Mag-log inShare
บทที่ 5 สิ่งที่ต้องการ
Huling Na-update:
2025-04-08 20:55:08บทที่ 5 สิ่งที่ต้องการ
กลางดึก
แสงจากหน้าจอโทรศัพท์ส่องสะท้อนใบหน้าของโจฮันขณะที่เขาจ้องข้อความบนหน้าจออย่างจดจ่อ นิ้วโป้งเลื่อนขึ้นลงเป็นจังหวะ ชายหนุ่มกำลังรอใครบางคน… คนที่เขาไม่เคยเห็นหน้าและไม่เคยรู้จักมาก่อนส่งข้อความกลับมา
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์
“ผมเองครับนาย ขออนุญาตเข้าไปครับ”
สิ้นเสียง ประตูก็ถูกผลักเปิดออกกว้าง มีนก้าวเข้ามา ค้อมศีรษะเล็กน้อยก่อนยื่นไอแพดไปให้เจ้านาย โจฮันรับมันมา เปิดดูคลิปที่บ้านสวนด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เย็นชา ราวกับกำลังพิจารณาภาพตรงหน้าอย่างไร้ความรู้สึก ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ผลตรวจดีเอ็นเอเธอตรงกับหลักฐานที่พบในที่เกิดเหตุครับ” มีนรายงานเสียงราบเรียบ “เธอชื่อฉัตรฑริกา หรือขนมผิง ลูกสาวคุณนคร… เอ่อ เคยเป็นคู่ค้าเก่าของเราครับ นาย”
“แล้วไงต่อ”
“ครอบครัวคุณนครถูกฟ้องล้มละลายเมื่อหลายปีก่อน ตัวเขาเองก็… ฆ่าตัวตาย ส่วนภรรยาและลูกหายสาบสูญ”
มีนว่าพลางกดเปิดไฟล์รูปภาพจากกล้องวงจรปิด รูปถ่ายของหญิงวัยกลางคนและเด็กสาวถูกขยายขึ้นบนหน้าจอ
“นี่ครับ” เขาชี้ไปที่ภาพ “กล้องตัวนี้อยู่ห่างจากโกดังร้างประมาณสิบกิโล เท่าที่ดูจากเทปบันทึก สองแม่ลูกเดินผ่านจุดนี้อยู่บ่อยๆ และผมมั่นใจว่าต้องเป็นคุณฉัตรฑริกากับแม่เธออย่างแน่นอน”
โจฮันเงียบไปครู่หนึ่ง เขาเพียงแค่เอื้อมมือไปคว้าปืนบนโต๊ะทำงาน ก่อนลุกขึ้นเดินอ้อมไปด้านหน้าโต๊ะ พิงสะโพกกับขอบโต๊ะทำงานด้วยท่าทีสบายๆ สายตาจับจ้องกระบอกปืนในมือราวกับใช้ความคิด ก่อนขึ้นลำกล้องแล้วเล็งไปที่ลูกน้องหนุ่ม
“พาหมอไปที่บ้านสวน จัดการเด็กนั่นให้เรียบร้อย”
“ครับ”
วันต่อมา ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่คุ้นตาถูกปกคลุมด้วยความเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของขนมผิงที่ยังคงระบายออกมาอย่างเชื่องช้าและโรยรา
“ขอยาให้ผิง… ได้โปรด”
เธอร้องขอเสียงแผ่ว ทว่าไม่มีเสียงตอบกลับมา มีเพียงความเงียบงันที่โอบล้อมรอบตัว แต่ถึงอย่างนั้น ความหวังของเธอยังไม่ดับลง
ทันใดนั้น ประตูก็ถูกผลักเปิดออก เสียงบานประตูกระทบกับผนังก้องกังวาน แสงจากด้านนอกสาดเข้ามาจนเธอต้องยกมือขึ้นป้องดวงตาจากแสง
“จัดการเธอให้เรียบร้อยก่อนที่คุณโจฮันจะมาถึง”
“ค่ะ คุณมีน”
“ทะ ทำอะไรน่ะ! ปล่อยนะ!”
