“พรุ่งนี้ต้องบินไปประชุมที่กระบี่นะครับเจ้านาย”
กรณ์กิตติแจ้งรายการนัดหมายด้วยท่าทีทะมัดทะแมงสมเป็นเลขาสายลุย เขาทำงานกับภาวัตมาหลายปี คอยดูแลจัดการทุกอย่างทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวให้เจ้านายมาตลอด จนเป็นที่ไว้ใจแทบไม่เคยผิดพลาดไม่ว่าจะงานใดทั้งนั้น
“เดี๋ยวนายจัดการส่งของขวัญพิเศษไปให้แนทด้วยนะ”
“ครับ เป็นน้ำหอมคอลเล็กชันใหม่ที่เพิ่งเปิดตัวในไทยดีไหมครับ แบรนด์นี้ผมจำได้ว่าคุณแนทเธอเคยใช้ครับ”
เลขาลองเสนออย่างรู้ใจ เขาพอรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จัดเป็นคู่ขาคนพิเศษมากกว่าคนอื่นที่เจ้านายมีความสัมพันธ์ด้วย เพราะเจ้านายมักไปหาบ่อยครั้งทั้งยังไม่มีปัญหาใด ๆ ให้เจ้านายของเขาหนักใจ และยังได้ของขวัญจากเจ้านายบ่อยมากอีกด้วย
“เอางั้นก็ได้” เจ้านายหนุ่มตอบอย่างไม่ได้ใส่ใจนัก และนึกเรื่องอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “แล้วก็...”
“ครับ?” เลขาหนุ่มเตรียมพร้อมรับคำสั่งเจ้านาย
“ช่วยเช็กทีว่าที่กระบี่มีโรงแรมในเครือเดอะทรูธบ้างรึเปล่า”
เลขาหนุ่มถึงกับขมวดคิ้วเมื่อฟังเจ้านายถาม เขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายมีความต้องการพิเศษในเรื่องที่พักมาก่อน ปกติเขาสามารถดำเนินการได้ตามความเหมาะสม เว้นแต่ไปพักรีสอร์ตของเพื่อนอันเป็นส่วนตัวเท่านั้นภาวัตถึงจะโอเค
“ถ้าเป็นเดอะทรูธเกรงว่าจะไม่มีนะครับคุณวัต ตอนนี้ถ้าเป็นโรงแรมจะสังกัดในเครือทริปเปิลแอลหมดแล้วครับ เห็นว่าท่านประธานใหญ่ของเดอะทรูธต้องการให้เป็นสัดส่วนครับ เลยจัดแบ่งให้ลูกสามคนไปบริหารกันคนละโครงการ”
ข้อมูลที่ได้ทำให้ภาวัตนิ่งพิจารณา ช่วงหลายวันมานี้เขายุ่งจนไม่ได้ตามเรื่องเธอคนนั้นที่เขาสนใจต่อเลยสักนิด พอได้ยินแบบนี้ก็พอจะเดาอะไรออกบ้างแล้วว่าเธอคนนั้นคงจะเป็นหนึ่งในลูกของผู้บริหารโครงการเดอะทรูธแน่นอน
“แล้วรู้ไหมว่าใครบริหารโครงการทริปเปิลแอล”
“ทราบครับ เป็นลูกสาวคนเล็กของท่านประธานอมร เกียรติอนัตกุล ชื่อคุณลลิสาน่ะครับ ส่วนคนโตบริหารโครงการอาคารพาณิชย์และห้างสรรพสินค้า คนกลางช่วยบริหารเดอะทรูธครับเห็นว่าเป็นตัวเต็งที่จะขึ้นรับตำแหน่งต่อจากท่านประธานคนปัจจุบันครับ”
