ตอนที่ 18 ไม่ใช่แค่ขู่

เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้ง ตามด้วยเสียงของเจ้าของบ้าน

“อิง เปิดหน่อย”

อิงลดาหรี่ตามองนาฬิกา “ดึกแล้วนะคะ มีอะไรหรือเปล่า”

“ขอเข้าไปคุยด้วยหน่อย” เขาตอบกลับมา

เธอถอนหายใจ ก่อนจะลุกไปเปิดประตู แต่ทันทีที่ประตูเปิดออก ร่างสูงก็แทรกตัวเข้ามาโดยไม่รอคำอนุญาต

“นี่! ห้องอิงนะ พี่ภีมจะทำอะไร”

“เงียบก่อน” เขาปิดประตูแล้วหันกลับมา สายตาคมนิ่งจ้องมาที่เธออย่างหนักแน่น

“พี่มาพิสูจน์”

“พิสูจน์อะไรคะ” เธองุนงง ก่อนจะนึกได้ว่าคำพูดเมื่อตอนกลางวันของเขาเคยพูดเอาไว้ว่าอย่างไร หญิงสาวเบิกตากว้าง แต่ก็ไม่ทันแล้ว

“ว่าพี่ไม่ใช่อย่างที่เธอเข้าใจผิด” พูดยังไม่ทันจบ ภีมวัชก็คว้าแขนเธอดึงเข้าหาตัว แรงกระชากทำให้เธอเซเล็กน้อย ใบหน้าเขาโน้มลงมาใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่ปะทะแก้ม

เมื่อใบหน้าของเขากำลังจะโน้มลงหา เธอก็จ้องตาไม่กะพริบแล้วเม้มปากแน่นไม่ยอมให้เขาจูบ แต่เมื่อรมิฝีปากคลอเคลียใกล้ๆ ลมหายใจรดรินกันเธอก็ตัดสินใจที่จะต่อต้าน

“พี่ภีม!” เธอร้องเสียงหลง ก่อนจะใช้มือดันแผงอกเขาออกห่างอย่างแรง

“พี่ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้” ดวงตาเธอสั่นไหวอย่างผิดหวัง ก่อนจะพูดต่อ

“พี่อธิบายกับอิงตรงๆ ก็ได้ว่า อิงจะเข้าใจเอง ไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ด้วยวิธีแบบนี้”

คำพูดนั้นทำให้เขาชะงัก ความตั้งใจที่แน่วแน่เมื่อครู่เหมือนถูกสาดน้ำเย็นใส่ เขาหลุบตามองพื้น สะกดกลั้นความรู้สึกตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง

ก่อนจะพูดเสียงแผ่วลง

“ขอโทษ…พี่แค่อยู่ใกล้เธอแล้วควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ” เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตานิ่งแต่สะท้อนความอ่อนล้า

เธอนิ่งฟัง ริมฝีปากเม้มแน่น

“ทุกครั้งที่มองเธอ ใกล้เธอ พี่ไม่ใช่ตัวของตัวเองเลย” เขาหายใจลึก ราวกับต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการพูด

กับทุกคนที่เข้าใกล้ บางคนเป็นถึงดารานางแบบ แม้กระทั่งหมอที่เรียนมาด้วยกัน ฐานะชาติตระกูลดีแต่เขาก็ไม่เคยสนใจใคร แต่กับเธอ เพียงแค่ได้เจอเธออีกครั้ง เขาก็ไม่อยากให้เธอหลุดมือไปไหน

“พี่ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน แต่กับเธอ พี่ไม่เคยเป็นตัวของตัวเอง” เขาพูดกับเธอซ้ำสอง ก่อนหน้านี้เขาก็เคยพูดเหตุผลนี้ไปแล้ว

อิงลดาใจเต้นแรง ไม่ใช่เพราะคำพูดของเขา แต่เพราะความจริงใจที่เปลือยเปล่าในน้ำเสียงนั้น