“อย่าดิ้น และอย่าขัดขืน ยิ่งเธอต่อต้าน เธอจะยิ่งเจ็บตัว!”
หญิงสาวพยายามดิ้นรน แต่แรงของเธอนั้นอ่อนล้าเกินไป แม่บ้านสาวจึงเข้ามาประคองร่างเธอ พาเดินไปยังห้องน้ำโดยไม่ให้เธอมีโอกาสขัดขืน
มือเรียวค่อยๆ ปลดเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นออก เผยให้เห็นผิวขาวที่เต็มไปด้วยร่องรอยฟกช้ำกระจายอยู่ทั่วร่างกาย
“เจ็บไหมคะ?” เสียงอ่อนโยนเอ่ยถาม ราวกับต้องการปลอบประโลม ทว่าในแววตากลับเต็มไปด้วยความเวทนา
ขนมผิงไม่ตอบ ได้แต่เม้มปากแน่นเมื่อสายน้ำเย็นเฉียบราดลงบนตัว น้ำหนักของมันราวกับใบมีดคมกริบที่บาดลงบนผิว ความเย็นซึมลึกเข้าไปถึงกระดูก จนร่างกายสั่นสะท้าน ความเจ็บปวดพวยพุ่งขึ้นมาจนเธอเผลอแสดงออกทางสีหน้า แม้พยายามข่มกลั้นเพียงใดก็ไม่อาจต้านทานได้
“จะ…เจ็บ…” ร่างบางทรุดลงนั่งกับพื้นห้องน้ำ กอดตัวเองไว้แน่น ความเย็นเฉียบของสายน้ำที่กระทบผิวทำให้ลมหายใจเธอแผ่วเบาลงเรื่อยๆ ดวงตาที่พร่าเลือนเปี่ยมไปด้วยความทรมาน “ผิงขอร้อง… ขอมันให้ผิงเถอะนะ…”
เธอเอ่ยเสียงสั่น พลางเงยหน้ามองแม่บ้านสาวด้วยแววตาเว้าวอน
“คุณต้องเลิกให้ได้นะคะ”
เสียงตอบกลับมาอย่างหนักแน่น ทว่าก็แฝงไปด้วยความเวทนา ขนมผิงเม้มปากแน่น เธอรู้ดีว่าคำขอของเธอไร้ประโยชน์
“ขอมันให้ผิง…”
เธอกระซิบแผ่ว ดวงตาสั่นระริก รู้ทั้งรู้ว่าคำร้องขอของเธอจะถูกปฏิเสธ แต่ความอยากก็เกาะกินจิตใจจนเธอไม่อาจหยุดตัวเองได้
ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ร่างกายเธอสะอาดขึ้น เสื้อผ้าชุดใหม่ถูกสวมทับแทนสิ่งที่ขาดหลุดรุ่ย ใบหน้าที่เคยซูบซีดเผยให้เห็นโครงหน้าสวยอย่างชัดเจนกว่าเดิม ทว่าความหวาดระแวงในแววตายังคงอยู่
เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นใกล้เข้ามา ขนมผิงสะดุ้ง เธอสะบัดมือแม่บ้านออกก่อนถอยกรูดไปยังมุมห้อง ด้วยร่างกายสั่นเทาจนควบคุมไม่ได้
“หมอจะตรวจเธอ ดูแลให้ดี”
เสียงเย็นเยียบของมีนกดลงมาในอากาศ เขาก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอ ก่อนจะย่อตัวลง กระซิบเสียงเรียบข้างหู
“ถ้าเธอไม่ให้ความร่วมมือ… เธออาจจะเจ็บตัวมากกว่านี้ก็ได้”
ขนมผิงเม้มริมฝีปากแน่น ยิ่งไม่กล้าเงยหน้าสบตา แต่ก็รับรู้ได้ถึงแรงกดดันจากสายตาดุดันของเขา
เมื่อมีนก้าวออกจากห้องไป หมอและผู้ช่วยก็เข้ามาแทนที่ ขนมผิงยังคงต่อต้าน เธอดิ้นรนจนวินาทีสุดท้าย แต่สุดท้ายก็ไร้ผล เข็มฉีดยาจิ้มลงบนแขน และยาเริ่มออกฤทธิ์ เปลือกตาเธอหนักอึ้ง สติเลือนรางก่อนที่ทุกอย่างจะจมดิ่งลงสู่ความมืดมิด
