ขัดดอก

หากไม่ใช่เพราะเข้าตาจนจริงๆ เขาคงไม่ต้องเลือกผลักลูกสาวคนโตตกนรกด้วยตัวเองเช่นนี้ แต่ครั้นจะไม่ทำเขาก็คงโดนฆ่าตาย หรือหากจะยอมส่งลูกสาวอีกคนให้ นางปราณีก็ไม่ยอมแน่ ปิยะดาเพิ่งอายุสิบเก้าปี อายุยังน้อยเกินกว่าที่จะไปเผชิญเรื่องบ้าบอพวกนี้ แต่กับรุจารินแม้อายุอานามจะมากกว่านิดหน่อย หากทว่าเขาแอบเชื่อมั่นอยู่ลึกๆ ว่าความฉลาดของอีกฝ่ายอาจจะทำให้เอาตัวรอดจากเงื้อมมือไอ้เสี่ยวิปริตนั่นได้ หรือหากไม่รอดมือจริงๆ ลูกสาวของเขาก็คงมีวิธีรับมือที่ดีกว่าปิยะดาผู้เป็นน้อง ซึ่งอ่อนกว่าทั้งอายุและไหวพริบสติปัญญา

“พ่อขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้กับหนู...”

มือสั่นเทาเอื้อมไปลูบศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมยาวสลวย รุจารินได้ความสวยของภรรยาเก่าเขามาทุกกระเบียดนิ้ว ตอนเด็กก็เป็นเด็กหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู โตขึ้นมาก็สะสวยหยาดเยิ้มไปทั้งเรือนร่าง แต่ความสวยที่ว่ากลับจะต้องมาแปดเปื้อนราคีคาวอันแสนโสมมและวิปริตจากชายที่แก่คราวพ่อคราวลุงนั่นจนชีวิตต้องแปดเปื้อนมัวหมอง หัวอกพ่อย่อมปวดร้าวยอกแสยง ภายในใจหนุ่มใหญ่กำลังโต้เถียงกันเองอย่างบ้าคลั่ง

ไม่! เขาทำไม่ได้หรอก เขาจะทำแบบนี้กับลูกไม่ได้!

แต่ถ้าไม่ทำก็ต้องตายนะ

ตายแล้วไง อย่างน้อยก็ไม่ต้องทำให้ลูกต้องตายทั้งเป็นแบบนี้ หมามันยังรักลูก แล้วจะให้เขาได้ชื่อว่าแย่กว่าหมางั้นเหรอ...

เสี้ยววินาทีหนึ่ง ความรู้สึกผิดบาปก็จู่โจมเข้ามาในหัวใจทำให้ชายมากวัยทำท่าจะวกรถกลับเพื่อพาคนเป็นลูกกลับไปส่งที่บ้านเสียให้รู้แล้วรู้รอด หากไม่มีเสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน

“พี่ยะ อยู่ไหนแล้วเนี่ย” คำถามนั้นทำให้คนฟังถอนใจเฮือกใหญ่ พยายามข่มเสียงไม่ให้ปลายสายจับความลังเลในใจได้

“ขับรถอยู่ใกล้ถึงแล้ว”

“แล้ว...นังลูกสาวพี่ล่ะ”

“หลับไปแล้ว”

“เออ ดีแล้วๆ พี่ก็รีบๆ มาแล้วกัน ไอ้ยาสลบราคาถูกนั่นมันอยู่ได้ไม่นานนะ รีบๆ ส่งตัวมันให้ไอ้เสี่ยนั่นไปซะ เรื่องจะได้จบๆ”

นายปิยะฟังแล้วอยากจะอาเจียนด้วยความสมเพชที่ไม่รู้ว่าอะไรมากกว่ากันระหว่างสมเพชความโง่เง่าอ่อนแอของตัวเองที่เคยเห็นดีเห็นงามไปกับผู้หญิงที่หลงผิดไปคว้ามาเป็นภรรยาคนนี้ หรือสมเพชในความเห็นแก่ตัวอย่างน่ารังเกียจที่เผยตัวตนออกมาจนหมดเปลือกของเมียรัก

“พี่ยะ...ทำไมเงียบไป นี่อย่าบอกนะว่าจะเปลี่ยนใจ” เสียงตวาดแหวมาตามสายราวกับรู้ทันความคิด “พี่อยากตายหรือไง ไอ้เสี่ยนั่นมันจะได้แล่นมาฆ่าพวกเรายกครัวแน่ อย่าคิดทำอะไรโง่ๆ เชียวนะ”

