로그인공유
บทที่ 5 สิ่งที่ต้องการ
최신 업데이트:
2025-04-08 20:55:08บทที่ 5 สิ่งที่ต้องการ
กลางดึก
แสงจากหน้าจอโทรศัพท์ส่องสะท้อนใบหน้าของโจฮันขณะที่เขาจ้องข้อความบนหน้าจออย่างจดจ่อ นิ้วโป้งเลื่อนขึ้นลงเป็นจังหวะ ชายหนุ่มกำลังรอใครบางคน… คนที่เขาไม่เคยเห็นหน้าและไม่เคยรู้จักมาก่อนส่งข้อความกลับมา
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์
“ผมเองครับนาย ขออนุญาตเข้าไปครับ”
สิ้นเสียง ประตูก็ถูกผลักเปิดออกกว้าง มีนก้าวเข้ามา ค้อมศีรษะเล็กน้อยก่อนยื่นไอแพดไปให้เจ้านาย โจฮันรับมันมา เปิดดูคลิปที่บ้านสวนด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เย็นชา ราวกับกำลังพิจารณาภาพตรงหน้าอย่างไร้ความรู้สึก ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ผลตรวจดีเอ็นเอเธอตรงกับหลักฐานที่พบในที่เกิดเหตุครับ” มีนรายงานเสียงราบเรียบ “เธอชื่อฉัตรฑริกา หรือขนมผิง ลูกสาวคุณนคร… เอ่อ เคยเป็นคู่ค้าเก่าของเราครับ นาย”
“แล้วไงต่อ”
“ครอบครัวคุณนครถูกฟ้องล้มละลายเมื่อหลายปีก่อน ตัวเขาเองก็… ฆ่าตัวตาย ส่วนภรรยาและลูกหายสาบสูญ”
มีนว่าพลางกดเปิดไฟล์รูปภาพจากกล้องวงจรปิด รูปถ่ายของหญิงวัยกลางคนและเด็กสาวถูกขยายขึ้นบนหน้าจอ
“นี่ครับ” เขาชี้ไปที่ภาพ “กล้องตัวนี้อยู่ห่างจากโกดังร้างประมาณสิบกิโล เท่าที่ดูจากเทปบันทึก สองแม่ลูกเดินผ่านจุดนี้อยู่บ่อยๆ และผมมั่นใจว่าต้องเป็นคุณฉัตรฑริกากับแม่เธออย่างแน่นอน”
โจฮันเงียบไปครู่หนึ่ง เขาเพียงแค่เอื้อมมือไปคว้าปืนบนโต๊ะทำงาน ก่อนลุกขึ้นเดินอ้อมไปด้านหน้าโต๊ะ พิงสะโพกกับขอบโต๊ะทำงานด้วยท่าทีสบายๆ สายตาจับจ้องกระบอกปืนในมือราวกับใช้ความคิด ก่อนขึ้นลำกล้องแล้วเล็งไปที่ลูกน้องหนุ่ม
“พาหมอไปที่บ้านสวน จัดการเด็กนั่นให้เรียบร้อย”
“ครับ”
วันต่อมา ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่คุ้นตาถูกปกคลุมด้วยความเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของขนมผิงที่ยังคงระบายออกมาอย่างเชื่องช้าและโรยรา
“ขอยาให้ผิง… ได้โปรด”
เธอร้องขอเสียงแผ่ว ทว่าไม่มีเสียงตอบกลับมา มีเพียงความเงียบงันที่โอบล้อมรอบตัว แต่ถึงอย่างนั้น ความหวังของเธอยังไม่ดับลง
ทันใดนั้น ประตูก็ถูกผลักเปิดออก เสียงบานประตูกระทบกับผนังก้องกังวาน แสงจากด้านนอกสาดเข้ามาจนเธอต้องยกมือขึ้นป้องดวงตาจากแสง
“จัดการเธอให้เรียบร้อยก่อนที่คุณโจฮันจะมาถึง”
“ค่ะ คุณมีน”
“ทะ ทำอะไรน่ะ! ปล่อยนะ!”
“อย่าดิ้น และอย่าขัดขืน ยิ่งเธอต่อต้าน เธอจะยิ่งเจ็บตัว!”
หญิงสาวพยายามดิ้นรน แต่แรงของเธอนั้นอ่อนล้าเกินไป แม่บ้านสาวจึงเข้ามาประคองร่างเธอ พาเดินไปยังห้องน้ำโดยไม่ให้เธอมีโอกาสขัดขืน
มือเรียวค่อยๆ ปลดเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นออก เผยให้เห็นผิวขาวที่เต็มไปด้วยร่องรอยฟกช้ำกระจายอยู่ทั่วร่างกาย
“เจ็บไหมคะ?” เสียงอ่อนโยนเอ่ยถาม ราวกับต้องการปลอบประโลม ทว่าในแววตากลับเต็มไปด้วยความเวทนา
ขนมผิงไม่ตอบ ได้แต่เม้มปากแน่นเมื่อสายน้ำเย็นเฉียบราดลงบนตัว น้ำหนักของมันราวกับใบมีดคมกริบที่บาดลงบนผิว ความเย็นซึมลึกเข้าไปถึงกระดูก จนร่างกายสั่นสะท้าน ความเจ็บปวดพวยพุ่งขึ้นมาจนเธอเผลอแสดงออกทางสีหน้า แม้พยายามข่มกลั้นเพียงใดก็ไม่อาจต้านทานได้
“จะ…เจ็บ…” ร่างบางทรุดลงนั่งกับพื้นห้องน้ำ กอดตัวเองไว้แน่น ความเย็นเฉียบของสายน้ำที่กระทบผิวทำให้ลมหายใจเธอแผ่วเบาลงเรื่อยๆ ดวงตาที่พร่าเลือนเปี่ยมไปด้วยความทรมาน “ผิงขอร้อง… ขอมันให้ผิงเถอะนะ…”
เธอเอ่ยเสียงสั่น พลางเงยหน้ามองแม่บ้านสาวด้วยแววตาเว้าวอน
“คุณต้องเลิกให้ได้นะคะ”
เสียงตอบกลับมาอย่างหนักแน่น ทว่าก็แฝงไปด้วยความเวทนา ขนมผิงเม้มปากแน่น เธอรู้ดีว่าคำขอของเธอไร้ประโยชน์
“ขอมันให้ผิง…”
เธอกระซิบแผ่ว ดวงตาสั่นระริก รู้ทั้งรู้ว่าคำร้องขอของเธอจะถูกปฏิเสธ แต่ความอยากก็เกาะกินจิตใจจนเธอไม่อาจหยุดตัวเองได้
ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ร่างกายเธอสะอาดขึ้น เสื้อผ้าชุดใหม่ถูกสวมทับแทนสิ่งที่ขาดหลุดรุ่ย ใบหน้าที่เคยซูบซีดเผยให้เห็นโครงหน้าสวยอย่างชัดเจนกว่าเดิม ทว่าความหวาดระแวงในแววตายังคงอยู่
เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นใกล้เข้ามา ขนมผิงสะดุ้ง เธอสะบัดมือแม่บ้านออกก่อนถอยกรูดไปยังมุมห้อง ด้วยร่างกายสั่นเทาจนควบคุมไม่ได้
“หมอจะตรวจเธอ ดูแลให้ดี”
เสียงเย็นเยียบของมีนกดลงมาในอากาศ เขาก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอ ก่อนจะย่อตัวลง กระซิบเสียงเรียบข้างหู
“ถ้าเธอไม่ให้ความร่วมมือ… เธออาจจะเจ็บตัวมากกว่านี้ก็ได้”
ขนมผิงเม้มริมฝีปากแน่น ยิ่งไม่กล้าเงยหน้าสบตา แต่ก็รับรู้ได้ถึงแรงกดดันจากสายตาดุดันของเขา
เมื่อมีนก้าวออกจากห้องไป หมอและผู้ช่วยก็เข้ามาแทนที่ ขนมผิงยังคงต่อต้าน เธอดิ้นรนจนวินาทีสุดท้าย แต่สุดท้ายก็ไร้ผล เข็มฉีดยาจิ้มลงบนแขน และยาเริ่มออกฤทธิ์ เปลือกตาเธอหนักอึ้ง สติเลือนรางก่อนที่ทุกอย่างจะจมดิ่งลงสู่ความมืดมิด
“อาการของเธอเป็นยังไงบ้าง?” มีนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด สายตาจับจ้องไปยังหมอที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“เบื้องต้น เรายังพบสารเสพติดในร่างกายของคนไข้ครับ การให้เธอเลิกแบบหักดิบแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย และผลข้างเคียงจากอาการอยากยาอาจรุนแรงมาก”
“แล้วต้องทำยังไง”
“ต้องมีคนคอยดูแลเธออย่างใกล้ชิดครับ พยายามหาอะไรให้เธอทำเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ และหมอจะให้ยาเพื่อช่วยลดอาการลง”
มีนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามสิ่งที่เขากังวลมากที่สุด
“หมอคิดว่า… ถ้าเธอหายดีแล้ว เธอจะจำเรื่องราวเมื่อหลายปีก่อนได้ไหม?”
หมอถอนหายใจเบาๆ พลางส่ายหน้าเล็กน้อย
“ตอบยากครับ สารเสพติดทำลายระบบประสาทส่วนกลาง ไม่แน่ว่าเธออาจจำได้บางส่วน… แต่ต้องผ่านการบำบัดอย่างต่อเนื่อง และต้องทานยาที่หมอให้จนครบ”
“เรายังมีหวังใช่ไหม?”
“ยังพอมีครับ คุณมีน”
“ครับ…”
“แต่อย่างที่บอก ต้องดูแลเธออย่างใกล้ชิด อาการอยากยาจะเกิดขึ้นบ่อยกว่าเดิม หากควบคุมไม่ได้จริงๆ หมอจะให้ยานอนหลับช่วยครับ”
“เข้าใจแล้ว ขอบคุณมากครับหมอ” มีนตอบรับ แม้สีหน้ายังเคร่งเครียด แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความหวังริบหรี่ที่ยังคงเหลืออยู่
ไม่นานนัก โจฮันก็มาถึง สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์อย่างชัดเจน แม้ไม่อาจแน่ใจว่าอะไรเป็นต้นเหตุของความขุ่นมัวในใจ แต่เมื่อก้าวเข้ามาในห้อง เขาก็ปรับสีหน้าให้เรียบนิ่งตามเดิม
เสียงลากเก้าอี้ดังขึ้น ทำให้ร่างบางที่กำลังหลับใหลสะดุ้งเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ ความหวาดระแวงยังคงหลงเหลืออยู่ในภวังค์ของเธอ
“เธอเพิ่งหลับไปครับนาย หมอให้ยานอนหลับเพราะอาการอยากยาของเธอรุนแรงขึ้น”
“แล้วไง?”
“เรายังพอมีหวังครับนาย หากเธอรักษาหาย บางทีเธออาจจะจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้”
“อืม”
ร่างสูงทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ดวงตาคมจับจ้องหญิงสาวในชุดเดรสสีขาวตัวใหม่ไม่วางตา
“อีกกี่นาทีเธอจะฟื้น?”
“เอ่อ…น่าจะอีกสักพักนะครับ”
“สามสิบนาที”
“ครับ?”
“กูมีเวลาแค่สามสิบนาที”
“ครับนาย”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น มีนจึงรีบเดินเข้าไปปลุกหญิงสาว เขาเขย่าร่างเธอเบาๆ แล้วประคองใบหน้าพลางสั่นไปมาเล็กน้อย จนกระทั่งเปลือกตาคู่นั้นค่อยๆ เปิดขึ้น แม้ยังเต็มไปด้วยความงัวเงียก็ตาม
“อื้อ~ ทะ ทำอะไร จะทำอะไร” ริมฝีปากที่เริ่มมีเลือดฝาดขยับเปล่งเสียงถามคนตรงหน้า ก่อนที่สายตาจะโฟกัสชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่
มีนพยักพเยิดหน้าไปทางเจ้านายของเขา แล้วออกแรงดันตัวหญิงสาว ซึ่งขนมผิงก็รู้งาน เธอจึงค่อยๆ คลานเข้าไปจนหยุดนั่งอยู่ตรงหน้าในระยะใกล้ชิดกัน กลิ่นบุหรี่ที่ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศทำให้เธอเวียนหัว ทั้งยังพะอืดพะอมจนอยากจะอ้วกออกมา ทว่าใบหน้าที่เริ่มแดงซ่านกลับถูกปลายนิ้วเรียวเชยขึ้นจนได้สบตากับเขาตรงๆ
“ขนมผิง ฉัตรฑริกา…”
“คะ คุณ….”