“อาการของเธอเป็นยังไงบ้าง?” มีนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด สายตาจับจ้องไปยังหมอที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“เบื้องต้น เรายังพบสารเสพติดในร่างกายของคนไข้ครับ การให้เธอเลิกแบบหักดิบแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย และผลข้างเคียงจากอาการอยากยาอาจรุนแรงมาก”
“แล้วต้องทำยังไง”
“ต้องมีคนคอยดูแลเธออย่างใกล้ชิดครับ พยายามหาอะไรให้เธอทำเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ และหมอจะให้ยาเพื่อช่วยลดอาการลง”
มีนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามสิ่งที่เขากังวลมากที่สุด
“หมอคิดว่า… ถ้าเธอหายดีแล้ว เธอจะจำเรื่องราวเมื่อหลายปีก่อนได้ไหม?”
หมอถอนหายใจเบาๆ พลางส่ายหน้าเล็กน้อย
“ตอบยากครับ สารเสพติดทำลายระบบประสาทส่วนกลาง ไม่แน่ว่าเธออาจจำได้บางส่วน… แต่ต้องผ่านการบำบัดอย่างต่อเนื่อง และต้องทานยาที่หมอให้จนครบ”
“เรายังมีหวังใช่ไหม?”
“ยังพอมีครับ คุณมีน”
“ครับ…”
“แต่อย่างที่บอก ต้องดูแลเธออย่างใกล้ชิด อาการอยากยาจะเกิดขึ้นบ่อยกว่าเดิม หากควบคุมไม่ได้จริงๆ หมอจะให้ยานอนหลับช่วยครับ”
“เข้าใจแล้ว ขอบคุณมากครับหมอ” มีนตอบรับ แม้สีหน้ายังเคร่งเครียด แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความหวังริบหรี่ที่ยังคงเหลืออยู่
ไม่นานนัก โจฮันก็มาถึง สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์อย่างชัดเจน แม้ไม่อาจแน่ใจว่าอะไรเป็นต้นเหตุของความขุ่นมัวในใจ แต่เมื่อก้าวเข้ามาในห้อง เขาก็ปรับสีหน้าให้เรียบนิ่งตามเดิม
เสียงลากเก้าอี้ดังขึ้น ทำให้ร่างบางที่กำลังหลับใหลสะดุ้งเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ ความหวาดระแวงยังคงหลงเหลืออยู่ในภวังค์ของเธอ
“เธอเพิ่งหลับไปครับนาย หมอให้ยานอนหลับเพราะอาการอยากยาของเธอรุนแรงขึ้น”
“แล้วไง?”
“เรายังพอมีหวังครับนาย หากเธอรักษาหาย บางทีเธออาจจะจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้”
“อืม”
ร่างสูงทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ดวงตาคมจับจ้องหญิงสาวในชุดเดรสสีขาวตัวใหม่ไม่วางตา
“อีกกี่นาทีเธอจะฟื้น?”
“เอ่อ…น่าจะอีกสักพักนะครับ”
“สามสิบนาที”
“ครับ?”
