บทที่ 13 ไม่มีแฟน

@คณะวิศวกรรมศาสตร์

          ร่างสูงลงจากรถแล้วเดินเข้าไปนั่งรวมกลุ่มกับพวกเพื่อน

          ออสตินเพ่งพิศเพื่อนซี้อย่างสำรวจแล้วเอ่ยแซว

          “ตั้งแต่ประกาศตัวว่ามีแฟนก็หายหัวเลยนะมึง”

          “หายหัวห่าอะไร กูก็ต้องไปทำธุระของกูบ้างสิวะ จะให้กูนั่งเฝ้าพวกมึงตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยไง”

          “ธุระของมึงหรือธุระของดาริณวะ”

          คนถูกแซวไม่แย้งสักคำ หลายวันมานี้เขามัวแต่ยุ่งกับเรื่องของดาริณอย่างที่พวกมันพูดจริง ๆ นั่นแหละ

          “เรื่องที่มึงกับดาริณคบกันแม่งโคตรเซอร์ไพรส์เลย บอกตามตรงว่าพวกกูยังงงกันอยู่เลยสรุปแล้วพวกมึงไปซุ่มคบกันตอนไหนวะ” วายุสงสัย

          เพื่อนสนิททุกคนยังไม่มีใครรู้เรื่องที่เขากับดาริณแค่แกล้งแสดงละครเป็นแฟนกันเท่านั้น

          “อย่าบอกนะว่าพวกมึงซั่มกันแล้ว”

          ออสตินหรี่ตาแคบแล้วชี้ปลายนิ้วไปที่ใบหน้าของเจ้าขุน

          เขามุ่นคิ้วใส่พลางปัดมือของออสตินออกก่อนจะพูดว่า

          “ไร้สาระ”

          ในระหว่างที่สามหนุ่มกำลังนั่งพูดคุยกันอยู่เพื่อนสนิทอีกคนของกลุ่มก็เดินเข้ามาที่โต๊ะ ทิวเขายิ้มกว้างจนปากเกือบจะฉีกถึงใบหูขณะนั่งลงด้านข้างเจ้าขุน

          “ยิ้มหน้าบานเลยนะมึง”

          ออสตินเอ่ยแซวคนที่เพิ่งมาถึง อารมณ์ดีอย่างนี้สงสัย ‘น้ำหวาน’ คนที่เมื่อก่อนเจ้าตัวมักบอกว่าเป็นเด็กในบ้านยอมเป็นแฟนกับมันแล้ว

          “ธรรมดา”

          ทิวเขายิ้มรับสลัดภาพผู้ชายปากหนักไปแล้วตั้งแต่ยอมรับว่าตัวเองรักน้ำหวาน

          พวกเพื่อนทำท่าทางหมั่นไส้ กว่าไอ้เพื่อนสนิทมันจะรู้ตัวว่ารักน้ำหวานก็นอนร้องห่มร้องไห้กลายเป็นหมาโบ้อยู่หลายวัน สมน้ำหน้าปากหนักดีนัก

          เวลาต่อมา

          หลังเลิกเรียนคาบเช้าพวกเพื่อนก็ชวนกันไปสนามแข่งรถที่พวกเขาทั้งสี่คนเป็นหุ้นส่วน เจ้าขุนทำหน้าเลิ่กลั่กก่อนจะรีบปฏิเสธอย่างมีพิรุธ

          “กูมีธุระว่ะ”

          “อะไรของมึงเนี่ย ปกติเห็นชอบไปสิงอยู่แต่สนามไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวนี้เอะอะมีธุระตลอดเลยนะไอ้ห่า” วายุว่าให้

          “เออน่า กูมีธุระจริง ๆ”

          พูดแบบขอไปที จะบอกพวกเพื่อนซี้ได้ยังไงล่ะว่าเขาจะรีบกลับไปดูดาริณไม่รู้ป่านนี้คนเมาค้างลุกทานข้าวได้หรือยัง

