บทที่ 5

“คุณอยู่สายบังคับบัญชาของท่านพิรุณหรือเปล่าครับ”

ธรณ์ที่เวรุณีแนะนำกับทุกคนว่าเพื่อนเริ่มคุยกับสามีลลิตา

“ผมเจอท่านบ่อยๆ ในก๊วนกอล์ฟ ท่านเป็นเพื่อนพ่อผม”

เขาเล่านิ่ง ใบหน้ายิ้ม แต่ทำคนฟังครั่นเกรงในความกว้างขวาง

“กลับกันได้แล้ว ถ้าไม่อยากให้เพื่อนคุณเดือดร้อน”

เมื่อเจ้าของบ้านเก็บจานชามเข้าครัว ปล่อยแขกนั่งในห้องรับรอง เขาก็เริ่มทำตามจุดประสงค์ต่อมา

“คุณอย่าขู่เลยน่า”

“ผมไม่ได้ขู่ แต่ทำได้จริง”

“คุณแย่ที่สุด”

เวรุณีต่อว่าและมองเขาอย่างไม่พอใจ

“สายตาคุณบอกว่าผมยิ่งกว่าแย่ ...ชนิดด่าว่าเลวที่สุดเลย”

ธรณ์พูดเหมือนมานั่งกลางใจ

“ไม่เป็นไรผู้ชายเลวกับผู้หญิงตอแหล ก็เหมาะสมกันดี”

เขาคว้าแขนเธอ ท่ามกลางการบิดรั้งหนีของเจ้าตัว

“คุณลลิตาครับ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ผมกับเพื่อนคุณจะกลับแล้ว”

ธรณ์ร้องบอกเจ้าของบ้าน

“จริงๆ เราเป็นแฟนกัน เธองอนผมนิดหน่อย”

ลลิตาพยักหน้าเลิกแคลงใจในท่าทางแปลกๆ ของสองคนนี้

“ไปเก็บของ ถ้าคิดหนีอีก ผมจะจัดการคุณที่นี่ เดี๋ยวนี้ ต่อหน้าเพื่อนคุณนี่แหละ!”

เขากระซิบขู่ได้ทั้งๆ หน้ายิ้มให้ลลิตา เวรุณีสะบัดมือที่หลุดจากการเกาะกุม ใบหน้าบึงตึง เข้าไปเก็บข้าวของในห้องส่วนตัวทันที

รถตู้ดำสนิทแล่นฝ่าความมืดยามค่ำคืน ธรณ์และเวรุณีอยู่คนละฝั่งรถ เธอนิ่งติดหน้าต่าง ส่วนเขาครอบครองริมประตู ม่านหนารูดกั้นระหว่างที่นั่งคนขับและภายในตัวรถ ธรณ์เหยียดขายาวสบาย บิดกายคลายความเมื่อยขบจากการปั้นหน้าเป็นคนดีในบ้านลลิตา

“จบซะที คราวนี้ก็เรื่องคุณกับผม”

เธอสะดุ้งเฮือก ร่างสูงเคลื่อนตัวรุกเข้าโน้มใกล้ใบหน้าเธอ ดวงตาดำคมฉายแววชวนหวาด ไม่น่ากลัว แต่ทำใจกระตุกเต้นแปลก

“คุ...คุณจะทำอะไร”

เวรุณีถอยหนี เบียดจนหลังแทบกลืนเป็นเนื้อเดียวกับข้างรถ

“ทดลองสินค้า...”

ธรณ์ปิดเธอด้วยปากได้รูปของตน ตั้งใจจะลงโทษนิดหน่อย ฐานที่ทำเขาต้องขึ้นเครื่องบิน ต่อด้วยนั่งรถมาตามหา เวรุณีรู้ไหมเวลาเขามีค่านัก แต่กลับต้องใช้ไปโดยสิ้นเปล่ากับการไล่ล่าเธอ

หญิงสาวครางอู้อี้ ผลักข่วนอกเขาเป็นพัลวัน ยิ่งยั่วให้อยากเอาชนะ ปลายลิ้นอุ่นแทรกดื่มชิมรสหวาน เลาะเล็มหยอกล้อ อกแกร่งบดเบียดความอวบหยุ่น มือหนึ่งแทรกเรือนผม กระชับต้นคอบังคับประคองให้เธอแหงนหน้ารับสัมผัส ซึ่งมีแต่จะร้อนแรงขึ้นทุกที

