บทที่ 8

2 ชั่วโมงต่อมา

“ฮัลโหล”

“ไอ้พี่คิน มัวทำอะไรอยู่ รู้ไหมว่าคุณนพตามหาให้วุ่นเลย โทรไปก็ไม่รับ”

เสียงโวยวายดังขึ้นหลังจากที่ภาคินกดรับโทรศัพท์ของนริยาเมื่อเห็นเป็นเบอร์ของน้องสาวตนเอง

ชายหนุ่มวางโทรศัพท์เอาไว้บนโซฟา จึงไม่ได้ยินเสียงเรียกเข้า แต่สัญชาตญาณก็ปลุกให้เขาสะดุ้งตื่นเมื่อมีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของหญิงสาวที่เพิ่งดังอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง

“มีอะไร”

“งานมีเป็นหา สินค้าดีเลย์เข้ามาไม่ทันส่งมอบออเดอร์ เข้าบริษัทเดี๋ยวนี้เลย”

“เออๆ ปลุกน้ำก่อน”

“ปลุก?”

“ไม่ต้องคิดเยอะ ยังไม่ได้ทำ”

“ไอ้พี่บ้า ถ้าทำอะไรเพื่อนริน รินจะฟ้องแม่”

“พูดมาก จะฟ้องก็ฟ้องไปเลย แค่นี้แหละ”

หลังจากกดวางสาย โทรศัพท์เครื่องสวยก็ถูกวางไว้ที่เดิม ก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปหยิบเอาผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่อย่างเป็นระเบียบซึ่งแค่มองก็รู้ว่าเป็นผืนที่หญิงสาวที่กำลังหลับสนิทใช้ เปิดประตูห้องนอนแล้วเดินหายเข้าห้องน้ำไป

สักพักใหญ่ ภาคินก็ออกมาจากห้องน้ำ เขาใส่ชุดเดิมออกมาก่อนที่จะมาปลุกให้นริยาตื่นเพื่อให้ไปด้วยกัน

หญิงสาวตื่นอาบน้ำเปลี่ยนด้วยสีหน้ามึนงง เธอไม่เข้าใจว่าเขาจะพาเธอไปด้วยทำไม แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องอยู่เหงาๆคนเดียว

“ใส่ชุดนี้”

“…..”

ดวงตากลมโตเหลือบมองบนอย่างเซ็งๆ เมื่อเธอออกมาจากห้องน้ำในชุดคลุมมิดชิด ชุดเดรสสีขาวตัวสวยในมือของเขาที่เขาเลือกก็ถูกยื่นมาตรงหน้าเธอ

“ทำไม ไม่ชอบ?”

“ออกไปก่อนค่ะ”

ภาคินเดินออกไปจากห้องนอนของหญิงสาวโดยไม่ลืมปิดประตู เขาจัดการส่งข้อความหาผู้ช่วยส่วนตัวของเขาว่ากำลังจะเข้าบริษัท

รอเพียงไม่นานนริยาก็ออกมาด้วยชุดเดรสแขนตุ๊กตา กระโปรงยาวคลุมเข่าสีขาวงาช้าง ช่วงคอกว้างเผยให้เห็นไหปลาร้าได้รูปสวย

“คอโล่ง”

“น้ำไม่ได้เอาเครื่องประดับมาจากบ้าน”

“อือ ไปเถอะ”

หลังจากขับรถฝ่าการจราจรที่ติดขัดมานานกว่า 2 ชั่วโมง ภาคินก็พานริยามาถึงที่บริษัทของครอบครัวเขา เขาไปจอดรถที่ชั้นของผู้บริหาร ก่อนจะพาหญิงสาวขึ้นไปยังห้องทำงาน

“นั่งเล่นไปก่อน ขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

เจ้าของร่างสูงสั่งเสียงทุ้มระหว่างที่กำลังเดินไปข้างๆ ชั้นวางของ ซึ่งมีช่องเป็นทางเดินอยู่ ด้านในจะมีห้องน้ำส่วนตัวของเขา กับฝั่งตรงข้ามห้องน้ำก็จะมีห้องนอนอยู่ ซึ่งเขามักจะใช้นอนเวลาขี้เกียจกลับบ้าน

ภาคินเดินเข้าไปในห้องนอน หยิบเอาชุดทำงานออกมาเปลี่ยน ก่อนจะเดินกลับออกมาที่โต๊ะทำงานในสภาพที่พร้อมทำหน้าที่

“คุณนพ” โทรศัพท์ภายในถูกกดพร้อมกับชื่อผู้ช่วยส่วนตัวที่ถูกเรียกเบาๆ และเพียงไม่กี่นาที ประตูห้องทำงานก็มีเสียงเคาะ ตามด้วยร่างสูงของชายหนุ่มที่มองผ่านก็เห็นได้ว่ามากวัยกว่าหลายปีเดินเข้ามา

