ไม่ชอบเด็ก แต่เผลอไปมีความสัมพันธ์กับรุ่นน้องร่วมคณะ แต่ทำไงได้ก็ในเมื่อทำไปแล้ว แถมยังติดใจจนไปไหนไม่รอด จึงแสร้งหน้าด้านยื่นสถานะของเล่น เบื่อหรือเหงาเมื่อไหร่ค่อยมาเจอกัน...แต่ใครจะไปคิดว่าเด็กมันจะบ้าพอๆกันตอบ ตกลง วะ! แบบนี้ก็หวาน...สิครับ!!
view moreตอนที่ 1 สัญชาตญาณนักสู้
ร่างบางเดินโซซัดโซเซมือเล็กเกาะผนังพยุงร่างตัวเองเดินไปตามทางเข้าห้องน้ำ ก่อนจะชะงักหยุดยกมือขึ้นกุมศีรษะพลางสะบัดส่ายหน้าไปมา เมื่อฤทธิ์ค็อกเทลร้อนแรงอย่างบีห้าสิบสอง (B52) เล่นงานจนหน้ามืด มึนหัว ดวงตาคู่สวยพร่ามัวจวนจะปิดสนิท
“โอ้ย กอบัว แกไม่น่ากินตามแรงยุพวกพี่เขาเลย” เสียงหวานบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะก้าวเดินไปข้างหน้าช้าๆ โดยที่ในใจอดด่าเจ้าของผับไม่ได้ทำไมทำห้องน้ำไกลจังวะ
เท้าเรียวเดินเซมาเรื่อยๆตามทางเดินแต่ทว่า มาโผล่อีกทีดันเป็นลานจอดรถ!
“อาการแกหนักแล้วกอบัว” เสียงหวานบ่นตัวเองแผ่วเบาก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในผับโดยไม่ทันระวังจนชนเข้ากับกำแพงมนุษย์เต็มแรง
“โอ๊ย ซี๊ดใครแม่งมายืนขว้างหน้าวะ” มือเล็กยกขึ้นลูบจมูกตัวเองเบาๆ ถ้าไม่ใช่ว่าแม่ให้มานะป่านนี้คงนั่งน้ำตาซึมไปหาหมอที่คลินิกไปแล้ว คนบ้าอะไรวะตัวแข็งเป็นบ้า แต่ไอ้นั่นที่อยู่ใต้กางเกงจะแข็งไหมวะ พอคิดแบบนั้นดวงตาคู่สวยก็ยิ่งจดจ้องเพ่งเล็งสายตาที่เป้ากางเกงกำแพงมนุษย์
“เมาแล้วอย่าหื่น หน้าพี่อยู่นี่”
“พี่เกมส์” เธอร้องตกใจเมื่อคนที่เดินชนเป็นคนเดียวกับรุ่นพี่ในคณะที่สั่งเครื่องดื่มมาให้อย่างกับจะมอมพวกเธอ
“ก็ใช่น่ะสิ มาทำอะไรที่นี่”
“มาเข้าห้องน้ำค่า”
“ห้องน้ำน่ะ อยู่ทางโน่น”
“หนูเดินเพลินไปหน่อยค่ะ”
“เมาก็คือเมา อย่าแถ”
“ปากร้ายจัง”
“ไหวไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ฮั่นแน่ คิดอะไรกับกอบัวปะเนี่ย”
“พี่ไม่ชอบเด็ก”
“เด็กแล้วทำไมคะ ถึงจะเด็กแต่ก็แซ่บนะคะพี่” รมย์รวินท์บอกเสียงใส ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างนึกสนุกที่เห็นสีหน้าคนเจ้าชู้ฟันผู้หญิงไปครึ่งค่อนมหาลัยไปต่อไม่ถูก