อีกมือสัมผัสบีบเคล้นเนื้อนิ่มใต้ผ้าอย่างซ่านในอารมณ์ เวรุณีควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างอ่อนราวขี้ผึ้ง ด้วยวัยสาวไม่เคยต้องมือชายใดเลย เพราะภาระเรื่องน้องชายรัดตัว ธรณ์เป็นผู้ชายคนแรกที่ได้เข้าใกล้เธอถึงเพียงนี้

เขาปลดกระดุมเสื้อเธอออกอย่างไม่ใยดี มือร้อนแทรกสัมผัสลึก ผ่านลูกไม้งามสู่เลือดเนื้อสาว กอบกุมละลานใจในความอวบอิ่ม ริมฝีปากเข้มถอนออก เคลื่อนต่ำลงสู่ซอกคอขาว หญิงสาวผวาเฮือกเมื่อปลายนิ้วโป้งเคล้าคลึงปลายปทุมถัน ทั้งหวามซ่านและช่วยเรียกคืนสติอันกระจัดกระจาย

“อย่ามีอะไรกันที่นี่”

“ทำไมล่ะ คุณก็พร้อม ผมก็พร้อม ในรถมิดชิด คนของผมทั้งนั้น อีกนานกว่าจะถึงสนามบิน”

เขาบอกกระเส่า วุ่นอยู่กับปทุมงามซึ่งเต็มไม้เต็มมือเหลือเกิน

“ฉันไม่อยากมีอะไรกับใครต่อหน้าอัฐิพ่อแม่กับน้อง!”

อารมณ์หวามสะดุดลงโดยพลัน เขาเงยหน้าจากอกอิ่ม คิ้วนิ่วขมวด เธอรีบตะครุบเสื้อที่กระดุมหลุดของตนรวดเร็ว หายใจหอบแรง ดังไปวิ่งทางไกลมา

“คุณเอาอัฐิพ่อแม่กับน้องติดตัวมาด้วยเหรอ”

ชายหนุ่มทวนซ้ำไม่เชื่อหู เธอยันหลังกับข้างรถให้ตรงขึ้น ล้วงกระเป๋าสตางค์เปิดช่องใส ซึ่งมีถุงพลาสติกรีดขอบ ... ข้างในมีเถ้าสีเทา

“บ้าหรือเปล่า!”

เขาตวาด ดีดตัวออกจากเธอทันที กลับมานั่งเก้าอี้ข้างประตูเหมือนเดิม

“ก็ฉันตั้งใจจะหนีคุณนี่ เลยแบ่งอัฐิคนในครอบครัวมา”

เวรุณีตั้งใจจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ จึงอยากพาคนในครอบครัวไปด้วย แม้จะเหลือเพียงเถ้าถ่านก็ตามที ธรณ์กัดฟันกรอด หายใจสั้นรัวเร็ว สะกดกลั้นอารมณ์ ที่ทั้งโกรธและค้างคาไม่ได้รับการปลดปล่อย

“เอาไปเก็บที่อื่นเลยนะ”

เขาสั่งเสียงเขียว

“จะให้เอาไปไว้ที่ไหนล่ะ อยู่ในรถนะ”

และกำลังวิ่งไปสู่สนามบินเสียด้วย ธรณ์ส่งสายตาคาดโทษกับดวงหน้ากลม ปากช้ำเจ่อ แต่ยกอัฐิในกระเป๋าสตางค์ขึ้นไหว้ พึมพำขอบคุณอำนาจพ่อแม่และน้องชาย ที่ดลใจไม่ให้เขาทำอะไรเกินเลย ประเจิดประเจ้อในรถ

“คุณธรณ์ครับ ใกล้ถึงสนามบินแล้วนะ”

ลูกน้องส่งเสียงอย่างเกรงใจ ด้วยคิดว่าข้างหลังรถกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม

“คุณจะพาฉันไปไหน”

สมาชิกครอบครัวผู้ล่วงลับคงช่วยเธอได้แค่นี้ เวรุณีจึงหยั่งเชิงด้วยตนเองบ้าง

“ไปบ้านผม”

“ไม่เอา”

เธอร้องเสียงหลง

“งั้นไปบ้านคุณ”

“ฉันไม่อยากมีอะไรกับผู้ชายที่ไม่ใช่สามีในบ้านพ่อแม่”

“งั้นไปบ้านผมแหละดีแล้ว ไม่อยากมีอีหนูเรี่ยราดไว้ในเซฟเฮ้าส์”

ธรณ์ตัดบทดึงมือเธอออกจากรถ พาเดินเข้าสู่บริเวณสนามบิน โดยไม่ยอมปล่อย ไม่สนใจสายตาผู้คนและพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน กระทั่งถึงกรุงเทพฯก็ดันหลังเวรุณีขึ้นรถที่มารับอย่างรวดเร็ว