ…”“พูดไม่รู้เรื่องหรือไงวะ!”“นายครับ ผมว่าเธออยู่ในสภาพที่ยังให้คำตอบไม่ได้”โจฮันปรายตามองลูกน้องครู่หนึ่ง ก่อนจะตวัดสายตากลับไปที่หญิงสาว พลันเล็งปืนไปยังร่างเล็กที่นั่งตัวสั่นอยู่บนพื้น“เลือกเอา จะตายอยู่ที่นี่… หรือพูดความจริง”เมื่อเห็นปลายกระบอกปืนเล็งมาทางตน รวมถึงแววตาดุดันของชายตรงหน้า ความกลัวก็แล่นพล่านไปทั่วร่าง หญิงสาวตัวสั่นเทา ฟุบลงกับพื้น ใช้แขนที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำกอดตัวเองราวกับเป็นเกราะกำบัง แม้ว่ามันจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยก็ตาม“ผมว่าเธอ…”“หุบปาก! กูไม่ได้สั่งให้มึงพูด”“…” มีนก้มหน้าลงทันทีโจฮันถอนหายใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง“เอาไงต่อครับ”“เอาตัวมันกลับไป”“ขี้ยาแบบนี้จะให้ข้อมูลอะไรเราได้เหรอครับ” มีนปรายตามองเข็มฉีดยาบนพื้นอย่างดูแคลน “ผมกลัว
last updateLast Updated : 2025-04-07
Read more
บทที่ 4 ทาสยานรก
บทที่ 4 ทาสยานรกโจฮันพยักพเยิดไปทางรถของตัวเอง เป็นสัญญาณให้มีนพาหญิงสาวไปขึ้นรถคันนั้นแทน“นายจะพาเธอไปไหนครับ?” มีนเอ่ยถามด้วยความสงสัยโจฮันเหลือบตามอง ก่อนตอบเสียงเรียบ “บ้านสวน” จากนั้นก็ลดเสียงลงต่ำ “แล้วห้ามบอกใคร ถ้าปู่รู้เรื่องนี้… มึงตาย!”มีนกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง ก่อนพยักหน้ารับ “ครับ”เขาจับแขนหญิงสาวเพื่อพยุงลงจากรถ แต่เธอกลับสะบัดตัวขัดขืนสุดแรง ร่างเล็กเริ่มดิ้นรนจนเสียหลักล้มลงกับพื้น ใบหน้าหวาดหวั่นเต็มไปด้วยคราบน้ำตา“อย่าพาฉันไป! ขอร้องล่ะ…” เธอร้องเสียงสั่น พยายามถอยหนีไปให้ไกลจากพวกเขามีนถอนหายใจ พลางขยับเข้าไปคว้าตัวเธอไว้อีกครั้ง “อย่าดิ้นให้มากนัก เธอคิดว่าตัวเองจะหนีได้รึไง!”แต่แทนที่เธอจะยอม หญิงสาวกลับดิ้นแรงขึ้น ร่างเล็กสั่นเทาไปหมด สายตาตื่นตระหนกเหมือนลูกสัตว์ตัวน้อยที่จนมุมโจฮันมองภาพนั้นด้วยแววตาเรียบเฉย ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นชา“ถ้ายังดื้อด้าน ฉันจะเปลี่ยนใจฆ่าเธอทิ้งตรงนี้” เขาก้าวเดินเข้าไปใกล้หญิงสาว ก่อนจะบีบแก้มเธอแน่นจนความรู้สึกเจ็บแล่นเข้ามาแทนที่ความกลัว “ตอนนี้เธอมีหน้าที่เดียวคือคิดให้ออก ว่าเรื่องราวในวันนั้นมันเป็นยังไง แต่ถ้าคิดไม่
last updateLast Updated : 2025-04-08
Read more
บทที่ 5 สิ่งที่ต้องการ
บทที่ 5 สิ่งที่ต้องการกลางดึกแสงจากหน้าจอโทรศัพท์ส่องสะท้อนใบหน้าของโจฮันขณะที่เขาจ้องข้อความบนหน้าจออย่างจดจ่อ นิ้วโป้งเลื่อนขึ้นลงเป็นจังหวะ ชายหนุ่มกำลังรอใครบางคน… คนที่เขาไม่เคยเห็นหน้าและไม่เคยรู้จักมาก่อนส่งข้อความกลับมาก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์“ผมเองครับนาย ขออนุญาตเข้าไปครับ”สิ้นเสียง ประตูก็ถูกผลักเปิดออกกว้าง มีนก้าวเข้ามา ค้อมศีรษะเล็กน้อยก่อนยื่นไอแพดไปให้เจ้านาย โจฮันรับมันมา เปิดดูคลิปที่บ้านสวนด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เย็นชา ราวกับกำลังพิจารณาภาพตรงหน้าอย่างไร้ความรู้สึก ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ“ผลตรวจดีเอ็นเอเธอตรงกับหลักฐานที่พบในที่เกิดเหตุครับ” มีนรายงานเสียงราบเรียบ “เธอชื่อฉัตรฑริกา หรือขนมผิง ลูกสาวคุณนคร… เอ่อ เคยเป็นคู่ค้าเก่าของเราครับ นาย”“แล้วไงต่อ”“ครอบครัวคุณนครถูกฟ้องล้มละลายเมื่อหลายปีก่อน ตัวเขาเองก็… ฆ่าตัวตาย ส่วนภรรยาและลูกหายสาบสูญ”มีนว่าพลางกดเปิดไฟล์รูปภาพจากกล้องวงจรปิด รูปถ่ายของหญิงวัยกลางคนและเด็กสาวถูกขยายขึ้นบนหน้าจอ“นี่ครับ” เขาชี้ไปที่ภาพ “กล้องตัวนี้อยู่ห่างจากโกดังร้างประมาณสิบกิโล เท่าที่ดูจากเทปบันทึก
last updateLast Updated : 2025-04-08
Read more
บทที่ 6 พยายาม
บทที่ 6 พยายาม“ยิ่งเธอจำทุกอย่างได้เร็ว เธอก็จะเป็นอิสระเร็วขึ้นเท่านั้น”“ผิงจะพยายามจำให้ได้”แม้ไม่รู้ว่าชายหนุ่มหมายถึงเหตุการณ์ใด ขนมผิงก็เอ่ยรับปาก เธอจะพยายามถึงที่สุด เพื่ออิสระที่รออยู่เบื้องหน้า“ผิง…ขะ ขอ…ยาได้ไหม”“ไม่ได้”คำตอบที่เด็ดขาดทำให้เธอรู้สึกสิ้นหวัง ร่างกายของเธอจะทนรับความทรมานนี้ได้นานแค่ไหนกัน? ไม่มีใครรู้….“หน้าที่ของเธอคือจำทุกอย่างให้ได้เท่านั้น และอย่าลืมว่าเธอไม่มีสิทธิ์ร้องขอสิ่งที่ต้องการ”พูดจบ โจฮันก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ดวงตาคมกริบปรายมองร่างเล็กครู่หนึ่งก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องหลายชั่วโมงก่อน ลูกน้องที่เขาส่งไปเฝ้าตึกร้างโทรมารายงานว่ามีกลุ่มคนจำนวนมากเดินออกมาจากที่นั่น ท่าทางของแต่ละคนเต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์ แต่ที่แปลกคือ…ทุกคนสวมหน้ากากปิดบังใบหน้า“นายจะกลับตอนนี้เลยไหมครับ?” มีนรีบสาวเท้าตามหลังเจ้านาย“อืม เฝ้าให้ดี”“ครับ”“แล้วอย่าให้สิ่งที่เธอร้องขอ จำเอาไว้”“ครับ”“พวกมันใช้ยาเพื่อทำให้เด็กนั่นจำอะไรไม่ได้”“นายรู้ได้ยังไงครับ?”โจฮันจ้องหน้าลูกน้องก่อนจะยื่นปืนให้เขา “ถ้าเธอยังจำอะไรไม่ได้ ก็จัดการซะ”“แต่นายครับ…”“ฉันไม่เลี้
last updateLast Updated : 2025-04-10
Read more
บทที่ 7 เศษเสี้ยวความทรงจำ
บทที่ 7 เศษเสี้ยวความทรงจำช่วงเย็นของวัน โจฮันเพิ่งตื่นจากการพักผ่อน เขาเอื้อมมือควานหาโทรศัพท์ พลางเปิดดูข้อความจากคนคนหนึ่ง หวังว่าจะมีอะไรเคลื่อนไหวในกล่องข้อความบ้าง ทว่ามีเพียงความว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่ข้อความเดียวก๊อก ก๊อก“นายครับ อาหารเย็นพร้อมแล้วครับ”“อืม”โจฮันขานรับ พร้อมขยับลุกจากเตียง มือหนานวดคลึงขมับเบาๆ ไล่ความมึนงง ก่อนจะก้าวออกจากห้องพัก“แม่บ้านทำข้าวต้มไว้ให้ครับ และนี่ยาลดอาการอักเสบ…” มีนว่าพลางยื่นยาให้ แต่ยังพูดไม่ทันจบ เจ้านายก็เดินเลยผ่านไป ก้าวขึ้นบันไดมุ่งหน้าไปยังชั้นสองทันที“นายจะไปไหนครับ?”ไม่มีคำตอบ มีนได้แต่ถอนหายใจ ยกมือเกาหัวแกรกๆ ก่อนพึมพำกับตัวเอง “นายนะนาย… ถ้าคุณท่านรู้เข้า ไอ้มีนหัวขาดแน่” ว่าแล้วเขาก็รีบสาวเท้าตามไปยังห้องของขนมผิงปึ่ง!ประตูถูกผลักเปิดออกอย่างแรง เสียงดังจนร่างเล็กที่นั่งเหม่อลอยอยู่สะดุ้งโหยง เธอหันขวับไปมอง ก่อนจะรีบกอดหมอนข้างแน่นขึ้นโจฮันก้าวตรงไปหาเธอ จับไหล่เล็กบีบไว้แน่น ปลายนิ้วโป้งแตะลงบนรอยแผลเป็นตรงหัวไหล่ของหญิงสาว เพราะเขาเพิ่งเห็นมันก็ตอนที่เธอเปลี่ยนชุดใหม่นี้“รอยนี่ ได้มายังไง”“ระ… รอย?” ขนมผิงกะพริบตา