          หลังแยกตัวกับพวกเพื่อนเจ้าขุนก็รีบขับรถกลับเพ้นท์เฮ้าส์ ระหว่างทางไม่ลืมแวะซื้อข้าวต้มร้อน ๆ และแวะมินิมาร์ทเพื่อซื้อเครื่องดื่มที่ช่วยแก้อาการเมาค้างไปให้เธอด้วย

          ขณะกำลังยืนเลือกของอยู่ตรงแถวกลาง อีกด้านหนึ่งของชั้นวางของมีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งกำลังเม้ามอยกันอย่างสนุกปาก เขาจะไม่สนใจเลยถ้าเรื่องที่พวกเธอกำลังเล่าไม่ใช่เรื่องของดาริณ

          “ทะเลาะกับพ่อจนถึงขั้นไม่มีเงินติดตัวมาเลยสักบาท ยังมีหน้ามาชวนพวกเราออกไปกินเหล้าอีก ไม่มีเงินแล้วยังไม่เจียม”

          ซอนญ่าพูดด้วยท่าทางหงุดหงิด เธอไม่ได้สำนึกสักนิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำเมื่อคืนเขาเรียกว่าคนเห็นแก่ตัว

          “จริง ดีนะที่พวกเราชิ่งหนีออกมาทัน ไม่อย่างนั้นได้ชดใช้ค่าเหล้าแทนยัยดาริณอ่วมแน่”

          น้ำฟ้าเห็นด้วยเป็นปี่เป็นขลุ่ย

          “พวกแกก็พูดเกินไป ทำไมไม่คิดถึงตอนที่ดาริณช่วยพวกเราบ้างล่ะ”

          รถเมล์ปรามสองสาว

          “แหมยัยเพื่อนที่แสนดี แล้วทำไมแกไม่อยู่จ่ายเงินให้ยัยนั่นล่ะยะจะวิ่งตามพวกฉันออกมาทำไม”

          “ก็ใครจะไปจ่ายไหวล่ะ แค่ค่าเหล้าก็ปาเข้าไปตั้งหลายพันไหนจะค่าอาหารอีก”

          รถเมล์ทำหน้าจ๋อย เธอรู้สึกเห็นใจดาริณอยู่เหมือนกัน ครั้นจะให้เธอจ่ายเงินค่าเหล้าและค่าอาหารทั้งหมดนั่นมันก็ไม่ไหวแต่ถ้าหารกันสามคนก็ว่าไปอย่าง

          “แต่เมื่อคืนเราทิ้งยัยดาริณไว้อย่างนั้นไม่รู้ว่าป่านนี้เป็นยังไงบ้างเนอะ วันนี้ก็ไม่มาเรียนด้วย”

          “โอ๊ยแกจะไปห่วงทำไม นางก็คงจะโทรให้ใครสักคนมาจ่ายแทนนั่นแหละ แฟนนางก็อยู่ในแก๊งคิงวิศวะนะลืมไปแล้วเหรอ”

          เจ้าขุนยืนฟังอย่างหมดความอดทน เขากัดฟันกรอดขณะเดินสวนกับสามสาว นัยน์ตาดุดันจ้องมองพวกเธอราวกับอยากฆ่าให้ตาย

          รถเมล์เป็นคนหันมาเห็นเจ้าขุนก่อนเพราะเขาดูโดดเด่นและเป็นที่สะดุดตากว่าทุกคนในร้าน เธอพยายามสะกิดให้ซอนญ่าหยุดพูดแล้วบุ้ยปากไปทางเจ้าขุน ทั้งสามสาวหน้าถอดสีขึ้นมาทันที

          เจ้าขุนจงใจเดินผ่านทั้งสามสาว ดวงตาแข็งกร้าวไล่มองพวกเธอทีละคนราวกับหมายหัว ถ้าพวกเธอเป็นผู้ชายเขาคงไล่ต่อยเรียงตัว เป็นเพื่อนประสาอะไรนอกจากเห็นแก่ตัวแล้วยังเอาเรื่องของเพื่อนมานินทาลับหลัง

          หลังออกจากมินิมาร์ทเจ้าขุนก็รีบบึ่งรถกลับเพ้นท์เฮ้าส์ คนเพิ่งเข้ามากวาดตามองหาคนที่เขาบอกให้นอนรอแต่ตอนนี้ไม่รู้เธอหายไปไหนแล้ว