“อืม ขอบใจมาก ข้อมูลนายนี่แน่นตลอด ว่าแต่นายมีรูปลูกสาวคนเล็กที่บริหารทริปเปิลแอลนั่นไหม”
“พอมีครับ แต่ไม่เยอะ เธอไม่ค่อยออกสื่อน่ะครับ เดินทางไปตรวจสาขาค่อนข้างบ่อย เจ้านายอยากรู้จักเธอเหรอครับ”
เลขาหนุ่มลองหยั่งเชิง ปกติแล้วเจ้านายจะไม่ยุ่งกับบรรดาลูกสาวของคู่ค้าหรือนักธุรกิจด้วยกัน เพื่อรักษาคอนเนกชันไม่ให้มีปัญหาในอนาคต
“แค่ไม่แน่ใจว่าเคยเจอกันไหม”
“อ้อ ครับ”
ไม่นานเลขาของภาวัตก็หารูปมาให้เขาจนได้ แม้จะเป็นเสี้ยวหน้าด้านข้างที่เห็นชายหนุ่มก็จำได้ทันทีว่าเป็นเธอที่เขาเจอในคืนนั้น
“ใช่เธอจริง ๆ” เขาพึมพำกับตัวเอง สมองร่ายแผนการมากมายเพื่อให้ได้เธอมาอย่างที่ใจต้องการโดยไม่กระทบความสัมพันธ์ด้านการงานอื่น ๆ
“กรณ์จะดีไหมถ้าเราจะสร้างโปรเจ็กต์สักอย่างกับทางทริปเปิลแอล”
เขาถามความคิดเห็นจากคนสนิท ถึงแม้จะเป็นความต้องการส่วนตัวแต่เมื่อเกี่ยวข้องกับเรื่องงานด้วย เขาก็ต้องรอบคอบ ต้องได้ประโยชน์กลับมาด้วยเช่นกัน
“คงต้องลองยื่นข้อเสนอดูก่อนครับคุณวัต ทางเดอะทรูธไม่เคยทำโครงการบ้านมาก่อน จับแต่คอนโดเท่านั้น ผมไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะสนใจไหมในเมื่อเป้าหมายของกลุ่มลูกค้าค่อนข้างต่างกัน”
“อืม เดี่ยวผมจะลองคิดดูก่อน”
“ครับ”
“แล้วที่กระบี่มีโครงการทริปเปิลแอลรึเปล่า ถ้ามีจองให้ฉันด้วย ขอห้องวีไอพีที่สุดนะ เช็กด้วยว่าคุณลลิสาจะเข้าสาขาที่กระบี่เมื่อไหร่ เห็นนายบอกว่าเขาเวียนเช็กทุกสาขา เผื่อตรงกับช่วงที่เราไปพอดีจะได้ไม่เสียเที่ยว”
“ได้ครับ เดี่ยวผมจัดการให้ ส่วนเรื่องโครงการร่วมคุณวัตจะให้ผมประสานงานก่อนไหมครับ”
เลขาหนุ่มถามพลางจดทุกอย่างที่พูดคุยลงในไอแพดไม่หยุดเพื่อกันข้อมูลตกหล่นเสียหาย
“ยังไม่ต้อง เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
“ครับเจ้านาย”
ภาวัตที่กำลังจะเตรียมเซอร์ไพรส์คนรักอีกครั้งในตอนดูดาวด้วยกันถึงกับเป็นฝ่ายตกใจเสียเองเขาเมื่อเดินมาที่สวนดอกไม้แล้วเจอกับซุ้มลูกโป่งสีหวานในศาลากลางสวน บรรยากาศโรแมนติกด้วยไฟระยิบระยับ ขาดก็แต่ไม่มีดินเนอร์ท่ามกลางหมู่ดาว แต่ก็มีบางอย่างที่พิเศษยิ่งกว่ารอเขาอยู่ลลิสานั่งรอเขาอยู่ที่ศาลานั่น เธอสวมเดรสสีชมพูอ่อนขับผิวสวยจนเขานึกว่ากำลังมองเทพธิดาตัวน้อยในป่าวิเศษ เมื่อเขาเดินมาถึงเธอก็บอกให้เขานั่งลงข้าง ๆ“เอ้า อึ้งอยู่ทำไม...