กรภัคเบือนหน้าหนีเมื่อยัยเด็กขี้เมารั้งเสื้อสายเดี่ยวออกจากหัวไหล่เล็ก ทำให้ดวงตาคมเผลอไปเห็นหน้าอกอวบอิ่มอย่างหมิ่นเหม แค่ได้เห็นก็พาให้อะไรต่อมิอะไรตื่นตัว ถ้าเธอไม่ใช่รุ่นน้องในคณะเขาคงหิ้วพาไปจบที่โรงแรมไหนสักที่แล้วกักตัวไว้ใต้ร่างสักคืน จะยอมกลืนน้ำลายตัวเอง กินเด็กสักครั้งในชีวิตเลยคอยดู
“พอแล้ว จะถอด จะปลด จะแก้ผ้าตรงหน้าพี่ก็ไม่สนหรอก”
“จริงเหรอคะ”
“อือ” ผมตอบเสียงเบาอย่างไม่สนและพยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ แต่ตอนนี้เจ้ายักษ์ในกางเกงกลับพองขยายจนปวดหนึบตรงกันข้ามกับสิ่งที่พูดอย่างสิ้นเชิง
“แล้วถ้ากอบัวสนใจพี่ล่ะคะ”
“พี่ไม่ชอบเด็ก จำเอาไว้” ปลายนิ้วยาวจิ้มหน้าผากได้รูปเมื่อเธอก้าวเดินเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นกายแสนหอมผสมกับกลิ่นน้ำหอมแบรนด์ดัง กลายเป็นกลิ่นเฉพาะตัวจนอยากฝังจมูกดอมดม
“แล้วถ้ากอบัวอยากเล่นเกมส์ ต้องทำไงคะ”
“กลับบ้านไปนอน”
“หว่า เสียดายจัง”
“ก๋ากั้นนักนะ” ผมว่าเสียงดุเมื่อคนตัวเล็กตรงหน้าไม่ยอมหยุดง่ายๆ แล้วยังยกมือขึ้นลูบหน้าท้องกำยำผ่านเนื้อผ้าจนเผลอแขม่วหน้าท้องด้วยความวาบหวาม
“เขาเรียกว่าสัญชาตญาณนักสู้เข้าสิงร่างค่ะ ยิ่งพี่ไม่สน กอบัวยิ่งอยากชนะ”
“นิสัยเด็กๆ”
“เขาว่ากินเด็กเป็นอมตะนะคะ”
“ปากดี ถ้าพี่เอาจริงอย่ามาร้องทีหลังล่ะ”
“ร้องว่าอะไรคะ อ๊า อ่า เหรอคะ”
“กอบัว!!!”
“อย่าดุสิคะ”
“ตอนเหล้าไม่เข้าปากก็ดูเรียบร้อยดี แล้วทำไมตอนนี้มันกลายเป็นคนละคนแบบนี้ล่ะ”
“เขาเรียกว่า เหล้าเปลี่ยนนิสัยค่ะ”
“คราวหน้าก็อย่ากิน”
“ก็รุ่นพี่ชวนกิน จะปฏิเสธได้ไงล่ะคะ จริงไหมรุ่นพี่”
“กอบัว” ผมเรียกคนตรงหน้าเสียงดุเมื่อเธอก้าวเดินมาแนบชิด พลางช้อนตาขึ้นมองอย่างยั่วยวน
“ทำไมคะ หวั่นไหวเหรอคะ”
“อย่าให้พี่หมดความอดทนนะ”
“ถ้าหมด พี่จะทำอะไรกอบัวเหรอคะ”
“อยากรู้เหรอ”
“ค่ะ อยากรู้”
“แบบนี้ไง”
พรึ่บ!
