ตอนที่ 6 ข้อตกลง

ตอนที่ 6 ข้อตกลง

ร่างบางพลิกกายขยับไปมาเมื่อรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวก่อนที่เธอจะสะดุ้งตื่นแล้วลุกขึ้นนั่งจนผ้าห่มผืนใหญ่ร่วงลงมา เรื่องราวทุกอย่างเมื่อคืนเริ่มแจ่มชัดเข้ามาในโสตประสาทของเธอ

“ตื่นมาก็จะอ่อยพี่ต่อเลยหรือไงเด็กขี้เมา”

“พี่เกมส์” เสียงหวานหวีดร้องเสียงหลงเมื่อเห็นร่างสูงใส่กางเกงนอนขายาวเปลือยท่อนอกพิงขอบประตูในมือถือแก้วกาแฟยกยิ้มมุมปาก เธอจึงรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าอกอวบที่เต็มไปด้วยรอยจูบ นั่งกอดเข่าขยับตัวถอยจนชิดหัวเตียงเมื่อเขาก้าวเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น

“จะหนีไปไหน เมื่อคืนเรายังสนุกด้วยกันทั้งคืนเลยจำไม่ได้เหรอ”

“พี่ฉวยโอกาสกับคนเมาเหรอคะ”

“พูดดีๆนะกอบัว พี่ไม่ได้ข่มขื่นเรานะ มีแต่เรานั่นแหละที่...”

“พอแล้วค่ะพี่เกมส์ หนูไม่อยากฟัง” ร่างบางยกมือขึ้นห้ามก่อนจะยกขึ้นมาอุดหูแล้วก้มหน้าเพื่อหลบสายตาคม ทำอะไรลงไปวะเนี่ย! กอบัว

“พี่ก็ต้องอธิบายสิ เพราะพี่ไม่อยากเป็นคนที่ถูกตราหน้าว่าข่มขื่นเรา”

“กอบัวเชื่อแล้วค่ะว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจ” เพราะคนที่เริ่มคือเธอเองทุกอย่างนี้แหละ พอกันที่เหล้า เบียร์ อย่าได้เจอกันอีกเลย ลาขาดตลอดกาล

“แล้วเสื้อผ้าหนูล่ะ” เธอเอ่ยถามพร้อมกับมองไปรอบๆห้องก็ไม่เจอเสื้อผ้าของเธอ เจอแต่ซากถุงยางอนามัยที่ร่วงเต็มข้างเตียงจนใบหน้าสวยเห่อร้อน ความทรงจำเมื่อคืนแล่นเข้ามาในหัวกว่าเขาจะปล่อยเธอก็เกือบหลับคาอก ผู้ชายบ้าอะไรแรงเยอะเป็นบ้าเลย

“พี่เอาไปซักแห้งให้อยู่”

“เก็บเสื้อผ้าไปซักได้ แต่ดันเก็บถุงยางไปทิ้งไม่ได้หรือไงนะ”

“พี่ได้ยินนะ”

“หนูก็พูดเบาๆแล้วเหมือนกันค่ะ”

“กวนตีนนะเรา ที่พี่ไม่เก็บเพราะพี่กลัวหนูลืม”

“ใครจะไปลืมลง โดนพี่กระแทกจนพรุนไปหมดแล้วมั้ง”

“คำพูดก๊ากั่นเหมือนเดิมเลยนะ ถ้าพี่ไม่เห็นกับตาพี่คงไม่เชื่อว่าหนูไม่เคย”

“ช่างมันเหอะค่ะ ผ้าใกล้เสร็จหรือยังคะหนูจะได้กลับห้อง”

“พี่พึ่งซัก ไปอาบน้ำก่อนแล้วก็หยิบเสื้อในตู้พี่ใส่ไปก่อน” กรภัคเอ่ยบอกพร้อมกับเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดคลุมสีขาวมาส่งให้

“ขอบคุณค่ะ”

เมื่อเขาเดินออกจากห้องเธอก็รีบใส่เสื้อคลุมอาบน้ำแล้วก้าวขาลงจากเตียงด้วยความระมัดระวัง เพราะเพียงแค่ขยับเล็กน้อยความเจ็บแสบก็แล่นไปทั่งร่าง

