เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 6
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-18 22:42:39“เดี๋ยวก่อนๆ”
เวรุณียกมือข้างหนึ่งเป็นเชิงห้ามเมื่อรถแล่นเข้าสู่ตัวบ้าน เขากึ่งลากกึ่งจูงเธอ เข้าไปยังห้องหนึ่ง แล้วประตูก็ปิดลง
“เรามีเรื่องต้องตกลงกัน”
เธอบังคับเสียงไม่ให้ตระหนก เมื่อกวาดตาไปสะดุดกับเตียงใหญ่
“ว่ามา...”
เขาเดินเลี่ยงไปถอดเข็มขัดวางบนโต๊ะ ดึงเสื้อออกนอกกางเกง
“เรื่องเงินสิบล้าน”
เขาผินหน้าส่งยิ้มเยาะ
“คุณจะได้ทันทีหลังลูกผมคลอด”
“หน้าที่การงานต้องยังคงเดิม หลังท้องฉันต้องได้ชีวิตเดิมกลับมา”
“ไหนคุณยื่นใบลาออกแล้วยังไงล่ะ”
เขาย้อน เธอฝากมากับหนุ่มหน้าขาวท่าทางหงอๆ เลขาฯที่สั่งให้จับตาดูเวรุณี เอามารายงานแทบจะทันทีที่จดหมายถึงมือผู้จัดการเธอ
“ก็...”
หญิงสาวกลอกตา คิดหาคำแก้ตัว
“ก็คุณตามฉันเจอแล้วนี่ เท่ากับการหนีเป็นโมฆะ”
“คุณนี่ขี้โกงนะรู้ไหม”
ธรณ์หันกลับมาเต็มตัวพร้อมแสยะยิ้มร้าย
“ไม่เท่าคุณหรอกน่า”
เวรุณีมองตาท้าทาย ไม่กลัวการข่มขู่นั้นเลย
“ผู้ชายเลวกับผู้หญิงตอแหล เราสองคนก็พอๆ กันนะเวรุณี คุณมีชื่อเล่นไหม ชื่อจริงยาวเป็นบ้า”
“ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก คุณอยากเรียกฉันว่ายังไงก็เรียก”
“หวงกระทั่งชื่อเล่นหรือยังไง”
ธรณ์ไพล่นึกไปถึงแต่หนุ่มคนส่งจดหมายลาออกของเธอ
“ยังไงเราก็ต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน จนกว่าลูกผมจะเกิด”
“เรียกเวรุณีนั่นแหละ”
“ไม่เอา”
เป็นการเถียงที่ไร้สาระที่สุดเท่าที่เขาเคยพบมา ธรณ์กึ่งรำคาญกึ่งอยากเอาชนะ
“อะไรที่ณีๆ ...ฟังแล้วเหมือน”
“โสเภณีงั้นเหรอ!”
เขาเลิกคิ้วที่คำแรงๆ หลุดจากปากอิ่ม ร่างสูงย่างสุขุมมาใกล้ เธอถอยหลบจนติดกำแพง มือแกร่งสองข้างค้ำยันกดไหล่บางไว้ไม่ให้หนี ใบหน้าคมเคลื่อนเข้าหา
“ตามใจ ถ้าคุณอยากให้ผมเรียกอย่างนั้นต่อหน้าคนอื่น”
“ทิป ...ฉันชื่อเล่นทิป”
เวรุณียอมแพ้ พยายามเบี่ยงกายหลบการรุกราน
“ดีมาก ผมชอบคนว่าง่ายๆ”