“สิ่งเดียวที่ฉันต้องการจากเธอ…” เขาค่อยๆ ใช้นิ้วโป้งไล้ผิวแก้มนวลของเธออย่างอ่อนโยน และมองสำรวจใบหน้าที่ไร้สิ่งสกปรก “คือเธอต้องจำให้ได้ ว่าเหตุการณ์ในวันนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง!”
“แล้วคุณจะปล่อยผิงใช่ไหม…”
“หึหึ ใช่”
สองมือกอดขาเขาไว้แน่น ใบหน้าสวยแนบลงกับต้นขาเขา รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าที่เริ่มมีความหวัง
“ผิงจะพยายาม จะพยายามจำให้ได้…”
—————————————
น้อนนน สงสาร 🥹
관련 챕터
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 6 พยายาม
บทที่ 6 พยายาม“ยิ่งเธอจำทุกอย่างได้เร็ว เธอก็จะเป็นอิสระเร็วขึ้นเท่านั้น”“ผิงจะพยายามจำให้ได้”แม้ไม่รู้ว่าชายหนุ่มหมายถึงเหตุการณ์ใด ขนมผิงก็เอ่ยรับปาก เธอจะพยายามถึงที่สุด เพื่ออิสระที่รออยู่เบื้องหน้า“ผิง…ขะ ขอ…ยาได้ไหม”“ไม่ได้”คำตอบที่เด็ดขาดทำให้เธอรู้สึกสิ้นหวัง ร่างกายของเธอจะทนรับความทรมานนี้ได้นานแค่ไหนกัน? ไม่มีใครรู้….“หน้าที่ของเธอคือจำทุกอย่างให้ได้เท่านั้น และอย่าลืมว่าเธอไม่มีสิทธิ์ร้องขอสิ่งที่ต้องการ”พูดจบ โจฮันก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ดวงตาคมกริบปรายมองร่างเล็กครู่หนึ่งก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องหลายชั่วโมงก่อน ลูกน้องที่เขาส่งไปเฝ้าตึกร้างโทรมารายงานว่ามีกลุ่มคนจำนวนมากเดินออกมาจากที่นั่น ท่าทางของแต่ละคนเต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์ แต่ที่แปลกคือ…ทุกคนสวมหน้ากากปิดบังใบหน้า“นายจะกลับตอนนี้เลยไหมครับ?” มีนรีบสาวเท้าตามหลังเจ้านาย“อืม เฝ้าให้ดี”“ครับ”“แล้วอย่าให้สิ่งที่เธอร้องขอ จำเอาไว้”“ครับ”“พวกมันใช้ยาเพื่อทำให้เด็กนั่นจำอะไรไม่ได้”“นายรู้ได้ยังไงครับ?”โจฮันจ้องหน้าลูกน้องก่อนจะยื่นปืนให้เขา “ถ้าเธอยังจำอะไรไม่ได้ ก็จัดการซะ”“แต่นายครับ…”“ฉันไม่เลี้
최신 업데이트 : 2025-04-10i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 7 เศษเสี้ยวความทรงจำ
บทที่ 7 เศษเสี้ยวความทรงจำช่วงเย็นของวัน โจฮันเพิ่งตื่นจากการพักผ่อน เขาเอื้อมมือควานหาโทรศัพท์ พลางเปิดดูข้อความจากคนคนหนึ่ง หวังว่าจะมีอะไรเคลื่อนไหวในกล่องข้อความบ้าง ทว่ามีเพียงความว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่ข้อความเดียวก๊อก ก๊อก“นายครับ อาหารเย็นพร้อมแล้วครับ”“อืม”โจฮันขานรับ พร้อมขยับลุกจากเตียง มือหนานวดคลึงขมับเบาๆ ไล่ความมึนงง ก่อนจะก้าวออกจากห้องพัก“แม่บ้านทำข้าวต้มไว้ให้ครับ และนี่ยาลดอาการอักเสบ…” มีนว่าพลางยื่นยาให้ แต่ยังพูดไม่ทันจบ เจ้านายก็เดินเลยผ่านไป ก้าวขึ้นบันไดมุ่งหน้าไปยังชั้นสองทันที“นายจะไปไหนครับ?”ไม่มีคำตอบ มีนได้แต่ถอนหายใจ ยกมือเกาหัวแกรกๆ ก่อนพึมพำกับตัวเอง “นายนะนาย… ถ้าคุณท่านรู้เข้า ไอ้มีนหัวขาดแน่” ว่าแล้วเขาก็รีบสาวเท้าตามไปยังห้องของขนมผิงปึ่ง!ประตูถูกผลักเปิดออกอย่างแรง เสียงดังจนร่างเล็กที่นั่งเหม่อลอยอยู่สะดุ้งโหยง เธอหันขวับไปมอง ก่อนจะรีบกอดหมอนข้างแน่นขึ้นโจฮันก้าวตรงไปหาเธอ จับไหล่เล็กบีบไว้แน่น ปลายนิ้วโป้งแตะลงบนรอยแผลเป็นตรงหัวไหล่ของหญิงสาว เพราะเขาเพิ่งเห็นมันก็ตอนที่เธอเปลี่ยนชุดใหม่นี้“รอยนี่ ได้มายังไง”“ระ… รอย?” ขนมผิงกะพริบตา
최신 업데이트 : 2025-04-10i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 8 หนีไม่พ้น
บทที่ 8 หนีไม่พ้นหลายวันต่อมา…ร่างบางในชุดผ้าฝ้ายปักลายสีขาวยังคงนั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมเดิม สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างบานเดียวของห้องนอน สายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาอย่างแผ่วเบา ทว่าภาพที่อยู่นอกหน้าต่างกลับไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยสักวัน และนี่ก็เป็นวันที่เจ็ดแล้วที่เธอไม่เห็นหน้าโจฮัน“ทานผลไม้หน่อยนะคะ เพิ่มวิตามิน”เสียงแม่บ้านสาวดังขึ้นพร้อมกับวางจานผลไม้ลงบนโต๊ะข้างเตียง“อย่าลืมทานนะคะ”“ผิงอยากออกไปเดินเล่น… ได้ไหมคะ”หญิงสาวเอ่ยถามเสียงแผ่ว ทว่าก็ไม่ได้คาดหวังคำตอบ เพราะรู้อยู่แล้วว่าต่อให้ขอไป ก็อาจไม่มีใครอนุญาตให้เธอออกไปข้างนอกได้“ขอโทษด้วยนะคะ ฉันเองก็ไม่รู้จะไปถามใครเหมือนกัน”“…ค่ะ”ขนมผิงยกจานผลไม้มาวางบนตักก่อนจะหยิบฝรั่งขึ้นมากัดคำเล็กๆ“ขอบคุณนะคะ ที่ดูแลผิง”“คุณเองก็สู้ๆ นะคะ ตอนนี้อาการคุณดีขึ้นมากแล้ว”คำพูดนั้นทำให้เธอเพิ่งสังเกตตัวเอง ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่อาการอยากยาเหล่านั้นค่อยๆ ลดลงไป จนแทบไม่หลงเหลือ ที่เหลืออยู่ก็เพียงร่างกายที่กำลังฟื้นตัวอย่างช้าๆ“แต่ผิงยังจำอะไรไม่ได้เลย…” เสียงหวานแผ่วลงจนแทบเป็นกระซิบ ก่อนที่ใบหน้าสวยจะก้มลงต่ำ น้ำตารื้นขึ้นมาคลอหน่วยอ