          เหมือนจะได้ยินเสียงหวาน ๆ กำลังฮัมเพลงแว่วมาจากทางห้องน้ำ เขาย่องเข้าไปยืนใกล้ประตูแล้วแอบดูคนที่กำลังนอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำอย่างสบายใจ

          อารมณ์ดีขนาดนั้นเชียว

          คิดคนเดียวในใจแล้วเผลอยิ้มออกมา ดวงตาจดจ้องเรือนร่างขาวเนียนที่เห็นเพียงส่วนที่โผล่พ้นขอบอ่างอย่างไม่ละสายตาแล้วคิดเลยเถิดไปถึงเรื่องสิบแปดบวก ก่อนจะรีบหุบยิ้มแล้วปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

          นี่กูตกต่ำถึงขั้นมายืนแอบดูผู้หญิงอาบน้ำแล้วเหรอวะเนี่ย

          สลัดหัวไล่ความคิดลามกออกจากสมอง จากนั้นก็รีบเดินออกจากห้องลงไปนั่งรออยู่ด้านล่างน่าจะดีกว่า

          คนอาบน้ำใช้เวลานานเฉกเช่นทุกครั้ง กว่าคุณเธอจะเสด็จลงมาจากห้องได้เจ้าขุนก็ผล็อยหลับคาทีวี

          ดาริณนั่งลงใกล้ ๆ นัยน์ตาสวยเพ่งสำรวจใบหน้าของคนนอนหลับแล้วคลี่ยิ้ม

          “ความจริงนายก็น่ารักดีนะ”

          ทว่าจู่ ๆ คนที่เธอคิดว่านอนหลับก็ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างฉับพลัน ร่างเล็กตกใจผงะหงายหลัง

          คนที่นอนอยู่บนโซฟาคว้าข้อมือเธอแล้วดึงรั้งลงมากอดรัด ดาริณล้มลงบนหน้าอกแน่นหนั่น หญิงสาวรีบยกแขนขึ้นมาดันแผงอกหนา ดวงตาสองคู่จดจ้องกัน

          “แอบมองฉันเหรอ”

          “เปล๊า!!!” ปฏิเสธเสียงสูงลิ่ว

          มุมปากหยักยกสูงแววตาดูสุขุมนุ่มลึกแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ดาเมจรุนแรงจนดาริณรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า

          “ปล่อยได้แล้ว”

          หลบตาอย่างเขิน ๆ พลางหันหน้าหนี

          เจ้าขุนยอมคลายอ้อมแขนปล่อยเธอเป็นอิสระ หลังจากดาริณยืนขึ้นเขาก็ลุกนั่งทันที

          “เธอกินข้าวรึยัง”

          “...” หญิงสาวส่ายหน้าตอบ

          “ฉันซื้อข้าวต้มมาให้วางอยู่บนโต๊ะน่ะ แต่ป่านนี้คงเย็นหมดแล้วมั้ง”

          “นายกลับมานานแล้วเหรอ”

          “ก็...”

          กำลังจะตอบว่ากลับมานานแล้วแต่ฉุกคิดขึ้นมาได้เสียก่อน ขืนบอกไปตามตรงก็กลัวคนถามจะสงสัยว่าเขาเข้าไปแอบดูเธออาบน้ำหรือเปล่า

          “ก็...ไม่นานเท่าไหร่”

          หญิงสาวพยักหน้า หลังจากนั้นก็เดินไปที่โต๊ะรับประทานอาหาร หยิบถุงข้าวต้มที่วางอยู่บนนั้นเดินเข้าไปตรงเคาน์เตอร์ครัวแล้วเทมันใส่ชามใบใหญ่

          “เดี๋ยวฉันอุ่นให้ เธอไปนั่งรอไป”

          เจ้าของห้องเดินมาช่วยจัดแจงเอาชามข้าวต้มไปอุ่นในไมโครเวฟให้ ดาริณเดินไปนั่งรอที่เก้าอี้ มองแผ่นหลังกว้างของคนที่ทำดีกับเธอผิดปกติ