ริมฝีปากร้อนก้มลงปิดปากเวรุณีไว้สนิท ซอกซอนลิ้มรสหวาน โดยไม่สนใจกับอาการขัดขืน ทั้งฟันงับ ทั้งมือเล็กผลักไส ซ้ำยังซบหน้าลงบนซอกคอนุ่ม จมูกโด่งไต่ลงสู่ใต้ปกเสื้อ สัมผัสความอวบนิ่มที่รบกวนจิตใจ ขบเม้มทิ้งรอยด้วยความมันเขี้ยว
เวรุณีสะดุ้งเฮือกกับความรู้สึกแปลกใหม่อันเจ็บแปลบ ตัวอ่อนกับความปรารถนาอันล้ำลึกรุนแรงนั้น มือเปลี่ยนเป็นขยุ้มอกเสื้อเขาคลายอารมณ์
ธรณ์ผละจากอกอวบ พ่นลมหายใจแรง แขนข้างหนึ่งลดลง รวบขาเธออุ้มขึ้น หญิงสาวผวาจนเผลอวาดแขนคล้องคอเขาไว้ด้วยกลัวตก ขายาวไม่กี่ก้าวก็ถึงเตียง ธรณ์วางเธอลงแผ่วเบา ข้อศอกแข็งแรงท้าวคร่อมเวรุณีไว้ ดวงตาสองคู่ประสานกัน พลันเขาก็เลื่อนมือมาแตะสะโพกเธอ ล้วงหยิบกระเป๋าสตางค์โยนลงข้างเตียง
“อัฐิเดี๋ยวเอาไปไว้ในห้องพระ”
แล้วก็จุมพิตปิดกั้นเสียงค้านเธอไว้อีกครา พร้อมมืออุ่นที่สำรวจแทรกลึกใต้เนื้อผ้า วนเวียนบีบเคล้นคลึงหน้าอกในชั้นในลูกไม้
เวรุณีรู้สึกดังมีประจุไฟแล่นแปลบจากส่วนที่เขาสัมผัส นำพาอารมณ์รัญจวนประหลาดขึ้นสู่สมอง
ธรณ์ปลดตะขอเสื้อในออกอย่างง่ายดายด้วยมือข้างเดียว ผิวปลายปทุมถันบางอ่อน ยามโดนอากาศชูชันอย่างไม่ตั้งใจ เขาดูดเม้มอย่างกระหาย ทดแทนเวลาที่อดกลั้นมาหลายชั่วโมง
ลิ้นสากชื้นโลมเลียจนเจ้าของร่างราวใจจะขาด บิดกายหนีต้านความหวานซ่านตามสัญชาตญาณ แต่เขายังตรึงเธอไว้ มือยกม้วนถอดเสื้อยืดเวรุณีออกโดยเร็ว จากนั้นเหวี่ยงลงพื้นไม่ใยดี
ภาพกลางเตียงคือเธอตาปรือและเปลือยท่อนบน ซึ่งทำเอากลางลำตัวเขาร้อนร้น อกขาวอวบกระเพื่อมแรงตามลมหายใจเข้าออก
ยั่วยวนให้เขากดใบหน้าลงฟอนเฟ้น สลับกับใช้มือแข็งๆ ไต่ตามส่วนเว้าโค้ง เคลื่อนลงด้านล่าง ปลดตะขอกางเกงยีนรูดออกไปพร้อมกางเกงในตัวเล็กของเธอ
เวรุณีหายใจสะดุด เมื่อนิ้วเรียวเคลื่อนเข้าสู่ลานดอกไม้งามแห่งชีวิต
“อย่า...ได้โปรด คุณ...”
เธอขอร้องเสียงแหบแห้ง ยกแขนดันบ่ากว้างทัดทานคนรุกราน
“เรียกผมว่าธรณ์สิ ...ทิป”
ธรณ์เงยหน้าจากอกอุ่นบอกคนร่วมเตียง การตอดรัดรุนแรงทำใจเขาแทบคลั่ง
“คุณธรณ์ได้โปรด...”
เวรุณีดีดตัวตามแรงนิ้ว กัดฟันกลั้นเสน่หาซ่านที่กำลังครอบงำให้สติลางเลือน ...หลุดออกไปทุกที
“ได้โปรด...”
เธอไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังขออะไร แต่ธรณ์รู้ มือเขาทำงานเร็วเท่าความคิด ปลดเสื้อผ้าพันธนาการออกโดยเร็ว แนบเบียดอกแน่นเสียดสีอกนิ่มนวล
เขาครอบครองริมฝีปากเธออีกครั้ง ปลายลิ้นหยอกเอินพันพัว แทรกขาแกร่งแยกปลีน่องเธออก เรือนกายด้านล่างที่แนบชิด เคลื่อนไหวเชื่องช้า ใจเวรุณีแทบหยุดเต้นเมื่อตระหนักได้ว่ามันคืออะไร
“อย่าเกร็งสิทิป”
ธรณ์เสียงลอดไรฟัน เมื่อความคับแน่นบีบรัดเข้ามา ประวัติเธอดี ...ขาวสะอาด จนไม่อยากเชื่อว่าจะรอดมือผู้ชายมาจนถึงป่านนี้
“ผ่อนคลายนะ เชื่อผม”
เขาปลอบด้วยการไล้จุมพิตแผ่ว ตั้งแต่หน้าผาก เปลือกตา แก้มใส และหยุดลงวนเวียนเนิ่นนานบริเวณริมฝีปาก ค่อยๆ ขยับส่วนล่างช้าๆ ให้คุ้นเคย
กระนั้นเวรุณียังเจ็บแปลบจนกระเถิบถอยหนี ธรณ์ต้องเปลี่ยนมือมายึดเอวคอดไว้มั่น ไม่สนเล็บที่จิกข่วนระบายอารมณ์หวาม
การเคลื่อนไหวเชื่องช้าเป็นไปได้สักพัก ก็กลับทวีรุนแรงขึ้น ธรณ์บดขยี้ปากบางระงับความรุนแรงที่ปะทุอยู่ข้างใน เธอสมองตื้อ ด้วยเขารุกรานหนักไปหมด จนเผลอครางเสียงหวาน
ธรณ์หมดความควบคุมตนในตอนนั้นเอง สะโพกแกร่งถาโถมเข้าหา เคลื่อนไหวเร็วร้อนครั้งแล้วครั้งเล่า ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนจะคลั่ง ยึดเอวเธอแน่นดังเป็นร่างกายตน กล้ามเนื้อบดเบียดตึงแน่นทุกส่วน รับรู้ถึงแรงรัดขั้นสุดที่บีบดังจะให้กายขาดออกจากกัน
เวรุณีหวีดร้อง เมื่อความหวานแหลมพาเธอลอยขึ้นสู่ที่สูง ไปแตะสายรุ้งแสนสวย เอื้อมมือสัมผัสนิดก็แตกพร่างพราวเป็นละอองไอเย็นดังน้ำฝน
ธรณ์พุ่งทะยานตามไปติดๆ ด้วยการแทรกกายหนักอีกไม่กี่ครั้ง เขาคำรามในลำคอ ก่อนปลดปล่อยเมล็ดพันธุ์แห่งชีวิตเข้าสู่เวรุณี ใบหน้าคมซบลงกับอกละลานตา จมูกสูดกลิ่นเหงื่อปนไอสาว
“ออกไปได้แล้ว”
เธอไล่ทั้งยังหอบ รวบรวมกำลังที่เหลือ ยกมือผลักเขาออก คนตัวหนักใหญ่ไม่ไหวติง เขาครอบครองเธอทั้งภายนอกและภายใน
“เมื่อกี้ยังพูดได้โปรดๆ อยู่เลย คราวนี้จะไล่ซะแล้ว”
เป็นครั้งแรกที่เวรุณีเห็นเขายิ้ม ...อย่างน้อยก็ดูจริงใจที่สุด
“คุณตัวหนัก ฉันหายใจไม่ออก”
เธอหน้าแดง เลี่ยงหลบตา
“งั้น!”
