Semua Bab กลรักคุณหมอแสนร้าย: Bab 1 - Bab 10

ที่ลานจอดรถของโรงพยาพยาบาล ภีมวัชเดินตรงกดรีโมตปลดล็อกประตูรถ เสียงล็อกคลายตัวดังขึ้นขณะเขาก้าวขึ้นรถคันสีเทาเข้มคันประจำ“หมอภีม” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง เมื่อเขาหันไปมองก็พบว่าแพทย์หญิงณัชชาที่รู้จักกันมามากกว่าสิบปีตั้งแต่สมัยเรียนกำลังเดินมาทางเขา“ได้ข่าวว่าไล่เลขาออกอีกคนแล้วเหรอคะ” เธอถามกึ่งแซว“ข่าวไวจังเลยนะ”“ก็แน่นอนสิ” ลูกสาวหุ้นส่วนของโรงพยาบาล แพทย์หญิงมือหนึ่งในแผนกสูตินารีพูดพลางอมยิ้ม“อืม ก็นะ เธอทำเกินหน้าที่ไปหน่อยน่ะ”“ก็เพราะหหมอภีมมีเสน่ห์น่าค้นหาไง สาวๆ กี่คนก็อยากเข้าหา ถ้าไม่อยากมีปัญหาเรื่องผู้หญิงก็รีบหาแฟนสักคนสิ” เธอพูดเย้า แต่ในใจนั้นลุ้นว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นตัวเธอเอง“ไม่เอาหรอก ตอนนี้ชีวิตผมก็สบายอยู่แล้ว” เขาบอกพลางโบกมือลาเธอแล้วขึ้นรถคู่ใจขับออกไปแพทย์สาวมองตามด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง หากเขาเปิดใจจะคบหาใครสักคน หวังว่าเธอจะเป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับเขาได้รถคันสีเทาเข้มวิ่งเข้าไปจอดในรั้วของบ้านหลังใหญ่แบบโมเดิร์นที่เรียบแต่หรู หน้าบ้านมีป้าย บ้านกุลธาราวงศ์ ติดอยู่แม้ครอบครัวจะอยู่ในฐานะที่ดี และถือว่าร่ำรวยพอประมาณ แต่ก็ไม่ใช่

หลังจากการทักทายจบลง บทสนทนาเรื่องการแต่งงานเริ่มต้นขึ้นหลังจากนั้น เสียงของผู้ใหญ่คุยกันเป็นหลัก ขณะที่เขาแทบไม่พูดอะไรเลย เอาแต่นั่งฟังและมองเพียงเธอดวงตาเธอไม่ได้สบกับเขานานเกินไป และน้ำเสียงของเธอเมื่อพูดเรื่องแต่งงานฟังดูราบเรียบ เหมือนมันเป็นสิ่งที่เธอเองก็ไม่ได้กระตือรือร้นมากนัก“เรื่องการหมั้นหมายนี้ เด็กๆ เองก็ไม่รู้เรื่องมาก่อน แต่ตอนนี้อิงเองก็อายุยี่สิบแปดแล้ว เธออยากเลือกคู่เอง พอรู้ว่ามีคู่หมั้นที่ผู้ใหญ่พูดคุยไว้แบบปากเปล่าเลยอยากจะมาถามดู แต่ถ้าหากพ่อภีมไม่เต็มใจ พวกเราก็ถือว่ามาเยี่ยมเยียนกันตามประสาเพื่อนเก่า” บิดาของอิงลดากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูเกรงใจดาริกามองหน้าลูกชาย เธออยากตอบตกลงใจแทบขาดแต่ว่ากลัวลูกชายจะโวยวายออกมา ถึงตอนนี้หากเขาอยากปฏิเสธก็อยากให้พูดออกมาเองอย่างนุ่มนวล เธอไม่คาดหวังอะไรกับลูกชายแล้ว“ผมตกลงครับ” เขาตอบรับอย่างหนักแน่น โดยที่ดาริกาเองก็คิดไม่ถึง เข้าใจว่าลูกชายจะปฏิเสธเสียอีกอิงลดาเองก็เงยหน้าขึ้นมองเขาทันที สีหน้าเหมือนคาดไม่ถึง แต่เขาไม่ได้อธิบายอะไรเพียงแค่นั่งนิ่ง สบตาเธออย่างแน่วแน่ บอกตัวเองว่าเขาจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดหายไปจากชีวิตอีก

เสียงลากกระเป๋าเดินทางดังครืดเบาๆ บนพื้นหินอ่อนของสนามบินภีมวัชเดินนำช้าๆ พลางเหลือบมองหญิงสาวข้างตัวเป็นระยะอิงลดาเดินอยู่ข้างพ่อแม่ของเธอ เสื้อคลุมยาวปลิวเบาๆ ตามแรงแอร์ในอาคาร เธอไม่ได้พูดอะไรมากนับตั้งแต่ขึ้นรถมา“ลำบากพ่อภีมจริงๆ ขอบคุณที่มาส่งพวกเราถึงสนามบิน” พิทักษ์บิดาของอิงลดาพูดขึ้น พลางตบไหล่เขาเบาๆ อย่างเป็นกันเอง“ไม่ลำบากเลยครับ” ภีมวัชตอบอย่างสุภาพ ดวงตาเรียบนิ่งอารีย์จึงเอ่ยต่อทันที “ป้าฝากน้องด้วยนะภีม”“ครับ ผมจะดูแลเธอเป็นอย่างดี” เขาพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มที่เต็มใจ อิงลดาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเหมือนแปลกใจกับความมั่นใจในน้ำเสียงเขา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร“เปิดใจให้กันบ้างนะลูก บางทีสิ่งที่ดูเหมือนเป็นแค่ข้อตกลง… อาจกลายเป็นอะไรที่ดีเกินคาดก็ได้” พ่อของเธอพูดเสียงนุ่มให้ได้ยินแค่ลูกสาว ขณะหันมามองอิงลดาด้วยสายตาอ่อนโยนเธอพยักหน้าเบาๆ แววตาซ่อนความกระอักกระอ่วนไม่มิดครอบครัวของเธอกอดลาเรียบร้อย ก่อนจะลากกระเป๋าเดินเข้าเกตไปช้าๆ อิงลดายืนนิ่ง รอจนกระทั่งร่างของพ่อแม่ลับเข้าไปในช่องตรวจคนโดยสาร เธอกำลังจะหันไปเดินกลับ แต่เสียงเย็นๆ ข้างตัวดังขึ้นก่อน“เหลือแค่เราสองคนแล้

