บทที่ 6 พยายาม

บทที่ 6 พยายาม

“ยิ่งเธอจำทุกอย่างได้เร็ว เธอก็จะเป็นอิสระเร็วขึ้นเท่านั้น”

“ผิงจะพยายามจำให้ได้”

แม้ไม่รู้ว่าชายหนุ่มหมายถึงเหตุการณ์ใด ขนมผิงก็เอ่ยรับปาก เธอจะพยายามถึงที่สุด เพื่ออิสระที่รออยู่เบื้องหน้า

“ผิง…ขะ ขอ…ยาได้ไหม”

“ไม่ได้”

คำตอบที่เด็ดขาดทำให้เธอรู้สึกสิ้นหวัง ร่างกายของเธอจะทนรับความทรมานนี้ได้นานแค่ไหนกัน? 

ไม่มีใครรู้….

“หน้าที่ของเธอคือจำทุกอย่างให้ได้เท่านั้น และอย่าลืมว่าเธอไม่มีสิทธิ์ร้องขอสิ่งที่ต้องการ”

พูดจบ โจฮันก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ดวงตาคมกริบปรายมองร่างเล็กครู่หนึ่งก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้อง

หลายชั่วโมงก่อน ลูกน้องที่เขาส่งไปเฝ้าตึกร้างโทรมารายงานว่ามีกลุ่มคนจำนวนมากเดินออกมาจากที่นั่น ท่าทางของแต่ละคนเต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์ แต่ที่แปลกคือ…ทุกคนสวมหน้ากากปิดบังใบหน้า

“นายจะกลับตอนนี้เลยไหมครับ?” มีนรีบสาวเท้าตามหลังเจ้านาย

“อืม เฝ้าให้ดี”

“ครับ”

“แล้วอย่าให้สิ่งที่เธอร้องขอ จำเอาไว้”

“ครับ”

“พวกมันใช้ยาเพื่อทำให้เด็กนั่นจำอะไรไม่ได้”

“นายรู้ได้ยังไงครับ?”

โจฮันจ้องหน้าลูกน้องก่อนจะยื่นปืนให้เขา “ถ้าเธอยังจำอะไรไม่ได้ ก็จัดการซะ”

“แต่นายครับ…”

“ฉันไม่เลี้ยงคนที่ไม่มีประโยชน์”

มีนก้มลงมองปืนในมือ เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนพยักหน้ารับคำ ก่อนจะเดินตามไปส่งเจ้านายขึ้นรถ และรอปิดประตูรั้วบ้านสวนให้เรียบร้อย แม้จะมีลูกน้องคอยเฝ้าอยู่หลายจุด แต่โจฮันก็ยังไม่ไว้ใจพอที่จะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามยถากรรม

พอกลับเข้ามาในเรือนไทย มีนก็ได้ยินเสียงพึมพำแผ่วเบาของขนมผิง เขารีบก้าวขึ้นไปดูในห้อง และพบหญิงสาวนั่งกอดตัวเองอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง มือทั้งสองข้างกำลังทุบตีตัวเองไม่หยุด

“เธอทำอะไร?”

“ผิงจะพยายามจำให้ได้… ผิงต้องจำให้ได้…”

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

“ผิงจะรีบจำ… ผิงต้องจำให้ได้…”

มีนเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะลุกไปหยิบเข็มฉีดยาที่หมอเตรียมไว้ แล้วกลับมาหาหญิงสาว เขากดปลายเข็มลงที่แขนเธออย่างรวดเร็ว ไม่นานนัก ร่างเล็กก็เริ่มอ่อนแรง ก่อนจะเอนตัวลงนอน แม้ร่างกายจะอ่อนล้า แต่ริมฝีปากยังคงพึมพำไม่หยุดเกี่ยวกับความทรงจำ จนในที่สุด เสียงนั้นก็ค่อยๆ เงียบไป

“ฉันจำเป็นต้องทำ” มีนพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้อง เขาปิดประตู และใส่กุญแจจากด้านนอก

เช้าวันต่อมา แสงแดดจากหน้าต่างที่ถูกเปิดโดยแม่บ้านสาวช่วยปลุกขนมผิงให้ตื่น เธอยกมือขึ้นป้องแสงจากดวงตา พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นเมื่อเห็นแม่บ้านกำลังจัดเตรียมอาหารเช้าอยู่ข้างเตียงนอนซึ่งเธอเพิ่งเห็นมันอยู่ในห้องก็เมื่อสักครู่นี้