최신 업데이트 : 2025-04-10i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 9 เข็ดหลาบ
บทที่ 9 เข็ดหลาบร่างบางถูกพากลับมายังบ้านพักได้สำเร็จ ทันทีที่โจฮันก้าวเข้ามาในห้อง เขาก็คว้าข้อมือของหญิงสาว กระชากเธอให้เดินตามไปยังห้องน้ำ ก่อนจะเปิดน้ำเย็นสาดลงมาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ความเย็นเฉียบของสายน้ำทำให้เธอสะดุ้งเฮือก ถอยหนีตามสัญชาตญาณ“อึก…ปล่อยผิง!”“เลิกบ้าหรือยัง? หรือเธออยากตายจริงๆ ฉันจะได้สนองให้เดี๋ยวนี้”น้ำเย็นที่ไหลซึมผ่านเนื้อตัวทำให้สติของเธอเริ่มกลับคืนมา ดวงตาคู่งามจ้องมองเขานิ่ง ทั้งที่ยังหอบหายใจหนัก“ฉันเตือนแล้ว…หรือว่าเธออยากกลับไปอยู่จุดเดิมอีก?” เสียงเข้มเอ่ยอย่างกดดัน “ถ้าเธอต้องการแบบนั้น ฉันทำให้ได้เดี๋ยวนี้เลย”ข้อมือเรียวถูกบีบแน่นเสียจนเจ็บร้าว เธอต้องย่อตัวลง พยายามแกะมือเขาออกทีละนิ้ว“จะ…เจ็บ ผิงเจ็บ…คุณโจฮัน ปล่อยผิงเถอะ”“เจ็บงั้นเหรอ รู้ด้วยเหรอว่าเจ็บมันเป็นยังไง?” โจฮันแค่นเสียง กรามแกร่งขบเข้าหากันแน่น ยิ่งเห็นเธอร้องขอ เขายิ่งอยากให้เธอเจ็บปวดมากกว่านี้ จะได้หลาบจำเสียที…ว่าเคยตกอยู่ในสภาพที่แม้แต่ชีวิตยังร้องขอไม่ได้“เจ็บ…” เธอพึมพำเสียงแผ่ว“ออกไป!”เขาสะบัดมืออย่างแรงจนร่างบางเซถลาลงไปกองกับพื้นห้องน้ำ ไม่นานนัก แม่บ้านสาวก็นำผ
최신 업데이트 : 2025-04-10i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 10 ข้อเสนอ
บทที่ 10 ข้อเสนอแววตาที่เคยหม่นหมองกลับมาสดใสอีกครั้ง เธอแสดงออกอย่างชัดเจนว่าสนใจข้อเสนอนั้นมากจนลืมตัวก้าวเข้าไปใกล้เขา ทำให้ระยะห่างระหว่างทั้งสองลดลงจนใบหน้าแทบจะแนบชิดกัน“ผิงต้องทำยังไงเหรอคะ”“หึ… รู้งานนี่” โจฮันก้มมองเตียงของหญิงสาว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธออีกครั้ง “ข้อเสนอนั้นง่ายมาก”“ผิงจะทำ…” เธอเอื้อมมือจับแขนเขาหลวมๆ ดวงตาเป็นประกายด้วยความดีใจ ขณะรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ “ข้อเสนอนั้น…” ปลายนิ้วเรียววางลงบนต้นขาของชายหนุ่มโดยไม่รู้ตัว“ถ้าเธอพูดอะไรเกี่ยวกับอดีต ฉันจะให้รางวัลหนึ่งอย่าง และถ้าเป็นข้อมูลที่เป็นประโยชน์ ฉันก็จะให้รางวัลเพิ่มขึ้นเป็นรอบๆ ไป”“ผิง… ขอรางวัลจากคุณโจฮันได้จริงๆ เหรอคะ”“นี่เป็นข้อเสนอที่ฉันให้เธอ สุดแล้วแต่เธอจะทำได้ไหม ถ้าอยากได้ ก็จงแลกมันมาด้วยความทรงจำของเธอ”“ค่ะ” รอยยิ้มหวานผุดขึ้นบนใบหน้าที่เริ่มมีน้ำมีนวลขึ้นจนโจฮันอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ “ผิงเคยบอกคุณโจฮัน… ว่า…”เสียงเธอขาดหายไปในอากาศ เมื่อฝ่ามือหนาวางลงบนไหล่บอบบางของเธอ โจฮันค่อยๆ ปลดสายเดรสลงอย่างช้าๆ สายตาจับจ้องร่องรอยที่พวกคนชั่วได้ฝากไว้บนเรือนร่างของเธอในดวงตาของเขา ราวกับม
최신 업데이트 : 2025-04-10i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 11 รางวัลเด็กดี
บทที่ 11 รางวัลเด็กดีเมื่อรับรู้ได้ว่า การที่เธอทำตัวดีมีประโยชน์กับโจฮันจะได้รางวัลตามที่เขาบอกไว้จริงๆ ขนมผิงก็ไม่อยู่นิ่ง เธอพยายามนึกภาพเหตุการณ์ทุกอย่าง และไหว้วานให้มีนโทรหาโจฮันเพื่อเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง“ไม่โทร โทรไปก็ไม่ได้คุย คุณโจฮันเข้าประชุมอยู่” มีนชักสีหน้าใส่ด้วยความรำคาญใจนิดหน่อย ตั้งแต่เธอรู้ว่ามีเพียงเขาที่ติดต่อโจฮันได้ ก็มารอร้องเขาให้โทรหาเจ้านายให้ แม้ว่าตัวเองจะอยู่ในห้อง แต่ขนมผิงก็ไม่ละความพยายาม โซ่ยาวเท่าไรเธอก็เดินมาจนสุดความยาวและนั่งรอมีนอยู่หลังประตูบานนั้น“ผิงมีเรื่องจะเล่าให้คุณโจฟังจริงๆ นะคะ”“เรื่องเดิมๆ เธอขี้โกงนะรู้ตัวไหม จะเอารางวัลอย่างเดียวไม่ได้!”“ขี้โกงเหรอ…” ริมฝีปากเริ่มเบะคว่ำ เธอกะพริบตาปริบๆ มองชายหนุ่มอย่างออดอ้อน“อย่ามาจ้องฉัน ยังไงก็ไม่ได้ เดี๋ยวนี้รู้มากนะเธอน่ะ”“พี่มีน”“พอ ไม่ต้องเรียกฉัน ยังไงก็ไม่ได้ ไม่ได้คือไม่ได้เข้าใจไหม” มีนย้ำคำเด็ดขาด เขาไม่ยอมโอนอ่อนให้เธออย่างแน่นอน ครั้งที่แล้วเขาโดนลงโทษ แผลที่หางคิ้วยังไม่หายดีเลย “กลับไปอยู่ในที่ของเธอ”“ค่ะ” เธอคลานกลับไปนั่งพิงเตียงนอน และมองแผ่นหลังกว้างของมีนซึ่งเขานั่งอย