ชายหนุ่มจับเอวพลิกตัวเธอขึ้นบน กลายเป็นเธอทับร่างเขาในท่าคุกเข่า โดยยังมีการสอดแทรกอยู่
“จะทำอะไรน่ะ”
ธรณ์ยึดเอวเว้าไว้มั่น ตาเป็นประกาย
“แบบนี้คุณจะได้ไม่หนักไง”
มือเคลื่อนขึ้นบีบเคล้นอกอย่างมันในอารมณ์
“ฉันเจ็บนะ เบาหน่อยสิ”
เธอนิ่วหน้า พยายามปัดการรุกรานที่ไม่เบาเลย
“มันเขี้ยวจัง อกคุณอวบจริง”
เวรุณีซ่อนรูปกว่าที่เห็น รูปร่างล้นมือและเต็มไปด้วยเลือดเนื้อ
“จะหวงไปทำไม ยังไงคุณก็เป็นของผมแล้ว”
“แค่ระยะเวลาที่ผลิตลูกให้เท่านั้นค่ะ แล้วเราก็จบกัน”
“คิดกระทั่งถึงตอนนั้น แล้วเหรอ”
เธอเม้มปากเชิดหน้า ยิ่งทำให้ปทุมถันชูชันยิ่งขึ้น
“ใช่สิคะ คุณเป็นคนบอกข้อเสนอมาเองนี่ ลืมแล้วเหรอ”
“งั้นผมขอเตือนอีกอย่างนะทิป”
เล็บแข็งแรงจิกกุมลงบนสะโพกนิ่ม ดวงตาดำส่อแววมีโทสะนิดๆ
“ระหว่างอยู่กับผมห้ามพูดถึงผู้ชายอื่นเด็ดขาด”
จากนั้นก็เคลื่อนขึ้นลงคุมจังหวะ ร่างบางกระเด้งกระดอนจนต้องใช้สองมือยันอกเขาไว้เป็นที่พึ่ง รู้สึกถึงความแกร่งแทรกผงาด
“เหมือนผู้หญิงตอแหลคนอื่นของคุณงั้นสิ!”
เวรุณีกำลังต่อต้านความรู้สึกซ่านสยิว ต่อประสบการณ์กามารมณ์แปลกใหม่
“ใช่ ตอนนี้คุณเป็นผู้หญิงตอแหลคนเดียวของผม”
ธรณ์กระแทกทั้นเธอแรงจนตัวโยนด้วยอารมณ์ดิบ ก่อนโน้มคอเวรุณีมาจูบ และสอนบทเรียนต่อไปแห่งดำกฤษณา จนค่อนคืนโน่น เธอจึงผล็อยหลับคาอกเขาด้วยความเพลีย
บทล่าสุด
กลหัวใจซาตาน บทที่ 28 พิเศษ The Wedding 6 (จบ)
“สวยเหมือนนางฟ้าเลย”อาม่าชมเปาะ เมื่อการแต่งหน้าอันยาวนานสิ้นสุดลง เวรุณีก็อึ้งไปเหมือนกันเมื่อมองภาพในกระจก ผู้หญิงในชุดขาวที่สวยเกินจินตนาการ“อาธรณ์อีต้องตะลึงเหมือนกันแน่ๆ”อาม่าหัวเราะคิก ท่านมาอยู่กับเธอตั้งแต่เช้ามืดในวันงานแต่งงานอันแสนวุ่นวาย“คุณภูสิตโทร.มาตามแล้วค่ะ”เว็ดดิ้งเพลนเนอร์เร่ง รีบมาช่วยยกชายกระโปรงฉลุลายลูกไม้ กลุ่มเจ้าสาวจึงได้พากันทยอยออกจากห้องอาม่าพูดอะไรสักอย่างแว่วๆ เวรุณีไม่ทันได้ฟัง ด้วยหูก็อื้อ ตาก็หนักเพราะขนตาปลอมหนามือใหญ่คุ้นเคยจับเธอไว้ พร้อมกระซิบ“ทิปสวยมากเลยครับ”น่าเสียดายที่ขนตาปลอมเยอะไปหน่อย เธอจึงไม่ได้เห็นหน้าเขาว่าปลื้มเพียงใด ธรณ์พาเธอเดินผ่านไปในประตูใหญ่ ที่มีเสียงดนตรีและแสงเฟลชกล้องรัวต่อเนื่อง“บ่าวสาวยิ้มครับ ยิ้ม”เวรุณีพยายามตามเสียงที่บอก แต่หน้าตึงเครื่องสำอางจนไม่รู้ว่าตนเองยิ้มจริงหรือแค่แสยะเขาพาเธอเดินขึ้นเวที ก่อนพิธีก่อนจะพูดอะไรสักอย่างที่ฟังไม่ทันทุกอย่างรวดเร็วเหลือเกินในความรู้สึกเธอ วงดนตรีเล่นเพลงรักหวาน ภูสิตแอบมากระซิบเจ้าบ่าว“ไฟล์สไลด์รูปพรีเวดดิ้งเสียครับ รอสักครู่เว็ดดิ้งแพลนเนอร์กำลังให้วินมอเตอร์ไซด์เอ
