ตอนที่11. ตอบได้แค่นั้น

“อิง ๆ  อาจารย์ธาวิน ขอสายอิงนะ”

ใหม่เด็กสาวที่อายุรุ่นเดียวกันกับเธอ เรียกให้รับโทรศัพท์จากอาจารย์ท่านหนึ่ง

อิงดาวมองหน้าสาวธุรการประจำสำนักงานคนสวยอย่างงวยงง เธอมาทำงานที่นี่ได้เพียงแค่สองอาทิตย์เท่านั้น ทำไมมีคนโทรมาติดต่องานเร็วจัง

“ไม่ต้องทำหน้างงจ๊ะ อาจารย์เขาจะขอพูดกับเจ้าหน้าที่ที่ดูแลเรื่องมาตรฐานห้องทดลองของมหาวิทยาลัย ก็มีแค่อิงดาวคนเดียวเท่านั้นล่ะจ๊ะที่ทำเรื่องนี้”

ใหม่รีบพูดขึ้นเมื่อเห็นเจ้าหน้าที่ใหม่ประจำสำนักงานทำท่าเงอะงะเหมือนจะทำอะไรไม่ถูก

“จ๊ะ ขอบใจ”

อิงดาวยิ้มให้เพื่อนแก้เก้อ พลางยกหูโทรศัพท์ขึ้นแล้วกรอกเสียงลงไปว่า

“สวัสดีค่ะ อิงดาวพูดค่ะ”

“ครับ คุณดูแลเรื่องมาตรฐานห้องทดลองใช่ไหม”

เสียงทุ้มจากปลายดังขึ้น

“ค่ะ”

อิงดาวตอบเสียงสั่น หัวใจเต้นตุบตับรู้สึกร้อนรน เพราะเธอเพิ่งจะเข้าทำงานได้ไม่ถึงเดือน เกิดเหตุผิดพลาดจากงานที่ทำหรือเปล่านะ ทำไมอาจารย์ต้องโทรมาหาเราด้วย

“ห้องทดลองของผม ไม่มีเชื้อโรคและพิษจากสัตว์นะ คงไม่ต้องส่งรายละเอียดของห้องทดลองคืนกลับไปให้ใช่ไหม”

เสียงจากปลายสายดังรัวเข้ามา คนที่รับฟังอยู่ปลายสายเหงื่อแตกซิกเต็มหน้าผากก่อนตอบเสียงสั่นว่า

“ใช่ค่ะ รายงานเฉพาะห้องทดลองที่ใช้เชื้อโรคและพิษจากสัตว์ค่ะ” 

อิงดาว เริ่มจำได้คร่าว ๆ แล้วว่า เมื่อสองสามวันก่อนหัวหน้าสำนักงานสั่งให้เธอทำหนังสือถึงคณะฯ ต่าง ๆ เพื่อสำรวจห้องทดลองที่ใช้เชื้อโรคและพิษจากสัตว์ในการวิจัย ตามคำสั่งจากสำนักงานวิจัยแห่งชาติอีกทีหนึ่ง  แต่ไม่รู้ทำไมหนังสือไปถึงมืออาจารย์ที่ไม่ได้ทำเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้

“ผมว่าควรส่งไปที่ภาควิชาวิศวกรรมสิ่งแวดล้อมน่าจะตรงกว่า”

“ค่ะ”

อิงดาวตอบรับเสียงเบา กลัวปลายสายด่ากลับมาว่าส่งหนังสือผิด  แต่สิ่งที่เธอได้ยินก็ทำให้เธอโล่งอกได้ไปกว่าครึ่ง

“สงสัยพี่โอมจะส่งหนังสือให้ผิด” 

ปลายสายกำลังเอ่ยถึงเจ้าหน้าที่วิจัยประจำคณะวิศวกรรมศาสตร์ ที่มีหน้าประสานงานและจัดส่งหนังสือที่เกี่ยวข้องกับงานวิจัยทั้งหมดของคณะวิศวกรรมศาสตร์

“ค่ะ” 

อิงดาวตอบได้แค่นั้น เพราะไม่รู้ว่าควรจะตอบว่าอย่างไร

“ครับ งั้นเข้าใจตรงกันผมไม่ต้องรายงานข้อมูลอะไร”

“ค่ะ”

เมื่อสิ้นสุดการสนทนา อิงดาววางหูลง ใหม่ก็ยิ้มให้เธอพร้อมกับทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ

“เป็นไง ๆ เสียงอาจารย์สุดหล่อ ตัวท๊อประจำมหาวิทยาลัย  เป็นไงบ้าง นุ่มหูดีไหม?”