최신 업데이트 : 2025-04-10i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 12 ชีวิตที่มีค่า
บทที่ 12 ชีวิตที่มีค่าหลายชั่วโมงต่อมา หลังจากที่หมอเข้ามาตรวจอาการ ขนมผิงก็ยังคงพักรักษาตัวอยู่บนเตียง ส่วนโจฮัน… เขาไม่ได้กลับบ้านเลย ยังคงอยู่ที่นี่ แถมยังสั่งให้ลูกน้องนำงานทั้งหมดมาทำต่อในห้องนอนแขก และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือเขายังไม่มีทีท่าว่าจะกลับ“คุณโจ…”เสียงแหบพร่าของหญิงสาวที่เพิ่งฟื้นจากฤทธิ์ยาเอ่ยขึ้น ทำลายความเงียบภายในห้อง โจฮันหันไปทางต้นเสียงช้าๆ เห็นเธอพยายามดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับหันไปมองเขาที่นั่งอยู่…ด้านหลังโต๊ะทำงานใช่! เธอมองไม่ผิด และไม่ได้ตาฝาด นั่นมันโต๊ะทำงานจริงๆ!“เธอเห็นอะไร”เสียงเย็นเยียบของเขาถามขึ้นทันทีที่เธอได้สติ ทำเอาขนมผิงยังประมวลคำตอบไม่ทัน ความเจ็บแปลบที่ขมับกลับตอกย้ำขึ้นมาเสียก่อน“ผิง…”“เธอเห็นหน้ามัน?”หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ อย่างกลัวๆ ก่อนจะกระซิบตอบ“เขา… เขาคือหนึ่งในห้าคนนั้น”โจฮันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน เดินตรงเข้ามาหาเธออย่างช้าๆฝ่ามือหนาประคองใบหน้าของเธอเบาๆ แต่แน่นพอจะรู้สึกได้ถึงแรงควบคุม แล้วเขาก็โน้มตัวลงมาใกล้จนลมหายใจอุ่นๆ ของเขาเป่ารดอยู่เหนือริมฝีปาก“ต่อไป…ฉันจะจับตาดูเธออยู่ที่นี่”“…”!
최신 업데이트 : 2025-04-11i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 13 รู้จักเอาตัวรอด
บทที่ 13 รู้จักเอาตัวรอด“ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้จักคำว่ากลัวเลย…แม้แต่นิดเดียว” น้ำเสียงของเขาต่ำลึก แฝงไปด้วยแรงกดดันที่หนักหน่วงร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ใกล้จนขนมผิงรู้สึกได้ถึงไอร้อนจากร่างกายเขาแผ่ซ่านเข้ามาในผิวหนัง เธอถอยหนีโดยอัตโนมัติ สมองสั่งการเร็วเท่าความกลัวที่กำลังพล่านอยู่ในหัวใจขนมผิงถอยหลังเข้าไปในห้องของตัวเองอย่างเชื่องช้า สายตายังจับจ้องเขาไม่วางตา เงาดำของเขาทอดยาวครอบคลุมร่างของเธอทุกย่างก้าวและเมื่อขาทั้งสองข้างชนเข้ากับปลายเตียง เธอก็รู้ทันทีว่า…หมดทางหนีเธอยืนนิ่ง มือสองข้างสั่นไหว ใบหน้าเริ่มซีดเผือด หัวใจเต้นถี่อย่างควบคุมไม่ได้โจฮันก้าวเข้ามาในห้อง ราวกับนักล่าที่ค่อยๆ เดินประชิดเหยื่อ เขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ สายตานิ่งราวกับกำลังมองของเล่นในมือ“ผิงไม่ทำอีกแล้ว…ผิงขอโทษ…” เสียงเธอสั่นเครือ แทบเปล่งออกมาไม่ได้ ความหวาดกลัวแล่นวาบทั่วสรรพางค์ทุกครั้งที่ลมหายใจของเขาแผ่วรดใบหน้า “ผิงขอโทษจริงๆ…”สองมือสั่นระริกยกขึ้นไหว้ ขอร้องอ้อนวอน ภาพจำเลวร้ายจากตึกร้างยังคงชัดเจน จนน้ำตาไหลพรากลงอาบสองแก้มหมับ!มือหนากระชากข้อมือเธออย่างรุนแรง ก่อนจะสะบัดออกแล้ว
최신 업데이트 : 2025-04-16
최신 챕터
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 18 รู้ว่าไม่ควรคิด (1)
บทที่ 18 รู้ว่าไม่ควรคิด (1)หลายนาทีต่อมา ขนมผิงเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพอิดโรยเต็มขั้น แม้สายน้ำเย็นจะไหลชโลมผิวกายอย่างอ่อนโยน แต่มันกลับไม่ช่วยให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นเลย ร่างกายยังหนักอึ้ง เหมือนใจยังค้างอยู่ที่ไหนสักแห่ง“คุณโจฮันไม่อยู่แล้วสินะ…” เธอพึมพำกับตัวเอง มุมปากบางยกยิ้มขึ้นน้อยๆ อย่างโล่งอก ทั้งที่ในอกกลับรู้สึกว่างเปล่าอย่างประหลาดกลิ่นอาหารที่ลอยมาตามลมจางๆ สะกิดความหิวของเธอขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เสียงท้องร้องเบาๆ ทำให้เธอจำต้องพาตัวเองมานั่งที่โต๊ะอาหารเธอเท้าคางลงบนโต๊ะ พินิจอาหารตรงหน้าอย่างเงียบๆ สายตามองเลยไปยังแก้วเล็กที่วางยาเอาไว้คู่กัน ยาตัวเดิมที่เธอคุ้นเคย และ… เม็ดใหม่ที่ถูกเพิ่มเข้ามาโดยไม่บอกกล่าวก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ เพียงสองครั้ง ขนมผิงหันไปมอง ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูอย่างช้าๆเมื่อบานประตูเปิดออก สิ่งที่ปรากฏคือมีน ชายหนุ่มที่เธอไม่ค่อยรู้จักเขามากนัก แต่ก็เริ่มคุ้นชินในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา“มีอะไรเหรอคะ พี่มีน?” น้ำเสียงเธอนุ่มนวล“นายบอกให้ฉันมาดู ว่าเธอเรียบร้อยแล้วหรือยัง”“เรียบร้อยแล้วค่ะ” ขนมผิงพยักหน้า ก่อนจะถามอย่างไม่แน่ใจ