รีบ ๆ ขอสิคะ”“หา!”ภาวัตที่กำลังตะลึงยังตั้งสติไม่ทันจึงออกการเหรอหรา“ก็จะขอฉันแต่งงานไม่ใช่เหรอคะคุณวัต”ชายหนุ่มถึงกับเบิกตาโตพร้อมรอยยิ้มกว้าง รีบลงไปนั่งคุกเข่าจนเธอตกใจ เขาคว้าเอากล่องกำมะหยี่ที่เตรียมไว้ออกมา และสวมสร้อยข้อเท้าที่สั่งทำเป็นพิเศษเข้ากับข้อเท้าของลลิสา“ผมดีใจที่คุณให้โอกาสผมอีกครั้งนะลูกไม้ แต่งงานกับผมนะ”ภาวัตเงยหน้ามองเธอที่ยิ้มให้เขาอยู่ก่อนแล้ว แล้วก้มลงจุมพิตที่หลังมือเธอแผ่วเบา“คุณนี่...ใครเขาใช้สร้อยข้อเท้าขอสาวแต่งงานกันบ้างคะ”ถึงเธอจะทำเสียงดุแต่ใบหน้ากับเต็มไปด้วยร่องรอยของความสุขแบบปิดไม่มิด“ก็ที่รักเคยบอกว่า จะยอมแต่งงานด
ด้านกรณ์กิตติหลังจากที่พาเจ้านายหนุ่มไปตรวจร่างกายเสร็จแล้วเขาก็กลับมาที่บ้านหลังหนึ่งที่ให้คนเฝ้าญาดาเอาไว้ ร่างบางที่ถูกมัดข้อมือจับโยนไว้บนเตียงนอนยังคงโวยวายไม่หยุด กระทั่งเขาต้องเดินเข้าไปหาญาดาที่เห็นว่าเป็นใครเดินเข้ามาก็เริ่มด่าทอทันที “ไอ้บ้าปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”กรณ์กิตติมองคนที่อยู่บนเตียงนิ่ง เธอจัดว่าเป็นคนสวยจัดคนหนึ่ง แต่ก็แค่เปลือกนอก เพราะจิตใจของเธอช่างสกปรกดำมืดเกินกว่าจะหาอะไรมาเปรียบ มิเช่นนั้นเธอจะวางแผนการณ์ร้ายอย่างนั้นได้หรือเขาเหยียดยิ้มแล้วตรงเข้าไปหาเธอ มือใหญ่คว้าเข้าที่ใบหน้าเล็กแล้วบีบให้เธออ้าปากพร้อมกับจับกรอกด้วยไวน์ที่เตรียมมาเป็นพิเศษญาดาดิ้นเร่าให้หลุดจากพันธนาการ แต่เขาไม่ยอมผ่อนปรน จนเธอกลืนไปหมดแก้วนั่นแหละ“ไอ้ชั่ว!! แกเอาอะไรให้ฉันกินฮะ!” เธอตวาดเขาทันทีที่มือใหญ่ปล่อยให้เป็นอิสระ“ก็ยาแบบเดียวกับที่คุณให้เจ้านายผมกินไงล่ะ...ถ้าผมชั่วคุณมันก็หน้าด้าน ไร้ยางอาย จ้องจับผู้ชายที่มีแฟนแล้ว”กรณ์กิตติด่ากลับอย่างไม่ไว้หน้า มองดูร่างกายที่เริ่มนั่งไม่นิ่งเพราะยาเริ่มออกฤทธิ์“ไหวไหมล่ะ ...ขอร้องผมสิ”“ไม่ ฉันไม่มีวันขอร้องคนอย่างแก”ญาดากัดฟันพูดแม