“กินข้าวนะคะ กินเสร็จแล้วจะได้กินยา คุณจะได้หายดี”

“ยา…” ขนมผิงพึมพำ ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน

“ยาที่จะช่วยให้คุณหายจากอาการเจ็บปวด”

“ไม่!” เธอสะบัดมืออย่างแรงจนช้อนตกลงกระทบพื้นเสียงดัง ก่อนจะถอยหนีแม่บ้านอย่างหวาดระแวง ร่างเล็กนั่งกอดเข่าตัวเองแน่น น้ำตาเอ่อคลอเบ้า

“ทำไมไม่ตาย… ทำไมผิงยังไม่ตาย…” จำได้เพียงตัวเองร้องขอความตายมาตลอดหลายปี แต่ก็พบว่ายังจมอยู่กับความทรมานเหมือนตกนรกและตายทั้งเป็น

“คุณต้องกินข้าวนะคะ แล้วจะได้กินยา”

“อยากตาย…”

“ได้สิ”

เสียงเข้มดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบงัน ขนมผิงเงยหน้าขึ้นมองชายที่เพิ่งก้าวเข้ามาในห้อง โจฮันยังอยู่ในชุดเดิมจากเมื่อวาน แต่ใบหน้าของเขาดูอิดโรยราวกับไม่ได้นอนมาหลายชั่วโมง แขนข้างหนึ่งมีผ้าพันแผลพันไว้อยู่

“ส่งจานข้าวมา” เขาสั่งเสียงเรียบ สายตาจับจ้องไปที่ร่างเล็กไม่วางตา

“ผิงไม่กิน”

“ลืมที่ฉันบอกไปแล้วหรือไง…” ดวงตาของเขาเย็นเยียบลง “ยิ่งเธอขัดขืน เธอก็จะยิ่งเจ็บตัว”

ข้าวพอดีคำถูกยื่นมาจ่อปากหญิงสาว ขนมผิงมองมันด้วยแววตาหวาดหวั่น ก่อนพึมพำเสียงแผ่ว

“ผิงจำไม่ได้…แต่ผิงจะพยายาม”

“หึ!”

โจฮันแสยะยิ้ม ดวงตาคมกริบจับจ้องเธอราวกับกำลังประเมินบางอย่าง ขนมผิงลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวออกจากมุมห้อง มุมที่เธอพยายามทำให้มันเป็นพื้นที่ปลอดภัยของตัวเอง เธอรับข้าวจากมือเขาและกินไปทีละคำ จนเกือบหมดจาน แต่ถึงอย่างนั้น ร่างกายของเธอกลับรับอาหารได้เพียงน้อยนิด อาการอยากยายังคงฉุดรั้งเธอให้จมอยู่กับความทรมานไม่รู้จบ

“ฆ่าผิงเถอะ…” เธอยื่นมือไปจับมือเขาไว้แน่น คราวนี้ไม่ได้อ้อนวอนให้ปล่อยเป็นอิสระ แต่กลับวิงวอนขอให้เขาพรากชีวิตเธอไปเสีย

“ไม่ต้องห่วง ฉันทำแน่ แต่หลังจากเธอจำทุกอย่างได้เท่านั้น” โจฮันปรายตามองโซ่ที่ล่ามตรวนหญิงสาวไว้ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้ “ตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์ร้องขอความตายจากฉัน”

เขาหยิบยาเม็ดจากมือแม่บ้าน เตรียมจะป้อนให้ ทว่าขนมผิงกลับดิ้นหนีสุดแรง ร่างเล็กสะบัดตัวไปมาจนเกือบหลุดจากการควบคุม

“อย่าดื้อ” โจฮันตวัดแขนรัดร่างเธอไว้แน่นจนไม่อาจขยับหนี จากนั้นก็กระชากคางเธอให้เงยขึ้น ก่อนจะยัดยาเข้าปากเธอได้สำเร็จ

ขนมผิงสำลักจนหน้าแดงก่ำ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและโกรธแค้น

“จำเอาไว้ หน้าที่ของเธอมีแค่อย่างเดียว จำเรื่องราวเมื่อหลายปีก่อนให้ได้” ทันทีที่พูดจบ โจฮันก็ลุกขึ้น เดินออกจากห้องไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