“พี่ทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอ”

“รู้ก็ดีแล้ว เอาน่าพี่ยะ พี่ก็คิดเสียว่าสิ่งที่ทำนี่เป็นการตอบแทนพระคุณพ่อแม่สิ ยายจ๋าของพี่คงไม่อยากเห็นพ่อทั้งคนตายไปต่อหน้าต่อตาหรอก อย่าคิดมากเลยนะพี่”

“ถ้าคิดแบบนั้น งั้นพี่ควรส่งลูกแป้งไปแทนจะดีกว่า เพราะอย่างน้อยพี่ก็ได้เลี้ยงดูลูกแป้งมามากกว่าเลี้ยงลูกจ๋า” เขาประชดอีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้ “หรือไม่ก็ควรส่งเธอไปแทนให้รู้แล้วรู้รอด”

“เอ๊ะ พี่ยะนี่! เราคุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ อย่ามากวนประสาทน่า รีบๆ จัดการทุกอย่างให้มันเสร็จๆ ถ้าทำไม่ได้ก็บอก เดี๋ยวฉันจะไปช่วย” ปลายสายเอะอะปึงปังก่อนกดตัดบทวางสายทิ้งไปดื้อๆ

หึ! ชายมากวัยหัวเราะเสียงขื่นๆ ดวงตาหม่นแสงมองสายฝนที่ตกกระหน่ำอย่างเศร้าใจลึกๆ ยามที่หันไปมองใบหน้างามพิสุทธิ์ของลูกรักมันก็ทำให้หัวใจคนเป็นพ่อดำดิ่งสู่ห้วงอเวจี

สุดท้ายคนเราก็เลือกเห็นแก่ตัวเพื่อเอาตัวรอดเท่านั้น เขาเองก็เช่นกัน!

แล้วเหยื่ออันแสนโอชะก็ถูกพามาส่งให้ถึงที่นัดหมาย นางปราณียืนรออยู่ที่นั่น พร้อมกับสมุนของไอ้เสี่ยตัณหากลับอีกสองคนที่เคยมาเมื่อวันก่อน นายปิยะถอนหายใจเฮือก ก่อนหันไปมองคนนอนหลับไม่รู้เรื่องอย่างเวทนา

“เสี่ยรอพวกคุณอยู่ด้านในแล้ว...” ชายกลางคนนิ่งเงียบ ริมฝีปากเม้มแน่น

“จุ๊ๆ ไม่เลวนี่หว่า นั่นหรือของขัดดอกที่ว่า”

“พี่ยะ เขาถามทำไมไม่ตอบ”

นางปราณีกัดฟันขนาบสามีที่นั่งนิ่งราวกับไร้วิญญาณ เห็นใบหน้าแห้งแล้งราวกับปลาขาดน้ำของสามีแล้วก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ นางจึงเจ้ากี้เจ้าการเดินมาเปิดประตูรถเสียเอง

หญิงจอมเห็นแก่ตัวแอบยิ้มเยาะ เมื่อเห็นร่างเพรียวอรชรของลูกเลี้ยงแสนสวยนอนสลบไสลนิ่งไร้พิษสง ผิดกับวันที่พบกันที่ร้านชาบู

หึ สมน้ำหน้า เสือกอยากสวยแล้วก็ได้ดีเกินหน้าเกินตาลูกสาวฉัน ส่งไปให้ไอ้เสี่ยนั่นปู้ยี่ปู้ยำเสีย ดูซิมันยังจะมีหน้ามาปากเก่งได้อีกไหม

“ของขัดดอกอยู่นี่ไง มาเอาตัวไปได้เลย...”

สองสมุนหน้าเหี้ยมมองเหยื่ออันโอชะของนายด้วยแววตาโลมเลียหยาบกระด้าง ความสวยความขาวของเหยื่อทำให้พวกมันชักอิจฉานายที่จะได้ลิ้มลองรสชาติของแม่สาวสวยตรงหน้า

“เอ็งไม่ต้อง เดี๋ยวข้าอุ้มมันไปเอง” สมุนที่ดูท่าจะเป็นลูกพี่เอ่ย พลางตั้งท่าจะช้อนร่างงามอันไร้สติ

“เดี๋ยวก่อน!” คนเป็นพ่อรีบร้องห้าม เมื่อเห็นชายหน้าเหี้ยมกำลังจะช้อนอุ้มลูกสาวไปจริงๆ ก็ให้ใจหาย