“กูมีเวลาแค่สามสิบนาที”
“ครับนาย”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น มีนจึงรีบเดินเข้าไปปลุกหญิงสาว เขาเขย่าร่างเธอเบาๆ แล้วประคองใบหน้าพลางสั่นไปมาเล็กน้อย จนกระทั่งเปลือกตาคู่นั้นค่อยๆ เปิดขึ้น แม้ยังเต็มไปด้วยความงัวเงียก็ตาม
“อื้อ~ ทะ ทำอะไร จะทำอะไร” ริมฝีปากที่เริ่มมีเลือดฝาดขยับเปล่งเสียงถามคนตรงหน้า ก่อนที่สายตาจะโฟกัสชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่
มีนพยักพเยิดหน้าไปทางเจ้านายของเขา แล้วออกแรงดันตัวหญิงสาว ซึ่งขนมผิงก็รู้งาน เธอจึงค่อยๆ คลานเข้าไปจนหยุดนั่งอยู่ตรงหน้าในระยะใกล้ชิดกัน กลิ่นบุหรี่ที่ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศทำให้เธอเวียนหัว ทั้งยังพะอืดพะอมจนอยากจะอ้วกออกมา ทว่าใบหน้าที่เริ่มแดงซ่านกลับถูกปลายนิ้วเรียวเชยขึ้นจนได้สบตากับเขาตรงๆ
“ขนมผิง ฉัตรฑริกา…”
“คะ คุณ….”
“สิ่งเดียวที่ฉันต้องการจากเธอ…” เขาค่อยๆ ใช้นิ้วโป้งไล้ผิวแก้มนวลของเธออย่างอ่อนโยน และมองสำรวจใบหน้าที่ไร้สิ่งสกปรก “คือเธอต้องจำให้ได้ ว่าเหตุการณ์ในวันนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง!”
“แล้วคุณจะปล่อยผิงใช่ไหม…”
“หึหึ ใช่”
สองมือกอดขาเขาไว้แน่น ใบหน้าสวยแนบลงกับต้นขาเขา รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าที่เริ่มมีความหวัง
“ผิงจะพยายาม จะพยายามจำให้ได้…”
—————————————
น้อนนน สงสาร 🥹
Pinakabagong kabanata
i’m bad ผมมันเลว SM20+ ตอนพิเศษ 2
ตอนพิเศษ 2เวลาผ่านไปสองเดือน โจฮันนั่งเท้าคางบนเคาน์เตอร์ มองแฟนสาวที่กำลังง่วนอยู่กับการทำขนมในครัวเล็กๆ ในร้านที่เขาเพิ่งช่วยเธอเปิดเมื่อหลายนาทีก่อน ช่วงเวลานี้เป็นช่วงที่เขาชอบที่สุด ได้มองเธอใกล้ๆ ในมุมที่ไม่มีใครเห็น“เสร็จแล้วค่ะ จะลองชิมเลยไหม?” ขนมผิงหันมายิ้มให้ ดวงตาเป็นประกายไม่แพ้แป้งขาวๆ ที่ติดปลายจมูกเธอยังไม่ทันที่เขาจะขยับปากตอบ เสียงของมีนก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน “แหม…เจ้านายครับ เดี๋ยวกินแต่ขนม ไม่ค่อยยอมออกกำลังกายเลยนะครับ”โจฮันเหลือบตามองลูกน้องคนสนิทอย่างระอา “ไม่น่าให้มึงมาด้วยเลยจริงๆ จุ้นจ้านฉิบ” เขาบ่นอุบในคอ จริงๆ แล้วเขาอยากมาหาขนมผิงคนเดียวด้วยซ้ำ แต่ปู่ดันเป็นห่วงหนักจนต้องสั่งให้มีนตามติดทุกย่างก้าว “เอาของไปเก็บเลยมึง!”“ครับผม”หลังจากไล่มีนเอาของไปไว้หลังร้าน โจฮันก็เดินอ้อมเคาน์เตอร์เข้ามาหาขนมผิงที่ยืนจัดจานขนมอยู่ เธอทำท่าจะถอยหนีเมื่อเห็นว่าเขาเข้ามาใกล้เกินไป แต่ไม่ทันแล้ว เขาเอื้อมแขนรวบร่างเล็กมากอดจากด้านหลังแน่นๆ พร้อมซบแก้มลงบนไหล่เธอ“เหนื่อยไหมวันนี้” เสียงของเขาทุ้มนุ่ม ต่างจากตอนแกล้งมันเมื่อครู่โดยสิ้นเชิงขนมผิงหลุบตาลงเล็กน้อยก่อนส