i’m bad ผมมันเลว SM20+ ใต้อาณัติ NC+ [SM นิดๆ]
บทที่ 17ความเจ็บแปลบแล่นพล่านไปทั่วร่างกายจนใบหน้าสวยเหยเก ความใหญ่โตสอดเข้ามาในคราวเดียว ทำเอาเธอที่ตั้งรับไม่ทันและไม่คิดว่าเขาจะทำมันถึงกับตัวเกร็งไปหมด“อ้าขาออก” เสียงเข้มติดดุดังขึ้น ขณะที่ขนมผิงหลับตาแน่น ไม่กล้ามองสบตากับคนตรงหน้า ร่างกายรับรู้เพียงความเจ็บแสบที่กำลังเล่นงาน “ฉันบอกให้อ้าขาออก”“ผิงเจ็บ” เธอเอ่ยเสียงแผ่วพร่า “เจ็บจริงๆ นะคะ” จนในที่สุดเธอก็กล้าที่จะลืมตาขึ้นมองหน้าเขา หัวใจดวงน้อยกระหน่ำเต้นเร็วแทบผิดจังหวะ ยิ่งโจฮันโน้มตัวลงมาใกล้ เธอยิ่งหวั่นใจว่าจะเผลอทำอะไรออกไปให้เขารำคาญ“มองหน้า”“อื้อ…” ใบหน้าเรียวได้รูปถูกมือหนาเพียงข้างเดียวบังคับให้หันมามองสบตากับ ก่อนที่โจฮันจะก้มลง แล้วตะโบมจูบเธออย่างดุเดือด ไม่สนใจในเสียงร้องครางประท้วงด้วยความเจ็บปวดของขนมผิง ยิ่งเธอขัดขืน เขายิ่งชอบ…เขาพึงพอใจในจุดหนึ่งแล้วก็ค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าลงไปซุกไซ้ลำคอเธอ ฝากทั้งรอยแดงและรอยเขี้ยวไว้หลายจุด ความเจ็บแปลบเล่นงานเธอไม่พัก กระทั่งเขาหยัดกายขึ้น ทีนี้โจฮันไม่รอช้า เขาเริ่มเคลื่อนไหวเอวสอบช้าๆ และเนิบนาบจนเกิดเสียงทะลึ่งขึ้น“อืม~” เสียงครางต่ำของชายหนุ่มครอบงำประสาทสัมผัสขอ
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 16 ทำตัวให้มีประโยชน์ NC
บทที่ 16 ทำตัวให้มีประโยชน์ NCปลายคางมนถูกรั้งไว้มั่นด้วยแรงนิ่งแต่หนักแน่น ใบหน้าทั้งสองใกล้กันอยู่แล้ว ทว่าโจฮันกลับโน้มเข้าไปอีก จนปลายจมูกของเขาแตะกับเธออย่างจงใจ“คะ…คุณโจฮัน” เสียงเธอแผ่วพร่า ขณะที่เขายังคงจ้องตรงเข้ามา ราวกับกำลังมองผ่านผิวหนังเข้าไปถึงข้างใน“เธอคิดว่าส่วนไหนของร่างกายมีประโยชน์ที่สุด” น้ำเสียงเรียบเย็น ไร้แววหยอกล้อ แต่ทุกถ้อยคำกลับเหมือนกรุ่นไฟปลายนิ้วชี้ของเขาลากผ่านลำคอของเธออย่างไร้อารมณ์ จนถึงร่องอกแน่นตึง เนินอกเบียดเสื้อผ้าจนไม่อาจซ่อนรูปโจฮันละสายตาจากใบหน้า มองนิ้วตัวเองที่ยังวางอยู่ตรงเนินอก จากนั้นจึงค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของเธอออกทีละเม็ด ช้า ชัด เหมือนทุกการเคลื่อนไหวมีเป้าหมาย“คุณโจ…” ขนมผิงรวบมือเขาไว้แน่น ดวงตาไหวระริก “จะให้ผิงทำอะไรเหรอคะ” ริมฝีปากบางเม้มแน่น น้ำเสียงของเธอเหมือนจะสั่น แต่สิ่งที่สั่นกว่าคือโลกทั้งใบที่กำลังตกอยู่ในอุ้งมือของเขา“หึ…” โจฮันหัวเราะในลำคอ เบาและเย็นเยียบจนเธอขนลุก ท่าทีไร้เดียงสาของเธอไม่ได้เรียกเสียงหัวเราะอย่างอ่อนโยน มันคือเสียงของใครบางคนที่รู้ดีว่าเขากำลังควบคุมทุกอย่างมือใหญ่จับไหล่มนไว้มั่น ก่อนจะรูดแ
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 15 นัดดูตัว
บทที่ 15 นัดดูตัวเมื่อได้รับรายงานจากลูกน้องว่าเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยดีตามที่สั่งไว้ โจฮันก็ออกเดินทางไปหาปู่ตามเวลานัด เขามาถึงร้านอาหารก่อนเวลานิดหน่อย แต่ไม่ได้รีบเข้าไป กลับเดินอ้อมไปนั่งที่มุมสูบบุหรี่ในสวนด้านข้าง ที่ทางร้านจัดไว้ชายหนุ่มหยิบบุหรี่ออกมาจุด สูดควันเข้าไปลึกแล้วพ่นออกมาอย่างช้าๆ ควันสีขาวจางลอยฟุ้งไปในอากาศ จังหวะนั้นเอง คนกลุ่มหนึ่งเดินผ่านตรงหน้าพอดี เขาเหลือบตามองไปอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่กลับสะดุดตากับหญิงสาวในชุดเดรสสีฟ้าอ่อน เธอรีบก้มหน้าหลบสายตาแล้วเดินตามผู้ใหญ่สองคนไปเงียบๆผ่านไปเกือบสิบนาที สายจากปู่โทรเข้ามา สั่งให้เขาเข้าไปด้านในได้แล้วทันทีที่โจฮันก้าวเข้ามาในห้องอาหาร สายตาหลายคู่ก็หันมามองเขาอย่างพร้อมเพรียง ชายหนุ่มไม่ได้สนใจ เขาเดินเข้าไปนั่งลงข้างปู่ เลื่อนเก้าอี้ด้วยท่าทีเฉยชา พร้อมเอาขาสะกิดขาปู่เล็กน้อย ส่งสายตาให้แบบไม่จำเป็นต้องพูดอะไร“นี่โจฮัน หลานชายผมครับ” ปู่แนะนำ พลางหันไปมองหลานชายอย่างระวัง “โจ นี่น้องถุงแป้ง ลูกสาวของน้าบังอรกับน้าเทิด”“อืม” โจฮันพยักหน้าช้าๆ สายตาเย็นเยียบจ้องมองหญิงสาวราวกับกำลังพิจารณาอะไรบางอย่าง “ชุดสีนี้…ไม่