          วันนี้เขาทำตัวแปลก ๆ

          ข้าวต้มร้อน ๆ ถูกยกมาเสิร์ฟตรงหน้า ดาริณตักชิมเพียงคำแรกคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งก็เอ่ยถามขึ้นมา

          “เธอทะเลาะกับพ่อเหรอ”

          ไม่รู้เป็นเพราะบังเอิญหรือเจ้าขุนเก่งไปเสียทุกอย่างเขาถึงได้รู้ความเป็นไปของเธอซะทุกเรื่อง คนถูกถามเงยหน้าสบตากับเจ้าของเพ้นท์เฮ้าส์แล้วตอบไปตามความจริง

          “อืม ฉันถูกพ่อไล่ออกจากบ้านน่ะ”

          “เพราะเรื่องฉันรึเปล่า”

          “ก็ส่วนหนึ่ง แต่หลัก ๆ เป็นเพราะท่านโกรธที่ฉันไปว่าให้ลูกชายสุดที่รักของท่านมากกว่า”

          “เหอะ! ลูกชายผีพนันน่ะสิไม่ว่า”

          อดไม่ได้ที่จะด่าไอ้หน้าตัวเมียที่ขายได้แม้กระทั่งน้องสาวของตัวเอง จากนั้นก็หันมาสนใจคนตรงหน้าแล้วเอ่ยถาม

          “แล้วเธอจะทำยังไงต่อ”

          “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ทั้งบัตรเครดิตและเงินในบัญชีก็คืนคุณพ่อไปหมดแล้ว ตอนนี้นอกจากโทรศัพท์มือถือกับกระเป๋าสตางค์ที่มีเงินแค่ไม่กี่บาทฉันก็ไม่มีอะไรติดตัวมาเลยสักอย่าง แม้แต่ชุดนักศึกษาที่จะใส่ไปเรียนก็ยังไม่มีเลย”

          เธอร่ายยาว แววตามีความเศร้าสร้อยแต่ไม่ถึงกับร้องไห้

          “ถ้างั้นเธอก็อยู่ที่นี่แหละ ข้างบนมีห้องนอนสองห้องเธอก็นอนอีกห้องละกัน”

          “จะดีเหรอ”

          “มีอะไรไม่ดี หรือเธอกลัวว่าฉันจะทำอะไรเธอ”

          “เปล่า ฉันก็แค่เกรงใจ เกิดวันไหนแฟนนายมาหาแล้วเห็นฉันเข้าเดี๋ยวจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่”

          อยากรู้ว่าเขามีแฟนไหมครั้นจะให้ถามตรง ๆ อาจทำให้เจ้าขุนคิดว่าเธอสนใจ ดาริณเลยแกล้งพูดอ้อมค้อม

          เจ้าขุนแค่นยิ้มก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

          “ไม่เห็นหรอก”

          คนฟังปั้นหน้าไม่พอใจตอบแบบนี้แสดงว่าเขามีแฟนแล้วสินะ จู่ ๆ หัวใจดวงน้อยก็กระตุกวูบประหนึ่งว่ามีคนมากระชากเล่น

          เจ้าขุนลอบยิ้มก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบขวดน้ำออกมาเทน้ำใส่แก้ว เดินถือแก้วน้ำมาวางตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะพูดขึ้นว่า

          “เพราะฉันไม่มีแฟน”

          ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อสองแก้มเห่อร้อนอัตโนมัติ เธอกัดริมฝีปากเบา ๆ ด้วยความขัดเขินไม่กล้าเงยหน้าสบตากับคนที่กำลังจ้องมองกันอยู่

          “งั้นเดี๋ยวฉันจะไปตามแม่บ้านมาจัดห้องให้เธอนะ”

          พยักหน้าหงึก ๆ ขณะตักข้าวต้มเข้าปาก หลังจากนั้นเจ้าขุนก็เดินไปที่หน้าประตูห้องสั่งการให้ลูกน้องโทรตามแม่บ้านมาทำความสะอาดห้องนอนอีกห้องให้ดาริณ