i’m bad ผมมันเลว SM20+ ตอนพิเศษ 1
ตอนพิเศษ 1วันปีใหม่ ขนมผิงยืนเกาะเคาน์เตอร์อยู่ในห้องครัว เธอทำตาปริบๆ ออดอ้อนคนตัวโตให้พาออกไปเดินเล่นดูพลุในคืนนี้ แต่ด้วยอากาศติดลบ โจฮันเป็นห่วงกลัวจะไม่สบายเขาเลยไม่อนุญาตให้เธอออกนอกบ้าน“นะคะ พาผิงไปเดินแป๊บเดียว นะคะ นะๆ นะคะคนดี”“คิดว่าอ้อนแล้วจะพาไปเหรอ”“แล้วต้องให้ทำยังไงดีคะ หรือให้ผิง…ทำของอร่อยให้กินดี”โจฮันก้มมองคนตัวเล็ก เขาส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะยกมือขึ้นมาลูบผมที่ปรกใบหน้าสวยออก“ขอฉันดูแผลหน่อย”“แผลเหรอ อ๋า…” เมื่อนึกออกเธอจึงเลิกเสื้อให้เขาดูรอยแผลเป็นที่ช่วงท้อง “เป็นแผลเป็นนิดเดียวค่ะ ไม่ได้แผลใหญ่มาก”โจฮันเงยหน้ามองเธอ ก่อนนะยกมือขึ้นไปแตะบนแผลเป็นเบาๆ“แล้วตอนนั้นปู่ไปรักษาที่ไหน”“ก็โรงพยาบาลในไทยแหละค่ะ พอรักษาหายท่านก็ให้เงินผิง ให้ผิงย้ายมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่”“แล้วไม่คิดถึงกันบ้างเหรอ” คราวนี้โจฮันถามเสียงอ่อน “ปล่อยให้คิดถึงฝ่ายเดียวได้ยังไง” เขารั้งเอวบางเข้ามากอดไว้หลวมๆ ก่อนที่จะเกยคางกับไหล่เธอ“คิดถึงมากๆ เลยค่ะ แต่ผิงคิดว่า จากกันตอนนี้ ตอนที่ความรู้สึกเราสองคนยังไม่ก่อตัวก็ดีแล้ว จะได้ตัดใจง่ายหน่อย แต่ทำยากมากค่ะ ผิงนอนร้องไห้คิดถึงคุณ
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 45 บทส่งท้าย
บทที่ 45 บทส่งท้าย“ผิงไม่อยากกลับไทย ผิงอยากอยู่ที่นี่ อยากใช้ชีวิตที่นี่” ขนมผิงเม้มริมฝีปากแน่น เธอคิดหนักถึงเรื่องนี้ เพราะที่นี่ก็สำคัญกับเธอมาก ทั้งความฝันที่เธอสร้างขึ้น ทั้งความทรงจำที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นทุกวัน รวมถึงคนที่อยู่ที่นี่ซึ่งคอยอยู่เคียงข้างเธอโดยไม่เคยทิ้งไปไหนเสียงเธอสั่นนิดๆ แต่ชัดเจน “ผิงไม่อยากกลับไทยเลยค่ะ… ผิงอยากอยู่ที่นี่ อยากใช้ชีวิตตามความฝันที่นี่”โจฮันนิ่งงันไปชั่วครู่ ก่อนจะยกมือขึ้นจับไหล่เธอเบาๆ ดวงตาสีอ่อนของเขาสะท้อนแววความจริงใจไม่มีเสแสร้ง เขาอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็กลัวจะทำลายความรู้สึกที่เปราะบางตรงหน้าขนมผิงสูดลมหายใจเข้า