กลหัวใจซาตาน บทที่ 27 พิเศษ The Wedding 5
แขกกลับประมาณสามทุ่ม อาม่าบ่นอยากอยู่คุยด้วยมากกว่านี้ แต่ติดเรื่องสุขภาพ อายุมากและเดินทางมาไกล ทำให้เพลียมาก ท่านเล่าให้ฟังว่ามีบ้านอยู่อีกแห่งแถวปทุมธานีพจนารถกลับเป็นรายถัดมา ด้วยรับรู้ถึงบรรยากาศ “ไล่” ของธรณ์เวรุณีช่วยแอนเก็บล้างภาชนะ เขากับภูสิตอาสาจะช่วย แต่เธอปรามไว้ ให้เหตุผลว่าครัวเล็ก เกะกะกันเสียเปล่าๆ ทั้งสองจึงมานั่งดูโทรทัศน์หน้าโซฟา“คุณทิปไปไหน”ธรณ์ถามเมื่อแวะห้องน้ำข้างครัวแล้วเห็นแอนคนเดียว“ขึ้นไปข้างบนตั้งนานแล้วค่ะ”เขาพยักหน้า ก่อนตามขึ้นไป ห้องเวรุณีปิดประตูเงียบ แต่มีไฟลอดออกมาจากห้องพระเธอพนมมือพับเพียบหน้าโกศบรรจุอัฐิคนในครอบครัว ธรณ์ย่อตัวลงนั่งข้าง เขาเห็นน้ำตาน้อยๆ เอ่อคลอคลองจักษุ“ร้องไห้ทำไม”“ฉันดีใจที่พ่อแม่ ไทม์ ยังห่วง ดลใจให้พวกอาม่ามา แต่ก็เศร้าเพราะคิดถึงพวกเขา”ธรณ์เอื้อมมือไปโอบศีรษะเธอมาแนบชิด“ทุกอย่างเหมือนกับฝันไป จู่ๆ ฉันก็มีญาติตั้งเยอะ” เวรุณีเล่าเสียงเครือ“สมัยก่อนฉันอิจฉามาก เวลาปิดเทอมที่เพื่อนๆ ได้ไปอยู่บ้านปู่ย่าตายาย ได้แต่คิดว่าทำไม่ครอบครัวไม่มีญาติเลย”“ไม่ใช่ฝันหรอก ทุกอย่างเป็นความจริง”“มันเร็ว เกิดขึ้นกะทันหัน”เวรุณี
กลหัวใจซาตาน บทที่ 26 พิเศษ The Wedding 4
ตะวันคล้อยจากฟ้า จวนเจียนจะลาลับ วันที่น่าเบื่อหน่ายของหลายคนอาจใกล้สิ้นสุด ทว่าความสุขของธรณ์เพิ่งเริ่มต้นรถคันงามกำลังแล่นฝ่าการจราจรแออัด มีปลายทางคือทาวน์เฮ้าส์หลังน้อยของเวรุณีธรณ์จงใจไม่โทร.หาเธอ ให้ภูสิตเตรียมไวน์ดีๆ ไว้ เพื่อดื่มคู่กับอาหารอิตาเลียน เขาตั้งใจให้เป็นเซอไพรส์ แต่การจราจรก็ติดสาหัสสากรรจ์เหลือเกิน“ให้ผมโทร.บอกคุณทิปไหมครับว่าเราจะไปถึงช้าหน่อย”ภูสิตถามจากเบาะหน้าข้างคนขับ“ไม่ต้องหรอก ทิปเขาเข้าใจ”ข้อดีของการไม่ติดโทรศัพท์คือเวรุณีไม่โทร.ตามจิกเขา เธอจะรอถ้าเขาบอกว่าจะไปหา และธรณ์ก็ไม่เคยผิดนัดเสียด้วยเวรุณีรู้จักการรักษาระยะห่าง เธอเลือกจะอยู่ในที่ทางของตัวเอง ซึ่งเป็นทั้งส่วนที่น่ารักและน่าหงุดหงิด...