“เอ๊ะ”

อิงดาวอุทานออก พร้อมกับแสดงสีหน้าเหมือนไม่เข้าใจว่าเพื่อนร่วมงานกำลังพูดภาษาอะไรกับเธออยู่

“ทำหน้างงอีกแล้ว นี่เธอรู้ไหมว่า อาจารย์ที่โทรมาหาเธอเมื่อกี้ เป็นอาจารย์หนุ่มที่เก่งมาก และก็หล่อมากด้วย สาวเล็ก สาวน้อยต่างมองอาจารย์ตาเป็นมัน อยากจะเข้าไปจิ๊จ๊ะอี๋อ๋อกับอาจารย์ทั้งนั้นล่ะย่ะ เธอนี่  โชคดีนะ ทำงานไม่ทันไร ก็ได้คุยกับอาจารย์แล้ว”

“เอ่อ อาจารย์แค่บอก ว่าเราส่งหนังสือผิด”

อิงดาวยิ้มน้อย ๆ พร้อมกับบอกออกไปตามประสาซื่อ และไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำโฆษณาชวนเชื่อของเพื่อนสาวแม้แต่น้อย

“เธอนี่นะ ซื่อบื้อเป็นบ้า ถ้าเป็นฉันนะ จะแกล้งถามโน้นถามนี้ แกล้งคุยนาน ๆ เสียหน่อย อิ อิ”

ใหม่หัวเราะคิกคักก่อนจะหันกลับไปทำงานตามเดิม

ส่วนอิงดาวก็หันกลับมาตั้งใจทำงานตรงหน้าต่อไป เธอเพิ่งได้โอกาสเข้าทำงานเป็นครั้งแรก หลังจากที่เธอเรียนจบในวัยยี่สิบสามปี ดังนั้น เธอจะต้องทำทุกอย่างให้เต็มที่เพื่อจะได้ไม่ถูกไล่ออก

การที่เราเรียนจบอีกสาขาหนึ่ง แล้วมาทำงานในอีกสาขาหนึ่ง ไม่ใช่เรื่องยากมากนักสำหรับการทำงาน หากเราลดทิฐิมานะลง ไม่ถือว่าตัวเองจบจากสถาบันไหน หรือได้เกียรตินิยมมาหรือไม่ ก็สามารถเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ได้เสมอ

อิงดาวก็เช่นกัน หลายสิ่งหลายอย่างเธอเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ สำหรับงานในตำแหน่ง เจ้าหน้าที่วิจัย ของมหาวิทยาลัยแห่งนี้  เช่น การเรียนรู้ว่าโครงการวิจัยที่มีการเก็บข้อมูลกับมนุษย์ไม่ว่าจะเป็นด้านพฤติกรรม สังคม ร่างกายหรือจิตใจล้วนต้องขอจริยธรรมการวิจัยในมนุษย์ ก่อนที่จะเริ่มเก็บของมูลเหล่านั้นมาทำวิจัย

งานในหน้าที่หลัก ๆ ของอิงดาว คือ การบริหารจัดการโครงการวิจัยของมหาวิทยาลัยทั้งหมดให้เป็นไปตามมาตรฐานการวิจัยระดับสากล อาจารย์และนักวิจัยจะต้องยื่นข้อเสนอโครงการวิจัยเข้ามาที่สำนักงานวิจัย ก่อนการทำวิจัยทุกครั้ง แล้วเธอก็จะนำเข้าสู่กระบวนการพิจารณารับโดยคณะกรรมการด้านต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการวิจัยนั้น ๆ