ด้านนอก มีนเตรียมอาหารและอุปกรณ์ล้างแผลไว้รอเจ้านายเรียบร้อยแล้ว สีหน้าของเขาดูเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด “นายควรพักก่อนนะครับ” มีนเอ่ยขึ้นเบาๆ แต่โจฮันเพียงปรายตามอง ก่อนจะรับของจากมือเขาไปเงียบๆ

ภายในห้องพักใต้ถุนบ้านเรือนไทย โจฮันค่อยๆ คลายผ้าพันแผลที่แขนออก เผยให้เห็นบาดแผลจากเหตุการณ์เมื่อคืน ตอนที่เขาย้อนกลับไปยังตึกร้างและปะทะกับกลุ่มคนพวกนั้น แม้เขาจะควบคุมสถานการณ์ไว้ได้และสอบปากคำผู้รอดชีวิตบางส่วน แต่กลับพลาดท่าโดนมีดแทงที่แขน บาดแผลไม่ลึกนัก ทว่ายังคงสร้างทั้งความเจ็บปวดและความโกรธแค้นให้เขาอย่างทวีคูณ

ก๊อก ก๊อก

“ผมเองครับ นาย ให้ผมช่วยทำแผลนะครับ”

“อืม”

มีนเปิดประตูเข้ามา เขาค้อมศีรษะเล็กน้อยก่อนหยิบอุปกรณ์ทำแผลออกจากกล่อง เขาสังเกตบาดแผลแล้วเอ่ยขึ้น

“แผลต้องเย็บนะครับนาย” ด้วยความที่พอมีพื้นฐานปฐมพยาบาลอยู่บ้าง เขาจึงเตรียมทั้งเข็มเย็บแผลและยาฆ่าเชื้อไว้พร้อม

“อืม”

“นายน่าจะรอผม ไม่น่าบุกไปคนเดียวแบบนั้น” มีนพูดขึ้นระหว่างที่ลงมือเย็บแผล สีหน้าของเขาฉายแววกังวล ทว่าคำพูดนั้นกลับไม่มีผลต่อเจ้านายแม้แต่น้อย

“เมื่อวานเป็นยังไง” โจฮันถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“หลังจากที่นายกลับไป เธอก็พยายามทำร้ายตัวเองครับ ผมเลยให้ยานอนหลับไป”

“อืม”

“ผมว่าเราต้องหาสิ่งกระตุ้นเธอ อาจจะเป็นของบางอย่างที่ช่วยให้เธอจำอะไรได้บ้าง” มีนเอ่ยขึ้นพลางตัดด้ายเย็บแผล ก่อนจะหยิบสำลีชุบยาฆ่าเชื้อมาเช็ดรอบๆ และเก็บอุปกรณ์ให้เรียบร้อย “ผมคิดว่า… เราต้องทำให้เธอไว้ใจเรานะครับ ไม่รู้ว่าตอนอยู่ที่ตึกนั่นเธอเจออะไรบ้าง เพราะตอนนี้เธอยังมีอาการหวาดระแวงอยู่”

โจฮันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เป็นแค่สัตว์เลี้ยง จำเป็นต้องให้สิทธิ์มากขนาดนั้นเลยหรือไง?” เขาเงยหน้าขึ้นสบตาลูกน้อง ก่อนจะหยิบผ้าก๊อซมาปิดแผลที่แขน “ถ้าเด็กนั่นจำอะไรไม่ได้ มึงโดนแทน”

มีนนิ่งเงียบ ไม่กล้าตอบอะไร ใครจะอยากหาเรื่องใส่ตัวเองกันล่ะ…

โจฮันแค่นหัวเราะในลำคอ ก่อนพยักพเยิดให้มีนออกไปจากห้อง ด้านลูกน้องหนุ่มก็ไม่รอช้า รีบเก็บของแล้วก้าวออกไป ปล่อยให้เจ้านายได้พักผ่อนตามลำพัง

ในห้องอีกฟากหนึ่ง ขนมผิงนั่งกอดเข่าบนเตียงนุ่ม สายตาเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง ลมหายใจของเธอแผ่วเบา ตอนนี้เธอไม่ต่างอะไรจากสัตว์เลี้ยงที่ถูกกักขังไว้เพื่อผลประโยชน์ พอหมดค่า… ก็คงถูกกำจัดทิ้งสินะ

—————————————

ขอกำลังใจโน้ยยย สนุกไหมคะ 🥺