น่ารักตรงเขาอยู่ด้วยแล้วสบายใจ น่าหงุดหงิดที่เธอดูสบายๆ จนเหมือนคนไม่มีแฟนครั้งหนึ่งทั้งสองไปทานมื้อค่ำด้วยกัน ระหว่างเดินออกมาจากร้าน เขามีสายสำคัญจากลูกค้า เธอจึงเลี่ยงไปเลือกขนมฝากเด็กที่ดูแลบ้านและคนขับรถธรณ์คุยโทรศัพท์ไม่กี่นาที หันมาอีกครั้ง เวรุณีก็ยืนหัวเราะคิกคักกับเชฟฝรั่งชุดขาวหุ่นอ้วน หูตาคนพูดทั้งแพรวพราวทั้งโลมเลียหน้าอกเธอขนาดเขาเดินไปใกล้ยั
กลหัวใจซาตาน บทที่ 25 พิเศษ The Wedding 3
ทันใดนั้นแอนซึ่งป้าเอื้องให้มาอยู่เป็นเพื่อนก็เข้ามาบอกว่าท่อระบายน้ำอ่างล้างจานตัน ทั้งเธอและเขาหน้าแดงกันทั้งคู่เวรุณีต่อว่าธรณ์ เขาไม่ทุกข์ร้อน เรียกแอนมาและบังคับให้สัญญาว่าจะไม่เอาเรื่องที่เห็นไปบอกใครแอนตัวสั่น น้ำตาคลอ เวรุณีเห็นแล้วสงสาร ต่อไปชีวิตเด็กคนนี้จะไม่เหมือนเดิม ต้องอยู่กับความหวาดระแวง กลัวเจ้านายลงโทษ กลัวการตกงาน กลัวครอบครัวลำบากเธอโกรธธรณ์ที่ใช้วิธีรุนแรง เหนือจากนั้นเวรุณีโทษว่าเป็นความผิดตนเอง ทำเรื่องไม่สมควรทำให้คนอื่นเดือดร้อน เธอจึงต้องทำเรื่องที่ตัวเองเท่านั้นจะทำได้“นะคะ ...คุณธรณ์ อีกไม่กี่สัปดาห์เอง เราก็จะแต่งงาน ได้อยู่บ้านเดียวกันแล้ว”เวรุณีภาวนาให้ธรณ์ใจอ่อน มิเช่นนั้นก็ไม่รู้จะทำเช่นไรแล้ว“คุณยังมากินข้าวกับฉันได้นะคะ ถ้าจะมาวันนี้ฉันจะลองทำอาหารอิตาเลี่ยนแบบที่เราดูกันในสารคดีวันก่อนให้คุณชิม”เธอเปลี่ยนมาอ้อน“ร้ายนักนะทิป”“ผู้หญิงตอแหลก็อย่างนี้แหละค่ะ”ครั้งหนึ่งเคยเป็นคำบริภาษแสลงหู ตอนนี้เธอเก็บไว้ล้อเลียนเวลาตนทำอะไรแสบๆ ให้เขา“คุณยื่นขอเสนอที่ผมไม่อาจปฏิเสธได้อีกแล้ว”เสียงหัวเราะใสแว่วจากปลายสาย เพราะเธอรู้ว่านี่เป็นวลีจากภาพยนตร์
กลหัวใจซาตาน บทที่ 24 พิเศษ The Wedding 2
“ยัยตัวแสบ!”ธรณ์จะทำอย่างไรกับเธอดี นอกจากคาดเดาไม่ได้แล้วยังทำให้เขาหัวปั่น ธรณ์ไม่เคยง้อใคร กับน้องสาวก็มีแต่อ้อนและเอาใจเขาการยอมให้เวรุณีกลับไปอยู่บ้านนี่ไม่ได้หมายความว่าให้เธอไม่ต้องสนใจเขาเหมือนคนปลายทางจะรู้ใจ หน้าจอปรากฏสายเข้าเป็นรูปเธอ ธรณ์กดรับอย่างไม่ลังเล แล้วต่างฝ่ายต่างก็เงียบ“มีอะไรหรือเปล่าคะคุณธรณ์ โทร.