“นี่ครับ”

มือใหญ่รับแท็บเล็ตเครื่องหรูมาจากมือของผู้ช่วย เมื่อกดดูรายงานเสร็จเขาก็คืนมันให้กับนพพล ก่อนจะสั่งงานเป็นขั้นตอนอย่างละเอียด เมื่อนพพลออกจากห้องไป เขาก็เปิดคอมพิวเตอร์และเริ่มลงมือทำงาน

“เออน้ำ สั่งข้าวสั่งขนมมาเลย เที่ยงคงไม่ได้ลงไป”

“ค่ะ”

“เอาเครื่องพี่สั่ง”

“เครื่องไหน…..คะ”

“แป๊บนะ….. ตัดบัตรเลย รหัส…..”

หลังจากสั่งหญิงสาวเสร็จ เขาก็หยิบโทรศัพท์เครื่องส่วนตัวออกมาจากในลิ้นชักโต๊ะทำงาน สแกนลายนิ้วมือเปิดหน้าจอ ก่อนจะบอกรหัสที่ต้องใช้ใส่ในตอนสั่งอาหารจากแอปพลิเคชันให้กับเธอ

หญิงสาวลุกจากโซฟามาหยิบโทรศัพท์ส่วนตัวของเขาที่ยื่นส่งมาให้ แล้วกดเข้าแอปพลิเคชั่น

“พี่กินอะไร”

“อะไรก็ได้ สั่งมาเถอะ”

นริยากดสั่งอาหารกับขนมมาหลายอย่าง ตามด้วยเครื่องดื่มกาแฟที่เธอชอบ ก่อนจะกดชำระเงินแล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะทำงานเขา

“เอาไปไว้กับเธอก่อนก็ได้ เดี๋ยวเขาต้องโทรมาอีกนี่”

โทรศัพท์ที่เพิ่งวางลงถูกมือเรียวบางหยิบขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะถือมันกลับมานั่งที่โซฟาแล้ววางมันลงบนโต๊ะ

“น้ำหาหนังสืออ่านได้ไหม”

“ได้ หนังสือในห้องนี้อ่านได้ทุกเล่ม”

“ขอบคุณค่ะ”

เมื่อต่างคนต่างตกอยู่ในภวังค์ของตนเอง ภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ภาคินใช้เวลาเกือบทั้งวันในการทำงาน มีบ้างที่เขาแอบมองไปที่หญิงสาว เขาอยากรู้ว่าการที่เธอต้องมานั่งเบื่ออยู่กับเขาทั้งวัน เธอจะโวยวายหรืองี่เง่าไหม แล้วยิ่งเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน เธอมีสิทธิ์ที่จะโวยวายว่าการที่เขาพาเธอมาด้วยมันทำให้เธอเสียเวลา

“ฮัลโหล”

“ยัยน้ำ แกอยู่ไหน ฉันจะชวนไปเที่ยว”

“อยู่กับพี่แก”

“หืม”

“…..ที่บริษัท”

“จะกลับหรือยัง”

“แป๊บ…..พี่คิน รินถามว่าจะกลับหรือยังคะ” เสียงหวานใสเอ่ยถามเจ้าของห้อง

“สักพักก็กลับแล้ว ทำไม” ภาคินเงยหน้าขึ้นจากเอกสารตรงหน้า แล้วถามกลับ

“รินบอกจะชวนไปเที่ยว”

“ไม่ให้ไป จบนะ”

“…..ได้ยินคำตอบไหม” นริยาทำหน้างงถามเพื่อนของตัวเองที่อยู่ในสาย

“เปิดลำโพงหน่อย…..ไอ้พี่คิน นี่น้องนะเว้ย น้ำมันจะไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างไม่ได้เลยหรือไง” เสียงโวยวายของนารินดังออกมาหลังจากที่นริยาเปิดลำโพง

“รอที่บ้าน” ภาคินบอกก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อ

“…..” นริยากับนารินพร้อมใจกันเงียบ เมื่อได้ยินที่ภาคินพูด

“สงสัยจะได้ไปเจอกันที่บ้านแกแล้วล่ะ” นริยาพูดเสียงเนือยๆ

“อือ ก็คงงั้น เดี๋ยวเจอกัน”

“อือ”

หลังจากที่นารินวางสายไป นริยาก็หยิบหนังสือไปเก็บเข้าที่เดิมแล้วมานั่งเล่นโทรศัพท์รอเขาอยู่ที่โซฟา

ไม่นานภาคินก็จัดการปิดคอมพิวเตอร์ ก่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วก็พานริยาเดินออกจากห้องไป