“ไหวไหม”

“พี่เกมส์ออกไปแล้วจะเข้ามาทำไมอีกคะเนี่ย”

“พี่คิดว่าหนูเข้าห้องน้ำไปแล้ว เลยจะมาเก็บไอ้พวกนี้ไปทิ้ง” มือหนาชี้ไปตามซากถุงยางที่เขาห่อด้วยทิชชู่ไว้อย่างดี

“แล้วไหวไหม”

“ไหวค่ะ”

“อวดดีจริงๆ” ผมว่าตามหลังพร้อมกับส่ายหน้าไปมาเมื่อเห็นคนตัวเล็กพยายามเดินเข้าไปในห้องน้ำทั้งที่ตัวเองก็แทบจะทรงตัวไม่ไหว

เมื่อจัดการในห้องเรียบร้อยผมจึงเดินเข้าครัว ค้นหาของสดในตู้เย็นก่อนจะเริ่มลงมือทำอาหารเช้าง่ายๆ

เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยผมจึงนำไปวางที่โต๊ะอาหาร ก็เป็นเวลาเดียวกับที่คนตัวเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงบ็อกเซอร์เดินออกมา ด้วยใบหน้าสวยเนียนใส ไร้เครื่องสำอางยิ่งทำให้เธอดูเด็กลงมาก

“อายุเท่าไร”

“ถามทำไมคะ”

“พี่จะได้มั่นใจว่าไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเด็กยังไม่บรรลุนิติภาวะ”

“สิบเก้าจะยี่สิบแล้วค่ะ”

“ค่อยโล่งใจหน่อย มากินข้าวกันเร็ว”

“ค่ะ แต่ว่ามันกินได้ใช่ไหมคะ”

“ถึงหน้าตามันจะไม่ผ่าน เรามาลองชิมก่อน บางทีอาจจะติดใจจนต้องบอกให้พี่ทำให้กินอีกก็ได้นะ”เหมือนที่พี่กำลังติดใจเราอยู่นั่นแหละ ประโยคหลังผมทำได้เพียงแค่คิดในใจ

“ทำไมต้องหน้าแดงด้วยคะ” รมย์รวินท์ถามอย่างระแวงเมื่อเห็นใบหน้าของคนตรงหน้าเห่อแดงจนลามไปถึงใบหู

“เปล่านี่”

“คิดลามกอยู่แน่เลย ไอ้พี่เกมส์แอบมองหนูเหรอคะ” เมื่อรู้ตัวว่าข้างในเธอไม่ได้ใส่อะไรไว้จึงรีบยกมือขึ้นปิดหน้าอก เมื่อสายตาของเขาหยุดที่หน้าอกอวบของเธอพอดี ขนาดเลือกเสื้อสีดำตาเหยี่ยวคมของเขาก็ยังจ้องมาจนเธอรู้สึกเขินอาย

“เปล่า มากินข้าวเถอะเร็ว เดี๋ยวอาหารก็เย็นชืดหมด”

“ค่ะ” เธอกำคอเสื้อเอาไว้แน่นแล้วยอมนั่งลงบนเก้าอี้โดยดี แล้วใช้ช้อนคนข้าวต้มที่หน้าตาค่อนข้างห่างไกลจากข้าวต้มอยู่มากเพราะน้ำที่ควรจะได้ซดร้อนๆแก้แฮงค์กลับไม่มีสักหยด เหมือนข้าวเปียกแล้วโป๊ะกุ้งไว้ตรงกลางมากกว่า

“ลองสิ”

“ค่ะ” เมื่อเห็นเขาตักข้าวกินเธอจึงลองตักกินดูบ้าง เพราะตอนนี้กระเพาะอาหารของเธอร้องโครกครากเสียงดังด้วยความหิว แต่พอได้กินจริงๆรสชาติกลับอร่อยจนน่าแปลกใจ

“เป็นไง”

“พอกินได้ค่ะ” เธอตอบเสียงทะเล้นก่อนจะกินข้าวต้มในถ้วยจนหมดแล้วยกน้ำขึ้นจิบ

เมื่อคนตรงหน้ากินข้าวเรียบร้อย ผมควรที่จะทำอะไรให้มันถูกต้อง จึงเอ่ยถามเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความหนักแน่นกับคนตรงหน้า