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 14 ตะหงิดใจ
บทที่ 14 ตะหงิดใจ09:20 | คอนโดหรูของโจฮันเสียงเปิดประตูจากห้องฝั่งตรงข้ามดังขึ้น ขนมผิงที่ตื่นนอนตั้งแต่เช้าตรู่รีบสืบเท้าเข้ามาแนบหูฟังอย่างเงียบเชียบ เสียงพูดคุยเบาๆ ดังลอดออกมา ก่อนจะตามด้วยฝีเท้าหนักของใครบางคนที่เดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้เพียงความเงียบที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่หน้าประตูเมื่อไม่มีเสียงอะไรอีก ขนมผิงจึงรวบรวมความกล้า แง้มประตูออกเล็กน้อยแล้วชะโงกหน้าสำรวจบรรยากาศภายนอก“คุณโจฮัน… ไปทำงานแล้วเหรอ?”เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนสายตาจะไล่ไปตามผนังฝั่งมุมชมวิว กระจกใสบานใหญ่สะท้อนภาพตึกสูงระฟ้าด้านนอก ทำให้เธอเกิดความอยากลองออกไปเห็นด้วยตาตัวเองแต่ทันทีที่ขยับตัวจะเดินออกไป เสียงคำสั่งของเขาที่ยังวนเวียนอยู่ในหัวกลับหยุดเธอไว้'ห้ามออกไปไหน จนกว่าฉันจะสั่ง'ขนมผิงชะงัก ถอยกลับเข้ามาอย่างว่าง่าย ปิดประตูเบาๆ แล้วเดินกลับไปนอนบนเตียงอย่างจำยอม ถึงแม้จะรู้สึกเหมือนถูกกักขังอยู่ในห้องหรู แต่ในเมื่อยังไม่มีทางเลือกอื่น เธอก็ต้องอยู่ให้เป็น12:00 | บริษัทโจฮันวางมือจากคอมพิวเตอร์ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ปล่อยสายตาให้พักจากหน้าจอที่เขาจ้องมาตลอดทั้งเช้า“นายครับ คุณท่านสั่งให้ผมเอาอา
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 13 รู้จักเอาตัวรอด
บทที่ 13 รู้จักเอาตัวรอด“ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้จักคำว่ากลัวเลย…แม้แต่นิดเดียว” น้ำเสียงของเขาต่ำลึก แฝงไปด้วยแรงกดดันที่หนักหน่วงร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ใกล้จนขนมผิงรู้สึกได้ถึงไอร้อนจากร่างกายเขาแผ่ซ่านเข้ามาในผิวหนัง เธอถอยหนีโดยอัตโนมัติ สมองสั่งการเร็วเท่าความกลัวที่กำลังพล่านอยู่ในหัวใจขนมผิงถอยหลังเข้าไปในห้องของตัวเองอย่างเชื่องช้า สายตายังจับจ้องเขาไม่วางตา เงาดำของเขาทอดยาวครอบคลุมร่างของเธอทุกย่างก้าวและเมื่อขาทั้งสองข้างชนเข้ากับปลายเตียง เธอก็รู้ทันทีว่า…หมดทางหนีเธอยืนนิ่ง มือสองข้างสั่นไหว ใบหน้าเริ่มซีดเผือด หัวใจเต้นถี่อย่างควบคุมไม่ได้โจฮันก้าวเข้ามาในห้อง ราวกับนักล่าที่ค่อยๆ เดินประชิดเหยื่อ เขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ สายตานิ่งราวกับกำลังมองของเล่นในมือ“ผิงไม่ทำอีกแล้ว…ผิงขอโทษ…” เสียงเธอสั่นเครือ แทบเปล่งออกมาไม่ได้ ความหวาดกลัวแล่นวาบทั่วสรรพางค์ทุกครั้งที่ลมหายใจของเขาแผ่วรดใบหน้า “ผิงขอโทษจริงๆ…”สองมือสั่นระริกยกขึ้นไหว้ ขอร้องอ้อนวอน ภาพจำเลวร้ายจากตึกร้างยังคงชัดเจน จนน้ำตาไหลพรากลงอาบสองแก้มหมับ!มือหนากระชากข้อมือเธออย่างรุนแรง ก่อนจะสะบัดออกแล้ว
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 12 ชีวิตที่มีค่า
บทที่ 12 ชีวิตที่มีค่าหลายชั่วโมงต่อมา หลังจากที่หมอเข้ามาตรวจอาการ ขนมผิงก็ยังคงพักรักษาตัวอยู่บนเตียง ส่วนโจฮัน… เขาไม่ได้กลับบ้านเลย ยังคงอยู่ที่นี่ แถมยังสั่งให้ลูกน้องนำงานทั้งหมดมาทำต่อในห้องนอนแขก และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือเขายังไม่มีทีท่าว่าจะกลับ“คุณโจ…”เสียงแหบพร่าของหญิงสาวที่เพิ่งฟื้นจากฤทธิ์ยาเอ่ยขึ้น ทำลายความเงียบภายในห้อง โจฮันหันไปทางต้นเสียงช้าๆ เห็นเธอพยายามดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับหันไปมองเขาที่นั่งอยู่…ด้านหลังโต๊ะทำงานใช่! เธอมองไม่ผิด และไม่ได้ตาฝาด นั่นมันโต๊ะทำงานจริงๆ!“เธอเห็นอะไร”เสียงเย็นเยียบของเขาถามขึ้นทันทีที่เธอได้สติ ทำเอาขนมผิงยังประมวลคำตอบไม่ทัน ความเจ็บแปลบที่ขมับกลับตอกย้ำขึ้นมาเสียก่อน“ผิง…”“เธอเห็นหน้ามัน?”หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ อย่างกลัวๆ ก่อนจะกระซิบตอบ“เขา… เขาคือหนึ่งในห้าคนนั้น”โจฮันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน เดินตรงเข้ามาหาเธออย่างช้าๆฝ่ามือหนาประคองใบหน้าของเธอเบาๆ แต่แน่นพอจะรู้สึกได้ถึงแรงควบคุม แล้วเขาก็โน้มตัวลงมาใกล้จนลมหายใจอุ่นๆ ของเขาเป่ารดอยู่เหนือริมฝีปาก“ต่อไป…ฉันจะจับตาดูเธออยู่ที่นี่”“…”!