หลายวันมาแล้วที่ภาวัตติดต่อลลิสาไม่ได้เลย โทรไปเธอก็ไม่รับ ถามใครก็ไม่มีใครรู้ ชายหนุ่มขับรถไปตามโรงแรมในเครือทริปเปิลแอลหลาย ๆ ที่เผื่อว่าเธอจะไปดูงานต่างสาขาแต่แล้วก็ไม่เจอ มือหนากระดกเหล้าไม่ยอมหยุดอย่างที่ใครหลายคนบอกว่ากรอกเหล้าเข้าปากแทนน้ำนี่แหละ ขนาดพี่ชายทั้งสองคนของลลิสายังตอบว่าไม่รู้เลยว่าน้องตัวเองอยู่ที่ไหน“เฮ้ย...คุณภาวัตทำไมมานั่งดื่มอยู่คนเดียว”ภาวัตชะงักมือที่กำลังจะจดแก้วเข้าปากแล้วหันมองคนที่เดินเข้ามาทัก แต่พอเห็นหน้าก็กลับมาทำหน้าอมทุกข์เหมือนเดิม หมอนี่คือเจ้าบ่าวที่จัดงานแต่งที่กระบี่ในคราวนั้นนี่แหละ ตั้งแต่ตอนนั้นก็เริ่มสนิทกันขึ้นมา“ทะเลาะกับแฟน” ภาวัตบอกออกไปแล้วกลับไปสนใจกระดกเหล้าเข้าปากรวดเดียวหมดแก้ว“อ๋อ มิน่าล่ะน้องลูกไม้เขาถึงไปคนเดียว ก็ว่าอยู่ ตอนแรกนึกว่าคุณไปด้วยผมจะทักซะหน่อย”เมื่อได้ยินอย่างนั้นภาวัตก็หูผึ่งทำตาโต ไม่นึกไม่ฝันว่าจะโชคดีขนาดนี้“คุณเจอลูกไม้เหรอ!”เสียงของเขาเต็มไปด้วยความดีใจจนอีกฝ่ายนึกขำ แต่ก็อยากช่วยเพื่อนใหม่คนนี้บ้าง“ใช่ครับ วันก่อนที่
หลังผ่านวันหยุดที่แสนเร่าร้อนลลิสาก็ต้องกลับไปตรวจงานสาขาอื่น ๆ ต่อ ส่วนภาวัตก็เร่งเคลียร์งาน เขาตั้งใจจะได้บินไปหาเธอบ้างเพื่อที่จะได้เคานต์ดาวน์ส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ด้วยกันกับคนรัก นอกจากนี้เขายังมีแพลนสำคัญที่วาดหวังไว้ ดังนั้นจึงตัดสินใจโทรไปปรึกษากับบรรดาพี่ ๆ ของคนลลิสาถึงเรื่องแผนการต่าง ๆ ด้วยตั้งใจจะทำเซอร์ไพรส์ขอเธอแต่งงานในวันนั้นขณะเดียวกันร่างเล็กของญาดาที่ยืนอยู่หน้าห้องทำงานของภาวัตปิดประตูที่แง้มลงอย่างเงียบเชียบ ทำให้เจ้าของห้องที่ยืนหันหน้าเข้าหากระจกหน้าต่างบานใหญ่ไม่สังเกตเห็นเธอ เธอยิ้มกริ่มอย่างมาดหมาย เพราะเลขาคนสนิทตัวติดกันอย่างกรณ์กิตติไม่อยู่ เธอถึงบังเอิญได้ยินแผนการขอแต่งงานของเขาในครั้งนี้“หึ ๆ คุณคอยดูก็แล้วกันว่าฉันทำอะไรได้บ้าง” และแน่นอนว่าคนอย่างเธอคงไม่ยอมให้แผนสำคัญของเขาสำเร็จ ไม่อย่างนั้นเธอคงพลาดโอกาสที่จะได้เป็นคนรักของเขา พลาดตำแหน่งลูกสะใภ้ภัควเดชาที่มีหน้ามีตาไปแน่ ๆ“แก...ฉันมีเรื่องสนุกแต่สำคัญให้ช่วยหน่อย”ญาดาเดินออกห่างจากห้องทำงานของชายหนุ่มที่หมายปองมาในมุมลับตาแล้วกดต่อสา
