บทที่ 14 นอนด้วยกันไหม

หลังทานข้าวเจ้าขุนก็พาดาริณไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้า เขาบอกให้เธอเลือกซื้อตามที่ต้องการได้เลยไม่ต้องเกรงใจ ยังไงซะเธอก็ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของเขา

          แม้จะเป็นแค่แฟนปลอม ๆ ก็เถอะ

          หลังจากซื้อของใช้ส่วนตัวเขายังพาหญิงสาวไปเลือกซื้อชุดนักศึกษาใหม่ ดาริณรู้สึกเกรงใจเจ้าขุนมาก เธอคิดเอาไว้ว่าถ้ากลับเข้าบ้านเมื่อไหร่จะคืนเงินทุกบาททุกสตางค์ให้ชายหนุ่มทันที

          เมื่อซื้อของเสร็จสรรพกำลังจะพากันกลับบังเอิญเดินผ่านร้านขายกระเป๋าแบรนด์เนมยี่ห้อหนึ่ง หญิงสาวหยุดยืนอยู่หน้าร้านมองสินค้าคอลเลกชันใหม่แววตาเศร้าสร้อย

          เจ้าขุนหยุดเดินแล้วหันหลังกลับไปมองคนที่ยังยืนอยู่หน้าร้านขายกระเป๋า จากนั้นเขาก็ถามเธอ

          “อยากได้เหรอ”

          “เปล่า”

          “ไม่อยากได้แล้วมองทำไม”

          “ฉันแค่กำลังสงสัยว่า ทำไมเมื่อก่อนฉันโง่จัง ยอมจ่ายเงินหลักแสนเพื่อซื้อกระเป๋าใบแค่นี้ ทั้งที่ความจริงแล้วกระเป๋าใบละร้อยกว่าบาทก็ใส่ของได้เหมือนกัน”

          รู้สึกประหลาดใจจนไม่อยากเชื่อหูตัวเอง แต่ก็แอบดีใจที่เห็นดาริณคิดได้อย่างนั้น ชายหนุ่มลอบยิ้มก่อนจะจูงมือดาริณเข้าไปในร้านขายกระเป๋าด้วยกัน

          “ฉันไม่เข้าไปนะเจ้าขุน”

          “มาเถอะน่า”

          “สวัสดีค่ะ”

          พนักงานของร้านกล่าวต้อนรับพร้อมทั้งยกมือไหว้ เจ้าขุนพยักหน้าตอบรับจากนั้นก็พูดขึ้นว่า

          “ผมขอดูคอลเลกชันใหม่ล่าสุดครับ”

          “ได้ค่ะ คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายเชิญนั่งรอทางด้านนี้ค่ะ”

          จูงมือดาริณไปนั่งตรงโซฟารับแขกหรูหราที่ตั้งอยู่ตรงกลางร้าน พนักงานอีกคนยกน้ำมาเสิร์ฟให้ลูกค้าหนุ่มสาว

          “ช่วยทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย”

          เขาบีบแก้มเนียนให้เธอฉีกยิ้มแต่กลับถูกดาริณพองแก้มโกรธเคืองใส่ ไอ้บ้าเจ้าขุนชอบบังคับใจเธอชะมัด

          เจ้าขุนหัวเราะขบขันท่าทางของเธอ

          นั่งรอเพียงไม่นานกระเป๋าคอลเลกชันใหม่ก็ถูกวางเรียงรายอยู่ต่อหน้า ดาริณมองค้อนคนที่ชอบทำตัวโชว์ป๋าอวดรวยไม่เข้าท่าแล้วพ่นลมหายใจฟืดฟาดใส่

          “ชอบสีไหนเธอเลือกสิ”

          “ไม่เอา”

          พูดเสียงเบาพร้อมกับส่ายหน้า

          เขาทำตาเจ้าเล่ห์ใส่ จากนั้นก็ก้มลงกระซิบกระซาบกับเธอ

          “ฉันไม่ได้ให้เธอเอา ฉันให้เธอเลือกกระเป๋า”

          “ไอ้บ้า”

          มองคนตรงหน้าตาเขียวปั้ด จากนั้นก็หันมาสนใจกระเป๋าคอลเลกชันใหม่ที่ถูกวางเรียงรายบนแท่นกระจกใสจำใจเลือกมาหนึ่งใบอย่างไม่ลังเล ชี้นิ้วไปที่ใบสีดำละกัน

          “ฉันว่าสีดำไม่เหมาะกับเธอหรอก ผมเอาสีชมพูครับ” บอกหญิงสาวแล้วหันไปบอกพนักงานของร้าน

          ดาริณถลึงตาใส่คนเผด็จการ ถ้าจะเลือกเองอย่างนี้จะให้เธอเลือกทำไมตั้งแต่แรก

          หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อยทั้งสองคนก็พากันกลับมายังเพ้นท์เฮ้าส์ส่วนตัวของเจ้าขุน