แผ่นหลังบอบบางถูกดันกระแทกชิดผนังเย็นเฉียบ มือหนายกขึ้นทาบผนัง โน้มตัวลงมาใกล้จนปลายจมูกเฉียดแก้มนุ่มแล้วมองคนตรงหน้าด้วยแววตาเป็นประกายก่อนจะเชยคางได้รูปขึ้นเล็กน้อย
“เด็กขี้เมา อย่ามาท้าทายคนแบบพี่นะ”
“ไม่ได้ท้า กอบัวเอาจริง”
“เมาแล้วขี้อ่อย คราวหน้าอย่ากินเลย เพราะถ้าคนนี้ไม่ใช่พี่ หนูอาจจะไม่ได้ยืนเฉยๆอยู่ตรงนี้แน่นอน”
“แล้วจะไปที่ไหนเหรอคะ” แขนเรียวเล็กยกขึ้นคล้องคอแกร่งแล้วเบียดหน้าอกอวบเข้าหาอกกำยำอย่างยั่วยวน ยิ่งได้ยินเสียงทุ้มครางต่ำในลำคอเธอยิ่งอยากแกล้ง
“บนรถ โรงแรม หรือคอนโดใครสักคน”
“คอนโดกอบัวได้นะคะ ว่างอยู่พอดี”
“แต่พี่ไม่ชอบเด็ก”
“เด็กไม่มีประสบการณ์ อาจทำให้พี่คลั่งจนจุกอกตายก็ได้นะคะ”
“พี่ไม่หลงกลหรอก”
“แต่...” เสียงหวานลากยาว พร้อมกับดวงตาคู่สวยกดลงต่ำที่กลางกายที่ตอนนี้กำลังพองขยายใหญ่ขึ้นทำให้เขาต้องก้มมองตามเธอ “ไอ้นี่ของพี่กำลังสวนทางกับคำพูดพี่อยู่นะคะ”
“ต้องการอะไร”
“ถามพี่สิคะ ว่าต้องการอะไร”
“อย่าเล่นกับไฟนะพี่ขอเตือน”
“กอบัวกำลังอยากเล่นกับเกมส์มากกว่า”
“หึๆ แน่ใจนะที่พูดมา”
“ค่ะ แน่ใจ”
อุ๊บ อื้อ!
ริมผีปากหยักโฉบจูบที่กลีบปากนุ่มทันที แล้วค่อยๆดูดดึงริมฝีปากล่างยอกเย้าก่อนจะอาศัยช่วงที่เธออ้าปากจะหายใจสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวาน กะจะสั่งสอนเด็กขี้อ่อย แต่ดูเหมือนจะกลายเป็นเขาที่หลงกลเด็กเข้าให้ จนไม่อยากหยุดแค่จูบ อยากลากไปขย้ำต่อบนเตียงแล้วกำราบแม่เสือสาวที่ใจกล้ามาเล่นกับคนอย่างเขา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคนตัวเล็กแน่นิ่งไป
“กอบัว”
“...”
“ตายเปล่าวะ” ผมยกนิ้วขึ้นอังที่ปลายจมูกโด่งเชิดรั้น เห็นหน้าอกอวบสั่นไหวขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ จึงรู้สึกโล่งใจที่เธอยังปลอดภัยดีอยู่ คิดว่าจะต้องขึ้นสถานีตำรวจด้วยข้อหาจูบผู้หญิงจนสิ้นลมซะแล้ว
“กอบัว” ผมเรียกซ้ำอีกครั้งแต่ทุกอย่างก็ยังคงเงียบไร้การตอบกลับเหมือนเดิม
“...”
“โถ่ คิดว่าจะแน่ เด็กน้อยเอ้ย ถ้าจะอ่อยพี่ ชั่วโมงบินยังอ่อนหัดมากนะน้อง”
