ตอนที่ 1 แผนการของปีศาจตัวน้อย

ตอนที่

1

แผนการของปีศาจตัวน้อย

แสงไฟสลัวจากโคมไฟหัวเตียงส่องกระทบใบหน้าซูบผอมของ ปวริศา เปลือกตาที่เคยสดใสกลับปิดสนิทราวกับไม่อยากตื่นขึ้นมาพบกับโลกที่แสนโหดร้าย

       ปริมลดา นั่งกุมมือแม่ไว้แน่น พยายามส่งความอบอุ่นให้แต่กลับพบเพียงความเย็นเฉียบที่น่าใจหาย ลมหายใจที่แผ่วเบาของแม่ดังเป็นจังหวะที่ซ้ำซากอยู่ในห้องเงียบงัน ยิ่งตอกย้ำความจริงที่ว่าชีวิตของแม่เธอกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย

       6 เดือนที่ผ่านมา

      บ้านของปริมลดาหลังนี้ยังเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของ วรวิทย์  พ่อของเธอ ชายผู้เปรียบเสมือนเสาหลักของครอบครัว แต่แล้วทุกอย่างก็พังทลายลงในพริบตา เมื่อข่าวการล้มละลายของธุรกิจครอบครัวกระหน่ำซ้ำเติมหัวใจของทุกคนและข่าวที่พ่อ “ฆ่าตัวตาย” ก็กลายเป็นเพียงคำพูดสวยหรูที่สื่อใช้ปิดบังความจริงที่น่ากลัว

       ปริมลดาจำได้ขึ้นใจ วันที่พ่อนั่งกุมขมับอยู่บนโต๊ะอาหาร ก่อนจะเอ่ยชื่อหนึ่งออกมาอย่างเจ็บปวด

       “เมฆาเป็นคนไม่ดีเลยนะปริม”

       คำพูดสุดท้ายของพ่อในวันนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัวเธอ ราวกับเป็นคำเตือนสุดท้ายก่อนที่ความมืดมิดจะกลืนกินทุกอย่างที่เธอรัก ตอนนั้นเธอยังไม่เข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ แต่วันนี้เหมือนความหมายเหล่านั้นกระจ่างชัดราวกับคมมีดกรีดลึกเข้ามาในหัวใจ

       ปริมลดามองไปที่รูปถ่ายครอบครัวที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงพ่อ เธอยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ภาพนั้นแตกต่างจากความจริงในตอนนี้อย่างสิ้นเชิง และคนที่ทำให้ความสุขนั้นพังทลายลงก็คือ เมฆา มาเฟียหนุ่มผู้ไร้หัวใจ

       เสียงโทรศัพท์สั่นสะท้านดึงปริมลดาออกจากห้วงความคิด เธอรีบกดรับสาย

       “ปริม นี่มันจะห้าทุ่มแล้วนะ ไม่คิดจะกินข้าวเย็นเลยเหรอ” เสียงของ ฟ้าใส เพื่อนสนิทของปริมลดาดังขึ้นอย่างกังวลใจ

       “ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะกินอะไรทั้งนั้นแหละ” ปริมตอบเสียงเรียบ

       “แกจะแก้แค้นใครก็ไม่เห็นจะช่วยให้อาริศากลับมาแข็งแรงได้เลยนะ” ฟ้าใสพยายามเตือนสติ “คนนั้นน่ะเป็นใครก็ไม่รู้ อย่าไปยุ่งกับเขาเลย ปริมฉันได้ยินว่าเขาโหดร้ายมาก”

       “คนนั้นชื่อเมฆาปริมสวนกลับทันควัน น้ำเสียงของเธอนิ่งและเย็นชา “เขาคือไม่ใช่คน เขาเป็นปีศาจที่พรากทุกอย่างไปจากฉัน”

       “แต่แกไม่มีหลักฐานอะไรเลยนะปริม”

       “ถ้าไม่มีก็แค่หา ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้เขารับกรรมในสิ่งที่เขาทำ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม”

       “ปริม แกกำลังเล่นกับไฟอยู่นะ แกกำลังจะเข้าสู่โลกที่แกไม่รู้จัก”

       “ถ้าอย่างนั้น...” ปริมลดาเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เย็นเฉียบจนฟ้าใสสัมผัสได้ “ฉันก็จะกลายเป็นเปลวไฟที่เผาผลาญเขาให้สิ้นซาก

       บทสนทนาสิ้นสุดลง ปริมลดาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ และหยิบอัลบั้มภาพเก่าๆ ขึ้นมาดูอีกครั้ง เธอมองไปที่ภาพถ่ายของพ่อที่ยิ้มอย่างมีความสุขในวันสำเร็จการศึกษาของเธอ น้ำตาที่เคยแห้งเหือดไปนานแล้วกลับเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ใช่หยาดน้ำตาแห่งความเศร้า แต่เป็นหยดน้ำตาที่เต็มไปด้วยความแค้น

       ปริมลดาเดินไปที่โต๊ะทำงานของพ่อ และหยิบสมุดบันทึกเล่มหนึ่งขึ้นมา ข้างในเต็มไปด้วยลายมือของพ่อที่เขียนถึงความพยายามในการสร้างธุรกิจให้มั่นคง แต่หน้าที่ถูกฉีกออกไปหลายหน้า เธอสันนิษฐานว่าเหล่านั้นต้องมีเบาะแสสำคัญบางอย่างซ่อนอยู่

       “ปริมไปพักผ่อนเถอะลูก” ปวริศาเอ่ยขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ปริมลดารีบหันไปหาแม่ด้วยความตกใจ “แม่ตื่นแล้วเหรอคะ”

       “ไม่ได้หลับเลยลูก” ปวริศาพูดต่อ “แม่ได้ยินทุกอย่างที่ลูกคุยกับฟ้าใส อย่าทำเลยนะลูก ปล่อยวางความแค้นเถอะนะ”

       “ปล่อยวางได้ยังไงคะแม่ ในเมื่อพวกเขากำลังมีความสุขอยู่บนความทุกข์ของพวกเรา” ปริมตอบเสียงสั่น “ปริมจะทำให้พ่อกลับมามีเกียรติอีกครั้ง”

       “ลูกกำลังจะเดินไปในเส้นทางที่อันตรายนะ แม้แต่พ่อเองก็ยังอ่อนแอเกินไปสำหรับโลกแบบนั้น”

       “ปริมไม่เหมือนพ่อค่ะ” ปริมลดาตอบเสียงหนักแน่น “ปริมจะแข็งแกร่งพอที่จะยืนหยัดในโลกแบบนั้นให้ได้

       ในดวงตาของปริมลดาไม่ได้มีเพียงความแค้นอีกต่อไป แต่มันมีความมุ่งมั่นและความเด็ดเดี่ยวที่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อเป้าหมายของเธอ และในคืนนั้นเอง แผนการของปีศาจตัวน้อยก็เริ่มต้นขึ้น