ตอนที่ 12 ยัยซื่อบื้อ

“วู้ย ! ฉันไม่คุยกับยัยซื่อบื้อแบบเธอแล้วย่ะ ! อารมณ์เสีย ไปทำงานต่อดีกว่า”

ใหม่กระแทกส้นเข็มกลับไปที่โต๊ะของตน 

อิงดาวมองตามหญิงสาวสวยเปรี้ยวจี๊ดอย่างขำ ๆ เธอเข้าใจในความหวังดีของเพื่อน  แต่อะไรที่ไม่เหลือบ่ากว่าแรงเธอก็ไม่ปฏิเสธ

หญิงสาวก้มหน้าก้มตาทำงานของตนเองได้ไม่นานนักเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“อิง ๆ พรุ่งนี้พี่จัดอบรมพัฒนาทักษะนักวิจัย ไปช่วยพี่จัดงานหน่อยนะ”

พี่มุตา ที่อยู่ฝ่ายงานวิจัย เดินเข้ามาหาเธอที่โต๊ะ สำหรับพี่มุตานั้นงานล้นมือจริง เพราะต้องดูแลการขอรับทุนทั้งหมดของมหาวิทยาลัย รวมถึงการพัฒนาทักษะด้านการวิจัยให้แก่คณาจารย์ อิงดาวจึงตอบรับไปอย่างเต็มใจ

“ได้ค่ะพี่ตา แล้วมีอะไรให้หนูช่วยเตรียมไหมคะ”

“พี่เตรียมเอกสาร และอุปกรณ์สำหรับการอบรมไว้หมดแล้วจ้า เหลือแค่ตอนบ่ายเดี๋ยวช่วยกันยกไปจัดสถานที่ที่โรงแรม”

“ได้ค่ะ”

“อ่อ ถ้าตอนนี้ว่างอยู่ ลงไปซื้อกาแฟใต้ตึกเราให้หน่อยสิ นั่งทำงานตั้งแต่เช้า ชักเพลีย ๆ อยากได้กาแฟสักแก้ว” 

“ได้ค่ะ”

อิงดาวตอบรับคำอย่างว่องไว คิดเสียว่าเป็นการลุกจากเก้าอี้         ได้ขยับแข้งขยับขาเสียบ้าง

“นี่จ๊ะ เงิน ของพี่เอาเอสเปรสโซ่น้ำผึ้งมะนาวนะ ส่วนอิงอยากกินอะไรก็ซื้อเลยพี่เลี้ยง”

พี่มุตาบอกอย่างใจป้ำ พร้อมกับยื่นธนบัตรใบสีแดงให้

“ขอบคุณค่ะ อิงไม่ทานกาแฟค่ะ” 

เธอรับเงินมา แล้วเตรียมตัวจะลงไปข้างล่างตึก อีกหลายเสียงก็ดังแทรกขึ้นว่า

“พี่ฝากด้วย ของพี่คาปูชิโน่หวานน้อย”

“ของพี่ชาเขียวปั่นหวานน้อย ๆ”

“ค่ะ ๆ”

อิงดาวรับคำพร้อมกับเดินไปที่โต๊ะนู้นที โต๊ะนี้ทีเพื่อรับเงินและออร์เดอร์เครื่องดื่มสำหรับเบรกเช้า

สำนักงานของเธออยู่บนชั้นสามของอาคารสำนักงานอธิการบดี โดยปกติแล้วเธอใช้ลิฟต์ในการขึ้นลง แต่วันนี้เมื่อมาถึงหน้าลิฟต์ที่เคยใช้เป็นประจำ ปรากฏว่าลิฟต์ไม่สามารถใช้งานได้ชั่วคราว อิงดาวจึงต้องเดินลงบันไดแทน

ในขณะที่ขาสั้น ๆ ของเธอก้าวลงบันไดแต่ละขั้นจนถึงชั้นสอง เธอเริ่มรู้สึกว่า บันไดเริ่มแยกออกซ้อนกันมากขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน อิงดาวกะพริบตาเพื่อปรับภาพให้ชัดขึ้น ขณะที่จวนเจียนจะถึงชั้นหนึ่ง    เธอรู้สึกว่าโลกมันหมุนเร็วผิดปกติ หัวใจของเธอกระตุกวูบ เมื่อภาพบันไดตรงหน้าหนุนเคว้งคว้างจนเธอต้องหลับตา มืออันสั่นเทาจับราวบันได ไว้แน่น  แต่แล้วเธอก็รู้สึกว่ามีแรงดูดมหาศาลกระชากตัวเธอให้ตกลงไปเบื้องล่าง

ตุบ !

ร่างของเธอกระแทกเข้ากับบางสิ่งอย่างที่อุ่นและนุ่มเกินกว่าจะเป็นพื้นซีเมนต์แข็ง ๆ อิงดาวพยายามลืมตาขึ้นมอง ภาพตรงหน้าค่อย ๆ  ชัดขึ้น เธอกำลังอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายคนหนึ่งที่รับไว้ก่อนที่ร่างของเธอจะกลิ้งตกบันไดลงไป

อิงดาวมองใบหน้าขาวใส ที่ถูกปั้นแต่งเอาไว้อย่างลงตัว ไม่ว่าจะเป็นดวงตาคมภายใต้คิ้วดกดำ รับกับจมูกโด่งเป็นสันมีแว่นตากรอบดำพาดผ่าน ริมฝีปากบางราวกับผู้หญิง โครงหน้าหล่อเหลาและแสนสุภาพเช่นนี้ ทำให้หัวใจเต้นแรงอย่างประหลาด

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”

เสียงนุ่มลึกของเขาถามขึ้น

“อะ เอ่อ”