last updateLast Updated : 2025-04-10
Read more
บทที่ 8 หนีไม่พ้น
บทที่ 8 หนีไม่พ้นหลายวันต่อมา…ร่างบางในชุดผ้าฝ้ายปักลายสีขาวยังคงนั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมเดิม สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างบานเดียวของห้องนอน สายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาอย่างแผ่วเบา ทว่าภาพที่อยู่นอกหน้าต่างกลับไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยสักวัน และนี่ก็เป็นวันที่เจ็ดแล้วที่เธอไม่เห็นหน้าโจฮัน“ทานผลไม้หน่อยนะคะ เพิ่มวิตามิน”เสียงแม่บ้านสาวดังขึ้นพร้อมกับวางจานผลไม้ลงบนโต๊ะข้างเตียง“อย่าลืมทานนะคะ”“ผิงอยากออกไปเดินเล่น… ได้ไหมคะ”หญิงสาวเอ่ยถามเสียงแผ่ว ทว่าก็ไม่ได้คาดหวังคำตอบ เพราะรู้อยู่แล้วว่าต่อให้ขอไป ก็อาจไม่มีใครอนุญาตให้เธอออกไปข้างนอกได้“ขอโทษด้วยนะคะ ฉันเองก็ไม่รู้จะไปถามใครเหมือนกัน”“…ค่ะ”ขนมผิงยกจานผลไม้มาวางบนตักก่อนจะหยิบฝรั่งขึ้นมากัดคำเล็กๆ“ขอบคุณนะคะ ที่ดูแลผิง”“คุณเองก็สู้ๆ นะคะ ตอนนี้อาการคุณดีขึ้นมากแล้ว”คำพูดนั้นทำให้เธอเพิ่งสังเกตตัวเอง ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่อาการอยากยาเหล่านั้นค่อยๆ ลดลงไป จนแทบไม่หลงเหลือ ที่เหลืออยู่ก็เพียงร่างกายที่กำลังฟื้นตัวอย่างช้าๆ“แต่ผิงยังจำอะไรไม่ได้เลย…” เสียงหวานแผ่วลงจนแทบเป็นกระซิบ ก่อนที่ใบหน้าสวยจะก้มลงต่ำ น้ำตารื้นขึ้นมาคลอหน่วยอ
last updateLast Updated : 2025-04-10
Read more
บทที่ 9 เข็ดหลาบ
บทที่ 9 เข็ดหลาบร่างบางถูกพากลับมายังบ้านพักได้สำเร็จ ทันทีที่โจฮันก้าวเข้ามาในห้อง เขาก็คว้าข้อมือของหญิงสาว กระชากเธอให้เดินตามไปยังห้องน้ำ ก่อนจะเปิดน้ำเย็นสาดลงมาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ความเย็นเฉียบของสายน้ำทำให้เธอสะดุ้งเฮือก ถอยหนีตามสัญชาตญาณ“อึก…ปล่อยผิง!”“เลิกบ้าหรือยัง? หรือเธออยากตายจริงๆ ฉันจะได้สนองให้เดี๋ยวนี้”น้ำเย็นที่ไหลซึมผ่านเนื้อตัวทำให้สติของเธอเริ่มกลับคืนมา ดวงตาคู่งามจ้องมองเขานิ่ง ทั้งที่ยังหอบหายใจหนัก“ฉันเตือนแล้ว…หรือว่าเธออยากกลับไปอยู่จุดเดิมอีก?” เสียงเข้มเอ่ยอย่างกดดัน “ถ้าเธอต้องการแบบนั้น ฉันทำให้ได้เดี๋ยวนี้เลย”ข้อมือเรียวถูกบีบแน่นเสียจนเจ็บร้าว เธอต้องย่อตัวลง พยายามแกะมือเขาออกทีละนิ้ว“จะ…เจ็บ ผิงเจ็บ…คุณโจฮัน ปล่อยผิงเถอะ”“เจ็บงั้นเหรอ รู้ด้วยเหรอว่าเจ็บมันเป็นยังไง?” โจฮันแค่นเสียง กรามแกร่งขบเข้าหากันแน่น ยิ่งเห็นเธอร้องขอ เขายิ่งอยากให้เธอเจ็บปวดมากกว่านี้ จะได้หลาบจำเสียที…ว่าเคยตกอยู่ในสภาพที่แม้แต่ชีวิตยังร้องขอไม่ได้“เจ็บ…” เธอพึมพำเสียงแผ่ว“ออกไป!”เขาสะบัดมืออย่างแรงจนร่างบางเซถลาลงไปกองกับพื้นห้องน้ำ ไม่นานนัก แม่บ้านสาวก็นำผ
last updateLast Updated : 2025-04-10
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status