“แต่ถ้าอิงไม่สบายใจ พี่จะไม่แตะต้องเธออีก จนกว่าเธอจะยอมให้พี่เอง”

ความเงียบคลุมห้องไปชั่วขณะ อิงลดาหันหน้าไปทางอื่น ไม่อยากให้เขาเห็นว่าตัวเองกำลังลังเลแค่ไหน

“ใครจะไปยอมคะ เรายังรู้จักกันไม่ดีพอเลย” เธอพูดเสียงเบา เป็นครั้งแรกที่เธอดีใจกับการที่เขาประวิงเวลาสามเดือน ไม่รู้ว่าถ้าแต่งงานกันแต่แรกเธอจะโดนเขาทำอะไรไปบ้าง

เธอผิดเองที่เข้าใจเขาผิดและคิดว่าทุกอย่างจะราบรื่นเหมือนในนิยาย แต่เธอลืมไปว่าชีวิตจริง จะมีใครเล่ายอมเสียเปรียบใคร เขาแต่งงานกับเธอก็ต้องมีสิทธิ์ในตัวเธอ และเธอก็ดูเหมือนจะไม่กังวลเรื่องนี้ เหมือนว่าเธอกำลังรู้สึกเต็มใจ โดยไม่รู้ตัว

“งั้นคืนนี้ ฝันดีนะ อิง” ภีมวัชพยักหน้าอย่างเข้าใจ เปิดประตูออกไปเงียบๆ เหลือเพียงความรู้สึกสับสนที่ก้องอยู่ในหัวใจของเธอ

อิงลดาปิดประตูเบาๆ หลังจากที่ร่างสูงเดินออกไปแล้ว ในห้องเงียบสงัด เหลือเพียงเสียงลมหายใจของเธอเองที่ดังสะท้อนอยู่ในอก

หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง มือกำเสื้อยืดตัวเองแน่น หัวใจยังเต้นแรงไม่หยุด ไม่ใช่แค่ตกใจ แต่เป็นเพราะแรงดึงดูดบางอย่างที่กำลังครอบงำเธออย่างเงียบเชียบ

“ไม่จริงน่า ฉันแค่เข้าใจผิด เขาก็แค่พิสูจน์ตัวเอง จะมาชอบเราได้ไง” เธอกระซิบกับตัวเอง แต่ท่าทางของเขา สายตาของเขา น้ำเสียงของเขา มันไม่ใช่เลย

ร่างอรชรลุกขึ้นเดินไปเปิดหน้าต่าง แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาในห้อง เธอมองออกไปไกล พลางถอนหายใจยาว

“ฉันหนีเสือมาเจอจระเข้แท้ๆ” เสียงหัวเราะขื่นๆ หลุดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“แล้วจระเข้ตัวนี้...ดูท่าไม่คิดจะปล่อยฉันไปง่ายๆ ด้วยสิ” เธอกอดอก หันหลังพิงขอบหน้าต่าง หลุบตาลงอย่างปลงตก

“ถ้าฉันประมาทอีกนิดเดียว คงโดนเขากินเข้าไปทั้งตัวแน่ๆ” หญิงสาวบ่นพึมพำ แต่ใจอีกลึกๆ กลับกระซิบถามวนเวียนในหัว

‘แล้วถ้าโดนกินจริงๆ …มันจะแย่ขนาดนั้นเหรอ’

เธอส่ายหน้าตัวเองแรงๆ แล้วรีบปิดม่าน ราวกับจะปิดบังความคิดอันตรายนั้นไปด้วย

และคืนนี้อาจเป็นคืนที่เธอไม่อาจหลับได้สนิทเหมือนเดิมอีกต่อไป เพราะการกระทำที่ทำให้เธอใจสั่นและเริ่มหวั่นไหวไปกับความใกล้ชิดที่เกิดขึ้น

************************