CHAPTER 17 ไม่ต้องการคำขอโทษ

ภูริยืนอยู่หน้าร้านเบเกอรี่ของเดียร์ เสียงหัวใจเต้นแรงดังราวกับจะทะลุอกออกมา มือที่เคยมั่นใจทุกครั้งเมื่อจับพวงมาลัยกลับสั่นน้อยๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เขายืนอยู่นานเพียงเพื่อรวบรวมความกล้า ถ้าวันนั้นเขาไม่พูดทำร้ายเธอ ถ้าวันนั้นเขาไม่เห็นแก่ตัว ครอบครัวของเราคงไม่แตกสลายแบบนี้

ถ้าวันนั้นเขาคิดสักนิด เขาคงได้เห็นลูกชายที่ค่อยๆ เติบโตในทุกๆ วัน เขาเสียใจไม่น้อยที่พูดจาทำร้ายจิตใจเดียร์แบบนั้น

ความละอายใจบีบแน่นในอกร่างสูงตัดสินใจผลักประตูกระจกเข้าไป กลิ่นหอมอ่อนๆ ของกาแฟลอยมาแตะจมูก ทว่าเสียงใสที่เอ่ยขึ้นก่อนทำให้หัวใจเขาหล่นวูบ

“ร้านยังไม่เปิดค่ะ”

เดียร์เงยหน้าขึ้นจากเคาน์เตอร์ เธอเอียงศีรษะเล็กน้อยเพราะคิดว่าเป็นลูกค้า แต่พอเห็นว่าใครยืนอยู่ตรงนั้น ร่างบางก็ชะงักทันที ริมฝีปากที่กำลังจะยกยิ้มกลับแน่นสนิท

สายตาสองคู่สบกัน หนึ่งเต็มไปด้วยความสับสนและบาดแผลเก่า อีกหนึ่งเต็มไปด้วยความละอายและโหยหา

เดียร์ที่เงยหน้าขึ้นมาพอเห็นว่าเป็นใคร รอยยิ้มที่สดใสก็หายวับไปทันที แทนที่ด้วยสีหน้าบึ้งตึง เธอวางแก้วที่กำลังเช็ดลงบนเคาน์เตอร์อย่างแรงจนมีเสียงดังเบาๆ

“คุณมาทำอะไรที่นี่คะ” น้ำเสียงเย็นชา