บทที่35

ณ คฤหาสน์ชานเมือง

มหาเทวียืนเฝ้ารอรถคลาสสิคของคู่ปู่ด้วยความรู้สึกชื่นมื่นจนสิงหเรศเองก็รู้สึกดีตามไปด้วย เพียงไม่นานรถยุคปีห้าศูนย์สีแดงก็เลื่อนเข้ามาจอดตรงชานหน้าบ้าน เธอพยักหน้าให้เลขาคนสนิทจ่ายทิปให้กับคนขับรถ ก่อนที่ร่างระหงจะสาวเท้าเดินวนรอบคัน

เธอเคยเห็นเจ้าแก่แค่ในรูป ทว่ามันกลับไม่ใช่แค่รถธรรมดา แต่เป็นรถที่มีความทรงจำของคนที่เธอรักอยู่เต็มไปหมด

“ขอบคุณนะคะเฮียสิงห์” คนหน้าหวานเงยหน้าหันไปส่งยิ้มให้เขา แม้คำว่า ‘ขอบคุณ’ จะถูกพูดซ้ำก่อนหน้านี้หลายครั้งแล้วก็ตาม แต่เยหลีเองกลับไม่รู้สึกว่าเหนื่อยจะพูด

“อืม เฮียรู้แล้ว เธอเลิกพูดขอบคุณได้แล้ว”

“ก็หลีซึ้งใจนี่นา เฮียสิงห์ก็รู้ตอนที่คุณย่ายังมีชีวิตอยู่อยากได้เจ้าแก่คืนมาแค่ไหน” หญิงสาวเอ่ยถึงคนที่ตนรักด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ดวงตาเป็นประกาย

“เฮียสิงห์จะไม่ถามหลีหน่อยเหรอ?”

“หึ ยัยตัวร้าย เธอจะถามอะไรก็ถาม อย่าเล่นแง่” เขาเตือนคนฟอร์มเยอะ เธอบุ้ยปากให้เขาหนึ่งทีก่อนจะเข้ามาเกาะแขนออดอ้อนชวนให้ใจอ่อน

ไม่รู้ทำไมไอ้น้องชายจอมเขลาถึงไปเลือกผู้หญิงอีกคน เพราะในสายตาเขาเยหลีทั้งสวยและมีเสน่ห์กว่าผู้หญิงคนนั้นทุกประการ

“หลีแค่อยากจะถามว่าทำ