ตอนที่ 19 ธุรสำคัญ

ช่วงเช้าในบ้านกุลธาราวงศ์ บนโต๊ะอาหารเช้าวันนี้เป็นข้าวต้มปลาหมึกแห้งสูตรของยุพินและยุพาที่นำเสนอจนกลายเป็นอาหารเช้ามื้อหลักที่ต้องมีในทุกสัปดาห์

“ข้าวต้นปลาหมึกแห้ง สูตรของสองสาวเขา อิงลองชิมนะลูก”

“ค่ะ คุณแม่” เธอตอบรับอย่างว่าง่าย

ดาริกามองว่าที่สะใภ้ก็ยิ้มกริ่ม อิงลดาเป็นคนสมัยใหม่ แต่ว่านอนสอนง่าย พูดจาตรงไปตรงมาแต่นอบน้อม แม้จะแสดงเจตนาจะแต่งงานกับลูกชายเธอเพราะความจำเป็น แต่เธอเริ่มมองเห็นว่าทุกอย่างมันเริ่มลึกซึ้งและมีความผูกพันกันเกิดขึ้นทีละน้อย

 “จริงสิตาภีม แม่ลืมบอกไป” เธอหันไปทางลูกชายที่กำลังโรยหอมเจียวเพิ่มในข้าวต้ม

“ครับแม่”

“พ่อแม่ของอิงจะเดินทางมาถึงตอนเย็นวันนี้นะภีม พรุ่งนี้เป็นวันดี ฤกษ์งามยามเหมาะสำหรับพิธีหมั้น พวกเราเตรียมงานไว้หมดแล้ว เหลือแค่ลูกกับหนูอิงตกลงกันให้เรียบร้อยว่าจะเชิญแขกมาเพิ่มไหม เผื่อเปลี่ยนใจแม่จะได้สั่งห้องอาหารให้เตรียมอาหารเพิ่ม”

ภีมวัชเงยหน้าจากถ้วยข้าวต้ม ดวงตาสงบนิ่งแต่แวววาวอย่างพอใจ

“ครับแม่ ผมรับทราบ”

เขาหันไปทางอิงลดาที่นั่งอยู่ตรงข้าม หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากช้อนในมือทันทีเมื่อรับรู้ว่าทุกสายตาหันมามองเธอ

อิงลดาแก้มเนียนระเรื่อด้วยความเขินอายอย่างห้ามไม่อยู่ เธอเม้มริมฝีปากแน่นแล้วก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตาเขา แต่ภีมวัชกลับยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล รอยยิ้มที่ทำให้หัวใจเธอสั่นไหวอย่างไม่มีเหตุผล

“พรุ่งนี้เป็นวันดีจริงๆ” เขาพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงอบอุ่นเกินกว่าจะปฏิเสธ

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตาเขาเพียงครู่เดียว ก่อนจะหลบตาลงอีกครั้งอย่างรวดเร็ว ราวกับหัวใจไม่อาจรับแรงกดดันจากสายตาเขาได้

“แม่ดีใจนะ ที่ครั้งนี้ลูกไม่ต่อต้านเสียที” ดาริกามองลูกชายแล้วยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ

ภีมวัชหันไปสบตามาดรา ยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่ในใจกลับคิดอีกเรื่องหนึ่ง

‘ก็เพราะคนนี้...เป็นคนที่ผมรอมาตลอดสิบปีไงครับแม่’

เขาหันกลับมองอิงลดาอีกครั้ง หญิงสาวยังคงหลบสายตาเขาอยู่เช่นเดิม มือเล็กๆ จับปลายช้อนในถ้วยแน่นโดยไม่รู้ตัว

ช่วงสายที่โรงพยาบาล ภีมวัชในชุดเสื้อกาวน์ยาวคลุมเข่า กำลังเดินผ่านทางเดินยาวของแผนกศัลยกรรมระบบประสาทและสมอง สีหน้าสงบนิ่งเหมือนเช่นเคย แต่ในใจกลับรู้สึกเบาสบายผิดปกติ

ยังไม่ทันได้ก้าวถึงห้องพักแพทย์ เสียงเรียกก็ดังขึ้นจากมุมหนึ่ง

“หมอภีม!” เสียงคุ้นหูทำให้เขาชะลอฝีเท้า ก่อนจะหันไปพบกับณัชชาในชุดกาวน์สีขาวเดินตรงเข้ามา

“จะมาเตือนน่ะ เสาร์นี้ งานเลี้ยงรุ่นของเราน่ะ อย่าบอกนะว่าจะเบี้ยว” เธอถามพลางยกคิ้วสูง ใบหน้าติดรอยยิ้มแซว

ภีมวัชนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนถอนหายใจออกมา “ขอโทษนะนัท ฉันไปไม่ได้แล้วล่ะ”

ณัชชาชะงัก สีหน้าสดใสเมื่อครู่หายไปในพริบตา

“ทำไมล่ะ ไหนบอกว่าคงไม่มีธุระอะไร”

“ฉันมีเรื่องสำคัญมากจริงๆ” เขาพูดเรียบๆ แต่สายตาแน่วแน่จนณัชชาต้องกลั้นใจฟัง

“ครอบครัวอิงจะมาถึงเย็นนี้ และพรุ่งนี้เป็นฤกษ์หมั้นของพวกเรา” เพียงประโยคนั้นเดียว ราวกับเสียงโลกภายนอกดับลงไปชั่วขณะ

ณัชชาเงียบงัน สีหน้าแข็งค้าง

“หมั้น... เหรอ” เธอถามเสียงแผ่ว

“ใช่ พรุ่งนี้ แต่ไม่ได้เชิญใครนะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ตกลงกันว่าจะจัดเป็นงานภายในเฉพาะในครอบครัวน่ะ” ภีมวัชบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพ

ณัชชาแสร้งหัวเราะเบาๆ กลบเกลื่อนทั้งที่ในใจปวดแปลบ

“เร็วจังนะ คุณรีบเหรอคะหมอภีม”

“ต้องรีบสิ ผมรอเธอมาตั้งสิบปีแล้ว ไม่รีบได้ไง เดี๋ยวอิงเปลี่ยนใจมาก็แย่เลย” เขาพูดแล้วยิ้มกับตัวเองด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

รอยยิ้มสดใสที่แม้แต่เธอก็ไม่เคยเห็นเขายิ้มออกมาด้วยความสุขแบบนี้มาก่อน

“สิบปี...”

“อืม ตั้งแต่ที่มหา’ลัยแล้ว” เขาบอกเธอแล้วคิดถึงภาพความทรงจำในอดีต และอยากให้เพื่อนของเขารับรู้ว่าเขามีคนอื่นในใจมานานแล้ว อยากให้เธอตัดใจเสียที

“งั้นก็...ยินดีด้วยนะ” แพทย์สาวพูดพร้อมรอยยิ้มที่ฝืนที่สุดในชีวิต

ภีมวัชพยักหน้ารับ ก่อนเดินผ่านเธอไปอย่างสงบ ราวกับไม่รับรู้ว่ามีใครอีกคนยืนปวดใจอยู่ตรงนั้น

ณัชชายืนนิ่งอยู่นาน กำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ

“พรุ่งนี้เขาจะเป็นของเธอแล้วเหรอ...อิง”

แต่ตราบใดที่ยังไม่ใช่งานแต่ง... เธอจะยังไม่ยอมแพ้

************************