          ชายหนุ่มถือของขึ้นไปเก็บไว้ในห้องที่เขาจัดแจงให้เป็นห้องพักส่วนตัวของเธอ

          หญิงสาวเดินตามเข้าไปอย่างเก้ ๆ กัง ๆ กวาดตาสำรวจห้องนอนที่กว้างขวางไม่แพ้อีกห้อง

          “มีอะไรก็เรียกนะ”

          วางของใช้ทุกอย่างไว้บนโต๊ะแล้วตั้งท่าจะเดินออกจากห้องปล่อยให้หญิงสาวจัดเก็บข้าวของส่วนตัวตามลำพัง แต่ต้องหยุดกึกเพราะเสียงเรียกจากคนด้านหลัง

          “เดี๋ยวก่อนเจ้าขุน”

          “มีอะไร”

          “ขอบคุณนะ”

          กล่าวขอบคุณด้วยความซาบซึ้ง

          เจ้าขุนรู้สึกขัดเขินแปลก ๆ เขายกมือขึ้นมาลูบท้ายทอยของตัวเองเพื่อแก้เขินแล้วพูดว่า

          “ไม่เป็นไร ก็เราเป็นเพื่อนกันหนิ”

          ในยามที่เพื่อนลำบากจะให้เขานิ่งเฉยได้ไง เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนอย่างนี้แหละถูกแล้ว

          อีกด้าน

          หลังถูกเจ้าขุนซ้อมจนน่วมไปทั้งตัวดาวิทย์ก็เอาแต่ขลุกตัวอยู่ที่คอนโดไม่ยอมกลับบ้าน เพราะกลัวว่าจะเจอกับพวกนักเลงคุมบ่อนที่ตามมาทวงหนี้ยี่สิบล้านบาท

          ตอนแรกที่ยืมเงินชวินก็ตั้งใจเอาไปใช้หนี้ แต่ดันเอาไปต่อทุนจนหมดตัวเสียก่อนหนี้ก็ยังไม่ทันได้ใช้สักบาท

          เมื่ออาการเริ่มดีขึ้นดาวิทย์ก็หอบหิ้วร่างกายที่ยังบอบช้ำเล็กน้อยไปหาชวินที่บ้าน

          สภาพของชวินก็ไม่ต่างจากดาวิทย์เท่าไหร่นัก เพราะวันนั้นเขาถูกเจ้าขุนอัดซะยับแถมยังถูกลูกน้องของฝ่ายนั้นรุมกระทืบจนต้องไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่โรงพยาบาลหลายวัน

          พอเห็นหน้าดาวิทย์คนกำลังโมโหก็แผลงฤทธิ์ใส่ เป็นเพราะดาวิทย์คนเดียวที่ทำให้เขาต้องตกอยู่ในสภาพนี้

          “ทำไมมึงไม่บอกก่อนว่าน้องสาวมึงมีแฟนแล้ววะ”

          “แฟนที่ไหน ดาริณยังไม่มีแฟน”

          “ไม่มีแฟนเหรอ? งั้นมึงดูนี่”

          ชวินเปิดข่าวการคบกันของดาริณและเจ้าขุนให้ดาวิทย์ดู คนเป็นพี่ชายอ้าปากค้างนี่มันไอ้นักเลงเจ้าของบ่อนนี่หว่า

          ดาวิทย์ไม่รู้เรื่องข่าวเลยสักนิด อาจเป็นเพราะช่วงนี้เขาติดการพนันจนไม่ได้สนใจโลกภายนอกแถมบ้านช่องก็ไม่ได้กลับนอนค้างอ้างแรมอยู่ที่คอนโดนานนับเดือนแล้ว

          “มึงรู้จักมันเหรอ”

          “กูไม่รู้ว่ามันเป็นคนของแก๊งไหน รู้แค่ว่าพวกชายชุดดำเรียกมันว่านายน้อย ตอนนี้มันยังเป็นนักศึกษามหา’ลัยอยู่เลย”

          เพราะแค้นมากชวินจึงให้คนไปสืบเรื่องของเจ้าขุนแต่ก็ไม่ได้ข้อมูลอะไรมากนัก ไม่รู้เป็นเพราะมีคนจงใจปิดบังข้อมูลส่วนตัวหรือเพราะอีกฝ่ายไม่ได้มีอะไรน่าสนใจกันแน่

          ครั้นจะให้ยกพวกไปเอาคืนเลยก็ยังรู้สึกเกรงกลัวเพราะเขาเป็นเพียงคนตัวเล็ก ๆ ในแวดวงธุรกิจสีเทา เกิดไปเหยียบหางแก๊งใหญ่เข้าจะทำให้เป็นเรื่องได้ เอาไว้ให้แน่ใจเสียก่อนว่าอีกฝ่ายเป็นแค่ลูกกระจ๊อกธรรมดา ๆ แล้วค่อยไปเอาคืนทีหลังก็ยังไม่สาย

          ส่วนดาวิทย์กลับรู้สึกพอใจเป็นอย่างมากหลังจากได้รู้เรื่องว่าที่น้องเขย เขาเริ่มมองเห็นผลประโยชน์บางอย่าง