“ลองคบกับพี่ดูไหม”

“...” หลังจากที่เธอนั่งเงียบอยู่นานด้วยความตกใจ เธอจึงเงยหน้ามองแล้วจ้องเข้าไปในดวงตาคม “หนูไม่อยากมีแฟนค่ะ”

“พี่ก็ไม่อยากมีแฟนเหมือนกับเรานั่นแหละ”

“แล้วพี่มาพูดแบบนี้กับกอบัวทำไมล่ะคะ”

“พี่ควรรับผิดชอบเรา เพราะว่าเราเองก็ยังเอ่อ...บริสุทธิ์ พี่คิดว่าไม่ควร...”

“พอค่ะ พี่เกมส์ไม่ต้องพูดแล้ว เอาเป็นว่ามันคือความเผลอไผล คิดเสียว่าต่างคนต่างเมา แค่นั้นพอค่ะ”

“ทั้งๆที่พี่หักห้ามใจตัวเองก็ทำได้ แต่พี่ก็ไม่ทำ”

“แล้วพี่จะมารื้อฟื้นทำไมเนี่ย”

“พี่ถึงบอกไงว่าพี่ควรรับผิดชอบกับสิ่งที่พี่ทำ”

“เราไม่ได้รักกัน พี่จะมารับผิดชอบหนูทำไม ใช้ชีวิตไปเหอะค่ะ ไม่ต้องคิดมาก จบแยกย้าย”

“แต่...”

“ถือว่าหนูขอนะพี่เกมส์ ให้มันจบแค่นี้แหละ เพราะหนูไม่สนใจอยู่แล้ว ในเมื่อมันเกิดขึ้นไปแล้ว ก็ให้มันแล้วๆไปเถอะค่ะ ไม่มีอะไรต่อกัน ทำเหมือนเป็นเรื่องวันไนท์สแตนด์ แบบที่พี่ทำกับคู่ขาของพี่ก็ได้”

พอได้ยินแบบนี้ก็อยากเดินเข้าไปหยิกคนตรงหน้าให้ตัวเขียว พูดมาได้ไงว่าไม่สนใจ

“จะให้อยู่ในสถานะแก้เหงา ไม่มีความรัก ไม่ผูกพัน เหงาเมื่อไรค่อยมาเจอกัน แบบนี้หรือ”

“ก็เลิกแล้วต่อกันไงคะ จะเหงาแล้วมาเจอกันทำไมอีก วันไนท์สแตนด์แบบที่พี่เคยทำอ่า”

“ก็วันไนต์ของพี่เป็นแบบนี้” กรภัคยกยิ้มมุมปากทะเล้น เมื่อเห็นสีหน้ายุ่งยากของเธอ ความจริงผมก็พูดไปแบบนั้นแหละสำหรับคู่ขาพอจบกิจก็แยกย้าย แต่ผมติดใจยัยเด็กขี้เมาจนอยากกินซ้ำต่างหากคือความจริง

“วันไนท์มันคือคืนเดียวจบไม่ใช่หรือไงคะ”

“เหงาๆ แล้วมาเจอกันอีกครั้ง มีอะไรกันโดยที่ไม่มีความรักมาเกี่ยว สำหรับพี่ก็เรียกว่าวันไนท์นะแต่สำหรับคนอื่นเป็นไงพี่ไม่รู้”

“ของเล่นแก้เหงา?”

“ประมาณนั้น”

“โอเค ได้ค่ะ ถ้าพี่จะทำแบบนั้น หนูก็ไม่ติด แต่”

“แต่?” ผมเลิกคิ้วขึ้นเชิงถาม

“หนูมีข้อแม้”

“ข้อแม้อะไร?”

“พี่ห้ามยุ่งกับผู้หญิงอื่น ย้ำว่าทุกคนนะคะ ถ้าพี่ทำได้หนูก็จะทำแบบที่พี่พูด แต่ถ้าไม่...”

“ตกลง” ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะพูดจบประโยคผมก็แทรกตอบขึ้นมาทันควัน