ด้วยความตั้งใจ และความทุ่มเทให้กับงานอย่างเต็มที่ของอิงดาวเพียงแค่ห้าเดือนพี่ ๆ ในสำนักงานแทบจะไม่ต้องสอนอะไรเธออีก และสามารถปล่อยให้เธอทำงานสำคัญอย่างเช่น การจัดการประชุมคณะกรรมการได้อย่างสบายใจ อีกทั้งงานที่เธอทำเสร็จสิ้นอย่างรวดเร็ว        พี่ ๆ ในสำนักงานจึงมักจะไหว้วานให้เธอช่วยทำงานอย่างอื่นนอกเหนือจากหน้าที่ในตำแหน่งของตน วันนี้ก็เช่นกัน

“น้องอิงดาว”

เสียงป้านก สาวที่ใหญ่ทั้งตัว ทั้งตำแหน่งใหญ่ที่สุดในสำนักงานดังขึ้น พร้อมกับร่างอวบอ้วนตรงเข้ามาที่โต๊ะของอิงดาว 

“ช่วยพี่ส่งร่างรายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ให้ผู้ทรงหน่อยนะ”

เธอขอร้องแกมออกคำสั่ง พร้อมกับวางเล่มรายงานกองโตไว้ตรงหน้าหญิงสาวที่กำลังมองเธอตาปริบ ๆ

“ค่ะ ได้ค่ะ”

อิงดาวยิ้มรับ พร้อมกับเลื่อนเล่มร่างรายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ ไปไว้อีกมุมหนึ่งของโต๊ะ

“ขอบใจจ้ะ”

ป้านกฉีกยิ้มกว้าง แล้วรีบพูดขึ้นว่า

“แต่ว่าพี่ยังไม่ได้หาชื่อผู้ทรงคุณวุฒิสำหรับอ่านงานวิจัยในแต่ละเรื่องเลยนะ ฝากอิงดาวหาให้พี่ด้วยเลยแล้วกันนะ งานวิจัยหนึ่งเรื่องต้องให้ผู้ทรงคุณวุฒิอ่านสามคน  เมื่อหารายชื่อผู้ทรงได้ ก็โทรไปทาบทามผู้ทรง ทำหนังสือขอความอนุเคราะห์ แล้วค่อยจัดส่งเล่มร่างรายงานไปให้ผู้ทรงทางไปรษณีย์ ส่วนซองจดหมาย กับแสตมป์เบิกกับน้องใหม่นะจ๊ะ” 

พูดจบป้านกก็ฉีกยิ้มให้ทีหนึ่งก่อนที่จะเดินออกไปอย่างสบายใจ เหมือนโยนก้อนหินใหญ่ออกจากตัว แล้วเดินตัวเบากลับไปที่นั่งของตน  ปล่อยให้คนรับก้อนหินอย่างอิงดาวมองตามตาปริบ ๆ สมองเด็กใหม่ประจำสำนักงานอย่างเธอกำลังประมวลผล สิ่งที่พี่นกสั่งให้ทำ คือ ทำตั้งแต่ต้นจนจบใช่ไหม

“นี่ ๆ ถูกป้านกหลอกใช้อีกล่ะสิ ถึงได้นั่งเอ๋อแดกพร้อมกับเอกสารกองโตขนาดนี้” 

ใหม่เข้ามาสะกิดเธอ

“เราก็ว่าง ๆ พอดี ช่วยพี่เขาทำนิดหน่อยเอง”

อิงดาวยิ้มน้อย ๆ ตอบไปตามความจริง

“จ๊ะ แม่คนดี นี่เธอหัดปฏิเสธคนเป็นไหม อะไรที่มันไม่ใช่งานในหน้าที่ของเราก็อย่าทำเยอะ เหนื่อยเปล่า ๆ เพราะคนได้หน้ายังไงก็เจ้าของงาน”

“เอ่อ”

อิงดาวได้แต่ส่งยิ้มกลับไป จะให้เธอพูดอะไรได้ในเมื่อคนที่ไหว้วานให้ช่วยงาน คือคนที่สูงวัยกว่าเธอ และมีตำแหน่งสูงกว่าเธอ  อีกทั้งเธอเพิ่งจะเข้าทำงานได้ไม่นาน เธอยังไม่อยากถูกไล่ออกเพียงเพราะปฏิเสธงานเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้