มาตั้งหลายสาย”“ทำไมไม่รับโทรศัพท์”เขาใช้เสียงแบบตำหนิลูกน้องเวลาทำงานพลาด“ฉันไม่ได้เอามือถือไป”เธอไม่ทุกข์ร้อนหรือมีแววสำนึกผิดในน้ำเสียง“แล้วคุณไปไหนมา! โทรศัพท์น่ะมันของจำเป็นนะ ถ้าเกิดเรื่องอะไรมากับคุณ คนอื่นจะได้รู้”ถ้าเจ้าหล่อนอยู่ตรงหน้า ธรณ์จะจับตัวเขย่าๆ ให้หัวคลอนเลยทีเดียว ในยุคที่คนติดมือถือ นับเป็นปัจจัยที่ห้าในการดำรงชีวิตเห็นจะมีแต่เธอเท่านั้นแหละไม่ไยดีมัน ที่ติดตัวเป็นประจำมีแต่ไอพ็อดไว้ฟังเพลง“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็เดินไปสถานีตำรวจสิ อยู่ใกล้ๆ นิดเดียวเอง”“แล้วคุณไปที่ไหน ถึงใกล้สถานีตำรวจแบบนั้น”“ฉันไปลานออกกำลังกายชุมชน เล่นโน่นนี่จนเหงื่อโทรมเลย มันอยู่ใกล้ๆ สถานีตำรวจ”ทาวน์เฮ้าส์เวรุณีมีสถานที่นั้นหรือเปล่า ธรณ์ไม่ทันสังเกต สิ่งเดียวท
กลหัวใจซาตาน บทที่ 23 พิเศษ The Wedding 1
โนโมโฟเบีย เป็นการรวมสองคำคือ โทรศัพท์มือถือ (Mobile Phone) และ อาการกลัว(Phobia) ใส่ คำว่าโน (No) นำหน้าไปนิด ก็ได้คำศัพท์ใหม่ทันสมัยแปลว่ากลุ่มอาการติดโทรศัพท์มือถือ และกังวลใจว่าถ้าหากไม่มีมันจะเป็นอย่างไร สังเกตง่ายๆ คือ ห่วงแต่มือถือ เช็คหน้าจอตลอด วางไว้ใกล้ชนิดแค่ฝ่ามือคว้าภูสิตเหลือบตาจากข้อมูลไอแพ็ดที่ยกระดับปกสูทเทา แอบมองคนมีอาการดังว่าเจ้านายสวมเสื้อกั๊กน้ำเงินเข้มหลังโต๊ะทำงานหน้ามุ่ย พยายามกดมือถือโทร.ไปเบอร์ซ้ำๆ คิ้วใต้ผมหวีเสียเรียบขมวด ขบกรามเป็นสัน อันเป็นสัญญาณบอกว่าปลายทางไม่รับสาย“เซ็นก่อนดีไหมครับ แล้วค่อยโทร.ใหม่”เลขาฯคู่ใจเก็บไอแพ็ดแนบอก พยักหน้าไปทางเอกสารรอการอนุมัติซึ่งวางค้างเติ่งไว้นานแล้ว“ทิปไม่รับสายเลย ไม่แม้แต่จะโทร.กลับ”ธรณ์บ่น แต่ยังวางโทรศัพท์ไม่ห่างมือนัก หยิบปากกาหมึกซึมแท่งดำเงาเลื่อมราคาแพง ตวัดชื่อลงบนกระดาษ“นั่นมันเมื่อห้านาทีที่แล้วนะที่คุณติดต่อเธอ หลังจากนั้นก็จี้ตลอด สงสัยคุณทิปโทร.เข้าไม่ได้เพราะสายคุณสวนออกไปมั้งครับ”ภูสิตเผยยิ้มน้อยๆ เพราะหากมากกว่านี้ อาจเป็นเขาเองที่โดนระเบิดลง“เดี๋ยวเย็นนี้ก็เจอกัน”“เจอไม่กี่ชั่วโมงแล้วฉัน
บางทีคุณอาจจะชอบ
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!
หยาน อัน302.8K viewsธุลีใจ
เอเวอลีน เอ็มเอ็ม45.3K viewsวิศวะร้ายพลาดรัก(20+)
Re-match I รีแมทช์18.0K viewsเมียขัดดอก
ชะนีติดมันส์66.3K viewsรักของปรายลดา
พ่รรณพสา122 viewsลุงดำ
Suwachee394 viewsบุพเพสันนิวาสแห่งนครพิงค์
ยัยแม่มดแสนน่ารัก286 viewsร้อนรักเลขาชั่วคราว
วนิลากลิ่นเลม่อน2262 views