ก่อนเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตาคู่นั้นทั้งอ่อนโยน ทั้งเศร้า และทั้งกล้าในเวลาเดียวกัน“ที่ผ่านมา… ผิงโกรธและเสียใจมาก ที่รู้ว่าทุกอย่างพังทลายลงเพราะอาของคุณโจ” เธอเอ่ยเสียงแผ่ว ราวกับกำลังระบายความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในอกมานานแสนนาน “แต่ผิงรู้ว่าผิงเอาทุกอย่างคืนมาไม่ได้ และตอนนี้… ผิงรู้แล้วว่าผิงควรปล่อยวางทุกอย่างและเริ่มต้นใหม่” เธอขยับเข้าไปหาเขาอีกนิด เงยหน้าขึ้นส่งรอยยิ้มบางๆ ที่เปื้อนน้ำตาให้เขา ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือ
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 44 เคียงข้าง
บทที่ 44 เคียงข้างร่างเล็กนั่งร้องไห้อยู่บนม้านั่งด้านหลังร้านซึ่งเป็นสวนเล็กๆ ที่ถูกหิมะปกคลุมไปแล้ว น้ำตาอุ่นไหลลงอาบแก้มแดงซ่านจากการร้อนให้เป็นเวลานาน ทั้งเกิดจากความเหน็บหนาว“ทำไมต้องกลับมาหาผิง…ทำไมต้องกลับมา” เธอทุบต้นขาตัวเองเบาๆ ราวกับกำลังปลุกตัวเองให้ตื่นจากฝัน แต่เธอกำลังหลอกตัวเอง ว่าการได้เจอโจฮันที่นี่คือความฝัน ไม่ใช่เรื่องจริง และมันไม่น่าเป็นไปได้เลยด้วยซ้ำ โลกใบนี้กว้างใหญ่เกินกว่าที่คนสองคนจะมาพบเจอกันอีก “ตั้งใจจะลืมแล้วแท้ๆ แต่ทำไม…” เสียงสะอื้นเริ่มซาลงเล็กน้อยพอทีเวลา สมองก็ทบทวนคำพูดของโจฮัน แววตา ท่าทางเขาเปลี่ยนไปราวกับไม่ใช่คนคนเดิมที่เธอรู้จัก เพราะโจฮันคนนี้พูดทุกอย่างตามที่รู้สึก ไม่เงียบขรึมเหมือนแต่ก่อน และแววตาที่เคยเย็นชาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนและโหยหา มันเหมือนกับว่าเขาเพิ่งจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง และเขา….กล้าพูดคำนั้นออกมาได้อย่างไร“รักเหรอ” ขนมผิงขยับปากพูดเสียงเบา แต่ต้องปาดน้ำตาเพราะรู้ว่าช่วงเวลานี้ลูกค้าเข้าร้านเยอะ เธอจำต้องออกไปช่วยพนักงานขายขนมและเสิร์ฟอาหาร จึงไม่มีเวลาให้เศร้ามากด้านโจฮันกลับมาตั้งหลักที่โรงแรม มีนที่กำลังวิ่งวุ่นเพราะหา
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 43 สารภาพรัก