ตอนที่ 43 คู่หมั้นสามเดือนต่อมา@บ้านเพชรปกรณ์บ้านทรงไทยประยุกต์สองชั้นหลังใหญ่ผสานไปกับสไตล์โมเดิร์น อย่างลงตัว ผนังข้างนอกตกแต่งด้วยโทนสีขาวสลับกับโทนสีน้ำตาล ให้บรรยากาศที่อบอุ่น บริเวณหน้าบ้านปลูกดอกไม้ประดับที่ออกดอกชูช่ออวดความสวยบานสะพรั่งราวกับต้อนรับแขกผู้มาเยือนในวันสำคัญของลูกสาวเพียงคนเดียวของเจ้าของสวนทุเรียนที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดพิธีหมั้นถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายมีเพียงแขก ญาติและเพื่อนสนิทเท่านั้นแต่งานก็ถูกจัดขึ้นอย่างสมเกรียติ สมหน้าสมตาทั้งสองฝ่าย เมื่อเศรษฐีนีเจ้าของตลาดวัฒนาขนเงิน ขนทองคำแท่ง ทองรูปพรรณ แหวนเพชรสิบกระรัตและที่ดินมาหมั้นว่าที่สะใภ้ในอนาคตให้กับลูกชายเพียงคนเดียว“ว่าที่คู่หมั้นมาแล้วค่ะ” ตังเมและพราวฟ้าเอ่ยบอกขณะพา รมย์รวินท์อยู่ในชุดเดรสคอวีขาวผ้าชีฟองอัดพลีส ยาวคลุมข้อเท้าเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านกรภัคยกยิ้มให้อย่างอ่อนโยนขณะเดินไปจูงมือคู่หมั้นเดินเข้ามาในห้องรับแขก“วันนี้หนูสวยมาก พี่คิดว่านางฟ้าที่ไหนลงมาเดินเล่น”รมย์รวินท์หลุดหัวเราะออกมาเมื่อเจอคำพูดหวานเลียน ยืนยิ้มหน้าแดงด้วยความเขินอายเมื่อเขาจูบที่แก้มแล้วผละออกอย่างรวมเร็วเพราะกลั
ตอนที่ 42 งอนอยู่นะ“พี่เมฆา พี่เมฆา”“...”“เมฆา”“ครับ คุณเกมส์” เมฆาที่เดินกลับมาถึงโต๊ะทำงานได้ยินเสียงผู้บริหารหนุ่มโวยวายเสียงดังจึงรีบเข้ามาในห้องทำงาน"ไปไหนมา"“ผมปวดหนัก ผมขอโทษนะครับ”เมฆาเอ่ยบอกอย่างสำนึกผิดเมื่อปล่อยเจ้านายสัมภาษณ์งานเลขาคนใหม่เพียงลำพัง“คราวหน้าผมไม่เอาแล้วนะเลขาผู้หญิงอ่า เอาผู้ชายเท่านั้น ผู้ชายเท่านั้นนะพี่”“ครับผม แล้วเธอ...ทำอะไรคุณหรือเปล่าครับ”“ผมเกือบโดนสวบแล้วไหมล่ะ”“อาบน้ำก่อนไหมครับ กลิ่นน้ำหอมเธอแรงมาก ถ้าไปรับคุณกอบัวในสภาพนี้ คุณเกมส์จะโดนโกรธเอาได้นะครับ”“ก็คงโดนอยู่แล้ว เพราะผมต้องเล่าให้เธอฟังทุกเรื่อง”“อนาคตไม่มีโอกาสเป็นพ่อบ้านใจกล้านะครับคุณเกมส์”“ยังไง?”“กลัวเมีย”“เขาเรียกให้เกียรติครับ และที่สำคัญผมไม่พูดโกหก”“ครับๆ” เมฆายกยิ้มให้เจ้านายก่อนจะเดินออกมา อยากจะแซวคนกลัวเมียให้นานกว่านี้ แต่เขายังไม่พร้อมหางานใหม่หลังจากร