อิงดาวพยายามตั้งสติ แล้วดันตัวออกจากอกเขา มือน้อย ๆ  เกาะราวบันไดไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตกลงไปอีก

“เอ๊ะ”

แล้วเธอก็ต้องอุทานออกมาอีกครั้งเมื่อเขาหยิบผ้าเช็ดหน้ามาประกบที่จมูกของเธอไว้  มือน้อย ๆ จึงจับผ้าเช็ดหน้าของเขาดึงออกโดยอัตโนมัติ แล้วก็พบว่าผ้าผืนนั้นเต็มไปด้วยสีแดงเข้ม ขาของเธอทรุดลงอีกครั้งเมื่อเห็นเลือดของตนเอง

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงง

กริ๊ง  ๆ ๆ ๆ ๆ

ผู้ชายที่ช่วยเธอคนนั้น รับโทรศัพท์แล้วยืดตัวขึ้น พร้อมๆ กับคนเดินผ่านไปมาแถวนั้นวิ่งเข้ามาหาพยุงเธอแทนเขา

ตึก ๆ  

“เป็นอะไรไหม  เกิดอะไรขึ้น”

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก จนอิงดาวถูกห้อมล้อมไว้ด้วยผู้คนที่พยายามเข้ามาช่วยเหลือเธอ แล้วผู้ชายคนนั้นก็หายลับตาไปโดยที่เธอไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้เอ่ยขอบคุณเขา

“ไปนานจังอิงดาวคนเยอะเหรอ”

พี่มุตาถามขึ้น เมื่อเธอเอากาแฟไปส่งให้ที่โต๊ะ

“พอดีลิฟต์เสีย แล้วอิงหน้ามืดจนเกือบตกบันไดค่ะพี่ตา”

“ตายจริง”

พี่มุตายกมือขึ้นทาบอกด้วยความตกใจ เพื่อนในสำนักงานต่างมองเธอเป็นตาเดียว

“แล้วเป็นอะไรไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” 

ใหม่ตะโกนถามมาจากโต๊ะของตนเอง

“ไม่เป็นไรจ้า พอดีมีคนช่วยไว้ทัน” 

อิงดาวตอบเสียงแผ่ว ใบหน้าที่ซูบผอมของเธอดูเหมือนจะซีดจนออกเหลือง

“ใครเหรอ”

ใหม่ถามขึ้นด้วยความอยากรู้จักคนช่วยมากกว่าอาการของเพื่อน

“ไม่รู้เหมือนกัน ยังไม่ทันได้ขอบคุณเขาก็เดินหายไปแล้ว”

เธอตอบไปตามตรงเพราะเธอเพิ่งจะเข้ามาทำงานในมหาวิทยาลัยยังไม่รู้จักใครมากนัก

“โอ๊ย ยัยอิงดาวเอ๊ย ในชีวิตเธอรู้อะไรกับเขาไหมเนี่ย นอกจากคำพูดคำจาที่แสนน้อยจนแทบนับคำได้แล้ว เรื่องอื่น ๆ เธอก็ไม่รู้อะไรเลยนอกจากเรื่องงาน”

ใหม่แกล้งบ่นล้อเพื่อนร่วมงานขำ ๆ

“ใครจะเหมือนเธอกันล่ะจ๊ะ นู๋ใหม่ รู้เรื่องชาวบ้านเขาไปทุกเรื่อง”

พี่มุตาอดไม่ได้จึงแขวะน้องใหม่แทนอิงดาว

“อะแน่นอนค่ะ ใหม่รู้โลกรู้ อิอิ” 

ใหม่ยอมรับอย่างหน้าชื่นตาบาน

อิงดาวยิ้มให้ทั้งคู่ แล้วขอตัวไปเสิร์ฟกาแฟให้พี่ ๆ ตามโต๊ะ จากนั้น ก็ปลีกตัวเข้าไปในห้องน้ำ  เอาผ้าเช็ดหน้าที่เปื้อนเลือดของเธอมาซัก ดีที่ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นเป็นสีเทา และลื่นจึงทำให้คราบเลือดถูกซักออกอย่างง่ายดาย  จากนั้นเธอก็เอามันไปพึ่งลมไว้หลังห้องครัว ที่มีลวดขึงไว้สำหรับตากผ้าของแม่บ้าน

ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ ทำให้ชุดทำงานของเธอไม่เลอะเลือดจนต้องกลับไปเปลี่ยนชุดที่บ้าน เธอรู้สึกขอบคุณเจ้าของผ้าเช็ดหน้าลึก ๆ ในใจ ความปีติบางอย่างทำให้ยิ้มฝีปากของเธอยกยิ้มอย่างไม่รู้ตัว เพียงแค่          แรกพบ เหตุใดถึงมีภาพใบหน้าหล่อคมของชายหนุ่มผู้นั้นลอยอยู่ในหัวตลอดเวลา

17.00 น.

อิงดาวลงจากสำนักงานเกือบจะคนสุดท้าย เธอไม่อยากให้งานค้างจึงรีบสะสางให้เสร็จเรียบร้อยทุกวัน 

บ้านของเธออยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยประมาณ 8 กิโลเมตร          เธอเดินทางไปกลับด้วยรถเมล์ที่วิ่งผ่านหน้ามหาวิทยาลัย และตอนเย็นเธอก็จะลงที่ตลาดสดแม่ลา เพื่อไปช่วยแม่ขายข้าวแกง

“อิงดาว เลิกงานแล้วรึ” 

ป้าพรร้านขายดอกไม้หน้าตลาดเอ่ยทักเหมือนเช่นทุกวัน

“สวัสดีค่ะ ป้าพร เลิกแล้วค่ะ”