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 11 รางวัลเด็กดี
บทที่ 11 รางวัลเด็กดีเมื่อรับรู้ได้ว่า การที่เธอทำตัวดีมีประโยชน์กับโจฮันจะได้รางวัลตามที่เขาบอกไว้จริงๆ ขนมผิงก็ไม่อยู่นิ่ง เธอพยายามนึกภาพเหตุการณ์ทุกอย่าง และไหว้วานให้มีนโทรหาโจฮันเพื่อเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง“ไม่โทร โทรไปก็ไม่ได้คุย คุณโจฮันเข้าประชุมอยู่” มีนชักสีหน้าใส่ด้วยความรำคาญใจนิดหน่อย ตั้งแต่เธอรู้ว่ามีเพียงเขาที่ติดต่อโจฮันได้ ก็มารอร้องเขาให้โทรหาเจ้านายให้ แม้ว่าตัวเองจะอยู่ในห้อง แต่ขนมผิงก็ไม่ละความพยายาม โซ่ยาวเท่าไรเธอก็เดินมาจนสุดความยาวและนั่งรอมีนอยู่หลังประตูบานนั้น“ผิงมีเรื่องจะเล่าให้คุณโจฟังจริงๆ นะคะ”“เรื่องเดิมๆ เธอขี้โกงนะรู้ตัวไหม จะเอารางวัลอย่างเดียวไม่ได้!”“ขี้โกงเหรอ…” ริมฝีปากเริ่มเบะคว่ำ เธอกะพริบตาปริบๆ มองชายหนุ่มอย่างออดอ้อน“อย่ามาจ้องฉัน ยังไงก็ไม่ได้ เดี๋ยวนี้รู้มากนะเธอน่ะ”“พี่มีน”“พอ ไม่ต้องเรียกฉัน ยังไงก็ไม่ได้ ไม่ได้คือไม่ได้เข้าใจไหม” มีนย้ำคำเด็ดขาด เขาไม่ยอมโอนอ่อนให้เธออย่างแน่นอน ครั้งที่แล้วเขาโดนลงโทษ แผลที่หางคิ้วยังไม่หายดีเลย “กลับไปอยู่ในที่ของเธอ”“ค่ะ” เธอคลานกลับไปนั่งพิงเตียงนอน และมองแผ่นหลังกว้างของมีนซึ่งเขานั่งอย
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 10 ข้อเสนอ
บทที่ 10 ข้อเสนอแววตาที่เคยหม่นหมองกลับมาสดใสอีกครั้ง เธอแสดงออกอย่างชัดเจนว่าสนใจข้อเสนอนั้นมากจนลืมตัวก้าวเข้าไปใกล้เขา ทำให้ระยะห่างระหว่างทั้งสองลดลงจนใบหน้าแทบจะแนบชิดกัน“ผิงต้องทำยังไงเหรอคะ”“หึ… รู้งานนี่” โจฮันก้มมองเตียงของหญิงสาว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธออีกครั้ง “ข้อเสนอนั้นง่ายมาก”“ผิงจะทำ…” เธอเอื้อมมือจับแขนเขาหลวมๆ ดวงตาเป็นประกายด้วยความดีใจ ขณะรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ “ข้อเสนอนั้น…” ปลายนิ้วเรียววางลงบนต้นขาของชายหนุ่มโดยไม่รู้ตัว“ถ้าเธอพูดอะไรเกี่ยวกับอดีต ฉันจะให้รางวัลหนึ่งอย่าง และถ้าเป็นข้อมูลที่เป็นประโยชน์ ฉันก็จะให้รางวัลเพิ่มขึ้นเป็นรอบๆ ไป”“ผิง… ขอรางวัลจากคุณโจฮันได้จริงๆ เหรอคะ”“นี่เป็นข้อเสนอที่ฉันให้เธอ สุดแล้วแต่เธอจะทำได้ไหม ถ้าอยากได้ ก็จงแลกมันมาด้วยความทรงจำของเธอ”“ค่ะ” รอยยิ้มหวานผุดขึ้นบนใบหน้าที่เริ่มมีน้ำมีนวลขึ้นจนโจฮันอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ “ผิงเคยบอกคุณโจฮัน… ว่า…”เสียงเธอขาดหายไปในอากาศ เมื่อฝ่ามือหนาวางลงบนไหล่บอบบางของเธอ โจฮันค่อยๆ ปลดสายเดรสลงอย่างช้าๆ สายตาจับจ้องร่องรอยที่พวกคนชั่วได้ฝากไว้บนเรือนร่างของเธอในดวงตาของเขา ราวกับม