ตอนที่ 41 เอาแต่ใจ2 ปีต่อมา@มหาลัยรถอาวดี้คันหรูจอดสนิทข้างตึกคณะวิศวกรรมก่อนจะดึงร่างบางมาสวมกอดแล้วหอมแก้มนุ่มอย่างเช่นทุกวัน“ตั้งใจเรียนนะ เดี๋ยวตอนเย็นพี่มารับ”“โอเคค่ะ”“พี่เกมส์ก็ตั้งใจทำงานนะคะ” รมย์รวินท์โน้มตัวไปหอมที่แก้มเขากลับคืนแล้วก้าวลงจากรถแต่ถูกเขาดึงไว้อีกครั้ง“คะ พี่เกมส์”“ฝึกงานเมื่อไหร่”“อีกสองเดือนค่ะ”“พี่ว่าหนู...”“ค่อยคุยกันเรื่องนี้ได้ไหมคะพี่เกมส์” รมย์รวินท์เอ่ยแทรกขึ้นมาเมื่อเขาถามเรื่องฝึกงานอีกครั้ง คุยกันทีไรจบด้วยการเถียงกันและงอนกันทุกครั้งไป“โอเคครับ หวังว่าตอนเย็นพี่มารับหนูจะมีคำตอบให้พี่นะ”“รับทราบค่ะ”ฟู่ว!รมย์รวินท์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกแล้วเดินไปหาเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ในโรงอาหาร“เป็นอะไรกอบัว”“เครียด เรื่องฝึกงาน”“มีปัญหาหรอ เรื่องเกรดหรือติดกิจกรรมล่ะ ไปปรึกษาอาจารย์ไหม เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน”
ตอนที่ 40 คบกันนะหลังจากเรื่องราวทุกอย่างเคลียร์จบเรียบร้อย ผมจึงพาเธอกลับมาที่คอนโดเพื่อเปลี่ยนชุด ก่อนจะพามาที่ร้านอาหารบนตึกสูงใจกลางเมืองรมย์รวินท์ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีชมพูพิ้งค์โกลด์สั้นเหนือเข่าเดินเคียงข้างเขาในชุดสูทสีดำไม่ทางการ พอมองไปที่มือนุ่มก็ถูกเขากุมไว้ตลอดเวลาจนเธอต้องสลับมองหน้าเขาด้วยแววตาเป็นประกาย“มองแบบนี้พี่เขินนะ”“ก็พี่หล่อนี่คะ”“ไปเอาความปากหวานมาจากไหนหนอ”“พี่มุกกับพี่ชะเอมเคยบอกไว้ค่ะ ว่าพี่ชอบคนอ้อนๆ”“ไปเชื่อพวกมันสองคน โดยต้มจนเปื่อยแล้วมั้ง”“อ้าวไม่ชอบหรอคะ” รมย์รวินท์เอียงคอถามอย่างน่ารักจนกรภัคหลุดหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าเหวอของคนตัวเล็กกว่าแล้วโอบเอวดึงเธอมากอดแนบชิด“ชอบ แต่คนที่อ้อนพี่ ต้องเป็นเราเท่านั้นนะ ถ้าเป็นคนอื่นพี่ไม่ชอบ”“ไม่คุยด้วยแล้ว” รมย์รวินท์หันหน้าหนีซ่อนรอยยิ้ม แต่ลืมไปว่าเป็นกระจกซึ่งเห็นเงาที่สะท้อนออกมาเห็นเขายืนกลั้นขำจนหน้าแดง“อยากยิ้มก็ยิ้ม ไม่ต้องแอบหรอก พอโดนเอาคืนบ้าง ไปไม่เป็นเลยนะเรา”
ตอนที่ 39 คืนเกิดเหตุตึกคณะบริหารจีจี้เดินเล่นโทรศัพท์ลงมาจากตึกในช่วงห้าโมงเย็น ก่อนจะเดินไปนั่งรอคนขับรถที่บ้านมารับ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอร่างสูงใบหน้าหล่อที่ทำท่าถมึงทึง คนที่เธอพยายามพาตัวเองไปอยู่ใกล้ๆและตามจีบมานานนับเดือน แต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่เธออยากวิ่งหนีไปให้ไกลๆ ถ้ามีวิชาหายตัวได้ก็คงจะดี“หยุดเลยนะจีจี้”“พี่เกมส์” จีจี้พูดเสียงสลดใบหน้าสวยซีดเผือด “จีจี้ขอโทษ”“รู้ไหมว่าสิ่งที่จีจี้ทำมันทำให้พี่วุ่นวายมากแค่ไหน”“แต่หมอบอกว่าพี่ไม่ถึงตายนะคะ แพ้แต่ไม่รุนแรง แล้วจีจี้ก็ไม่ได้ตั้งใจ จีจี้ขอโทษ”“ใครว่าพี่ไม่ตาย”“นี่จีจี้คุยกับวิญญาณพี่หรอคะ ฮือ จีจี้ขอโทษนะคะขนาดตายไปแล้วยังเป็นผีมาหลอกมาหลอนจีจี้อีก” จีจี้ตีโพยตีพายยกมือปิดหน้าปิดตาร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความกลัว แถวนี้ยิ่งไม่มีคนอยู่ด้วย“พี่ยังไม่ตาย แต่ที่บอกตายเพราะพี่ทรมานใจที่จีจี้ก่อเรื่องจนทำให้พี่กับกอบัวผิดใจกันต่างหาก”“อึกฮือ”“จีจี้ตั้งสติก่อน เลิกร
ตอนที่ 38 หวานต่อไม่รอแล้วนะไม่นานรถอาวดี้คันหรูจอดสนิทที่หน้าร้านอาหารริมชายหาด ภายในตกแต่งสไตล์โมเดิร์นกรุกระจกล้อมรอบ และยังมีโซนด้านนอกริมหาดที่ตกแต่งด้วยไฟสีเหลืองนวล และเสียงเพลงจากนักร้องยิ่งทำให้บรรยากาศโดยรวมช่างโรแมนติก“นั่งตรงไหนดี หืม” กรภัคโอบไหล่คนตัวเล็กแล้วโน้มมาถามด้วยน้ำเสียงเอ็นดู“ตรงโซนริมหาดดีกว่าค่ะ บรรยากาศกำลังดีเลย” สายลมพัดเอื่อยๆพัดกลิ่นอายทะเลขึ้นมาจนทำให้ร่างบางที่หน้าบึ้งตึงยิ้มกว้างออกมา นี่สินะกลิ่นอายทะเลบ้านเกิดที่ไม่ได้สัมผัสมานานหลังจากที่ย้ายไปเรียนในเมืองหลวง“ชอบไหม” ผมเอ่ยถามเสียงนุ่มพร้อมกับเกลี่ยปอยผมที่ปลิวไปตามแรงลมขึ้นทัดหูให้อย่างอ่อนโยน“ชอบมากค่ะ”“เห็นเรายิ้มได้พี่ก็ดีใจแล้ว”“ไม่ได้หลอกว่าอะไรหนูอยู่ใช่ไหมคะ”“เปล๊า ใครจะกล้า แล้วเราอยากกินอะไร สั่งเลยนะ วันนี้ป๋าเลี้ยงไม่อั้น” กรภัคเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเอ็นดูแววตายามมองคนตรงหน้าก็เปี่ยมไปด้วยรัก“จะเอาให้ขนหน้าแข้งป๋าร่วงเลย”“คงยากหน่อยนะ เพราะพี่รวยมาก”“จ้
ตอนที่ 37 ทะเลเดือด“เดี๋ยวเราไปเที่ยวที่นี่กันก่อนนะคะ ไปหาข้าวเที่ยงกินที่นี่ด้วย”“ตามใจไกด์เลยครับ” กรภัคบอกเสียงอ่อนโยนพร้อมกับกุมมือนุ่มไว้ตลอดทางจนกระทั่งถึงที่หมาย“เดี๋ยวหนูพาพี่เที่ยวที่โซนนี้ก่อนนะเวลามีน้อย คราวหน้าถ้ามีโอกาสจะพาเที่ยวให้ครบแปดโซนเลยค่ะ”“โอเคครับ”“งั้นไปกันค่ะ”รมย์รวินท์เช่าจักรยานสมาสองคัน เธอกับเขาปั่นเลียบไปตามริมน้ำชมอาสนวิหารพระนางมารีอาปฏิสนธินิรมลที่ตั้งเด่นสง่า ด้วยสถาปัตยกรรมสไตล์โกธิค ที่มียอดแหลมตรงปลายโบสถ์ทั้งสองข้าง ภายในงดงามด้วยการประดับกระจกสี“สวยมาก นักท่องเที่ยวก็เยอะ”“เป็นแลนมาร์คของจังหวัดเลยค่ะ ป่ะนี่ก็ใกล้เที่ยวแล้วเดี๋ยวหนูพาไปกินก๋วยเตี๋ยวหมูเลียงกับเส้นจันท์ผัดปูนิ่มที่ร้านริมน้ำบอกเลยว่าอร่อยมาก เอ๊ะหรือส้มตำทุเรียนดี”“โอ้โห่ ทุเรียนพี่ว่าพอก่อนดีกว่า เมื่อเช้าแม่เราก็จัดให้พี่เต็มที่เลย แล้วเรายังแกล้งพี่ไว้แสบมากอีกนะ”“ก็เลือกที่จะไม่กินก็ได้นี่คะ เหมือนที่พี่ไม่ไปช่วยงานแม่พี่ที่ตลาดช่วงหน้าทุเรียนไงคะ