บ่ายวันอาทิตย์ บ้านกุลธาราวงศ์เงียบสงบ แดดอ่อนๆ พาดผ่านหน้าต่างกระจกเข้ามาในห้องรับแขกอิงลดานั่งบนโซฟา พับมือลงบนตักอย่างเรียบร้อย ชุดเดรสสีครีมอ่อนทำให้เธอดูสงบ เรียบร้อย และแตกต่างจากภาพสาวมั่นในวันแรกที่เจอกัน“ชิมขนมสิลูก แม่ให้คนยุพากับยุพินจัดมะยมแช่อิ่มไว้ตั้งแต่เช้า” ดาริกายื่นจานผลไม้ให้ด้วยรอยยิ้มละมุน“ขอบคุณค่ะคุณน้า” อิงลดารับอย่างเกรงใจ ยิ้มจางๆ แล้วหยิบมะยมขึ้นมากัดช้าๆ“ไม่ต้องเกร็งเลยจ้ะ เรียกแม่ก็ได้ อิงก็เหมือนลูกคนหนึ่ง “คุณหญิงพูดพร้อมวางถ้วยชาลง แล้วยิ้มตาหยีอย่างเมตตาอิงลดายิ้มรับอีกครั้ง เธอไม่ใช่คนแสดงความอ่อนน้อมได้ง่ายๆ แต่กับผู้หญิงตรงหน้าที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น เธอกลับรู้สึกว่ายิ่งแสดงออกแบบนั้นได้อย่างเป็นธรรมชาติ“พี่ภีมเขาเป็นลูกชายคนเดียวของแม่ แม่เลยห่วงเป็นพิเศษ ได้หนูอิงมาแม่รู้สึกหายห่วงขึ้นเยอะ” คุณหญิงพูดต่ออย่างอารมณ์ดี“เขาดูเก่งมากเลยค่ะ เหมือนคุณแม่จะภูมิใจในตัวเขามาก”“มากเลยล่ะจ้ะ” ดาริกาถอนหายใจเบาๆ อย่างทั้งปลาบปลื้มและเหนื่อยใจ“แต่เจ้าตัวน่ะสิ ไม่เคยเปิดใจให้ใครเลย ดูตัวมากี่คนก็ปฏิเสธหมด”“เขาก็อาจจะยังไม่เจอคนที่ใช่มั้งคะ”“นั่นสิน

กลิ่นหอมของอาหารลอยอบอวลทั่วห้องอาหาร อิงลดาเดินนำเข้ามาพร้อมกับป้าสมร แม่ครัววัยห้าสิบกว่าๆ ที่อยู่บ้านกุลธาราวงศ์มานานเกือบยี่สิบปี ทั้งคู่ช่วยกันจัดจานกับข้าวลงบนโต๊ะด้วยความคล่องแคล่ว“วางตรงนี้เลยค่ะคุณอิง”“ขอบคุณค่ะป้าสมร” อิงลดายิ้มให้อย่างอ่อนโยน ขณะวางจานไข่เจียวลงตรงหัวโต๊ะคุดาริกานั่งอยู่ก่อนแล้ว มองสองสาวจัดโต๊ะอย่างชื่นใจ“โอ๊ย...ดูสิแม่สมร หนูอิงนี่มีแววเป็นแม่บ้านแม่เรือนมากกว่าที่คิดนะเนี่ย” เธอพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัด“จริงค่ะคุณดาง คุณอิงเขาหัวไวด้วย ไม่ต้องสอนซ้ำเลย” แม่บ้านสาวกลางคนตอบอย่างภูมิใจ“คุณภีมเองไม่เคยเข้าไปชิมอาหารถึงในครัว วันนี้ก็เข้าไปชิมแกงเลียงแล้วก็ไข่เจียวไปครึ่งจานเลยนะคะ จนคุณอิงได้เจียวไข่เพิ่มอีกจาน ท่าจะอร่อย” ป้าสมรยิ้มกึ่งแซว ดาริกายิ้มกว้างด้วยความชอบใจ ในขณะที่อิงคิดในใจว่า หากทั้งสองรู้ว่าภีมวัชไม่ชอบผู้หญิง จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ในตอนนั้นภีมวัชเดินเข้ามาในชุดลำลองที่เปลี่ยนเรียบร้อยแล้วเขายิ้มให้เธอเล็กน้อยเมื่อเห็นอาหารเต็มโต๊ะ“อาหารเสร็จพอดีเลยลูก มานั่งสิ” ดาริกาผายมือเรียกด้วยรอยยิ้มภีมวัชเดินเข้ามานั่งลงตรงข