“คิวที่สามเชิญค่ะ”“ไปกันเถอะแม่ ได้เวลาอิ่มพุงแตกแล้ว” รุจาริน พิชารักษ์ หรือ จ๋าว่าพลางฉุดแขนมารดาให้เดินเข้าร้านอย่างร่าเริง โดยไม่ทันเห็นใครคนหนึ่งที่ก้าวพรวดสวนออกจากร้านมาจนชนเข้าเต็มรัก ร่างระหงเซถอยหลังไปเพียงสองสามก้าว ในขณะที่คนชนนั้นล้มก้นจ้ำเบ้าไปกองกับพื้น“อุ๊ย...ขอโทษค่ะ” ความเคยชินทำให้หญิงสาวเอ่ยไปโดยอัตโนมัติโดยไม่คิดอะไรมาก พลางยื่นมือไปหมายช่วยฉุดอีกฝ่ายลุกขึ้น“ตาบอดหรือไงยะ ถึงเดินไม่ดูตาม้าตาเรือแบบนี้” เสียงแหลมชวนแสบแก้วหูแหวสวนกลับมาแบบเอาเรื่อง มือที่ยื่นไปจึงหดกลับอย่างเสียความรู้สึก หากยังไม่ทันที่รุจารินจะได้โต้กลับคู่กรณี ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน“เป็นไงบ้างคุณณี เจ็บหรือเปล่า” ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาช่วยประคองหญิงผู้นั้นลุกขึ้นเมื่อมองเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดๆ รุจารินก็ถึงกับเย็นวาบไปทั้งร่าง หัวใจแทบหยุดเต้นในวินาทีนั้น“เจ็บสิพี่ยะถามได้ แหม...เล่นชนมาซะแรงเลย ไม่รู้ตายอดตายอยากจากไหนถึงได้รีบร้อนกันนัก สงสัยไม่เคยกินชาบู”คำนั้นทำให้คนฟังถึงกับหน้าตึงด้วยความไม่พอใจ ดีที่มารดาคอยดึงแขนปรามเธอไว้กลัวจะมีเรื่อง แต่เมื่อนางดารินได้เห็นคนตรงห
Last Updated : 2025-01-24
LOGIN