บทที่ 43 สารภาพรัก“คุณจำคนผิดแล้วมั้งคะ” หญิงสาวแกะมือเขาออกจากข้อมือตัวเองได้สำเร็จก็เดินหายเข้าไปหลังร้าน ด้านโจฮันลุกขึ้นจะเดินตามไป แต่มันคว้าแขนไว้ได้ทันพอดี“นายครับ”โจฮันสะบัดมือลูกน้องออกแล้วรีบเดินตามหญิงสาวไป“ผิง ผิง!”“นานครับ นายใจเย็นๆ ก่อนนะครับ” มันพยายามฉุดรั้งให้โจฮันมีสติกว่านี้ “ใจเย็นก่อนนะครับนาย อย่าเพิ่งทำอะไรตอนนี้เลย คนเต็มร้านเดี๋ยวเขาจะหาว่าเราไปทำร้ายเขานะครับ”โจฮันยอมอ่อนลงแล้วรีบเดินออกไปจากร้านทันที มีนที่เห็นท่าไม่ดีจึงรีบหยิบเงินออกมาวางไว้บนโต๊ะแล้ววิ่งตามเจ้านายไปปึง!โจฮันตบโต๊ะเสียงดังลั่นห้องพักของปู่“ผมเจอเธอที่นี่ ใช่เธอจริงๆ ใช่ไหม ปู่เอาเธอมาซ่อนที่นี่ใช่ไหม”“อะไร มาถึงก็โวยวายไม่หยุด แกไปเจอใครมากันแน่”“ปู่อย่ามาทำไขสือ ผมรู้ว่าปู่จัดการทุกอย่าง ปู่ให้ขนมผิงมาอยู่ที่นี่ใช่ไหม”ปู่ยกแก้วชาขึ้นมาจิบอย่างสบายใจ แล้วเงยหน้ามองหลานชาย“แกจำคนผิดหรือเปล่า ผู้หญิงมากมายหน้าตาก็คล้ายกันหมด อาจไม่ใช่เธอคนนั้นก็ได้”“ไม่จริง! ผมจำเธอได้”“แกมีอะไรมายืนยันว่าแกจำเธอได้”คราวนี้โจฮันเป็นฝ่ายเงียบไปเอง เขาจะบอกยังไงว่าจำเธอได้ทุกอย่าง เพราะภาพใบหน
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 42 พบเจอ
บทที่ 42 พบเจอโจฮันทวนชื่อขนมนั้นเสียงเบา และรับถุงมาถือไว้ในมือ เขาไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ แต่กำลังจ้องมองถุงขนม“ขนมผิงอย่างนั้นเหรอ”โจฮันทวนชื่อขนมนั้นเสียงเบา และรับถุงมาถือไว้ในมือ เขาไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ แต่กำลังจ้องมองถุงขนมกลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยออกมาจากปากถุง ผสานกลิ่นหอมหวานบางเบาเฉพาะตัวที่เขาจำได้ดี มันพาเขาย้อนกลับไปยังช่วงเวลาหนึ่งในวัยเด็ก วันที่อากาศร้อนอบอ้าว และคุณย่าใช้เตาถ่านเล็กๆ ค่อยๆ อบขนมทีละถาด เสียงเปลวไฟแตกดังเบาๆ คล้ายเพลงกล่อม โจฮันยังจำได้ถึงความรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ขนมผิงเริ่มแยกตัวแตกเป็นรอยเล็กๆ บนผิว และความอบอุ่นที่กระจายไปทั่วครัวเล็กๆ นั่นเขาหลับตาลงชั่วครู่ ลมหายใจพาเอากลิ่นหอมหวานซึมลึกเข้าไปในอก ความรู้สึกที่ถูกลืมเลือนกลับมาชัดเจน ราวกับว่าวันเวลาที่ผันผ่านไปนานแสนนานนั้น เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เองโจฮันลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ สัมผัสได้ถึงรอยยิ้มบางๆ ที่เผลอผุดขึ้นมาบนใบหน้าโดยไม่รู้ตัว เขากระชับถุงขนมในมือแน่นขึ้น แล้วหันไปมองมีนที่ยังยืนอยู่ข้างๆ อย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยปาก“พรุ่งนี้…ว่างไหม” โจฮันถาม น้ำเสียงแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความจร
Maaari mong magustuhan