เช้าวันหยุดนี้ลลิสารู้สึกว่าแฮปปี้กว่าในทุก ๆ วันเมื่อเธอลืมตาตื่นมาในอ้อมกอดของใครบางคนที่คุ้นเคย ลมหายใจของเขายังสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่ายังหลับสนิท หญิงสาวขยับตัวขึ้นไปจุ๊บริมฝีปากของเขาแรง ๆ หลายครั้งอย่างตั้งใจจะแกล้ง เจ้าตัวก็ได้แต่ครางฮือราวกับรำคาญที่ถูกก่อกวนตอนนอนแบบนี้มือเรียวเริ่มสอดเข้าใต้ผ้าห่มจนเจอกับผิวเนื้อแน่นของคนรักที่ไร้เสื้อผ้าปกปิด ก่อนจะลูบไล้ไปมารอบ ๆ และเริ่มลงต่ำจนน่าหวาดเสียว จนเมื่อมันสัมผัสกับขอบกางเกงนอนก็ถูกมือหนาคว้าหมับ“ที่รักจะซนแต่เช้าแบบนี้ไม่ได้นะ ผมเหนื่อย”เสียงยานคางทว่าแหบพร่าของเขาดังประท้วง ดวงตาสีอ่อนปรืออย่างง่วงงุนแต่ทำคนมองร้อนฉ่าขึ้นมาแบบบอกไม่ถูก“เหนื่อยยังไงคะก็นอนเฉย ๆ เดี๋ยวที่รักทำเอง”“แน่ะมีรุกด้วยนะเดี๋ยวนี้”เมื่อได้ยินเมียบอกจะทำเองชายหนุ่มก็ตื่นเต็มตาแทบจะทันที แถมตื่นทั้งบนทั้งล่างเสียด้วย มือหนานำทางให้เธอสัมผัสตัวตนของเขาที่กำลังร้อนฉ่าและแข็งขึง“ปลุกแล้วรับผิดชอบด้วยนะที่รัก”เขากระซิบข้างหูพร้อมกับงับใบหูเธอเบา ๆ จนเธอขนลุกไปทั้งตัว จากนั
ผ่านไปเกือบครึ่งปีตั้งแต่ภาวัตกลับกรุงเทพฯ ไปทำงานทั้งสองจึงเจอกันด้วยการผลัดกันเดินทางไปกลับแทน หญิงสาวมักจะขึ้นไปเยี่ยมเขาบ่อย ๆ เนื่องจากเธอต้องกลับไปดูแลโรงแรมสาขาหลักที่กรุงเทพฯ ด้วยเช่นกันวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ลลิสาแวะมาเยี่ยมเขาที่ออฟฟิศพร้อมกับของฝากหลังจากที่เธอต้องเดินทางไปประชุมที่ต่างประเทศไม่ได้เจอคนรักเกือบสองอาทิตย์ได้ หญิงสาวแวะส่งของฝากให้พนักงานตามแผนกก่อนจะขึ้นไปหาภาวัตที่ห้องทำงานเหมือนเคยแต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ต้องเจอกับช็อตละคร ที่ดูเหมือนฝ่ายหญิงจะล้มและฝ่ายชายที่เป็นเจ้าของห้องรีบเข้าไปประคอง เส้นเลือดที่ขมับของเธอเต้นตุบขึ้นมาทันที เธอหอบของฝากไปวางบนโต๊ะทำงานของชายหนุ่มอย่างพยายามใจเย็น แล้วจึงเดินมาที่คนทั้งคู่ที่นิ่งเหมือนโดนสตาฟไว้“จะประคองกันอีกนานไหมคะ” ผู้มาใหม่ถามเสียงเย็น ทำให้คนรักรู้สึกตัวรีบปล่อยมือออกจากผู้หญิงร่างเล็กทันที“ไม่มีอะไรนะที่รัก พอดีเขาจะล้มผมก็เลยช่วยไว้” ภาวัตพยายามอธิบายกลัวใจกลัวอารมณ์ของเมียสุดที่รักเหลือเกิน“ฉันเห็นค่ะไม่ได้ตาบอด” ลลิสาปรายสายตาไปยังผู้หญิงอีกค