ตอนที่ 36 ดูดาวกันนะ หลังจากที่ทานข้าวอิ่มเรียบร้อยกอหญ้าก็ขอตัวไปนอนเพราะต้องลงสวนแต่เช้า กรภัคจึงรีบเดินไปรั้งเอวบางที่กำลังจะเดินเข้าห้องมากอดไว้แนบอก“พี่เกมส์ทำอะไรคะเนี่ย ปล่อยเลย”“พี่ขอคุยด้วยหน่อยนะ”“ก็บอกดีๆสิคะ มากอดทำไม เดี๋ยวแม่มาเห็นเข้า”“พี่กลัวเราหนีพี่อีก” กรภัคพาร่างบางเดินมานั่งหน้าบ้านที่มุมนั่งเล่นตรงระเบียงซึ่งมีศาลาขนาดเล็กตัวไม้ระแนงมีผู้ผ้าพริ้วสีขาวตามเสาบ้าน รอบๆปลูกไม้ประดับจึงค่อนข้างเป็นส่วนตัว“มีอะไรก็พูดมาสิคะ”“มานอนดูดาวกันนะ”รมย์รวินท์นั่งกอดเข่าอยู่ข้างๆแต่กลับถูกเขาดึงไปนั่งบนตักสองแขนกำยำกอดรอบเอวบางแล้ววางคางเกยบนไหล่เล็ก“พี่คิดถึงเรามากเลยนะรู้ไหม”“....”เมื่อเธอไม่ตอบแต่การที่เธอเอียงศีรษะซบอกก็ทำให้ผมยิ้มออกมา ซึ่งยิ้มที่ออกมาจากหัวใจที่เปรี่ยมไปด้วยความสุข“พี่รักเรานะ ขอโทษที่พี่ไม่ได้ดีพอจนสุดท้ายทำให้เราต้องเสียใจ
ตอนที่ 35 คนเดียวสักพัก“เฮ้อ” รมย์รวินท์ถอนหายใจเฮือก ระหว่างที่นั่งรถกลับบ้านก่อนจะพูดคุยกับผู้เป็นแม่ ถ้าเจออะไรอย่าตกใจ อย่าใช้อารมณ์ อย่าใช้สมองให้ใช้หัวใจตัดสิน ที่แม่พูดมาทั้งหมดคงหมายถึงเขาสินะครืด ครืด ครืด“โทรมาได้จังหวะพอดีเลย” รมย์รวินท์รีบรับสายเมื่อเห็นชื่อเพื่อนสนิทโทรเข้ามา “กำลังจะโทรหาพอดีตังเม”“แกเจอพี่เกมส์แล้วใช่ไหม”“เจอแล้ว แกรู้อยู่แล้วหรอว่าเขามาที่นี่”“อือ”“แล้วแกไม่บอกฉันก่อน”“แหม่ๆ ทำอย่างกับรับสายงั้นแหละ ฉันกับพราวโทรหาแกจนสายเกือบไหม้แล้วมั้ง ข้อความที่ส่งไปเปิดอ่านบ้างหรือเปล่าเถอะ”“โทษทีจะเพื่อนรัก แต่หยุดบ่นก่อน ช่วยคิดหน่อย”“จะให้ช่วยคิดยังไง เรื่องนี้แกต้องตัดสินใจเอง หัวใจแก แกก็น่าจะรู้ดีที่สุดแล้วนะกอบัว มาถามฉันก็จะช่วยอะไรได้นอกจากโทรมาฟังแกระบาย”“เรื่องจริงใช่ไหม”“อือ วันนั้นฉันก็อยู่กับพวกพี่เขา พี่ชินเขาก็อยู่ด้วยนะ เขาเล่าและยืนยันว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ”“แต่ตอนที่ฉันขึ้นไปฉันก็ไม่เห็นแม้แ
Mga Comments