          สงสัยต้องกลับบ้านสักหน่อยแล้ว

          กลางดึก

          ร่างเล็กนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงกว้างพยายามข่มตาให้นอนหลับทว่าจิตใจกลับเอาแต่ว้าวุ่น เธอลุกนั่งจากนั้นก็เปิดประตูออกมานอกห้องเพ่งมองประตูอีกบานซึ่งปิดสนิท

          ‘หลับแล้วเหรอ’

          คิดสงสัยในใจ ครั้นจะให้เคาะประตูเรียกก็เกรงว่าจะเป็นการรบกวนคนที่นอนหลับไปแล้ว

          ดาริณตัดสินใจเดินลงมาชั้นล่างเปิดตู้เย็นหาอะไรที่พอจะทานรองท้องได้ โบราณว่าไว้ว่าหนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อน เธอก็เลยอยากหาอะไรกินให้หนังท้องของเธอตึงเพื่อหนังตาของเธอจะได้หย่อนตาม

          ขณะหยิบผลแอปเปิลขึ้นมากัด หางตาก็สะดุดเข้ากับร่างกำยำของเจ้าของเพ้นท์เฮ้าส์ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องฟิตเนส

          เขาเล่นฟิตเนสตอนกลางคืนเนี่ยนะ

          ดวงตากลมโตเบิกกว้างริมฝีปากอ้าค้างขณะผลแอปเปิลยังคาอยู่ที่ปาก ดาริณกลืนน้ำลายอึกใหญ่ระหว่างมองร่างสูงที่กำลังเดินเข้าใกล้เธอช้า ๆ ร่องกล้ามที่เรียงตัวกันเป็นลอนทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนมนต์สะกดให้หยุดนิ่ง

          ไอ้บ้าเจ้าขุนเดินเปลือยท่อนบนอย่างหน้าตาเฉยไม่คิดถึงความรู้สึกของเพื่อนอย่างเธอบ้างเลยรึไงกัน

          มุมปากหยักกระตุกยิ้ม ก่อนจะเดินผ่านเธอไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำออกมาดื่ม น้ำเย็นไหลเลอะเทอะมาถึงร่องกล้ามดาริณมองเขาตาไม่กะพริบ

          บ้าไปแล้วดาริณ

          เธอหันหลังให้คนที่ยืนกินน้ำจากนั้นก็เดินไปที่โซฟาหยิบรีโมตกดเปิดทีวีเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินจนหน้าแดง ดวงตาจดจ้องไปยังหน้าจอทีวีทว่าจิตใจกลับเอาแต่คิดฟุ้งซ่าน

          ไม่ใช่ไม่เคยเห็นสักหน่อย เลิกคิด ดาริณ เลิกคิด

          เจ้าขุนเดินตามมานั่งด้านข้าง นั่งเป็นทองไม่รู้ร้อนไม่รู้รึยังไงกันว่ากล้ามแน่น ๆ ของเขามันทำให้เธอมึนหัวไปหมด

          โอ๊ย! สงสัยจะเมากล้าม

          “ฉันขึ้นห้องแล้วนะ”

          จู่ ๆ หญิงสาวก็ทำหน้าบึ้งตึงแล้วลุกพรวดตั้งท่าจะเดินกลับขึ้นไปบนห้องแต่ถูกเจ้าขุนคว้าข้อมือเอาไว้เสียก่อน

          “เธอนอนไม่หลับเหรอ”

          “ก็นิดหน่อย คงแปลกที่แปลกทางมั้ง”

          ไม่ใช่ว่าไม่เคยมานอนที่นี่สักหน่อยแปลกที่แปลกทางอะไรกัน มาทุกครั้งก็เห็นนอนหลับดีสงสัยยัยดาริณจะคุ้นชินกับห้องนอนของเขามากกว่าห้องนั้น

          “สนใจมานอนด้วยกันไหม”

          เขาพูดขณะลุกขึ้นยืนมือหนายังกำอยู่ที่ข้อมือเล็ก นัยน์ตาเรียบนิ่งไม่มีเล่ห์เหลี่ยมทว่าการชวนให้นอนด้วยกันมันดูกำกวมพิลึก

          “นอนเฉย ๆ?”

          “อืม หรือเธออยากทำอย่างอื่น”

          “ปะ...เปล๊า!!!” โบกไม้โบกมือปฏิเสธ

          เจ้าขุนแค่นหัวเราะให้กับท่าทางเลิ่กลั่กของเธอจากนั้นร่างสูงก็จูงมือหญิงสาวไปที่ห้องนอนของเขา

          “เธอนอนก่อนได้เลย ฉันไปอาบน้ำก่อน”

          ว่าจบเจ้าของห้องก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ดาริณมองตามร่างหนาจนลับตาแล้วเดินเก้ ๆ กัง ๆ ไปที่เตียงนอน

          “คิดถูกไหมเนี่ยดาริณ”